Παράλληλο σύμπαν

Στο Badminton πήγα μόνος. Ήξερα ότι, όταν θα ξεκινούσε η επίθεση συναισθημάτων από τον Antony, η μόνη παρέα που θα μπορούσα να στριμώξω στο δωμάτιο του μυαλού μου, που σύντομα θα γέμιζε με παραμυθένιες εικόνες, θα ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που ο κόσμος το λέει: "ο δικός μου άνθρωπος". Αλλά αυτό το κομμάτι του εαυτού μου είναι εξαφανισμένο ένα και παραπάνω χρόνο τώρα και δεν έχω καν υποψία πού. Πιθανότατα πλέει σ' ένα ήρεμο ποτάμι που χωρίστηκε απ' τον δικό μου χείμαρρο μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, στο βουνό, και που τα δυο τους δεν φαίνεται να ενώνονται πουθενά στη συνέχεια. Τώρα πια δροσίζουν εντελώς παράταιρες χώρες.

Η ευτυχής συγκυρία, βεβαίως, τα έφερε έτσι ώστε μία από τις 100, 200 το πολύ, άδειες θέσεις (από τις 2500 του Θεάτρου Badminton) να ήταν αυτή στα αριστερά μου. Κι έτσι τελικά δεν ήμουν μόνος στο παράλληλο σύμπαν όπου τηλεμεταφέρθηκα όταν άνοιξε η αυλαία κι ένα υπόφως χάιδεψε τα πρώτα λόγια της γκροτέσκας φιγούρας που βρισκόταν σε πρώτο πλάνο.

Αυτό ήταν ένα από τα μικρά μαγικά που έκανε χθες ο Άντονι Χέγκαρτι παρέα με τη Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Έκανε όμως κι άλλα. Πιο μεγάλα μαγικά. Μελωδοποίησε την διαφορετικότητα, έντυσε με παραμυθένια αύρα την ανθρώπινη ύπαρξη. Έκανε τον καθένα μας ξεχωριστά να νιώσει ήρωας στο δικό του θρύλο, ένα ον που θα μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με σαφήνεια, όταν το χρειάζεται, που δεν θα έχει ανάγκη ούτε από την αποδοχή, ούτε από την επιβράβευση, ούτε από την επιτίμηση.

Ακόμη και η τερατώδης σχεδόν κίνηση του ίδιου του Άντονι πάνω στη σκηνή, η εμφάνιση μέσα στο λευκό νυχτικό, φάνταζε κομμάτι της μαγείας, έτσι στολισμένη με τις νότες απ' το "Another World", για παράδειγμα, και μέσα στο ελάχιστο λούστρο της παραγωγής -δύο τρία φώτα, από ψηλά, όλα κι όλα-, που εναρμονιζόταν απόλυτα με την κατάνυξη που απέπνεε η όλη συναυλία.

Μουσικά, τα κομμάτια του τελευταίου άλμπουμ, αυτά δηλαδή που ο Άντονι δούλεψε με τον εξαιρετικό Νίκο Μιούλι ακριβώς έτσι ώστε να παίζονται από ορχήστρα, έρρεαν σαφώς πιο αρμονικά απ' τα παλιότερά του. Όχι ότι έπη σαν το "Cripple and the Starfish" δυσκολεύονταν να απελευθερώσουν τις διαμαντένιες πεταλούδες τους σ' αυτό το παραμυθένιο Wonderland των Antony & The Johnsons (οι Johnsons, εν προκειμένω, ήταν η ορχήστρα της ΕΡΤ υπό την καθοδήγηση του Ρομπ Μουζ), απλώς κρατιόντουσαν ένα κλικ πίσω στην απελευθέρωση ανατριχίλας από το "Kiss my Name" ή το "Her Eyes Are Underneath The Ground".

Ναι, ανατριχιάσαμε πολλές φορές εγώ και το κορίτσι της διπλανής καρέκλας χθες. Σαν τις πρώτες μας αγκαλιές, τα πρώτα μας φιλιά, τα πρώτα κλάμματα. Όταν τα φώτα άναψαν ξανά και το παράλληλο σύμπαν χάθηκε, η θέση στα αριστερά ήταν και πάλι άδεια κι εγώ ο μοναδικός ασυνόδευτος στρέιτ σε ένα θέατρο γεμάτο γκέι. Ουπς! Ομοφοβικές συνθήκες; Mπα. Απλά μια αστεία διαπίστωση. Μετά από μια συναυλία - ωδή στην διαφορετικότητα, ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να εμφανίσεις ομοφοβίες.

(Παραδόξως, μετά από ένα τέτοιο ηλεκτροσόκ συναισθημάτων, η νύχτα συνεχίστηκε μέχρι τα ξημερώματα με τη συνήθη κυνική ωμότητα που έχω μάθει πια να αντιμετωπίζω τις περιπέτειες αυτής της πόλης. Πράγμα που αποδεικνύει ότι χρειαζόμαι - χρειαζόμαστε ακόμη πολύ περισσότερους Antony & The Johnsons, αν είναι να αλλάξει κάτι...)