29 Οκτ 2009

The Highway Blues


Rod Stewart - Love Hurts

Το μεσημέρι στην εθνική είχε αρκετή κίνηση. Δύο μικροατυχήματα και κάτι έργα στο ύψος της Λιοσίων έκαναν την κατηφόρα μέχρι το Φάληρο κόλαση. Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου το "Still the Same - Great Rock Classics Of Our Time" του πολυ-ειδώλου μου Ροντ Στιούαρτ (ακόμη του χρωστάω ένα επικό ποστ, σ' αυτόν και στον Νιλ Χάνον), που πάντα με βοηθάει στις άσκοπες οδηγήσεις. Υπάρχει μια επική ιστορία για ένα επτάωρο ταξίδι, νύκτα στις ιταλικές και τις γαλλικές Άλπεις με -10 βαθμούς έξω και μόνο ένα CD στο αμάξι (εννοείται το "Still the Same", τη ροκ συνέχεια της υπερεπιτυχημένης σειράς με το "Great American Songbook" που τραγούδησε ο Βρετανός κρούνερ -και που συνεχίζεται φέτος με το "Soulbook"), λατρεμένη διήγηση στην παρέα μου, αλλά δεν είναι του παρόντος. Του παρόντος είναι ότι όταν έφτασα στο "Love Hurts" κόλλησα (για πολλοστή φορά) και μέχρι να παρκάρω στον βούρκο που θέλει να είναι το πάρκινγκ της "Καθημερινής", το έπαιξα τραγουδώντας από πάνω του τουλάχιστον πέντε φορές.


Nazareth - Love Hurts

Τώρα είμαι βραχνός. Γιατί δεν το τραγούδησα με το τραχύ, τενορίστικο ύφος του Θεού Ροντ -που πιθανόν πάλι σε βράχνιασμα θα με οδηγούσε...-, αλλά προσπάθησα να μιμηθώ την τσιρίδα του Ντον ΜακΚάφερτι, του τραγουδιστή των Nazareth που έκαναν αυτή την υπέροχη μπαλάντα να θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες τις ροκ μουσικής. Τι ειρωνία! Το "Love Hurts" δεν είναι ροκ μπαλάντα και, βέβαια, -κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν- δεν γράφτηκε ποτέ από τους (Σκωτσέζους!) Nazareth κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν κι έγινε παγκόσμιο χιτ.


The Everly Brothers - Love Hurts

Η πρώτη του εκτέλεση είχε έλθει 14 χρόνια νωρίτερα, τον Ιούλιο του 1960 από τους Everly Brothers, την μπάντα του αμερικάνικου Νότου, που ο ήχος της επηρρέασε -όσο καμμιάς άλλης- τους Beatles. Αλλά το "Love Hurts" δεν γράφτηκε ούτε από την οικογένεια Έβερλι ως ροκ ν' ρολ. Το τραγούδι ήταν μια κάντρι μπαλάντα με ποπ στοιχεία που συνέθεσε η Φέλις και ο Μπουντλό Μπράιαντ, ένα ζευγάρι από το Γουισκόνσιν και την Τζόρτζια, αντίστοιχα. Οι Μπράιαντ ζούσαν σε ένα τροχόσπιτο κι έκαναν το γύρο του αμερικανικού Νότου, προσπαθώντας να πουλήσουν τα κομμάτια του στους γνωστούς καλλιτέχνες των τελών της δεκαετίας του '40, όχι πάντα με επιτυχία. Κυρίως γιατί εμπότιζαν τις κάντρι συνθέσεις τους με διάφορα άγνωστα για την εποχή στοιχεία -αυτά που λίγα χρόνια μετά θα χαρακτήριζαν ένα τραγούδι "ροκ ν' ρολ" ή καλλίτερα "ποπ"... Κάποια στιγμή έκαναν ένα χιτ και μετακόμισαν στο Νάσβιλ του Τενεσί (πού αλλού;) όπου κι έγραψαν ιστορία συνθέτοντας μεγάλους ύμνους της αμερικανικής ποπ, σαν το "Wake Up Little Susie" ή το "All I Have to do is Dream", που ερμηνεύθηκαν από άπειρους καλλιτέχνες. Με τους Everly Brothers είχαν, βέβαια, μια ιδιαίτερη σχέση και για χάρη τους ετοίμασαν το "Love Hurts" κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '50.


Roy Orbison - Love Hurts

Το "Love Hurts" ως γιεγιέδικο ροκενρολάκι δεν φτούρησε πάντως και είναι αρκετά χαμηλά στην κατάταξη με τις επιτυχίες των Everly Brothers. Ωστόσο και πάλι δεν ήταν οι Nazareth που το έκαναν για πρώτη φορά μεγάλο χιτ. Είχε προλάβει o παμμέγιστος Ρόι Όρμπισον το 1961, ανεβάζοντάς το στο νούμερο 5 του chart με τα singles. Η συνταγή του ήταν απλή. Αφαίρεσε όλη την άνευ λόγου χαρά από την εκτέλεση των Everly Brothers, πρόσθεσε τη δική του, σκοτεινή αύρα, φούσκωσε την παραγωγή με έγχορδα και "βάρυνε" το "Love Hurts", τόσο όσο χρειαζόταν για να μετατραπεί από ένα χορευτικό κομμάτι, σε μια γρήγορη, θλιμμένη μπαλάντα -αυτό ακριβώς, δηλαδή, που υπονοούσαν οι στίχοι του.


Gram Parsons & Emmylou Harris - Love Hurts

Η πρώτη εκδοχή του "Love Hurts" ως ροκ μπαλάντας ήλθε λίγους μήνες πριν εκείνη των Nazareth και προκαλεί μερικές απορίες σχετικά με το πόσο πρωτότυπη ήταν η έμπνευση των Σκωτσέζων να κάνουν το τραγούδι τόσο αργό, βαρύ και θλιμμένο, ώστε να εκτοξευθεί στο πάνθεον της μουσικής παράδοσης. Λίγο μετά τον θάνατο του Γκραμ Πάρσονς, η δισκογραφική του κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Grievous Angel" (πόσο πιο μελό τίτλος πια;) που περιείχε διάφορες ηχογραφήσεις του καλλιτέχνη με την Εμιλού Χάρις, που δεν προορίζονταν αναγκαία για να βγουν (όλες) στα δισκοπωλεία. Μεταξύ τους ήταν και το "Love Hurts", ως ροκ μπαλάντα πια, με ντραμς και ηλεκτρική υποβοήθηση στο βάθος της κιθάρας. Ο "διάλογος" που στήνουν οι υπέροχες φωνές του Πάρσονς και της Χάρις κάνει αυτή την εκτέλεση την πιο ενδιαφέρουσα μέχρι στιγμής. Σίγουρα την πιο συγκινητική. Οι Nazareth που ακολούθησαν πρόσθεσαν λίγη υπερβολή, τόσο όση χρειαζόταν για να κάνει την εντύπωση που ήθελε ένα απλό όμορφο κομμάτι για να γίνει τεράστια εμπορική επιτυχία.


Cher - Love Hurts

Η Εμιλού Χάρις συνεχίζει ακόμη και σήμερα να τραγουδάει το "Love Hurts" στις συναυλίες της, ως φόρο τιμής σε μια συνεργασία που είχε απολαύσει όσο καμμία άλλη, και που την διέκοψε βίαια και αναπάντεχα το overdose του Πάρσονς το 1973. Αλλά, πέραν της Χάρις και των Nazareth, το τραγούδι έχει παιχτεί σε άπειρες συναυλίες από εκατοντάδες καλλιτέχνες. Ιδιαίτερα το λάτρεψε η Σερ, που είχε και μια σχετική επιτυχία κυκλοφορώντας το και σε άλμπουμ δύο φορές -στομώνοντάς το, βέβαια, με υπερβολή στην παραγωγή και στερώντας του ό,τι συγκινητικό του είχαν φέρει ο Πάρσονς, η Χάρις και οι Nazareth. Οι πιο ενδιαφέρουσες, πάντως, ιστορίες έχουν να κάνουν με μια διασκευή που έχωσε ο Τζέισον Ντόνοβαν στην περσινή του επιστροφή από το πηγάδι (με το άλμπουμ που έφερε τον τίτλο - ξέσπασμα "Let It be Me"!) και με μία ακόμη (απίστευτα ξενέρωτη) που ηχογράφησαν οι Bon Jovi για το "New Jersey" το 1988 και τελευταία στιγμή προτίμησαν να αφήσουν απ' έξω, όταν τελικά η δισκογραφική επέλεξε να μην το κυκλοφορήσει ως διπλό άλμπουμ.


Bon Jovi - Love Hurts

4 σχόλια:

discolata είπε...

σεντόνι.
τον χειμώνα του '83 οι δικοί μου έκαναν ένα ταξίδι μόνοι τους προς ελβετία-γερμανία.
επιστρέφοντας, ξεσκέπασαν ένα τμήμα "κρυψώνα" του αυτοκινήτου, μέσα στο οποίο είχαν φέρει κρυφά απο τους συνοριακούς και τα τελωνεία ένα περίεργο πικάπ, δωράκι στις δυο κανακάρες. που τελικά δεν ήταν πικάπ, αλλά το πρώτο έβερ σιντί πλέιερ.
στο πακέτο η εταιρία (φίλιπς) έδινε δώρο 2 σιντί. το ένα με κλασική μουσική και το δεύτερο με τα καλύτερα κομμάτια μέχρι εκείνη τη στιγμή (ροκ-ποπ).

αυτά ακούγαμε αναγκαστικά για πάνω απο τρία χρόνια και μέχρι να αρχίσουν να έρχονται στη θεσσαλονίκη δίσκοι σιντί. (έτσι εμπλουτίστηκα και με καταναγκαστική -οκέι υπέροχη- κλασική παιδεία).

εννοείται πως έχω ακόμα και τα δυο δισκάκια. και κάπου στην συμπρωτεύουσα ζει ακόμα και το πλέιερ (αθάνατο λέμε).

λοιπόν, το τρίτο κομμάτι ήταν αυτό. από τους nazareth.

δεν πάει το μυαλό σου πόσους χωρισμούς και "δράματα" της αδερφής μου ζήσαμε με αυτό το κομμάτι σε εκείνα τα τρία χρόνια.

όποτε το ακούμε -μέχρι σήμερα- αυθόρμητα και οι δυο πιάνουμε μακρόστενα αντικείμενα για μικρόφωνα και κάνουμε σπαρακτικές γκριμάτσες ασορτί.

ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα δει ποιοι είναι οι nazareth. merci youtube & ludens:)

Stratos Bacalis είπε...

Δεν είναι καν στη λίστα με τις επιτυχίες των Έβερλυ αφού δε βγήκε ποτέ σε σινγκλάκι από δαύτους. Και ο Όρμπισον νο. 5 στην Αυστραλία το πήγε σαν διπλό Α-side με το Running Scared επειδή είχε σημαντικό airplay. Οπότε στο Billboard πρώτοι οι Nazareth το ανέβασαν (ενας από τους ήχους της παιδικής μου ηλικίας).

Homo Ludens είπε...

@ discolata: Ό,τι πρέπει για χωρισμούς :)

@ Stratos Bacalis: Η Wikipedia επιβεβαιώνει αυτό που γράφεις για τον Όρμπισον. Δικό μου λάθος, κάπου είχα διαβάσει ότι ο Ρόι το είχε ανεβάσει ως single στο νούμερο 5 του Billboard. Όσον αφορά το "λίστα με τις επιτυχίες" των Έβερλυ, με το "χαμηλά" δεν εννοούσα τη θέση που πήρε σε charts (ποιος νοιάζεται άλλωστε;), αλλά στη συνείδησή μας, αφού κανείς δεν το έχει συνδέσει με τους πρώτους που το ερμήνευσαν -αν και, 48 χρόνια μετά την πρώτη του εκτέλεση, πέρσι δηλαδή, η Warner το ενέταξε σε μια συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

lsim είπε...

Συγχαρητήρια για το post. Θα ήθελα κι άλλα τέτοια.