Τελικά, από όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, το μόνο που έπιασε το νόημα των ευρωεκλογών είναι το GK

...που έβαλε στο εξώφυλλο τον πραγματικό νικητή της διαδικασίας, τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αυτή την αντιπαθέστατη φάτσα, που μοιάζει με κακοσχεδιασμένο "κακό" σε καρτούν της Hanna-Barbera, και ο οποίος έχει πια εξασφαλίσει την επανεκλογή του στην προεδρία της Κομισιόν, δεδομένης της άνετης πλειοψηφίας που κατέκτησε στο νέο ευρωκοινοβούλιο το Λαϊκό Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (και ναι, κάποια στιγμή, πρέπει να προσμετρήσουμε στους "χριστιανοδημοκράτες" και τη Νέα Δημοκρατία), που ωστόσο, έχουν χάσει 25 έδρες σε σχέση με την απερχόμενη ευρωβουλή, κάτι που κανείς δεν επισημαίνει.
Σύμφωνοι, αυτή η διαφορά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο η απώλεια 46 εδρών που υπέστησαν οι Σοσιαλιστές. Αν κάνει κανείς μια σύγκριση ανάμεσα στην εκτίμηση για τη σύνθεση της νέας βουλής, σε σχέση με την παλιά, οι μόνοι που σημειώνουν πραγματική αύξηση είναι οι Πράσινοι, κάτι που, εν όψει και της Κοπεγχάγης, είναι ασφαλώς παρήγορο. Σε τελική ανάλυση, αν η Ελλάδα κατορθώνει να στείλει Πράσινο βουλευτή στις Βρυξέλλες, κάτι αλλάζει - έρχεται το τέλος του κόσμου.
Παρεμπιπτόντως, να απευθύνω ευχή και κατάρα στον Μιχάλη Τρεμόπουλο, τώρα που θα γίνει ευρωβουλευτής: να κάνει ό,τι του πει ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ - αν δηλαδή του πει να πάει να πέσει από τον γκρεμό, να το κάνει.
Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την ήττα της υιοθετώντας σιγά-σιγά την υπερασπιστική γραμμή "ποιος είπε ότι οι ευρωεκλογές είναι δημοψήφισμα", κάτι πολύ ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ολόκληρη η προεκλογική καμπάνια και οι μετεκλογικές αναλύσεις έχουν βασιστεί σ' αυτήν την θεωρία. Ακόμη και το ίδιο το βράδυ των εκλογών, ούτε ένα από τα κανάλια που φιλοξενούσαν τον περιφερόμενο πολιτικό θίασο δεν διανοήθηκε να μεταδόσει την παραμικρή πληροφορία για το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες. Στα αντίστοιχα πάνελ που έστησε η Rai, η δημόσια τηλεόραση μιας διεφθαρμένης χώρας, οι πολιτικοί μιλούσαν για ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Εμείς αναρωτιόμασταν για το ποσοστό αποχής, σε μια χώρα που κανείς δεν μίλησε για την Ευρώπη, κανείς δεν εξήγησε πως όταν ψηφίζεις ΝΔ, επί της ουσίας ψηφίζεις Λαϊκό Κόμμα, όταν ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ τους Σοσιαλιστές, όταν ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ* ή ΚΚΕ την Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά (δηλαδή το ίδιο κόμμα).
Ελπίζω τουλάχιστον όσοι απείχαν να νιώθουν χαρούμενοι που κατάφεραν να στείλουν στην Ευρωβουλή τον Θανάση Πλεύρη.
Το πόσο γελοίοι είναι οι όροι με τους οποίους γίνεται στην Ελλάδα η αποτίμηση των ευρωεκλογών, βέβαια, φαίνεται από μια πάρα πολύ απλή λεπτομέρεια: τόσο η "ηττημένη" ΝΔ, όσο και το "κερδισμένο" ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να αποσπάσουν τον ίδιο αριθμό εδρών. Οκτώ ο ένας, οκτώ ο άλλος. Αν αυτό δεν είναι ισοπαλία, τι είναι;
Καταλήγοντας, οφείλω, ως η "από δω" πτέρυγα του ΠΠC, να χαιρετήσω τη νίκη του κόμματος των "Πειρατών" στη Σουηδία, ανεβάζοντας (ξανά) το Place de Brouckere, το κομμάτι δηλαδή που έγραψε ο ήρωάς μου, ο Τζάνγκο Ράινχαρντ, για μια από τις μεγαλύτερες πλατείες της πρωτεύουσας της Ε.Ε., των Βρυξελλών. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πρόσφατα το κοινοβούλιο ψήφισε την επέκταση του χρόνου δικαιωμάτων από τα 50 χρόνια στα 70 - κάτι που καθιστά τις αναρτήσεις μου παράνομες. Ευχαριστώ, Ευρώπη.
*(γι' αυτούς θα ετοιμάσω ξεχωριστό post, όταν μου περάσουν τα νεύρα)