30 Ιουν 2009

Παράλληλο σύμπαν

Στο Badminton πήγα μόνος. Ήξερα ότι, όταν θα ξεκινούσε η επίθεση συναισθημάτων από τον Antony, η μόνη παρέα που θα μπορούσα να στριμώξω στο δωμάτιο του μυαλού μου, που σύντομα θα γέμιζε με παραμυθένιες εικόνες, θα ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που ο κόσμος το λέει: "ο δικός μου άνθρωπος". Αλλά αυτό το κομμάτι του εαυτού μου είναι εξαφανισμένο ένα και παραπάνω χρόνο τώρα και δεν έχω καν υποψία πού. Πιθανότατα πλέει σ' ένα ήρεμο ποτάμι που χωρίστηκε απ' τον δικό μου χείμαρρο μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, στο βουνό, και που τα δυο τους δεν φαίνεται να ενώνονται πουθενά στη συνέχεια. Τώρα πια δροσίζουν εντελώς παράταιρες χώρες.

Η ευτυχής συγκυρία, βεβαίως, τα έφερε έτσι ώστε μία από τις 100, 200 το πολύ, άδειες θέσεις (από τις 2500 του Θεάτρου Badminton) να ήταν αυτή στα αριστερά μου. Κι έτσι τελικά δεν ήμουν μόνος στο παράλληλο σύμπαν όπου τηλεμεταφέρθηκα όταν άνοιξε η αυλαία κι ένα υπόφως χάιδεψε τα πρώτα λόγια της γκροτέσκας φιγούρας που βρισκόταν σε πρώτο πλάνο.

Αυτό ήταν ένα από τα μικρά μαγικά που έκανε χθες ο Άντονι Χέγκαρτι παρέα με τη Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Έκανε όμως κι άλλα. Πιο μεγάλα μαγικά. Μελωδοποίησε την διαφορετικότητα, έντυσε με παραμυθένια αύρα την ανθρώπινη ύπαρξη. Έκανε τον καθένα μας ξεχωριστά να νιώσει ήρωας στο δικό του θρύλο, ένα ον που θα μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με σαφήνεια, όταν το χρειάζεται, που δεν θα έχει ανάγκη ούτε από την αποδοχή, ούτε από την επιβράβευση, ούτε από την επιτίμηση.

Ακόμη και η τερατώδης σχεδόν κίνηση του ίδιου του Άντονι πάνω στη σκηνή, η εμφάνιση μέσα στο λευκό νυχτικό, φάνταζε κομμάτι της μαγείας, έτσι στολισμένη με τις νότες απ' το "Another World", για παράδειγμα, και μέσα στο ελάχιστο λούστρο της παραγωγής -δύο τρία φώτα, από ψηλά, όλα κι όλα-, που εναρμονιζόταν απόλυτα με την κατάνυξη που απέπνεε η όλη συναυλία.

Μουσικά, τα κομμάτια του τελευταίου άλμπουμ, αυτά δηλαδή που ο Άντονι δούλεψε με τον εξαιρετικό Νίκο Μιούλι ακριβώς έτσι ώστε να παίζονται από ορχήστρα, έρρεαν σαφώς πιο αρμονικά απ' τα παλιότερά του. Όχι ότι έπη σαν το "Cripple and the Starfish" δυσκολεύονταν να απελευθερώσουν τις διαμαντένιες πεταλούδες τους σ' αυτό το παραμυθένιο Wonderland των Antony & The Johnsons (οι Johnsons, εν προκειμένω, ήταν η ορχήστρα της ΕΡΤ υπό την καθοδήγηση του Ρομπ Μουζ), απλώς κρατιόντουσαν ένα κλικ πίσω στην απελευθέρωση ανατριχίλας από το "Kiss my Name" ή το "Her Eyes Are Underneath The Ground".

Ναι, ανατριχιάσαμε πολλές φορές εγώ και το κορίτσι της διπλανής καρέκλας χθες. Σαν τις πρώτες μας αγκαλιές, τα πρώτα μας φιλιά, τα πρώτα κλάμματα. Όταν τα φώτα άναψαν ξανά και το παράλληλο σύμπαν χάθηκε, η θέση στα αριστερά ήταν και πάλι άδεια κι εγώ ο μοναδικός ασυνόδευτος στρέιτ σε ένα θέατρο γεμάτο γκέι. Ουπς! Ομοφοβικές συνθήκες; Mπα. Απλά μια αστεία διαπίστωση. Μετά από μια συναυλία - ωδή στην διαφορετικότητα, ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να εμφανίσεις ομοφοβίες.

(Παραδόξως, μετά από ένα τέτοιο ηλεκτροσόκ συναισθημάτων, η νύχτα συνεχίστηκε μέχρι τα ξημερώματα με τη συνήθη κυνική ωμότητα που έχω μάθει πια να αντιμετωπίζω τις περιπέτειες αυτής της πόλης. Πράγμα που αποδεικνύει ότι χρειαζόμαι - χρειαζόμαστε ακόμη πολύ περισσότερους Antony & The Johnsons, αν είναι να αλλάξει κάτι...)

10 σχόλια:

Nikos Fotakis είπε...

Ευτυχώς που έγραψες "δεν είμαι γκέι" - αλλά δεν μας είπες, τι έγινε με το κορίτσι που μοιραστήκατε την ανατριχίλα να παρακολουθείτε ένα λυγμόλαλο performer να καίει το μυαλό των γερόντων της ορχήστρας της ΕΡΤ

Homo Ludens είπε...

Είπαμε: το κορίτσι παίζει με τις πεταλούδες του σε ένα μακρινό ρυάκι, μιας χώρας για την οποία δεν έχω κανένα χάρτη...

(Δεν ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, αλλά η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής. Δεν ξέρω ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο, αλλά δεν μου φάνηκαν και πολύ γέροι οι χθεσινοί μουσικοί. Επίσης, φεύγοντας, στην άκρη του ματιού μου είδα τον Παναγόπουλο και είπα να επωφεληθώ της παλιάς μας γνωριμίας από την "Καθημερινή" για να του κάνω πλάκα για τις συνεργασίες των ορχηστρών του, αλλά ένα λεφούσι γκέι μελισσών σύντομα τον έκρυψε απ' το οπτικό μου πεδίο.)

Homo Ludens είπε...

Επίσης: Αν δεν σου αρέσει ο Άντονι (ως μουσικός, ε) οφείλεις να το καταθέσεις τώρα, να ξέρουμε όλοι με τι χοντρόπετσο τέρας συναλλασώμεθα κάθε μέρα.

Nikos Fotakis είπε...

Θεωρώ πως είναι ό,τι πιο υπερεκτιμημένο ανακάλυψε η "προχώ" κοινότητα του πλανήτη για να βαυκαλίζεται - there, I said it.
A, και αυτό το ανδρόγυνο της ραγισμένης φωνής, το έκανε καλύτερα από αυτόν ο Τζίμι Σκοτ πριν από πενήντα χρόνια.

Homo Ludens είπε...

Α, ναι. Αυτό με τον Τζίμι Σκοτ το έχεις ξαναγράψει...

cinnamon είπε...

poetry, poetry, poetry Homo.
ήταν πραγματικά τόσο συναρπαστικά drug-like ο Antonakis?

Homo Ludens είπε...

@ cinnamon: Drug-like σχεδόν. Περιμένω να δω και Crippled Black Phoenix ζωντανά, για να έχω μέτρο σύγκρισης.

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

Ο Τζίμυ Σκοτ ήταν ο μπαμπάς του Άντονυ.
Μαμά του ήταν ο Liberace.

enteka είπε...

δεν έχω αντέξει να πολυακούσω anthony, αλλά η κριτική/παρουσίασή σου ήταν απλά τ.ε.λ.ε.ι.α.

[+]

Homo Ludens είπε...

@ enteka: Thanx mate. Άκου όμως κιόλας. Μην το κάνεις κι εσύ όπως όλοι με την Bjork. Πάλεψέ το. Μπορείς. Γιατί άμα στο τέλος της χρονιάς μού φτιάξεις πάλι top 20 με μόνο Pet Shop Boys, Depeche Mode, Moby και άλλους τέτοιους, θα με αναγκάσεις να σε κράξω.