30 Ιουν 2009

Ο κορυφαίος τίτλος της ημέρας:

"Μεσογειακοί Αγώνες: Το πρώτο ελληνικό χρυσό ο Πέντορετς". Έτσι το βρήκα στην Ελευθεροτυπία. Εγώ θα έβαζα και το μικρό του. (Γιεβγένι)

Αρκετά με τις ποπ-ροκ προχωρημενιές, ώρα για καλή, χαλαρωτική, συντηρητική φλωροτζάζ

Η αλήθεια είναι ότι δεν αντιπαθώ την didi - για την ακρίβεια, η didi μου είναι αδιάφορη. Έχω να πάω σε συναυλία της, από τότε που έκανε τις "Τρύπες" και ήμουν 17 ετών, ή κάτι τέτοιο. Και σε καμία περίπτωση δεν θα έφτανα μέχρι τη Μαλακάσα για μια συναυλία. Επίσης, γενικότερα, δεν με ψήνει καθόλου το περιβάλλον ενός ροκ φεστιβάλ - οι εικόνες δηλαδή που ζηλεύουν από χθες αυτοί που θρηνούν το Rockwave, δεν με συγκινούν καθόλου: αντίσκηνα, μπύρες, άπλυτος κόσμος, βροχές και λάσπες; Δεν είμαστε με τα καλά μας.
Εγώ, αν είναι να πάω σε φεστιβάλ, θέλω να είναι μέσα στο αστικό περιβάλλον, να είναι πολιτισμένο, καθαρό, φιλικό για μουρόχαβλους τριαντάρηδες και δήθεν ψαγμένους σαραντάρηδες, να έχει περίπτερα για να αγοράζεις άχρηστα πράγματα και άλλα για να αγοράζεις ακριβό έθνικ finger food.
Σας χαρίζω, με άλλα λόγια, το Rockwave, για το φεστιβάλ που στήνει απόψε και αύριο στο Κέντρο Ιππασίας Γουδή, ο παλιός μου εργοδότης.
Η πλειοψηφία όσων έχουν φάει τη φόλα της world music θα πάει για όλους αυτούς τους ξυπόλητους μπατιροτουρίστες - κάτι ροκάδες Τουαρέγκ, κάτι Κουβανούς ράπερ, κάτι τέτοιες αηδίες - ενώ ξέρω πολλούς που θα τρέξουν για να υποβάλλουν τα σέβη τους στον Σόλομον Μπερκ - και καλά θα κάνουν.
Εγώ όμως, αν ξεμπερδέψω εγκαίρως από τη δουλειά, θα τρέξω να προλάβω την πιο ξενέρωτη τζαζ συναυλία της χρονιάς. Αυτήν του Νίκολα Κόντε, που έρχεται με το combo του να παρουσιάσει ζωντανά το Rituals, ένα δισκάκι που, χωρίς να είναι τίποτα συναρπαστικό ή καινούριο - κάθε άλλο - μου έχει προσφέρει πολλές ώρες απόλαυσης εδώ και μερικούς μήνες (όταν δηλαδή σταμάτησα να το σνομπάρω). Με κομψά αέρινα τραγούδια που μοιάζουν να δραπέτευσαν άλλοτε από το ρεπερτόριο της Σαντέ και άλλοτε από αυτό του Χόρας Σίλβερ, το Rituals αναπτύσσεται στις αληθινές του τζαζ διαστάσεις μέσα από ορχηστρικά κομμάτια, όπως το ομώνυμο, ή τη διασκευή στον γνωστό ανθελληνικό τζαζ ύμνο του Ντούσκο Γκόικοβιτς - που ξεπερνούν τα όρια της στιλιζαρισμένης smooth jazz, παραμένοντας βέβαια μια κομψή μουσική προορισμένη για να ακούγεται από εκλεπτυσμένους ανθρώπους με λινά ρούχα που απολαμβάνουν κοκτέιλ σε πολιτισμένους χώρους (αναγνωρίζω ότι αυτό παραπέμπει σε είσοδο γαμήλιας δεξίωσης, αλλά συνεχίζω).
Παραγωγός με άψογο στιλ και εμμονή στη λεπτομέρεια, ο Κόντε έφερε μέχρι και τον τεράστιο Γκρεγκ Οσμπι να παίξει σαξόφωνο στο άλμπουμ, συνοδεύοντας την αισθαντική φωνή της Άλις Ριτσιάρντι - όχι, αυτός δεν συμμετέχει στο σεξτέτο που θα δούμε απόψε, συμμετέχει όμως ο Φλάβιο Μπόλτρο και άλλοι ήρωες της ιταλικής τζαζ. Ελπίζω μόνο να προσφέρουν κανένα καλό κρασί σ' αυτό το γαμοκέντρο ιππασίας.
  • update: Είναι 10.30μ.μ. - είμαι ακόμη στο γραφείο - γκρρρρ. Ελπίζω ο χοντροβαρέλας ο Σόλομον Μπερκ να αξίζει τον κόπο
  • update2: Ο πιο εξυπηρετικός ταξιτζής του κόσμου έκανε δέκα λεπτά από τη Νέα Φιλοθέη Αμαρουσίου μέχρι την είσοδο του Φεστιβάλ. Παρ' όλα αυτά, έφτασα την ώρα που ο Νίκολα Κόντε έπαιζε το τελευταίο κομμάτι του σετ - το Caravan, του Duke Ellington. Πρόλαβα να ακούσω ότι η τραγουδίστρια που είχε κοντά του, δεν ήταν καμία από τις τρεις του άλμπουμ, αλλά η Ουγγαρέζα Βερόνικα Άρτσα, που ο προσεκτικός επισκέπτης αυτού του blog ξέρει ήδη. Πήρα μια μπύρα κι άρχισα να περιφέρομαι ανάμεσα σε διάφορους γνωστούς που είχα να δω καιρό - γεμάτος νεύρα. "Καλά να πάθεις, για να χύνεις τόσο δηλητήριο, για τον Σόλομον Μπερκ και τους φαν του", είπε γελώντας η φίλη που συνάντησα εκεί. "Γιατί είσαι τόσο σνομπ;" υπερθεμάτισε μια άλλη. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς - είναι το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει. Στη σκηνή, η μπάντα του Σόλομον Μπερκ άρχισε να παίζει ένα καταπραϋντικό μπλουζ, με το γουργουρητό του χάμοντ να σιγοντάρεται από πνευστά και βιολιά. Τα φώτα χαμήλωσαν, ΕΝΑ ΚΛΑΡΚ (!!!) ΞΕΦΟΡΤΩΣΕ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΝ ΣΦΗΝΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ ΤΟΥ ΧΟΝΤΡΟΜΠΑΛΑ SOULMAN (σε ό,τι έχω ιερό), και το κοινό αρχισε να λικνίζεται αισθησιακά. Μισή ώρα αργότερα ήμουν στο σπίτι.

Bring Out Your Dead

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα: Φάρα Φόσετ, Μάικλ Τζάκσον, Σπύρος Καλογήρου, Πίνα Μπάους, ένα υεμενικό αεροπλάνο με εκατόνπενηντατόσους επιβάτες! Τι περιμένουν για να μας αποκαλύψουν ότι η γρίπη των χοίρων λιανίζει τον πλανήτη;

Αν το Lost ήταν κωμική σειρά....

...αυτή θα ήταν η σεκάνς των τίτλων*.
Όχι πως με ψήνει να το δω - θα επιμείνω στην απόφασή μου να μη δω ούτε ένα ολόκληρο επεισόδιο αυτής της σειράς, είτε σε κωμικό φορμά είτε σε "σοβαρό" (βαριέμαι).
*(Το ανακάλυψα στο αγαπημένο μου electronic cerebrectomy)

Παράλληλο σύμπαν

Στο Badminton πήγα μόνος. Ήξερα ότι, όταν θα ξεκινούσε η επίθεση συναισθημάτων από τον Antony, η μόνη παρέα που θα μπορούσα να στριμώξω στο δωμάτιο του μυαλού μου, που σύντομα θα γέμιζε με παραμυθένιες εικόνες, θα ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που ο κόσμος το λέει: "ο δικός μου άνθρωπος". Αλλά αυτό το κομμάτι του εαυτού μου είναι εξαφανισμένο ένα και παραπάνω χρόνο τώρα και δεν έχω καν υποψία πού. Πιθανότατα πλέει σ' ένα ήρεμο ποτάμι που χωρίστηκε απ' τον δικό μου χείμαρρο μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, στο βουνό, και που τα δυο τους δεν φαίνεται να ενώνονται πουθενά στη συνέχεια. Τώρα πια δροσίζουν εντελώς παράταιρες χώρες.

Η ευτυχής συγκυρία, βεβαίως, τα έφερε έτσι ώστε μία από τις 100, 200 το πολύ, άδειες θέσεις (από τις 2500 του Θεάτρου Badminton) να ήταν αυτή στα αριστερά μου. Κι έτσι τελικά δεν ήμουν μόνος στο παράλληλο σύμπαν όπου τηλεμεταφέρθηκα όταν άνοιξε η αυλαία κι ένα υπόφως χάιδεψε τα πρώτα λόγια της γκροτέσκας φιγούρας που βρισκόταν σε πρώτο πλάνο.

Αυτό ήταν ένα από τα μικρά μαγικά που έκανε χθες ο Άντονι Χέγκαρτι παρέα με τη Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Έκανε όμως κι άλλα. Πιο μεγάλα μαγικά. Μελωδοποίησε την διαφορετικότητα, έντυσε με παραμυθένια αύρα την ανθρώπινη ύπαρξη. Έκανε τον καθένα μας ξεχωριστά να νιώσει ήρωας στο δικό του θρύλο, ένα ον που θα μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με σαφήνεια, όταν το χρειάζεται, που δεν θα έχει ανάγκη ούτε από την αποδοχή, ούτε από την επιβράβευση, ούτε από την επιτίμηση.

Ακόμη και η τερατώδης σχεδόν κίνηση του ίδιου του Άντονι πάνω στη σκηνή, η εμφάνιση μέσα στο λευκό νυχτικό, φάνταζε κομμάτι της μαγείας, έτσι στολισμένη με τις νότες απ' το "Another World", για παράδειγμα, και μέσα στο ελάχιστο λούστρο της παραγωγής -δύο τρία φώτα, από ψηλά, όλα κι όλα-, που εναρμονιζόταν απόλυτα με την κατάνυξη που απέπνεε η όλη συναυλία.

Μουσικά, τα κομμάτια του τελευταίου άλμπουμ, αυτά δηλαδή που ο Άντονι δούλεψε με τον εξαιρετικό Νίκο Μιούλι ακριβώς έτσι ώστε να παίζονται από ορχήστρα, έρρεαν σαφώς πιο αρμονικά απ' τα παλιότερά του. Όχι ότι έπη σαν το "Cripple and the Starfish" δυσκολεύονταν να απελευθερώσουν τις διαμαντένιες πεταλούδες τους σ' αυτό το παραμυθένιο Wonderland των Antony & The Johnsons (οι Johnsons, εν προκειμένω, ήταν η ορχήστρα της ΕΡΤ υπό την καθοδήγηση του Ρομπ Μουζ), απλώς κρατιόντουσαν ένα κλικ πίσω στην απελευθέρωση ανατριχίλας από το "Kiss my Name" ή το "Her Eyes Are Underneath The Ground".

Ναι, ανατριχιάσαμε πολλές φορές εγώ και το κορίτσι της διπλανής καρέκλας χθες. Σαν τις πρώτες μας αγκαλιές, τα πρώτα μας φιλιά, τα πρώτα κλάμματα. Όταν τα φώτα άναψαν ξανά και το παράλληλο σύμπαν χάθηκε, η θέση στα αριστερά ήταν και πάλι άδεια κι εγώ ο μοναδικός ασυνόδευτος στρέιτ σε ένα θέατρο γεμάτο γκέι. Ουπς! Ομοφοβικές συνθήκες; Mπα. Απλά μια αστεία διαπίστωση. Μετά από μια συναυλία - ωδή στην διαφορετικότητα, ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να εμφανίσεις ομοφοβίες.

(Παραδόξως, μετά από ένα τέτοιο ηλεκτροσόκ συναισθημάτων, η νύχτα συνεχίστηκε μέχρι τα ξημερώματα με τη συνήθη κυνική ωμότητα που έχω μάθει πια να αντιμετωπίζω τις περιπέτειες αυτής της πόλης. Πράγμα που αποδεικνύει ότι χρειαζόμαι - χρειαζόμαστε ακόμη πολύ περισσότερους Antony & The Johnsons, αν είναι να αλλάξει κάτι...)

Ποιοι Killers, και ποια Duffy...

...η αληθινή τραγωδία με την ματαίωση των συναυλιών του Rockwave είναι ότι το ελληνικό κοινό έχασε την ευκαιρία να γνωρίσει την κόρη του Στιβ Χάρις (των Iron Maiden) και να αποκτήσει μια νέα hard rock φαντασίωση.Για το καλό τους, ελπίζω να μην ματαιωθεί και η αποψινή εμφάνιση της Λίτα Φορντ. Ποιος θα αντέξει τόση σεξουαλική απογοήτευση να πλανάται πάνω από τη ροκ Αθήνα;

29 Ιουν 2009

MSN στο γραφείο: Το κλάμα της Άνας Ιβάνοβιτς

Homo Ludens:
καλα, η ιβανοβις πώς καταφερε μεσα σε ενα χρονο να παει απο νουμερο 1 στο τενισ, στο νουμερο 13?
Ovelix:
ποιος χεστηκε για την ιβανοβιτς? Εδω η Λολο Τζοουνς δεν παει Βερολινο
Homo Ludens:
η λόλο τζοουνς ειναι μαυρη κι ασχημη
Ovelix:
ειναι τρι-μιγάδα και γκόμενα
Homo Ludens:
η βινους κερδισε 6-1 και ρετιρέ την ιβανοβιτς
τι ξεφτιλα
Ovelix:
η βίνους ειναι μαυρη και ασχημη
η Λολο ειναι θεά

(Στη φωτογραφία, η Άνα Ιβάνοβιτς ξεσπάει σε κλάμματα μετά την ήττα της από τη Βίνους Γουίλιαμς στο Wimbledon, προφανώς επειδή ήξερε ότι θα την κάναμε "MSN στο γραφείο")

Μπες στο παρακάτω link τώρα (και θα νιώσεις περήφανος ως Έλλην)!

http://www.souvlakihut.com.au/

Το "Souvlakihut" (πρωτότυπη ονομασία για εταιρεία που ασχολείται με την εστίαση) κατετάγη 16ο ανάμεσα στις νέες εταιρείες της Αυστραλίας. Ο Γιάννης και ο Βασίλης Φωτιάδης διαθέτουν ήδη 30 εστιατόρια στην άλλη άκρη του κόσμου και σκοπεύουν να τα κάνουν 45 μέχρι το τέλος του έτους.

Αντιγράφω από την "Καθημερινή": Τα σχέδια του «Souvlakihut» είναι μεγάλα, όπως λένε οι εμπνευστές του. «Ήδη έχουμε κατοχυρώσει την ιδιοκτησία του ονόματος της εταιρείας μας στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα και την Αυστραλία και σύντομα πρόκειται να κάνουμε το ίδιο και για την Ασία», αναφέρει ο Βασίλης Φωτιάδης, ενώ ο αδερφός του Γιάννης, μας πληροφορεί ότι πολύ σύντομα το πρώτο «Souvlakihut» θα εμφανιστεί και στην Κύπρο.

Όλα τα παραπάνω όμως δεν έχουν καμμία σημασία αν δεν δώσεις τη δέουσα προσοχή στο ιωνικού ρυθμού logo των Φωτιάδηδων και κυρίως, αν δεν μπεις στο site τους και δεν ακούσεις το τραγουδάκι!

Είναι τυχαίο που κανείς πια δεν συμπαθεί την DiDi;

Κατ' αρχάς, το πρόβλημα με τους διοργανωτές του Rockwave ΕΙΝΑΙ και το ότι ήταν απροετοίμαστοι για τη μπόρα (η φωτογραφία από το rocking.gr). Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Αν τα σκατώσει στα δύσκολα δεν κάνει ούτε για μούτσος. Και όλα αυτά τα περί "ακραίων φυσικών φαινομένων" (που ήταν όντως έντονα για την εποχή -αλλά σε καμμία περίπτωση "ακραία") ή για τις "μεγάλες προσπάθειες που διήρκησαν πάνω από 12 ώρες" απλά ενισχύουν την (εδώ και καιρό εκπεφρασμένη) υποψία ότι ο "καλός" καπετάνιος του ελληνικού συναυλιακού γίγνεσθαι έχει βουλιάξει πια. Προφάσεις εν αμαρτίαις.

Το εμετικόν όμως της υπόθεσης ήταν η περίφημη καθυστέρηση της ανακοίνωσης για την ακύρωση της 2ης μέρας του φετινού Rockwave. Αν ο προσπάθειες για την διόρθωση του προβλήματος διήρκησαν 12 ώρες, όπως ισχυρίσθηκε η Di Di στο δελτίο τύπου της, δεν είναι λογικό να μην είχαν καταλάβει όλοι αυτοί που προσπαθούσαν ότι δεν είχαν καμμία ελπίδα να το λύσουν εγκαίρως. Το δελτίο έπρεπε να έχει βγει από τις τέσσερις το απόγευμα. Όχι στις επτά το βράδυ...

Το ακόμη εμετικότερον ήταν η διαρροή "ειδήσεων" από τα παρασκήνια, όπως ότι "οι Killers θέλουν διακαώς να βγούν" και "θα έχει open bar" κ.λπ., κ.λπ ή η σπουδή της Di Di να πάρει πίσω την ενημέρωση που η ίδια είχε στείλει στα μουσικά sites, μόλις είκοσι λεπτά αργότερα. Όπως και με τους Depeche Mode, λειτούργησαν για άλλη μια φορά με τη λογική του "ό,τι αρπάξουμε". Χθες, μάλιστα, ήταν έτοιμοι να αρπάξουν τα πάντα, ελπίζοντας πως θα κατάφερναν να βγάλουν τους Killers για λίγο επάνω στη σκηνή και να γλιτώσουν την επιστροφή του εισιτηρίου. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν όλες οι κινήσεις τους: "Κερνάμε τις μπίρες, κερνάτε την αρπαχτή".

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα όλα αυτά που συμβαίνουν φέτος στα events που διοργανώνει η Di Di να ήταν όντως μια αλληλουχία ατυχιών. Αλλά η τόσα χρόνια αλαζονική συμπεριφορά και τα άπειρα λάθη τους, έχουν κάνει πια τον κόσμο είτε να μην τους πιστεύει, είτε να διασκεδάζει με τις ατυχίες τους. Μετά από την εντελώς άκυρη διαχείριση των λαθών αυτών, μάλιστα, το συναυλιακό κοινό όχι μόνο διασκεδάζει να βλέπει την Di Di να καταρρέει, αλλά το εύχεται κιόλας. Έτσι κι αλλιώς έχουμε ξαναγίνει μπανανία στο θέμα του πώς φέρνουμε ξένους καλλιτέχνες εδώ και τι κάνουμε με δαύτους. Ξαναγίναμε μπανανία τη στιγμή που χάσαμε κάθε σεβασμό προς αυτούς που μας στήριζαν τόσα χρόνια. Αυτούς που τρώνε μιάμιση ώρα μες στο αυτοκίνητο για να φτάσουν στις Μαλακάσες, που περνούν τη μισή τους νύχτα στο πάρκινγκ περιμένοντας να φύγουν, που πληρώνουν 20% παραπάνω από την υπόλοιπη Ευρώπη για τις ίδιες μπάντες, που δεν έχουν πού να κατουρήσουν, που ακόμη και για να αγοράσουν τα εισιτήριά τους με πιστωτική κάρτα, υποχρεώνονται σε "καπέλο", λες και δεν κάνουν χάρη που δεν απασχολούν κάποιον υπάλληλο, κλείνοντάς τα μέσω Internet.

Έχω πολύ καιρό να θυμηθώ συναυλία όπου πέρασα καλά για οποιονδήποτε άλλο λόγο πέραν του ίδιου του καλλιτέχνη...

Το Σάββατο, για παράδειγμα, ήταν τέλεια, γιατί πολύ απλά οι Placebo έδωσαν ρέστα (η φωτογραφία από το avopolis.gr). Ακόμη και ο ξενέρωτος (ως άνθρωπος, όχι ως καλλιτέχνης -μην παρεξηγηθώ...) Moby ήταν αρκετά ευχάριστος. Αλλά και παμμέγιστος γκαντέμης. Τι το ήθελε το σχόλιο για τη βροχή; Την επόμενη θυμήθηκα γιατί ποτέ δεν τον συμπάθησα :)

Tέλος πάντων, σταματάω τη γκρίνια και πάω να ετοιμαστώ για τον Άντονι.

UPDATE:
Τι έγραφα παραπάνω; Μόλις έμαθα ότι ακυρώθηκε και η σημερινή, τρίτη μέρα του Rockwave ("λόγω βροχής", άρα λόγω ανικανότητας), χάρηκα λίγο. Η πάγια τακτική της Di Di συνεχίστηκε. Την ανακοίνωση την έβγαλαν αργά το απόγευμα, ενώ ήξεραν από νωρίς ότι με τη βροχή που έριχνε δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν ούτε σήμερα τίποτε... Η λάσπη που γέμισε τη Μαλακάσα είναι μάλλον το μαλακό χώμα που θα σκεπάσει από τούδε και στο εξής το κουφάρι της Di Di. Μακάβριο, αλλά με 80% ακυρωμένα όσα οργάνωσε φέτος, δεν τη βλέπω να αναπνέει για πολύ ακόμη.

26 Ιουν 2009

Αρκετά με το πένθος, έχουμε χαρές!

Παραλειπόμενο από τον γάμο της Ευγενίας Μανωλίδου και του Αδώνιδος Γεωργιάδη.
Το ζεύγος Πατούλη καταφτάνει στην εκκλησία, ως ζωντανή ενσάρκωση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμου.

Πολύ κλάμα σήμερα ξαφνικά...

Μπήκα στο Facebook και το Twitter για να βάλω δυναμίτη στα μοιρολόγια της online κοινότητας, αλλά δεν μου βγήκε τίποτε αστείο να γράψω. Τον συμπαθούσα τον μπαγάσα. (Κι ας έπαιζε με τα πουλάκια οκτάχρονων)

25 Ιουν 2009

Φάρα Φόσετ. Εκοιμήθη

Αντικειμενικά τώρα. Δεν ήταν σπουδαία ηθοποιός. Ακόμη και σ' εκείνη την ταινιάρα, το "The Apostle", περνούσε εντελώς απαρατήρητη. Ήταν όμως μια κούκλα. Πάντοτε. Στα σαράντα της το Playboy ξεπουλούσε (εκατομμύρια κόπιες) επειδή η Φάρα απλά έδειχνε λίγο μπούτι στο εξώφυλλο. Όχι, δεν ήταν σπουδαία ηθοποιός. Αλλά είχε αυτό που χρειαζόταν για να τη θυμάσαι για πάντα. Το βλέμμα και το χαμόγελο. Και φυσικά τα μαλλιά. Η μεγαλύτερη κληρονομιά της στην ποπ κουλτούρα ήταν η τύχη να βρεθεί στο καστ των "Αγγέλων του Τσάρλι" με αυτό το χρυσάφι στο κεφάλι, ακριβώς την περίοδο που ο κόσμος γνώριζε τη λακ... Διαβάζεται αστείο αυτό, το ξέρω, αλλά κάτσε και ξανασκέψου το. Μια εικόνα για αποθέωση. Σου λέω θα ζει για πάντα!

Tι θέλει να μας πει η Βίσση με την αφίσα της περιοδείας της;

Στη σημερινή Lifo, ο Gsus έχει πολλά κέφια.

Το φαινόμενο Placebo

Ιούνιος 2009: Το δισκάκι των Placebo έχει απαλλαχθεί από το άνευρο γαλάζιο εξώφυλλο, έχει τρυπώσει στο CD Player και το πρώτο ριφ του «Kitty Litter» γεμίζει το αυτοκίνητο με Μπράιαν Μόλκο. Γκαζώνεις. Θες να φερθείς αλήτικα στην άσφαλτο, με τρόπους που δεν είναι του επιπέδου σου, να κάνεις σφήνες, να τρομάξεις κόσμο. Η ωμή οργή των Placebo είναι κάτι που είχες να νιώσεις χρόνια.

Επιστροφή στο 1996: Κάπως έτσι δεν ακουγόταν το "Placebo", τότε που ξεκίνησαν όλα; Ωμό, οργισμένο, ανεπεξέργαστο. 4 7 2 3 9 8 5 - I gotta breathe to stay alive / and 1 4 2 9 7 8 - feels like I'm gonna suffocate / 14 16 22 - this skin that turns to blister blue / Shoulders toes and knees, I'm 36 degrees. Νουμεράκια σαν του "Lost" σε ταλαιπωρούν εμμονικά. Τι είναι αυτές οι α λα Smashing Pumpkins κιθάρες που μπερδεύονται με την ανδρόγυνη φωνή που ξερνάει γαμημένες αλήθειες για μια γαμημένη γενιά; Alcoholic kind of mood / lose my clothes, lose my lube / cruising for a piece of fun / looking out for number one / different partner every night / so narcotic outta sight / what a gas, what a beautiful ass... Δεν είναι ακόμη τραγούδια αυτά, είναι μια δημιουργική θολούρα, αλλά σκέψου τι έχει να γίνει όταν γίνουν τραγούδια...


Placebo - Nancy Boy (Live in "Later With Jools Holland", 1997)

Every You, Every Me: Πόσα κιλά είχες χάσει, χορεύοντας σ' εκείνο το Rockwave του '99; Μα δεν είναι απίστευτο αυτό το άλμπουμ; Πώς χώθηκαν έτσι οι New York Dolls και ο Μπάουι ξαφνικά, πώς το '90s alt rock έγινε με τη μια '70s glam, απολεπισμένο με τα καθαρτικά των '00s που ακόμη δεν έχουν καν έλθει; 11 χρόνια μετά το "Without You I'm Nothing", το κύμα σε ξαναρουφάει, όταν ακούς το "Julien". Αλλά τώρα υπάρχει μια σανίδα σωτηρίας. Λέγεται dance rock και κάνει πάταγο τα τελευταία 3-4 χρόνια.


Placebo - Every You, Every Me (Acoustic)

Αρχές των '00s: Γοητεία και διαστροφή, εύθραυστοι συναισθηματισμοί και γρανιτένια αδιαφορία, ογκώδης ρυθμός από το μπάσο του Στέφαν Ολσνταλ και τα τύμπανα του Στην Χιούιτ και αφηνιασμένος καλπασμός στην κιθάρα και τη φωνή του Μπράιαν Μόλκο. "Special K" και "Slave to the Wage", όπως τώρα το μανιασμένο "Never Ending Why". Θεέ μου τι τραγουδάρα είναι αυτή;


Placebo - Taste In Men

Κοιμάσαι με φαντάσματα; Προστάτεψέ με από αυτό που θέλω. Διάλειμμα για ξεκούραση. Οι Placebo κατεβάζουν ρυθμούς, ηρεμούν, τριαντάρηδες πια, κυττάζουν τον κόσμο πιο προσεκτικά. Κάπως σαν το "Kings of Medicine" απ' το τελευταίο τους άλμπουμ.

Κι άλλα φάρμακα, 2006: Kings of Medicine τότε, Meds τώρα. Μα τούτα εδώ είναι αμφεταμίνες, είναι ξεσηκωτικά, επιθετικά, μανιασμένα. Σαν του "Battle For The Sun"...


Placebo - Infra Red

Η αλήθεια είναι ότι, για ένα γκρουπ που δανείζεται στοιχεία από τα πάντα, οι Placebo έχουν ξεκάθαρο ID και ευδιάκριτο ήχο ακόμη και αν ακούγεται από χαλασμένο ραδιόφωνο στα ΑΜ, σ' ένα πανάρχαιο σκαραβαίο που βουλιάζει σε μια λίμνη. Είναι η φωνή του Μόλκο, είναι το στιβαρό ισοκράτημα των ρυθμικών δύο τρίτων της μπάντας, είναι η αποτρεπτική προς κάθε λογοκρισία ευθύτητα των στίχων τους. Στο "Battle For The Sun" τα πάντα είναι και πάλι εδώ: Από τον Μπάουι και το glam rock των '70s, στο πανκ, στους Nirvana, στους πρώιμους Suede, στους Kiss, στους Sonic Youth, στο pop metal των '80s. Και πάνω απ' όλα στους παλιούς, καλούς, γνωστούς Placebo.

Γιατί το τρίο (με νέο ντράμερ, τον Στηβ Φόρεστ στη θέση του Χιούιτ) είναι πια ένα σημείο αναφοράς στη σύγχρονη ροκ. Για μένα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη σήμερα. Σύμφωνοι, υπάρχουν γκρουπ που καλλιτεχνικά με συγκινούν περισσότερο, αλλά μιλάμε για μία-δύο δουλειές και όχι για μια τόσο μεγάλη καριέρα. Άσε που όταν μιλάς για τις "μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη" πρέπει να κυττάζεις και πίσω απ' το καλλιτεχνικό κριτήριο. Η νούμερο ένα μπάντα είναι οι Killers. Και η μοίρα τά 'φερε αυτοί οι δύο να είναι οι headliners των δύο πρώτων ημερών του φετινού Rockwave. Οπότε μάντεψε πού θα βρίσκομαι το σαββατοκύριακο.

Επιτέλους, βρέθηκε θέση για μένα στην ελληνική τηλεόραση!

23 Ιουν 2009

Η αξία του να δουλεύεις σε ανδρικά περιοδικά...

Tatyana Usova by Ben Watts

Lucy Gordon by Sandrine Quiska

Charlotte Gainsbourg by Kate Barry



Και μια μόδα με μαγιό του Steve Hiett...

Μιλώντας για ανδρικά περιοδικά, το Esquire θα κυκλοφορήσει κανονικά στα περίπτερα, την Τρίτη 30 Ιουνίου, παρά το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου. Δεν ξέρω όμως αν αυτό θα είναι το τελευταίο του ελληνικό τεύχος ή αν θα συνεχίσει κανονικά, όπως στην πρό ΕΤ εποχή.

Δεσμώτης. Του Ιλίγγου ντε...


Η αλήθεια είναι ότι στις δέκα και τέταρτο το βράδυ της Δευτέρας είχα επιτέλους αποκτήσει την όρεξη (που έχω χάσει εδώ και τρεις εβδομάδες) να δουλέψω για το περιοδικό που πληρώνει τη ζωή που κάνω. Έγραψα, μάλιστα, και την πρώτη αράδα του επόμενού μου Exitorial. Αλλά ταυτόχρονα είχα ανοικτές κι όλες τις πηγές παρασυρμού (για τη ζωή που κάνω). Αρκούσε ένα link που έφτασε ως μήνυμα από μια φίλη στο MSN (χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι παραπάνω από θολές ιδέες για το τι θα έκανε ο καθένας το υπόλοιπο βράδυ) για να κλείσω αυτόματα τον iMac μου και ν' αφήσω το γραφείο μου στο Φάληρο. Το "Vertigo" ήταν το κλειδί για το κείμενο που είχα ξεκινήσει να γράφω (αλλά ξεκινούσε κάπως μπερδεμένο) και η παρέα που προσφέρθηκε να με πάει στο θερινό, η καλλίτερη εγγύηση ότι το κλειδί δεν θα έμενε κρυμμένο σε κάποιο συρτάρι. Σπιράλ σκάλες, σπιράλ λουλούδια να σκαρφαλώνουν τον τοίχο δίπλα στην "Αθηναία". Σπιράλ κινήσεις του μυαλού. Σπιράλ exitorial to come...

Η πρώτη φορά που (δεν) είχα δει το "Vertigo" ήταν στο Ρότερνταμ, στο σπίτι του μετέπειτα κουμπάρου μου. Μετά από κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας μαριχουάνας (ναι, ήταν τα χρόνια που κάθε επίσκεψη στην Ολλανδία σήμαινε και εφηβικές ατασθαλίες) βάλαμε την ταινία να παίζει από τη μέση περίπου και αρχίσαμε τις αμπελοφιλοσοφίες. Δεν θυμόμουν τίποτε. Η δεύτερη φορά ήταν τώρα. Θυμήθηκα μόνο γιατί η Κιμ Νόβακ είναι έρωτας ζωής. Όταν σε κυττάζει, το βλέμμα της λέει κάτι άλλο από αυτό που λένε τα χείλη της. Δύο πρόσωπα σε ένα. Ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω και ένας άντρας που δεν θα κόλλαγε με μια τέτοια γυναίκα. Όλες οι υπόλοιπες είναι τόσο, μα τόσο βαρετές. Κάπως έτσι την πάτησε κι ο Τζέιμς Στιούαρτ.

22 Ιουν 2009

Το πρόβλημα με τα “ψευτοτρέντυ μπαζοφεστιβάλ”


Klaxons - Magick (Live in Athens, 19.06.09)

"Ψευτοτρέντυ μπαζοφεστιβάλ" τα όνομασε ο (η) Αθήναιος σε ένα σχόλιό της στο post μου για την πρώτη ημέρα του φετινού Ejekt. Σε μια βιαστική ανάγνωση ο χαρακτηρισμός της μοιάζει κακιούλα ηλικιωμένου. Αλλά η Βίβιαν σπάνια μιλάει χωρίς να ξέρει γιατί χρησιμοποιεί τις λέξει που χρησιμοποιεί. Και μολονότι είμαι σίγουρος πως δεν έχει πλήρη συνείδηση του πόσο σημαντικοί είναι οι Klaxons για τη μουσική του μέλλοντος, η απαξίωσή της προς το Ejekt, το Synch (υποθέτω ότι σε αυτά αναφερόταν) και οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο φεστιβάλ έχει κάποια βάση. Λέγεται "αρπακολιά" και είναι ελληνική ευρεσιτεχνία. Ίσως τώρα είμαι άδικος που χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, γιατί το θέμα είναι πολύ πιο σύνθετο, αλλά δεν βρίσκω καλλίτερη λέξη για να χαρακτηρίσω κάτι κακά οργανωμένο και ακριβό. Γιατί δεν είναι "αρπαχτή". Οι προθέσεις ήταν καλές. Είναι "αρπακολιά". Οι προθέσεις δεν αρκούν...

Ας εξηγηθώ: Θεωρώ το Synch καλοοργανωμένη δουλειά -αρά, εδώ η λέξη "αρπακολιά" φαντάζει ακόμη πιο άδικη- αλλά επίσης πανάκριβη, όσον αφορά το αντίτιμο που πληρώνει κανείς για να την απολαύσει. Έγραψα και στο δικό του post ότι τα 45 ευρώ ανά ημέρα είναι αδικαιολόγητα για μπάντες που είναι ζήτημα αν τις ξέρουν 500 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Ευτυχώς οι μπίρες (μισόλιτρο κουτάκι Mythos) έκαναν μολις 3, αλλά είναι καφρίλα και μόνο που περιλαμβάνω τη λέξη "μπίρα" σε ένα post που εμπνεύστηκε από σχόλιο του (της) Αθήναιου... Το Ejekt φέτος ήταν άλλη υπόθεση. Λατρεύω την επιλογή των καλλιτεχνών που έκαναν τα παιδιά. Γενικά, ενώ δεν τους γνωρίζω (τα παιδιά του Ejekt, όχι τους καλλιτέχνες), είμαι σίγουρος ότι θα κάναμε πολύ καλή παρέα. Αλλά μόνο για χαβαλέ. Για δουλειά, θα πήγαινα αλλού. Σούπερ τα ονόματα, αλλά σαν να μην μπορούσαν να τα διαχειριστούν. Και κατέληξαν με ένα χλιαρό κοινό, πολύ πολύ μικρό για τα δεδομένα που ίδιοι είχαν θέσει, και με μερικούς ξενερωμένους ροκ σταρ.


The Subways - Turnaround (Live in Athens, 19.06.09)

Οι Subways, βέβαια, τα έσπασαν. (Μην ξεχνιόμαστε: Πρέπει να γράψω και τι είδα την δεύτερη μέρα... ). Μια μπάντα που έχει δημιουργηθεί ακριβώς για να προκαλεί ντελίριο στις συναυλίες, με τις αεικίνητες φιγούρες του ημίγυμνου Μπίλι Λιν και της μινιόν, αλλά ακούραστης, Σάρλοτ Κούπερ, τα άξια τέκνα των Nirvana (αν οι Nirvana ήταν Βρετανοί) προθέρμαναν το κοινό για αυτό που θα ακολουθούσε -κι ας ήταν ακόμη ημέρα. Οι Subways, βέβαια, είναι πιτσιρικάδες και πωρωμένοι κι ένας καλός οργανωτής συναυλιών ξέρει ότι αποτελούν φεστιβαλικό σιγουράκι. Θα τα έκαναν πουτάνα ακόμη κι αν έβγαιναν την ώρα που ήταν να βγουν κανονικά (στις 6!) με 40 βαθμούς κελσίου.

Ένας καλός οργανωτής συναυλιών, όμως, δεν είναι μόνο αυτός που φέρνει τέτοιες μπάντες, αλλά και αυτός που φροντίζει να μην φέρνει απόκληρους της ροκ, σαν τους Echo & The Bunnymen -ή, αν το κάνει, να το κάνει σωστά. Η κίνηση αυτή της τελευταίας στιγμής είναι το καλλίτερο παράδειγμα του γιατί το φετινό Ejekt ήταν "αρπακολιά". Η Λορίν Χιλ ακύρωσε την τουρνέ της και τα παιδιά αποφάσισαν να την αντικαταστήσουν με κάτι εντελώς άκυρο: Οι Echo & The Bunnymen θα κολλούσαν πολύ περισσότερο την πρώτη μέρα, μαζί με τους άξιους διαδόχους τους, τους Editors και τους άλλους ροκοδεινόσαυρους, τους Pixies. Την Παρασκευή ήταν όχι μόνο αταίριαστοι με το υπόλοιπο lineup, αλλά και άχρηστοι γιατί μεγάλωσαν τις καθυστερήσεις.

Οι οποίες καθυστερήσεις ήταν το μεγάλο πρόβλημα του φετινού Ejekt. Η αρχική, των δύο ωρών, ήταν για μην παίξουν πάλι οι μπάντες μέρα και χωρίς κοινό, όπως έγινε την Πέμπτη με τους White Lies και τους Starsailor. Αλλά έτσι όπως έγινε, κανείς δεν το ήξερε. Και κόπηκαν πάλι τα ίδια εισιτήρια. Δηλαδή ελάχιστα. H δεύτερη καθυστέρηση, μετά τους Subways και πριν τους Klaxons, λόγω ενός βραχυκλώματος. Η τρίτη, πριν τους Royksopp, ήταν επειδή -υποθέτω- είχε πέσει πια ένα γενικό ξενέρωμα σε οργανωτές, καλλιτέχνες, κοινό, με την αποτυχία του Ejekt και κανείς δεν έδινε σημασία στο να γίνουν όλα γρήγορα.

Η παρουσία των Echo & The Bunnymen έκανε ένα ακόμη κακό στο φεστιβάλ: Ξενέρωσε το κοινό που είχε μόλις ζήσει μια φοβερή εμπειρία με αυτό το απίθανο γκρουπ που λέγεται Klaxons...


Klaxons - Totem On The Timeline (Live in Athens, 19.06.09)

Οι Klaxons είναι άλλο ένα παράδειγμα ονόματος που η σωστή του χρήση κρίνει την τύχη ενός φεστιβάλ. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η ροκ παίρνει μια νέα μορφή και οι εν λόγω Λονδρέζοι επηρεάζουν αυτήν την στροφή (προς το χορευτικότερον) όσο λίγοι. Και live είναι απλά συγκλονιστικοί. Το γεγονός ότι είναι κάτι ολόφρεσκο, χωρίς ακόμη την αναγνώριση που έχουν οι Echo ή ο Jarvis, κανονικά θα έπρεπε να είναι εντελώς άσχετο με το τι θέση καταλαμβάνουν στο line-up. Ειδικά από την στιγμή που υπήρχαν δύο stages στο Ejekt. Θα έπρεπε να παίξουν στο φινάλε της "ροκ" σκηνής και να μας αφήσουν με μια υπέροχη γεύση στο στόμα, πέραν εκείνης που άφηνε η μπίρα.

Τέλος πάντων. Στην προχθεσινή τους εμφάνιση τα είχαν όλα: Τρελλά ρούχα (ο Τζέιμι Ρέινολντς ντυμένος "Μονομάχος", ο Σάιμον Τέιλορ Ντέιβις με μπέρτα σούπερήρωα και το θεϊκό του μαλλί να του μπερδεύει τα βήματα και ο Τζέιμς Ράιτον σαν τραγουδίστρια eurodisco μπάντας των early 80's -kudos στον στυλίστα τους!), εξαιρετικό ήχο, ένα κοινό που ήξερε τα λόγια και τραγουδούσε σαν τρελλό μαζί τους και βέβαια την εφηβική τους φρεσκάδα σε πλήρη ανάπτυξη. Αν ο Τζέιμι ήταν ένα κομματάκι λιγότερο Αγγλάρας, οι Klaxons θα ήταν η πιο συμπαθητική μπάντα του φετινού Ejekt (τον τίτλο τελικά κατέκτησαν οι Starsailor). Προς το παρόν κέρδισαν απλά τον τίτλο της καλλίτερης, με τους Editors στην 2η θέση.


Jarvis Cocker - Angela (Live in Athens, 19.06.09)

Στην 3η θέση ήταν, φυσικά, ο Jarvis Cocker, που ξεκίνησε ως φαβορί για το χρυσό, αλλά κι εκεί που έφτασε καλά ήταν, παίζοντας μετά τους Echo, μπροστά σε ένα κοινό που είχε αρχίσει να λαγοκοιμάται. Η αυτοσαρκαστική του κίνηση πάνω στην σκηνή, η sui generis φιγούρα του (ένας τυπικός λιποδίαιτος Άγγλος που δεν χρειάζεται κοιλιακούς και κομμωτή για να εντυπωσιάσει μια γυναίκα -μπορεί να το κάνει απλά με τον τρόπο που φοράει το πουκάμισό του) και οι έξυπνες ατάκες του ανάμεσα στα τραγούδια ήταν αρκετά για να κρατούν σε εγρήγορση ένα κοινό που παρακαλούσε για μια νότα, έστω, από Pulp. Φυσικά, ο Τζάρβις δεν έπαιξε τίποτε από το ένδοξο παρελθόν του. Στα πλαίσια του γενικότερου ξενερώματος του φετινού Ejekt κάτι τέτοιο φάνηκε σε όλους απολύτως φυσιολογικό.


Royksopp - Remind Me (Live in Athens, 19.06.09)

Royksopp εμφανίστηκαν στην σκηνή 52 (!) λεπτά αργότερα, μία η ώρα τη νύκτα, με έναν ήχο που δεν αναδείκνυε τη μεγαλειώδη ποπ τους και μπροστά σε μετά βίας 4.000 άτομα, που είχαν αρχίσει πια να βαριούνται αφόρητα. Οι Νορβηγοί παίζουν ιδανική μουσική για clubs, αλλά όχι και για open air συναυλίες, η Ανέλι Ντρέκερ (αυτή δεν ήταν;) των Bel Canto που ανέλαβε να τραγουδήσει όσα τραγούδια είχαν στίχους έχει παραδεισένια μεν φωνή, αλλά "βαριά" σκηνική παρουσία και το όλο εγχείρημα έμοιαζε ημιβουλιαγμένο και με αδυναμία να βγάλει το χέρι από το νερό και να πιαστεί από κάπου. Ακόμη κι έτσι, μια τόσο σημαντική μπάντα της ηλεκτρονικής μουσικής δεν θα μπορούσε να πάει άπατη. Μας έκαναν να χορέψουμε τις τελευταίες μας θερμίδες και να πάμε με χαμόγελο ευτυχίας για ύπνο. Αρκετός κόσμος κάθισε και για τους 2Many Djs και τον Λαβέρν που ακολούθησαν (και ήταν πολύ καλοί, αν οι πληροφορίες μου ήταν από τους σωστούς ανθρώπους), αλλά εγώ κατέρρευσα από τις συνεχείς συναυλίες όλη την εβδομάδα και από την προοπτική του κολασμένου σαββατοκύριακου που ήξερα ότι θα ακολουθούσε (γάμος κολλητού, εκτός Αθηνών) και αποχώρησα...

Εν κατακλείδι: Για τα χάλια του φετινού Ejekt φταίνε τα εξής:

α. Οι υψηλές προσδοκίες των διοργανωτών μετά τον περσινό θρίαμβο. Μόνο που πέρσι ξεπέρασαν τις 15.000 κοινό, επειδή είχαν για headliners τους James. Μια μπάντα που και μόνη της θα μάζευε τόσο κόσμο γιατί έχει συνδυάσει το όνομά της κατ' αρχάς με μια από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις που έχουν γίνει ποτέ επι ελληνικού εδάφους (Λυκαβηττός. 2001) και γιατί, κακά τα ψέμματα, είναι πια ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο γκρουπ. Φέτος, δεν υπήρχε κανένας λόγος το φεστιβάλ να διαρκέσει δύο ημέρες. Ειδικά από την στιγμή που η πρώτη μέρα ήταν η Πέμπτη. Αν πετούσαν εκτός line-up τους Pixies, τους Starsailor και τους Echo & The Bunnymen, θα έφτιαχναν ένα αξιοπρεπέστατο ημερήσιο φεστιβάλ με τους υπόλοιπους. Γενικώς: Έκαναν πολύ λάθος που πίστεψαν ότι θα δημιουργουσαν το αντι-Rockwave.

β. Η κακή διαχείριση των ονομάτων και τα πολλά τεχνικά προβλήματα. Ερασιτεχνισμός σε όλο του το μεγαλειο.

γ. Το γεγονός ότι σε αυτά τα φεστιβάλ δεν πληρώνει κανείς. Πέμπτη και Παρασκευή διάβηκαν την πύλη του αεροδρομίου 10.000 ζευγάρια πόδια, αλλά μόνο 3.000 χέρια κρατούσαν εισιτήρια. Εντάξει, τα ονόματα ήταν πολύ "τρέντυ" (που λέει και ο Αθήναιος -εκείνη, βέβαια, προσθέτει κι ένα "ψευτο-" γιατί δεν τα ξέρει καν), αλλά κάπου πρέπει να σταματήσει αυτό το αστείο με την indie αθηναϊκή κοινότητα που θεωρεί δεδομένο ότι η υποστήριξή της σε ένα φεστιβάλ είναι η παρουσία της. Αν μπαίνεις τσάμπα, αν έχεις την απαίτηση σε κάτι τσαμπέ, θα παίρνεις πάντα κάτι τσαμπέ κακοδιοργανωμένο. Είμαι κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινότητας, αλλά -τουλάχιστον- έχω κρατήσει κάτι από τον βορειοπροαστείτικη απαιτητικότητά μου (και αρκετό σνομπισμό). Το ξαναλέω: πληρώνω πάντα στις συναυλίες, ακριβώς για να μπορώ μετά να κράζω, αν χρειαστεί. Ε, το φετινό Ejekt ήταν για πολύ κράξιμο. Αλλά είναι άδικο να το κράζουν αυτοί που πήραν τριακόσια τηλέφωνα για να εξασφαλίσουν μια πρόσκληση. Γιατί, όταν μετά δεν θα μας φέρνει κανείς μπάντες σαν τους Klaxons ή τους Junior Boys, θα είναι οι ίδιοι που γκρινιάζουν για το πόσες φορές ακόμη θα δούμε Scorpions και Placebo...

Τσάι, κανείς; Εφιάλτες για όλη του τη ζωή μήπως;

Αυτός είναι ο Τζόνι Ντεπ, στο ρόλο του Mad Hatter, από την πολυαναμενόμενη "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" του Τιμ Μπάρτον (και της Ντίσνεϊ).
Όπως λέει και το "Ain't it cool", θα τα κάνουν πάνω τους τα παιδάκια. Αυτές οι εικόνες θα είναι υπεύθυνες για πολλά ψυχωτικά επεισόδια στο μέλλον.
Για να μην πούμε τι θα κάνει στον ψυχισμό των παιδιών η Κόκκινη Βασίλισσα της Ελένα Μπόναμ-Κάρτερ.Το ΠΠC πάντως, πανηγυρίζει για την συνάντηση της διαστροφικής φαντασίας του Τιμ Μπάρτον με την εξίσου - αν όχι περισσότερο - διαστροφική φαντασία του Λιούις Κάρολ. Κυρίως όμως, πανηγυρίζουμε για την επιλογή της Αν Χάθαγουεϊ για το ρόλο της Λευκής Βασίλισσας. (Οι φωτογραφίες είναι από το ρεπορτάζ της USA Today).

21 Ιουν 2009

Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί σου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα (βασική αρχή της δημοσιογραφίας)


Έχω βαρεθεί φρικτά τις κυριακάτικες εφημερίδες - και ειδικά το "Βήμα", δεν μπορώ ούτε να το δω πια - οπότε δεν θα το έπαιρνα είδηση, αν δεν παρακολουθούσα στο twitter τον "Άνεμο".

19 Ιουν 2009

Once Ejekted, always Ejekted...

Εντάξει, με το χθεσινό μου post για τη συναυλία της Monika και ειδικά με το σχόλιο ότι ένιωσα περήφανος "σαν μπαμπάς", έγινα εύκολος στόχος για σαρκαστικά τυπάκια σαν τον Mr. Arkadin και τον Αθήναιο, που δεν ξέρουν από συναισθηματισμούς και το βρίσκουν χαριτωμένο να κράζουν τα πάντα. (Κι εγώ έτσι είμαι συνήθως, αλλά με την κόρη μου είμαι αλλιώς!) Το θέμα είναι ότι, όσο οι συναυλίες επί αθηναϊκού εδάφους συνεχίζονται, ανακαλύπτω όλο και περισσότερους συγγενείς...


Starsailor (Live in Athens, 18.06.09)

Οι Starsailor, για παράδειγμα, στο χθεσινό Ejekt, ήταν κάτι σαν η μπάντα του μικρού μου αδελφού. Αμήχανοι στην αρχή με το ελάχιστο κοινό (βγήκαν επτάμιση η ώρα με πολύ φως, ούτε χίλια άτομα από κάτω και μετά τους White Lies, που δυστυχώς δεν πρόλαβα λόγω του περιοδικού -κλείνουμε τεύχος), γλυκούληδες στη συνέχεια, κερδιστικοί στο φινάλε. Η μπάντα που κάθεσαι και ακούς κάπου στο background, συζητώντας με τους κολλητούς πάνω από ένα ποτήρι μπίρα. Ο πιτσιρικάς αδελφός σου αναζητά το βλέμμα σου στο κοινό, κάποια στιγμή γυρίζεις προς την σκηνή, του χαμογελάς επικροτώντας, ενθουσιάζεται, η κιθάρα του παίρνει φωτιά και αρχίζει τα κολπάκια. Τραγουδάει μέχρι και το "Hot n' Cold" της Κέιτι Πέρι.

Στο τέλος, βάζεις το τσιγάρο στο στόμα, χειροκροτάς δυνατά, ζητάς συγγνώμη από την παρέα σου, πετάς κάτω το τσιγάρο, πλησιάζεις την σκηνή, τον κτυπάς στην πλάτη. Κι εκείνος πετάει στους επτά ουρανούς γιατί σε έχει για είδωλο, γιατί σου άρεσε ΕΣΕΝΑ αυτό που έκανε και απλά έτυχε που άλλοι 100-200 από κάτω να ξέρουν τους στίχους και να τραγουδήσουν μαζί του. Οι Starsailor είναι λίγο Χατζηγιάννηδες, όλα τους τα τραγούδια μοιάζουν ίδια, αλλά αυτό το μίγμα indie rock και μετα-brit pop είναι απείρως πιο γοητευτικό από το "έντεχνο ποπ" του Μιχαλάκη. Τους λυπήθηκα που έπαιξαν τόσο νωρίς, ειδικά από τη στιγμή που το φεστιβάλ γενικά τέλειωσε νωρίς και θα μπορούσε όλο το πρόγραμμα να είχε αρχίσει μία ώρα αργότερα. Αλλά εντάξει, ο μικρός έχει ακόμη δουλειά. Αλλά έχει και μέλλον. Στο επόμενο Ejekt θα έχει κουρέψει πια το μαλλί και θα τον αφήσουν να βγει νύχτα...


The Pixies - Monkey Gone To Heaven (Live in Athens, 18.06.09)

Οι headliners της βραδιάς είναι, κατά τον Mr. Arkadin, "η καλύτερη μπάντα του κόσμου -τέλη '80s, αρχές '90s". Διαφωνώ. Οι Pixies είναι απλά η μπάντα μιας εμβληματικής φιγούρας της ροκ. Του Φρανκ Μπλακ. Του μεγάλου μου αδελφού, αυτού που αποτελεί το δικό μου είδωλο, κάνει μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση, ξέρει τα πάντα για όλες τις μπάντες που αγαπώ, έχει κολλητούς όλους αυτούς που θαυμάζω. Αλλά έχει πια γεράσει, κουραστεί. Βαριέται. Και χθες αυτό φαινόταν. Οι Pixies δεν έπαιξαν ούτε encore. Ήταν επαρκώς ανεβαστικοί γιατί η μουσική τους είναι από μόνη τους ανεβαστική, αλλά δεν έκαναν καμμία προσπάθεια να συντηρήσουν τον εν Ελλάδι μύθο τους. Ίσως ξενέρωσαν με τον λίγο κόσμο. Εκεί, στο peak της, η βραδιά δεν πρέπει να φιλοξενούσε πολύ πάνω από 5.000 κόσμο... (Με 55 ευρώ εισιτήριο, Πέμπτη απόγευμα, τι περίμενες;)


Editors - Munich (Live in Athens, 18.06.09)

Αν οι Starsailor είναι η μπάντα του μικρού σου αδελφού και οι Pixies του μεγάλου, τότε οι Editors τι είναι, θα αναρωτηθεί ο μέσος αναγνώστης του "ΠΠC". Οι Editors, στο παράλληλο σύμπαν ενός ανθρώπου που πανηγυρίζει τα πρωταθλήματα που παίρνει με την ΑΕΚ στο Manager, είναι η δική του μπάντα. Οι Editors είναι το τώρα, είναι εγώ, είναι οι Joy Division μετά από μια μέρα στο γυμναστήριο, οι Echo & The Bunnymen μετά από υπερκατανάλωση Αμίτας, οι National, οι Franz Ferdinand και οι Bloc Party στο ίδιο μίξερ, ανακατεμένοι με μαύρες ορχιδέες. Και χθες τα σπάσανε. Με διαφορά το highlight της βραδιάς και -μαζί με την εξαιρετική παρέα που είχα στο φεστιβάλ- ο λόγος που δεν κλαίω τα λεφτά του εισιτηρίου.

(Ναι, πληρώνω πάντα στις συναυλίες, για να έχω το δικαίωμα να κράζω μετά χωρίς καμμία υποχρέωση σε κανέναν :) )

Α, υπήρχε κι άλλο ένα highlight. Στο τέλος, δύο τραγούδια πριν φύγουν οι Pixies (περίμενα το encore για να ξαναπλησιάσω, είχα πάλι τη μέση και χρειαζόμουν 5' διάλειμμα), άραξα στο γκαζόν με το εντελώς σερφίστικο αεράκι να με προετοιμάζει για τον Αύγουστό μου στην Πάρο. Η Κατερίνα ανακάλυψε πίσω μας τρεις υπερμεγέθεις σωσίες του Φρανκ Μπλακ με τεράστιες μπάκες να ξεχειλίζουν κάτω από τα μαύρα τους μπλουζάκια, να φωτογραφίζονται σαν οδαλίσκες πάνω στο γκαζόν. Πλησιάσαμε. Τρείς "αρκούδοι" 40άρηδες, ενθουσιασμένοι με τη συναυλία χαριεντίζονταν ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ χάρη στο γρασίδι. Φωτογραφηθήκαμε μαζί τους. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Θα δημοπραττήσω τις φωτογραφίες και τα έσοδα θα πάνε στο φιλανθρωπικό ίδρυμα.

"Been beat up and battered down"

Ήθελα από καιρό να το μοιραστώ, αλλά το ανέβαλλα - και θα το είχα ξεχάσει τελείως, αν προχθές η Μόνικα δεν τραγουδούσε το You Got It: αγαπώ τους Traveling Wilburys.
Ήμουν 13 ετών όταν βγήκε το Handle With Care, ήταν η εποχή που η ΕΡΤ αποφάσισε να δείξει στο λαό δορυφορικά κανάλια - SAT1, RTL, Super, SKY και, ναι, MTV - και ξαφνικά, δεν μπορούσες να ξεφύγεις από αυτό το βίντεοκλιπ.

Είναι τέτοια η δύναμη αυτού του τραγουδιού, αυτής της μελωδίας, αυτής της χαλαρής, ακαταμάχητης κιθάρας και της ονειρικής φωνής του Ρόι Όρμπισον που συγχωρείς το γελοίο θέαμα μερικών φρικτά κακοντυμένων μεσηλίκων που χαριεντίζονται σε ένα στούντιο. Όπως είπα, ήμουν 13 - δεν είχα ακούσει Ντίλαν και δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο Ρόι Όρμπισον, παρά το ότι για τα επόμενα 2-3 χρόνια θα άκουγα αποκλειστικά '50s. Ήξερα ασφαλώς τον Τζορτζ Χάρισον, στη συνέχεια έμαθα τον Τομ Πέτι, ενώ δεν θέλησα ποτέ να ξανακούσω λέξη για τον Τζεφ Λιν. Σοβαρά. Η φάτσα του με τρομάζει. Αν μου μιλήσεις για τον Τζεφ Λιν, φρικάρω, είμαι όπως αυτοί οι τύποι που βρίσκουν τρομακτικούς τους κλόουν.
Έτρεξα να αγοράσω την κασέτα (ναι ρε, την κασέτα, κασετόφωνο είχα στο δωμάτιό μου). Και από τότε που έβγαλα δίπλωμα οδήγησης, την έβαζα στο αυτοκίνητο ΚΑΘΕ ΑΝΟΙΞΗ, με το που πέρναγε το Πάσχα και την είχα πάντοτε διαθέσιμη μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού. Δοκίμασέ το. Δεν υπάρχει καλύτερη μουσική για διαδρομές με το αυτοκίνητο την ώρα που αρχίζει να νυχτώνει, ή την ώρα που κατευθύνεσαι στην κοντινότερη παραλία. Κατέβασέ τα, και θα με ευγνωμονείς: Handle With Care - Tweeter and the Monkey Man - Heading for the Light - End of the Line.
Βοnus: το Handle with Care, από την Τζένι Λιούις και τις Watson Twins. Και σε (ιδιαιτέρως κακό) βίντεο (στο ντέφι ένα κορίτσι που λατρεύω):

18 Ιουν 2009

"Θα θυμάμαι για πάντα αυτή τη χρονιά. Για πάντα αυτή τη βραδιά"


Monika - Be My Baby & Over The Hill (Θέατρο Βράχων, 17.06.09)

Τώρα ξέρω μικρή μου. Μετά τη χθεσινή σου συναυλία, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Δεν θα είσαι πια το μικρό κοριτσάκι με τα ωραία τραγουδάκια. Τώρα το ξέρω. Και το ξέρουν όλοι. Θα γίνεις μια σταρ. Μόνο προσπάθησε να κρατήσεις όλα τ' άλλα. Ναι, την τρίτη, την τέταρτη φορά δεν θα νιώθεις πια έκπληξη από τον πολύ κόσμο, θα έχεις ετοιμάσει τα λόγια σου από πριν και θα τα λες νερό, δεν θα ψάχνεις γνωστά μάτια μέσα στο κοινό για στήριγμα. Θα είσαι κατ' ευθείαν αυτό το θηρίο που γίνεσαι μόλις κάθεσαι στο πιάνο. Μόλις πιάνεις την κιθάρα. Μια σταρ. Τουλάχιστον κράτησε όλα τα άλλα. Ξέρεις εσύ.


Monika - Avatar (Θέατρο Βράχων, 17.06.09)

Τώρα ξέρω. Το επόμενο άλμπουμ θα είναι αλλιώς. Θα χορεύεται, θα δονεί, θα τραγουδιέται. Θα το περιμένουν όλοι. Και θα τους αρέσει. Θα είναι πιο χαρούμενο γιατί είσαι πιο χαρούμενη τώρα που το γράφεις. Και θα το μοιράσω στους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ. Κι αν τους έχω ξαναχάσει μέχρι τότε, θα τους μαζέψεις εσύ για μια βραδιά -για χάρη μου- όπως έκανες χθες. Τώρα ξέρω ότι έχω τουλάχιστον μία ακόμη νύχτα στη ζωή μου που θα κοιμηθώ αγκαλιά με τους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ...


Monika - Are You Coming With Us? (Θέατρο Βράχων, 17.06.09)

Τώρα ξέρω. Πώς είναι να αισθάνεσαι περήφανος σαν μπαμπάς. Το αισθάνθηκα χθες.



(ΟΚ, τέλειωσα. Τώρα ξέρω ότι έρχεται η ώρα που ο Mr. Arkadin θα μπει να κατακρεουργήσει τον άκρατο -ναι, με τη Monika απλά δεν κρατιέμαι- συναισθηματισμό μου και να πει επιτέλους την ιστορία με την Άννα Βίσση. Ναι, ήταν και ο Mr. Arkadin χθες στη συναυλία, στο Θέατρο Βράχων. Το έχω ξαναπεί: Τώρα τελευταία κάνουμε επικίνδυνα συχνά τα ίδια πράγματα).


Mr.Arkadin says:
MONIKA ON THE ROCKS



Σε αντίθεση με τον Homo Ludens, που έχει συνδυάσει το θέατρο Βράχων με ονόματα όπως Suede, Sigur Ros και κάτι άλλο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή (αλλά καλά να πάθω, για να βρίσκομαι να κάνω τη δουλειά που έπρεπε να κάνει εκείνος), εγώ έχω βρεθεί στους Βράχους για συναυλίες τύπου Σεζάρια Έβορα (a.k.a. "βιοχλαπάτσα") και Ελευθερία Αρβανιτάκη (στην οποία έχω μια μάλλον δυσεξήγητη αδυναμία). Σπανίως όμως έχω δει το θέατρο τόσο γεμάτο - και τόσο ζωντανό - όσο χθες το βράδυ.
Και μόνο ο ενθουσιασμός στα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα των ανθρώπων που κατέβαιναν από το βράχο, θα ήταν ικανή τεκμηρίωση της επιτυχίας της συναυλίας της Μόνικα. Ανθρωποι που, στην πλειοψηφία τους, δεν ήταν το "ψαγμένο" κοινό που περιφέρεται στα μπαρ πέριξ του Συντάγματος και της Πλατείας Καρύτση. Αυτοί, για κάποιον λόγο, σνομπάρουν πια αυτό το κορίτσι που γύρισε την πλάτη στα ξινισμένα μούτρα και τα κυνικά βλέμματα πίσω από τα κοκκάλινα γυαλιά τους. Γιατί, ως γνωστόν, αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι, μόλις αυτό που αγαπούν αρχίσει να γίνεται γνωστό σε έναν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων από τους ίδιους και τους "εκλεκτούς" της κάστας τους, αυτομάτως χαλάει.
Εγώ, από την άλλη, πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό από το γεγονός ότι η Μόνικα είναι το νέο mainstream.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κατάλληλο σημείο, νοηματικά και συνειρμικά, για να παραθέσω το κουτσομπολιό, αλλά θα το κάνω: από ολόκληρο το καλλιτεχνικό στερέωμα της Ελλάδας, η μοναδική που ήρθε στη μεγάλη συναυλία της Μόνικα ήταν η Anna Vissi, η οποία έφτασε προκαλώντας έναν μικρό πανικό τύπου "η απόλυτη ψάχνει για τη θέση της" ενώ οι φήμες λένε ότι κατά τη διάρκεια της συναυλίας πρασίνισε από τη ζήλεια της, και υποκλίθηκε μπροστά στο ταλέντο της πιτσιρίκας. Αλλά και σε έναν άψογο ήχο, σε φωτισμούς που σπάνια βλέπουμε σε ελληνική συναυλία, σε μια πληθωρική μπάντα που είχε τα πάντα - ακόμη και τα "εντεχνιζέ" κολλήματα των εγχόρδων και των μορικονικών πνευστών, τόσο hip στους indie-pop κύκλους τελευταία. Η ίδια η Μόνικα, ένα μικρό ποπ μεζεδάκι, σκλάβωσε με την ανεπιτήδευτη αμηχανία της - "είστε πολλοί" ήταν η πρώτη της κουβέντα - όσο και με την παρουσία της. Τα καινούρια της τραγούδια είναι ακόμη καλύτερα, πιο δομημένα, και πιο ζόρικα από τα προηγούμενα, ενώ οι διασκευές της είναι το λιγότερο ακομπλεξάριστες - με πιο ταιριαστή, ευφάνταστη και πονηρή το "you're so vain" της Κάρλι Σάιμον. Προσωπικά με έκαψε λίγο στο σημείο που άρχισε τις ροκιές, να χτυπιέται και να τραγουδά το "Let me roll it" του Μακάρτνι και το "You Got It" του Ρόι Όρμπισον. Είναι σαν κάποιος να της έθεσε κάποια στιγμή το δίλημμα: "τι θες να είσαι; Κατ Πάουερ ή Αλάνις Μορισέτ". Κι εκείνη να απάντησε: "δεν μπορώ να είμαι και τα δύο"; Και η πλάκα είναι ότι μπορεί. Και ότι στο τέλος μας έχει όλους να τρώμε από την παλάμη της (αυτό ήταν κακομεταφρασμένος αγγλισμός).

(έβαλα αντί φωτογραφίας την αφίσα, γιατί θεωρώ ότι είναι η ομορφότερη αφίσα του καλοκαιριού - και την έχει σχεδιάσει φίλος μου)

Αγαπώ. Χλόη.

(Photos by Kenneth Cappello)

17 Ιουν 2009

Νιώθω πραγματικά μπερδεμένος...

Ο Παπαδημούλης είναι ο αρχιερέας των Illuminati; Ο Κουβέλης είναι ο πρίγκιπας της αποκάλυψης; Ο Λιακόπουλος ξέρει, αλλά δεν τολμάει ούτε κι αυτός να μιλήσει, για τον πραγματικό ρόλο του Αλαβάνου και του Τσίπρα; Έχω την αίσθηση ότι πίσω από το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ κρύβεται η Δευτέρα Παρουσία. "Ο εκλεκτός του Θεού θα επιστρέψει στην Γη σαν Γενικός Γραμματέας κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς", είχε πει κάποτε ο Νοστράδαμος...

Εντάξει, είναι η αλήθεια ότι πιο πρασινοφρουρός από αυτόν, δεν γίνεται

Όπως λέει και ο Ovelikios, ο Αχμεντινετζάντ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι συνδικαλιστής της ΔΕΗ στις αρχές της δεκαετίας του ΄80.

Οι πρασινοφρουροί

Θεωρώ τη μόδα "πράσινο για το Ιράν" που ξεκίνησε στο Twitter (όλοι πρασινίζουν τα avatars τους) ό,τι πιο γελοίο. Γι' αυτό κι ανέβασα ένα δικό μου που μοιάζω με τον Αχμεντινετζάντ. Άστε τον άνθρωπο να κυβερνήσει μωρέ...

(Ίσως βέβαια να με πειράζει επειδή πολύ απλά το πράσινο στην πολιτική εγώ το έχω συνδυάσει με τον τρεμαλέο γέροντα της Εκάλης.)

UPDATE:
Μετά το σχόλιο του mr. Arkadin πρόσθεσα και αυτή την φωτογραφία. Αγνοήστε τη μεσαία κοπέλα. Στις άλλες δύο θέλω όντως να προσφέρω αλληλεγγύη. Και στις δύο μαζί.

16 Ιουν 2009

Οι νεκροί

Χαζεύω τις φωτογραφίες μου. Και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καμμία με κάποιον νεκρό. Όχι ότι δεν πέθαναν άνθρωποι γύρω μου. Απλά εγώ δεν έχω φωτογραφίες μαζί τους. Μήπως όσοι ποζάρουν στο ίδιο κάδρο με μένα γίνονται αυτόματα αθάνατοι; Φεύγω. Πάω να σώσω κόσμο με τη Nikon μου.

Γιατί λατρεύω να βλέπω ταινίες με τον Μάθιου ΜακΚόναχι

Οι τυποποιημένοι ρόλοι βολεύουν την ποπ κουλτούρα. Κι ακόμη περισσότερο όσους γράφουν γι' αυτήν. Κι όταν μπαίνει το καλοκαίρι και προετοιμάζεις τις διακοπές σου -και τις καφρίλες που θα κάνεις εκεί- δεν υπάρχει τίποτε πιο διδακτικό για να δεις στο σινεμά από μια ταινία που πρωταγωνιστεί ο Μάθιου ΜακΚόναχι. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο απολαυστικό από το να κάτσεις να γράψεις μετά στο blog σου τι πρέπει να μάθει κάθε άντρας από τον Μάθιου.

Υπό αυτό το πρίσμα, όταν πηγαίνεις στο (θερινό, εννοείται) σινεμά για να παρακολουθήσεις κάτι σαν το "Τα φαντάσματα των πρώην", πας πριμοδοτημένος με την ήδη υπάρχουσα γνώση των τυποποιημένων ρόλων του ΜακΚόναχι, ευτυχής που ξέρεις από πριν τι θα συναντήσεις και χαρούμενος που θα συναντήσεις ακριβώς αυτό και όχι κάτι άλλο. Δηλαδή χαμόγελο με λεύκανση, κοιλιακούς για να παίζεις πιάνο και γλειώδεις ατάκες που κάνουν τις γκόμενες να λιώνουν (στην καύλα -όχι στο γέλιο). Δεν πας να δεις Μπέργκμαν ή Παζολίνι, δεν πας να δεις κάτι που θα συγκρίνεις μετά με Μπέργκμαν ή Παζολίνι. Πας για να ξεσηκώσεις κανα κόλπο ώστε να ξεσκιστείς στο γαμήσι το καλοκαίρι (στις ταινίες του ΜακΚόναχι αυτή η επιρροή, ευτυχώς, πιάνει και στα δύο φύλα), πας να πάρεις ένα μάθημα για τα μικρά, καθημερινά, επιφανειακά σχεσιακά προβλήματα, ένα μάθημα που στο διδάσκει αυτός που κάνει όλες τις γυναίκες να μπαίνουν στην διαδικασία ύγρανσης των γεννητικών οργάνων τους άμα τη εμφανίσει του στη μεγάλη οθόνη -άρα κάτι παραπάνω από σένα ξέρει στο θέμα του "περιστασιακού" σεξ. Και όποιος άντρας τον ζηλεύει και τον κοροϊδεύει γι' αυτό (αντί να κάτσει να τον παρακολουθήσει με θαυμασμό και τη δέουσα προσοχή) τού αξίζει αιώνια στυτική δυσλειτουργία και γκομενικό σουξέ μόνο σε πατσαβούρες vileda.


Πάμε λοιπόν στους 10 κανόνες ζωής, όπως αυτοί προκύπτουν από τις ταινίες του Μάθιου ΜακΚόναχι:

1. Όταν γουστάρεις μια γυναίκα, όρμα αμέσως. Μην περιμένεις σινιάλο. Εκείνες δεν ξέρουν ποτέ τι θέλουν. Εσύ θα τους πεις τι θέλουν. Σεξ. Με εσένα. Αν αποτύχεις, είναι σίγουρο ότι γουστάρεις πάντα άλλη μια στην ίδια αίθουσα. Όρμα κι εκεί.

2. Μη μιλήσεις ρομαντικά. Μίλησε ειλικρινά. ΟΚ, μπορείς να αντικαταστήσεις τη φράση "έχεις ωραία βυζιά" με το "έχεις υπέροχο στήθος", αλλά μην της πεις για τα μάτια της, αν έχεις κολλήσει το βλέμμα σου στο μπούστο της. Γιατί θα κάνεις λάθος στο χρώμα τους...

3. Αν κολώσει, χαμογέλα. Αλλά να έχεις κάνει πρώτα λεύκανση.

4. Αν τα πάρει μαζί σου, συνέχισε την κουβέντα. "Ποια είναι η άποψή σου για το περιστασιακό σεξ;" Τώρα ξέρει ΑΚΡΙΒΩΣ τι θες...

5. Αν δεν σου ρίξει το ποτό της στα μούτρα, αλλά συνεχίζει να σε βρίζει, είσαι σε καλό δρόμο. Δείξε λίγη ακόμη λεύκανση και άλλαξε ελαφρώς το θέμα. Σε 5 λεπτά θα επιστρέψει μόνη της στο περιστασιακό σεξ. Σε 10' θα της προτείνεις να φύγετε μαζί. Αμέσως. Για το δωμάτιό σου.

6. Όλα τα παραπάνω θα τα κάνεις μόνο αν είσαι σίγουρος για τους κοιλιακούς σου.

7. Για να είσαι σίγουρος για τους κοιλιακούς σου, θα πρέπει να τους δουλεύεις all year long. Δεν είναι τίποτε. Ξυπνάς ένα τέταρτο πιο νωρίς και κάνεις καμιά 200αριά επαναλήψεις στο κρεββάτι σου. Και ραχιαίους, ε; Μην σε πιάσει η μέση σου...

8. Στο σεξ να είσαι ο εαυτός σου. Μην της πεις "αγάπη μου", δηλαδή. Και σήκω να ντυθείς τέσσερα - πέντε λεπτά αφ' ότου τελειώσεις. Της έχεις υποσχεθεί "περιστασιακό σεξ", δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό το one night stand να γίνει η αρχή ενός έρωτα. Σκέψου ότι δέκα χρόνια μετά, παντρεμένος και με τρία παιδιά, θα λες: "Πήρα μια τσούλα. Μια που γάμησα στα πρώτα δέκα λεπτά. Και που έμαθα το όνομά της μετά τον πρώτο της οργασμό". (Πάντα να προσφέρεις οργασμούς. Και να έχεις γυμνασμένους κοιλιακούς. Κοιλιακοί και οργασμοί βοηθούν πολύ στο word of mouth...)

9. Αν πάθεις κάτι σαν κεραυνοβόλο έρωτα την ώρα που την οδηγείς στο δωμάτιό σου, μην τα χαλάσεις όλα. Συνέχισε κανονικά το one night stand σου, σαν να μην τρέχει τίποτε. Το καλό με τα "κεραυνοβόλα" πράγματα είναι ότι όσο γρήγορα έρχονται, τόσο γρήγορα φεύγουν. Στην περίπτωσή σου, μόλις ξεφλοκιάσεις.

10. Να κάνεις ό,τι κάνεις απολύτως συνειδητοποιημένος για το τι κάνεις και για το γιατί το κάνεις. Βοηθάει να έχεις κάποιο απωθημένο, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ή μια αποτυχημένη σχέση που θα ήθελες να κρατήσει κι άλλο. Έτσι έχεις πάντα την ψυχολογική εξήγηση για το φευγαλέον του όλου πράγματος στο τσεπάκι. Θυμάσαι ακόμη εκείνη. Εκείνη ήταν η γυναίκα της ζωής σου. Με τις υπόλοιπες απλά "περνάτε καλά μαζί". Αυτό το "περνάμε καλά μαζί" να το επαναλαμβάνεις σαν τον Γκέμπελς. Μην τις αφήσεις ποτέ να πιστέψουν ότι μπορούν να ζητήσουν κάτι παραπάνω από το να "περνάτε καλά μαζί". Κι αυτό σε περίπτωση που έχεις κάνει το λάθος να πέσεις και δεύτερη φορά στο κρεββάτι με ένα one night stand σου. (Συμβαίνει -και δεν είναι κακό. Λέγεται "καβάντζα").

Μετά τα παραπάνω, ένας bonus κανόνας: Ξαναδιάβασε τα παραπάνω μέχρι να τα αποστηθίσεις. Όταν πια τα έχεις αποστηθίσει, άρχισε να τα εφαρμόζεις. Οι χυλόπιτες είναι κάτι καλό. Όσο περισσότερες φας, τόσο θα βελτιώνεις την τεχνική σου. Είναι σαν να παίζεις Doom. Από ένα σημείο και μετά θα περνάς τις πίστες με κλειστά μάτια. Όχι, το να λες ΑΚΡΙΒΩΣ τις ίδιες ατάκες ακόμη και σε γκόμενες που γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν είναι κακό. Έτσι κι αλλιώς εκείνες προσέχουν κυρίως την λεύκανση ;)