Περισσότερα αστεράκια για το τίποτε

Tori Amos
Abnormally Attracted To Sin
(Μάιος 2009)

Είμαι ένας σχιζοφρενής που έχει ακούσει τόσο πολύ το "Little Earthquakes", όσο ελάχιστα άλμπουμ στη ζωή του. Συνεπώς, κάθε που απλώνεται το όνομα "Τόρι Έιμος" στην ατμόσφαιρα, σημαίνει συναγερμός μέσα στο κεφάλι μου -τα αντανακλαστικά είναι full steam ahead και περιμένω σε κατάσταση ένθεης μανίας την κυκλοφορία του άλμπουμ. Και συνήθως απογοητεύομαι. Τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, απογοητεύομαι πάντα. Όχι ότι οι κυκλοφορίες της Τόρι δεν είναι αξιόλογες, πάνω από το μέσο όρο, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν πλησιάζουν εκείνα τα τέσσερα πρώτα της άλμπουμ, από το 1992 μέχρι το 1998.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα των κυκλοφοριών της Έιμος είναι ότι επιμένει στο "value for money". Από τότε που βγήκε το φορμά του CD, δεν έχει κυκλοφορήσει κάτι μικρότερο από 74 λεπτά... Είναι αναπόφευκτο σε ένα άλμπουμ τόσο μεγάλης διάρκειας να υπάρχουν ups and downs και δεν εννοώ μόνο στο ρυθμό ή στο συναίσθημα, αλλά και στην έμπνευση και την δημιουργικότητα. Το μεγάλο ατού ενός "Little Earthquakes" ή ενός "From the Choirgirl Hotel" ήταν ακριβώς ότι μέσα σε τρία τέταρτα έβγαζε όλες τις εμμονές και τους ψυχαναγκασμούς της πάνω στο πιάνο, σε έπιανε από τα μούτρα και σε βασάνιζε με τον υπέροχο τρόπο της ή σε ξεσήκωσε να χορέψεις ξυπόλυτος μαζί της, χωρίς να πλατειάζει, χωρίς να φλυαρεί, χωρίς ποτέ να σε κάνει να βαριέσαι. Έλεγε τόσο κοφτά κι απότομα αυτά τα σπουδαία που είχε να σου πει, γιατί ήξερε ότι δεν θα είχε δεύτερη ευκαιρία να σου δώσει να τα καταλάβεις. Δυστυχώς, την τελευταία δεκαετία, τα πάντα μοιάζουν να ψάχνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Να είναι μια εισαγωγή για κάτι που ακολουθεί τρία-τέσσερα τραγούδια παρακάτω, αλλά που πάντα το έχεις χάσει όταν τελικά φτάσει -αν φτάσει ποτέ.

Από αυτήν, λοιπόν, τη συγκομιδή των έξι άλμπουμ, από το "To Venus and Back" του 1999 μέχρι το τωρινό, πιο πολύ μου άρεσε το "The Beekeeper" του 2005, όχι γιατί δεν ήταν χαοτικό (που ήταν), αλλά γιατί εισήγαγε καινά δαιμόνια: Ήταν το πρώτο με μια concept λογική (ακολούθησε το προπέρσινο -και αποτυχημένο ως concept- "American Doll Posse") και ήταν αυτό, στο οποίο η Τόρι επιχείρησε μια πιο αισιόδοξη, πιο χαμογελαστή στροφή, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Με το "Abnormally Attracted to Sin" εγκαταλείπει πάλι τη λογική του concept album και ξαναγυρίζει στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχοσύνθεσής της, τραγουδάει για προβληματισμούς, με αυτόν τον κοφτερό, πλακωτικό τρόπο που σε είχε κερδίσει πριν 17 χρόνια. Μόνο που πια η Τόρι έχει γεράσει κι έχει χάσει την οργή της -και η τεράστια διάρκεια που λέγαμε παραπάνω τα κάνει όλα να είναι ακόμη λιγότερο κοφτερά και πλακωτικά. Σχεδόν ευχάριστα. Και μια Τόρι που δεν σε ενοχλεί, αλλά μόνο σε διασκεδάζει, δεν είναι η Τόρι που σου αξίζει...

---

Depeche Mode
Sounds of the Universe
(Απρίλιος 2009)

Το μεγαλύτερο προτέρημα του "Sounds of the Universe" είναι και το μεγαλύτερο ελάττωμά του. Δηλαδή το γεγονός ότι το άλμπουμ αποτελείται από κανονικά, "στρογγυλά" τραγούδια, με αρχή, μέση, τέλος και ξεκάθαρες προθέσεις. Το γιατί αυτό είναι προτέρημα είναι σαφές. Το γιατί είναι ελάττωμα είναι υποκειμενικό. Είμαι σίγουρος ότι οι fan τους θα είναι κατενθουσιασμένοι με την τελευταία τους κυκλοφορία. Εγώ που ποτέ δεν υπήρξα fan (αν και τους εκτιμώ απεριόριστα), την βαρέθηκα ακριβώς γιατί αυτοί που μας εισήγαγαν στο dance rock, τώρα που γίνεται χαμός με το είδος αυτό, έχουν μείνει στάσιμοι εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Το "Sounds of the Universe" ακούγεται σαν ένα best of των Depeche Mode. Και συνήθως τα best of είναι μια χαρά άλμπουμ, ακριβώς γιατί περιέχουν ό,τι καλλίτερο. Αλλά είναι και άλμπουμ για να στολίζουν τη δισκοθήκη σου και να μην κατεβαίνουν ποτέ από εκεί, αν είναι εντελώς out of date. Και το "Sounds of the Universe" εμένα μου μυρίζει ξινίλα. Στη δική μου δισκοθήκη θα μείνει δίπλα στο best of της Μαρίζας Κωχ, ας πούμε, και των Platters. Είναι για ειδικές χρήσεις. Άσε που μετά το φιάσκο του Terravibe, είμαι σίγουρος ότι θα έχει ξινίσει και σε όσους τραβήχτηκαν μέχρι τη Μαλακάσα...

---

Richard Swift
The Atlantic Ocean
(Απρίλιος 2009)

Ανέφερα τους Platters παραπάνω και μου ήλθε στο μυαλό ο Ρίτσαρντ Σουίφτ. Από πού κι ως πού; Αν οι Platters ήταν το ενδιάμεσο σκαλί ανάμεσα στους μουσικούς του Tin Pan Alley που κυριαρχούσε στη Νέα Υόρκη μέχρι και αρκετά χρόνια μετά το μεγάλο κραχ και στο επερχόμενο και σαρωτικό ροκ ν' ρολ, ο Ρίτσαρντ Σουίφτ είναι ο μουσικός που την εποχή της αμφισβήτησης του ροκ ν' ρολ, επιστρέφει στη σιγουριά του Tin Pan Alley... Ο Σουίφτ μοιάζει να ακούγεται από φωνογράφο και να κινείται με κοφτές, γρήγορες κινήσεις και χαμένα καρέ μέσα σε φθαρμένη σέπια. Και να μιλάει πάντα με καρτέλες... Μαύρες καρτέλες με λευκά γράμματα, ανάμεσα στις σκηνές. Όπως παραμένει ακόμη άγνωστο το από πού προέρχεται το όνομα Tin Pan Alley που χαρακτήρισε τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης για σχεδόν πέντε δεκαετίες, έτσι και δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί πώς ο Σουίφτ καταφέρνει να μπλέκει τόσο όμορφα το ρετρό πιάνο του με τον Ντίλαν και τους Beatles, χωρίς όμως να ακούγεται "παππούς"... Μια πρώτη εξήγηση ότι όλα γίνονται χάρη στην παραγωγή του θαυματουργού Μαρκ Ρόνσον είναι πολύ απλοϊκή. Μπορούμε απλά να την κρατήσουμε για να δικαιολογήσουμε πως το "Αtlantic Ocean" είναι η καλλίτερη στιγμή στην καριέρα του Σουίφτ ως τώρα. Και ένα από τα καλλίτερα και πιο χαρούμενα άλμπουμ του 2009...

---

Melody Gardot
My One and Only Thrill
(Απρίλιος 2009)

Το πρώτο άλμπουμ της Μέλοντι Γκαρντό, πριν από τρία χρόνια, ερχόταν με την δακρύβρεχτη ιστορία της και ήταν αναγκαστικά συγκινητικό. Όταν ήταν 19, ένα αυτοκίνητο τη χτύπησε και την παράτησε στο δρόμο, η κοπέλα παραλίγο να πεθάνει, πάλευε για μήνες στο νοσοκομείο, τελικά της έμειναν κάποια προβλήματα στο νευρικό σύστημα που την καθιστούν εξαιρετικά ευαίσθητη στο φως και τον ήχο και την δυσκολεύουν σε κάποιες κινήσεις της -και για όλα αυτά η μοναδική παρηγοριά που είχε ήταν η μουσική που έγραφε ημιπαράλυτη στο κρεββάτι της. Με όλα τα παραπάνω, δεν ήταν δυνατόν το "Worrisome Heart", το ιδιότυπο αποτέλεσμα αυτής της ανάρρωσης, να μην γίνει αποδεκτό με ενθουσιασμό από τους μουσικοκριτικούς. Όχι ότι η φωνητική τζαζ της δεν ήταν υπέροχη, δεν όρθωνε το ανάστημά της δίπλα στα κορίτσια της μόδας, όπως τη Νόρα Τζόουνς ή την Μανλέν Πεϊρού και δεν σε ερέθιζε το ίδιο με την Νταϊάνα Κραλ. Αλλά γι' αυτά θα μιλήσει καλλίτερα ο Mr. Arkadin που τα της τζαζ τα παίζει στο πληκτρολόγιο πιο άνετα απ' τον Γούντι Άλεν όταν πασπατεύει το κλαρίνο του. Κλαρινέτο, εντάξει :)

Όπως, υποθέτω, θα σου εξηγήσει γιατί το "My One and Only Thrill" είναι δισκάρα και γιατί επιβεβαιώνει ότι πίσω από το δράμα και τη συγκίνηση υπάρχει κι ένα σπάνιο ταλέντο που έχει πολλά ακόμη να δώσει, αφού δεν έχει κλείσει καν τα 25... Εγώ πάλι, απλά θα σου πω ότι την ακούω όλη την ώρα στη βεράντα μου, είτε σαν soundtrack ποτίσματος τριανταφυλλιών το κυριακάτικο πρωινό, είτε σαν χαλί για το τελευταίο ποτό της ημέρας, ξάπλα στον καναπέ, μ' ένα χρυσαφένιο κεφάλι αποκοιμισμένο στο στήθος μου...

---

Crippled Black Phoenix
200 Tons of Bad Luck
(Απρίλιος 2009)

Μια μπάντα με οκτώ μέλη, μουσικούς εξαιρετικούς (κι ανάμεσά τους έναν Έλληνα της ξενιτιάς, τον Κώστα Παναγιώτου, στα πλήκτρα), όλους προερχόμενους από άλλες σπουδαίες -και "βαριές"- μπάντες, όπως οι Mogwai ή οι Iron Monkey, δεν θα μπορούσε να μην είναι σπουδαία με τη σειρά της. Ειδικά από τη στιγμή που κατάφερε να κρατήσει το καλλίτερο από τα οκτώ στελέχη της και να το μετατρέψει σε ένα αργόσυρτο, πομπώδες και εκθαμβωτικό post rock που λατρεύεις να ακούς με κλειστά μάτια και να προσπαθείς να διακρίνεις την κάθε νότα του κάθε ξεχωριστού οργάνου που βολτάρει στις μεγάλες σε διάρκεια -αλλά με την ιδιότητα να μην τις χορταίνεις- συνθέσεις της...

---

Green Day
21st Century Breakdown
(Μάιος 2009)

Όταν βγάζεις το επόμενο άλμπουμ μετά από ένα που πούλησε 6 εκατομμύρια (!) κόπιες και αποθεώθηκε και από τους κριτικούς (παρ' ότι η μουσική που παίζεις είναι... "neopunk, the post Seattle way"), τότε τη συνταγή σου δεν την αλλάζεις. Ξαναγράφεις τραγούδια - πολιτικά μανιφέστο, βάζεις στο μάτι τις προεκλογικές εκστρατείες του ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα εκτοπίσεις από το soundtrack τους τον Μανού Τσάο και τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Όταν κάποτε, ακόμη και στα καλλίτερα σου (βλέπε "Dookie" -1994) σε λέγανε κωλοπαιδαρά και αλητάμπουρα και τώρα (βλέπε "American Idiot" -2004) σε αποθεώνουν σαν ροκ ήρωα - εκφραστή μιας εξεγερμένης γενιάς, το πιο σωστό είναι να κάνεις ακριβώς αυτό: να παραμείνεις πιστός στο νέο σου ρόλο. Τι φταίει λοιπόν και το "21st Century Breakdown" δεν είναι "American Idiot"; Φταίει από τη μία ότι πια δεν υπάρχει ο Μπους. Άρα το μανιφέστο δεν έχει την ίδια απήχηση. Κι από την άλλην, ακριβώς ότι ακολουθεί την ίδια συνταγή. Δηλαδή, την τρίτη φορά που θα το κάνουν, θα είναι σχεδόν γραφικοί. (Άσε που θα μπορούσε να είναι και πέντε τραγουδάκια μικρότερο...)