Σήμερα ξεσκαρτάρω τα MP3 μου (Κ-Ζ)

Levon Helm
Electric Dirt
(Ιούνιος 2009)

Ο ζωντανός θρύλος της κάντρι ροκ, στα 69 του, βγάζει το δεύτερο άλμπουμ του από τότε που θεραπεύτηκε από τον καρκίνο του φάρυγγα. Και είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις, όταν ρίχνεις την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο. Ο καημός του αγρότη από την Αριζόνα γιατί φέτος δεν βρέχει όσο πρέπει, γιατί δεν βρίσκει μπουζί για το παλιό John Deere του, γιατί πέθανε από εγκεφαλικό ο γερο-Σαμ που είχε το μπαρ στην άκρη του χωριού και η χήρα Σάμαινα δεν θέλει να συνεχίσει να το δουλεύει ("κι εγώ τώρα πού θα πίνω τις Coors μου;"). Ευχάριστα λυγμόλαλο και υγρά ταξιδιάρικο, το "Electric Dirt" είναι μια όμορφη παρένθεση στις indie rock εμμονές μου. Καταφεύγω συχνά στο παραμύθι του, όταν ξεμένω στο γραφείο με πατατάκια "Lay's στο φούρνο" και παγωμένες Kaiser από τον καθυστερημένο ψιλικατζή πίσω από το μπουρδελοξενοδοχείο στη γωνία. Τα νέα μας γραφεία είναι τρελλά cult.





Lolek
Alone
(Μάιος 2009)

Ειλικρινά, δυσκολεύομαι αφάνταστα να καταλάβω γιατί διάφοροι άνθρωποι που έχουν ακούσει Lolek δεν βάζουν αυτόματα τα γέλια στο άκουσμα του ονόματός του. Δηλαδή, ο Mr. Arkadin αυτό ακριβώς έκανε όταν τον ρώτησα τη γνώμη του -την οποίαν, φυσικά, ρώτησα ήδη γελώντας... Αλλά προφανώς ο Mr. Arkadin είναι ο μοναδικός φυσιολογικός άνθρωπος γύρω μου. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν χάσει εντελώς το αισθητικό τους κριτήριο... Μα Λόλεκ; Το ντεμπούτο του Έλληνος πιτσιρικά ακούγεται σαν μια προσπάθεια να απλωθεί λούστρο σοβαρότητας πάνω στο ξέφρενα χαβαλεδιάρικο ηχόχρωμα των Gogol Bordello. Κι εγώ αναρωτιέμαι: "γιατί"; Ακορντεόν και κιθάρες, εσωστρεφές τραγούδισμα, λιτές μελωδίες. Αν έβαζε κανα κλαμπατσίμπαλο κι άρχιζε να κοπανιέται λίγο, κάτι θα κάναμε, αλλά το παρόν είναι απλά βαρετό. Ειδικά έτσι που επιμένει να τραγουδάει με την σπιρτάδα γριάς αρκούδας σε χειμερία νάρκη. Ζζζζζζζζ......





Mount Eerie
Wind's Poem
(Αύγουστος 2009)

Εκλαϊκευμένο black metal με καλλιτεχνικές ποπ διαθέσεις, στην ουσία χρησιμεύει περισσότερο ως soundtrack για ταινία (που δεν είναι, αλλά θα ταίριαζε γάντι σε κανα Ντέιβιντ Λιντς ή κανα ψυχολογικό θριλεράκι, γυρισμένο κοντά στη λίμνη Μίτσιγκαν), το νέο άλμπουμ του Φιλ Έλβερουμ (λέγε με Mount Eerie, γιατί είναι της μόδας να εμφανιζόμαστε με ονόματα γκρουπ αντί με τα δικά μας) κάνει τους ανά τον κόσμο μουσικοκριτικούς να δακρύζουν από συγκίνηση για την σύμποιά τους απέναντι στον παράξενο αυτό καλλιτέχνη. Αλλά μιλάμε τώρα για τα Pitchfork και τα Drowned In Sound, οπότε κράτα μικρό μαχαίρι γιατί μπορεί και να σε πάρει ο ύπνος πριν προλάβεις να τεμαχίσεις το καρπούζι.





The Mummers
Tale to Tell
(Ιούλιος 2009)

Μουσική για καμπαρέ με ολίγον από Bjork: Έτσι θα ήταν τα soundtrack των ταινιών των '40s, αν μια χρονομηχανή έστελνε επτά δεκαετίες πίσω κάποιους ταλανούχους δημιουργούς του σήμερα. Το "Tale to Tell" είναι περίτεχνο και εξαιρετικά προσεγμένο. Τι δεν λειτουργεί; Ότι παραείναι νοσταλγικό. Ιδωμένο σε οποιοδήποτε περιβάλλον πέραν αυτού που υπονοεί το εξώφυλλό του, δεν μοιάζει να έχει κάποιο νόημα. Αλλά εντάξει, μέχρι να χαλάσει ο καιρός, θα το έχω δοκιμάσει με καμμιά κοπελίτσα στη βεράντα μου. Κάτι μου λέει ότι θα λειτουργήσει μια χαρά.






Queensryche
American Soldier
(Μάρτιος 2009)

Η αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών (λόγω των 5 απίστευτων άλμπουμ και του ενός EP που έβγαλε από το '84 ως το '94) είχε για πάνω από μια δεκαετία χάσει το touch της, ίσως γιατί προσπάθησε να γίνει πιο "προοδευτική" απ' όσο μπορούσε να ορίσει ο χαρακτηρισμός της ως progressive metal. Επανήλθε πρόπερσι με το "Operation: Mindcrime II" και επειδή κατάλαβε ότι το να βγάζει concept albums είναι αυτό που της ταιριάζει πιο πολύ, το ξανακάνει και φέτος με το "American Soldier", που διηγείται τις ιστορίες που περιμένεις να ακούσεις από μια "αριστερή" αμερικανική μπάντα που βγάζει δίσκο με αυτόν τον τίτλο. Ο Κρις ντε Γκάρμο παραμένει πιλότος (σε κάτι φτηνοτσάρτερ), αλλά ένας άλλος πιλότος, ο ήρωας του "At 30.000 ft", του τέταρτου τραγουδιού του άλμπουμ, απογειώνει τους Queensryche στο επίπεδο χρυσών εποχών, τύπου "Empire". Δυστυχώς, το "American Soldier" είναι πολύ άνισο (ανοίγει, για παράδειγμα, με το άθλιο "Silver", ένα από τα πιο χαζά τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ) και δεν σε συγκλονίζει όπως έκαναν εκείνα που η μπάντα από το Σηάτλ κυκλοφορούσε πριν είκοσι χρόνια. Από την άλλη, τρία - τέσσερα κομμάτια είναι πραγματικά αριστουργήματα και, φυσικά, το όλο αντιπολεμικό μανιφέστο τους πάει πολύ, με αποτέλεσμα να έχω ακούσει με φοβερή χαρά το "American Soldier" πολύ περισσότερες φορές απ' ότι ίσως του αξίζει...





Sarah Yarosz
Song Up In Her Head
(Ιούνιος 2009)
Για τη μικρούλα Σάρα Γιάρος κάτι έχω ξαναγράψει εδώ. Είναι θαύμα αυτό το κοριτσάκι. Όχι μόνο για το πώς παίζει το μπάντζο και το μαντολίνο (όπου είναι βιρτουόζα μιλάμε), αλλά κυρίως για τις συνθέσεις της, που στέλνουν την αμερικάνικη φολκ ένα επίπεδο πάνω, να γίνει κεφάλαιο στο μάθημα μουσικής στα σχολεία. Αυτή η Σάρα πρέπει να είναι πολύ σπασικλάκι, δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά το θέμα είναι ότι το άλμπουμ της είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλλίτερα της χρονιάς -αν, βέβαια, αντέχεις να ακούς κάντρι φολκ.