Κυνόδοντας. Αριστούργημα. Already in a (stinky) theatre near you.

Η τελευταία φορά που είχα πάει στο "Άστυ" ήταν το 2003. Για να δω μια ταινία του 1998. Πήγα αναγκαστικά στο λαγούμι της οδού Κοραή γιατί το μαγικό "Love Is The Devil" του Τζον Μέιμπερι, με τον Ντέρεκ Τζάκομπι στο ρόλο του Φράνσις Μπέικον και τον Ντάνιελ Κρεγκ -ακούει και στο "007"- στον ρόλο του εραστή του, είχε ήδη φάει μια πενταετία μέχρι να βρει διανομή στην Ελλάδα και δεν ήθελα να το χάσω, επειδή τελικά παιζόταν σε μια μαλακία αίθουσα. Το "Άστυ" το μισώ. Υποθέτω ότι κουβαλάει κάποια ρομαντική ιστορία -δεν με ενδιαφέρει να την ψάξω, πάντως- και ότι διαθέτει ένα φανατικό πιστό κοινό που το επισκέπτεται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, ανεξαρτήτως ταινίας, διότι θεωρεί πολύ ψαγμένο το να βλέπεις σινεμά σε μια βρωμερή τρύπα με άθλιο ήχο και άβολα -μη αριθμημένα- καθίσματα. Αυτό το κοινό δεν με αφορά. Τέλος πάντων. Την Παρασκευή βρέθηκα καθισμένος σε μια στενόχωρη στάση, στο πάτωμα του "Άστεος", μπροστά-μπροστά για να δω επιτέλους τον "Κυνόδοντα", που μόλις είχε βγει στις αίθουσες (δηλαδή στην Κοραή και σε ένα σινεμά στη Συγγρού -ποιός πάει σινεμά στη Συγγρού;;;). Οι συνθήκες ήταν άθλιες ακόμη και για μένα που δεν γκρινιάζω ποτέ, αλλά είχα τόσο μεγάλη χαρά και η ταινία ήταν τόσο καθηλωτική από το πρώτο της κιόλας λεπτό, που την παρακολούθησα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Δεν είμαι σίγουρος αν το άνοιγμα του "Κυνόδοντα" σ' αυτές τις δύο μόνο αίθουσες έγινε από φόβο ή αν έγινε με σκοπό. Αν ήταν το πρώτο, κρίμα -με τόσο promotion από την κριτική και από την επιτυχία του στις Κάννες, δεν θα έπρεπε να τρομάξει να αναμετρηθεί εμπορικά με τους πολλούς. Αν είναι το δεύτερο -οι αριθμοί συνηγορούν σε αυτό: αναλογικά με το πόσο μικρή διανομή είχε, ο "Κυνόδοντας" έκανε το καλλίτερο άνοιγμα της εβδομάδας-, θα μπορούσε να υπάρξει μια διόρθωση και η ταινία να δοθεί και στο ευρύτερο κοινό, αυτό που δεν θέλει να τη δει καθισμένο σε μια βρώμικη μοκέτα και μυρίζοντας την αποφορά της υπόγειας Αθήνας.

Και την ταινία πρέπει να τη δουν όλοι. Γιατί όλοι έχουν υποφέρει κάποια στιγμή από τη θηλειά της οικογένειας. Γιατί όλοι έχουν ονειρευθεί κάποια στιγμή ένα ταξίδι στο άγνωστο -σαν λύτρωση από το γνωστό. Γιατί όλοι έχουν υπάρξει κάποια στιγμή στη ζωή τους τόσο μουδιασμένοι ώστε να μιλούν εντελώς αποστασιοποιημένοι, σαν αυτιστικοί. Γιατί όλοι κάποτε έχουν υπάρξει κλινικά νεκροί...

Αν θέλεις με το ζόρι να κατατάξεις τον "Κυνόδοντα" σε μια κινηματογραφική κατηγορία (εξαιρετικά δύσκολο), τότε θα πρέπει να τον χαρακτηρίσεις θρίλερ. Ταινία τρόμου καλλίτερα. Η παντελής ύπαρξη της κοινής λογικής στο πώς ζει αυτή η οικογένεια χωρίς όνομα σε κάνει να τρομάζεις στην σκέψη της επόμενης σκηνής. Της κάθε επόμενης σκηνής. Τι θα συμβεί μετά; Πότε θα ξεσπάσει όλο αυτό; Και ο μέγας μαέστρος Λάνθιμος σου χώνει ακόμη περισσότερο αναισθητικό εκεί που πρέπει να φρικάρεις -κι αντί να κλαις από τη φρίκη, χαμογελάς με τα όσα ενοχλητικά βλέπεις. Καθ' όλη την διάρκεια του "Κυνόδοντα" διασκεδάζεις. Γελάς πολύ, ταυτίζεσαι με διάφορα (κουλά) πράγματα, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου μέχρι και να ερεθίζεται με την σουρεαλιστική του πραγματικότητα -με την περίεργη εξουσία της απόλυτης "ηθικής", όπως την έχουν ορίσει οι γονείς. Όταν επιστρέφεις σπίτι όμως, ανακαλύπτεις πως όση ώρα εσύ χάζευες την οθόνη, όση ώρα δρούσε αυτή η ένεση αναισθητικού που σου είχε κάνει ο Γιώργος Λάνθιμος, κάποιος σου αφαίρεσε τον κυνόδοντα. Και με το πουκάμισό σου γεμάτο αίματα κι έναν αφόρητο πόνο στο κεφάλι, πέφτεις να κοιμηθείς και να συνειδητοποίησεις τι πήγες μόλις κι έκανες.