Εδώ τα καλά αστεράκια

Mika - Life in Cartoon Motion

Ο «Gnarls Barkley» του 2007
Βουτώντας στην πισίνα από μια τεράστια νεροτσουλήθρα που λέγεται «Relax (Take it Easy)» o Αμερικανολιβανέζος λονδινοτραφής Μίκα, αντί να κάνει τριπλό σάλτο και να προσγειωθεί με χάρη, προτιμά ένα πομπώδες «γιουβαρλάκι», με τόσες αντιγραφές (να το πω «επιρροές»; θα ήταν τόσο επιεικές) από Queen, Ελτον Τζον και Scissor Sisters, που καταντά έως και εκνευριστικός (βλέπε ή μάλλον άκου το «Lollipop»). Η pop τσιχλόφουσκά του έχει βέβαια, και 2-3 εξαιρετικές στιγμές («Grace Kelly», «Relax», «Any Other World»), αλλά στο σύνολό του δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει. Θυμίζει κάπως τον περσινό πανικό με το «Crazy» των «Gnarls Barkley» - το υπόλοιπο άλμπουμ ήταν απλώς το απόνερο.



Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare
Δώσ’ μου λίγο ακόμη hype!
Το πιο εκνευριστικό με τους Arctic Monkeys είναι ότι αυτοί που θεωρούνται οι κορυφαίοι εκπρόσωποι «της γενιάς του My Space» δεν ξέρουν ούτε πώς να μπουν στο Ινερνετ. Οσο για τη μουσική τους, εκεί είναι άλλου παπά τροπάριο. Το πώς ένα μονότονο κακέκτυπο των White Stripes κατάφερε να συναρπάσει όλα τα οργισμένα παιδάκια στα προάστια του Λονδίνου και του Μάντσεστερ μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το ταραγμένο μυαλό της πελατείας τους. Στο δεύτερό τους άλμπουμ απολαμβάνουν τα ευεργετικά αποτελέσματα μιας αξιοπρεπούς παραγωγής και προσπαθούν να ακούγονται σαν κάτι περισσότερο από μια φτηνή αντιγραφή των Strokes, των Jam και των Libertines. Ενίοτε καταφέρνουν να αποκτήσουν κάτι σαν ταυτότητα, αλλά ακόμη θέλουν δουλειά. Αν γλιτώσουν από το hype γύρω από το όνομά τους μπορεί και να τα καταφέρουν.



Tori Amos - American Doll Posse
Τα 5 πρόσωπα της Tori
Η Τόρι Εϊμος είναι μια ολόκληρη ιστορία από μόνη της. Μουσικά είναι διάδοχος της Κέιτ Μπους και στιχουργικά της Τζόνι Μίτσελ. Ανάθεμα κι αν αυτό δεν είναι το καλύτερο κράμα επιρροών που μπορεί να σου πετύχει, αν θες να λέγεσαι «εναλλακτική soft ροκού». Και να που μένει μόνο ενάμισης μήνας μέχρι να απολαύσουμε αυτό το κράμα από κοντά, στο «Fly Beyond Festival», μαζί με τους James και τους Air (αναμφίλεκτα το πιο καυτό line-up του καλοκαιριού!). Τι θα απολαύσουμε, όμως, είναι το θέμα. 15 χρόνια και 9 άλμπουμ μετά το ασύλληπτο «Little Earthquakes», γεμάτο από την οργή της και μια σπαρακτική εμπειρία σεξουαλικού βιασμού, η Τόρι είναι πια μαμά, είναι πια ήρεμη, είναι πια περισσότερο σοφιστικέ απ’ όσο μπορεί ν’ αντέξει ο μέσος ακροατής. Στο «American Doll Posse» επινοεί πέντε ολόκληρα alter ego για την πολύπλοκη περσόνα της και το καθένα από αυτά ερμηνεύει τα τόσο διαφορετικά από του άλλου τραγουδάκια του. Μόνο που αυτό σημαίνει 23 ολόκληρα κομμάτια και μιάμιση ώρα διάρκεια. Μια μικρή Βαβέλ. Πιο ροκάδικη από ποτέ, με διαμαντάκια που θα ζήλευε η καριέρα της στα μέσα των 90s, αλλά Βαβέλ. Ενα υπέροχο παιχνίδι για να παίξετε στο MySpace (έχει στήσει ένα blog για κάθε ένα από τα alter ego της), αφού πρώτα περάσετε από το toriamos.com, αλλά πολύ πολύπλοκο για να γίνει άλμπουμ. Στη συναυλία της, ευτυχώς, δεν θα έχει ώρα για να προλάβει να μας μπερδέψει...



Cocorosie - The Adventures of Ghosthorse and Stillborn
Soundtrack για υπνοβάτες
Οταν η Bjork συνάντησε το hip-hop, γεννήθηκε το νέο άλμπουμ των αδελφών Κασάντι. Τα τρομερά αερικά ονόματι Μπιάνκα και Σιέρρα ετοιμάζονται να πετάξουν από πάνω μας στις 29 του μηνός (στο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, πόσο ταιριαστό περιβάλλον, πράγματι...), αλλά μέχρι τότε θα τις χρησιμοποιήσεις σαν soundtrack στα πιο παράξενά σου όνειρα. Τη Σιέρρα να σου σκαρώνει νανουρίσματα μέσα στο καυτό μεσημέρι και την Μπιάνκα να σε κοροϊδεύει με φελινικούς εφιάλτες (άκου το απίστευτο «Japan» και θα καταλάβεις) που, παραδόξως, θα σε αφήσουν απλώς εκστασιασμένο και διόλου αλαφιασμένο. Οι τσιρίδες έχουν αποσυρθεί διακριτικά, κάνοντας τούτο δω το πιο ευανάγνωστο από τα τρία άλμπουμ τους.



Laura Veirs - Saltbreakers
Μουσική για ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο
Βαριέμαι αφόρητα όσους -και κυρίως όσες- δεν έχουν προσπαθήσει ποτέ με τη μουσική τους να πάνε πιο πέρα από το μονότονο -καταγγελτικό- ακτιβιστικό τραγούδι που πάει πακέτο με τα τιραντέ λουλουδάτα φορεματάκια και την ιδρωτίλα στις συναυλίες. Η Veirs ξεγλιστρά απ’ τον αφορισμό χάρη στην κρυστάλλινη φωνή της. Και λόγω της αίσθησης που σου δίνει ότι το μυαλουδάκι της ταξιδεύει περισσότερο στα βαριά σύννεφα, στα πουλάκια που κελαηδάνε, στο νεράκι που κυματίζει, παρά στο πώς θα κατεβάσει τον Μπους από την εξουσία. Μια Σέριλ Κρόου με στιλάκι Τζόαν Μπαέζ και διάθεση πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Sundance. Εκτο άλμπουμ, ίδιο με τα προηγούμενα, άρα υπέροχο. Η ανεξάρτητη ροκ σε όλο της το μεγαλείο.