Στιγμές από τα Μουντιάλ που θυμάμαι: 1982, Ισπανία #4 (Το θλιμμένο γκολ του Πωλ Μπράιτνερ)

Και μόνο γι' αυτό το μαλλί, ο Πωλ Μπράιτνερ θα έπρεπε κανονικά να είναι ο μεγαλύτερος ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Αλλά δεν ήταν. Γιατί η πρώτη εικόνα που είχα από αυτόν -κι αυτή που μού έμεινε για πάντα- ήταν σκυφτή και θλιμμένη. Είχε μόλις σκοράρει κατά της Ιταλίας στον μεγάλο τελικό του '82, αλλά το σκορ ήταν 1-3 και βρισκόμασταν στο '83... Ο Μπράιτνερ δεν είχε κανένα κουράγιο να πανηγυρίσει. Το όνειρο της Δυτικής Γερμανίας για την κατάκτηση του τρίτου της παγκόσμιου τίτλου είχε συντριβεί στο δεύτερο ημίχρονο της μεγάλης αναμέτρησης της 11ης Ιουλίου 1982 στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου της Μαδρίτης.

Δυστυχώς, το θλιμμένο γκολ του Πωλ Μπράιτνερ είναι η μοναδική ανάμνηση που απέκτησα ζωντανά από εκείνο το ματς. Για κάποιο λόγο που μού είναι αδύνατον τώρα να ανακαλέσω (αλλά πιθανότατα θα είχε να κάνει με κάποια ξέφρενη καλοκαιρινή ποδηλατάδα στη Νεαπόλεως και την Αγίου Γεωργίου, αργά το βράδυ), στο σπίτι μπήκα όταν άκουσα τους πανυγηρισμούς των μεγάλων για το 3-0 που έκανε υπέρ της Ιταλίας ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι στο '81 και πρόλαβα μόνο να δω το γκολ της τιμής των Δυτικογερμανών με τον Μπράιτνερ. Αργότερα έμαθα ότι στο ματς υπήρχε μόνο μια ομάδα. Αυτή που φορούσε τα γαλάζια.

Αργότερα, επίσης, είδα ολόκληρο το ματς και απέκτησα και τη δεύτερη έντονη εντύπωση. Δυστυχώς δεν ήταν live -αλλιώς θα μού είχε μείνει πολύ περισσότερο απ' το γκολ του Μπράιτνερ. Η αντίδραση του Μάρκο Ταρντέλι, μόλις σκόραρε το 2-0 στο '69, το πώς ξέφυγε από τον Κλαούντιο Τζεντίλε που πήγε να τον γραπώσει και το με πόση οργή έσφιγγε τους πήχεις των χεριών του, είναι μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές εκείνου του Μουντιάλ -του πρώτου που παρακολούθησα ποτέ. Ήταν επίσης το ακριβώς αντίθετο από του Μπράιτνερ. Γενικά εκείνη η Ιταλία ήταν το ακριβώς αντίθετο από εκείνη τη Δυτική Γερμανία. Elegant και μπαλαδόροι οι πρώτοι, ξυρισμένοι και με προσεγμένο μαλλάκι παραδοσιακά (άντε με καμμια μίνι χαιτούλα σαν του σκόρερ του πρώτου γκολ, Μπρούνο Κόντι). Τραχείς και άγριοι οι δεύτεροι, με μουστάκες και μπούκλες, οστρογότθοι και βησιτγότθοι με τα όλα τους. Η πλάκα είναι ότι στον τελικό ήταν η Ιταλία που έπαιζε με σέντρες...



Τι άλλο μου έμεινε από εκείνη τη βραδιά; Ο παππούλης που χαιρόταν στην κερκίδα, αφού πρώτα κούμπωνε όλα τα κουμπιά του σακακιού του μόλις σηκωνόταν από την κερκίδα (ήταν ο Σάντρο Περτίνι, ο πρώην Πρόεδρος της Ιταλίας), η κυρία με το φιλαρισμένο μαλλί που η μαμά μου μού είπε ότι ήταν η αδελφή του βασιλιά της Ελλάδας (δεν ήξερα ότι η Ελλάδα είχε βασιλιά και, φυσικά, η Σοφία έχει ακριβώς το ίδιο μαλλί ακόμη και σήμερα σε μια από τις πιο πεισματικές εμμονές σε ένα στυλ που πρέπει να έχουν εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη Γη), το ότι δεν σκόραρε ο Πάολο Ρόσι, που από τα δύο προηγούμενα ματς της Ιταλίας που είχα παρακολουθήσει, είχα καταλάβει ότι ήταν πιο μεγάλος παικταράς κι από τον δικό μας, το Νίκο Αναστόπουλο. Πώς γινόταν να μην σκοράρει ο Ρόσι; Ο Αναστόπουλος σκόραρε πάντα...

(Στο επόμενο: Οι σκατόφατσες των Βούλγαρων)