Από τη χθεσινή βραδιά, πιο πολύ μου έμεινε που -παρ' ότι ο ΓΑΠ κατήγαγε εκλογικό θρίαμβο επικό- κανείς δεν ασχολιόταν μαζί του. Στην αρχή μιλούσαν για τους Οικολόγους και για το αν θα μπουν στη Βουλή, μετά έπιασαν το μέλλον των ΚΚΕ, ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ υπό τα νέα δεδομένα, την πιο πολλή ώρα την έφαγαν με την έξοδο Μεσολογγίου που επιχείρησε ο Κωστάκης και με την αναπόφευκτη διαδοχολογία στη ΝΔ. Είχε πάει μεσάνυκτα και κανείς δεν μιλούσε για τον άνθρωπο που γύρισε άνω κάτω το τραπέζι του πολιτικού πόκερ στην Ελλάδα και είχε πια μαζέψει όλες τις μάρκες μπροστά του. Ακόμη κι όταν ο ΓΑΠ βγήκε να μιλήσει στα μικρόφωνα που στήθηκαν μπροστά στα γραφεία του κόμματός του, οι μαζεμένοι πρασινάνθρωποι από κάτω τον υποδέχτηκαν με το "Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς"...
Αλλά ΟΚ, εγώ είμαι ένας lifestylάς περιοδικατζής και απολιτίκ χαβαλές και από τις εκλογικές διαδικασίες μου μένουν μόνο κάτι τέτοια. Γι' αυτό και όλη μέρα περίμενα να ενημερωθεί η σελίδα της καλλίτερης νέας Ελληνίδας δημοσιογράφου στην καλλίτερη βρετανική -ίσως και ευρωπαϊκή- εφημερίδα (στο online κομμάτι της, έστω), ώστε να μπορέσω να διαβάσω ένα απλό, κατανοητό κείμενο που να εξηγεί χωρίς ακρότητες και προσωπικές προκαταλήψεις τι συμβαίνει στον τόπο και τι αλλάζει από σήμερα. Η Ματίνα Στεβή* στον Guardian, βέβαια, ξεκινάει το κείμενό της για την νίκη του ΓΑΠ με μια εικόνα καθαρά προσωπική. Την πρώτη εντύπωση που της έκανε ο Γιώργος πριν πολλά πολλά χρόνια. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει Έλληνας που να έχει γνωρίσει από κοντά τον επόμενό του πρωθυπουργό και να μην αποκομίσει αμέσως ακριβώς αυτήν την εικόνα. Κάτι που, αν μη τι άλλο, είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα πράγματα της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης. Ένας πράος, ήπιος, πολιτισμένος άνθρωπος, ένας γνήσιος gentleman στο κεφάλι μιας χώρας κάφρων :)
Κατά τα άλλα, όλα θετικά μου φαίνονται μετά τις χθεσινές εκλογές: Σύντομα θα έχουμε επιτέλους κυβέρνηση, ο ΛΑΟΣ περιορίστηκε στο ποσοστό που του έδωσαν οι δυσαρεστημένοι της ΝΔ (προβλέπω ότι σύντομα θα πάρει κι αυτός τον δρόμο της "Πολιτικής Άνοιξης"), ο ανεξάντλητος ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε οριακά πάνω από τον πάτο του, αλλά εντός Βουλής -που σημαίνει ότι θα έχω πολλές αφορμές τα επόμενα χρόνια για να κράζω τα Τσιπρόπουλα σ' αυτό εδώ το blog-, το ΚΚΕ και οι Οικολόγοι δεν έχασαν δυνάμεις (ελπίζω να μην αρχίσει κανείς σας μοιρολόγια που δεν μπήκαν κι αυτοί οι γραφικοί στη Βουλή...) και στη Νου Δου επιτέλους θα αρχίσει κάτι να κινείται. Είμαι της θεωρίας ότι όταν τα πράγματα έχουν βαλτώσει, ακόμη κι αν πετάξεις ένα βράχο στη μέση και τραυματίσεις κάποιους, μακροπρόθεσμα καλό θα τους κάνεις. Γιατί θα καθαρίσουν λίγο τα νερά γύρω τους και θα καταφέρουν να ξεκολλήσουν από τη λάσπη και να βγουν ξανά στο στέρεο έδαφος. Το μόνο που με απογοητεύει λίγο είναι ότι δεν βγήκε στη Β' Αθηνών ο Κώστας Τουρνάς. Αυτόν ψήφισα χθες!
* Μην παραλείψεις να διαβάσεις και τα προηγούμενα κείμενά της για τον Guardian. Ειδικά το "Between a Rock and a Mountain of Debt" -που μέχρι και τηλεοπτικοί αστέρες μνημόνευσαν, χωρίς πάντως να αναφέρουν και το όνομά της- είναι κι αυτό κομμάτι της θετικής διάθεσης που με έχει καταλάβει. Προφανώς γιατί χαίρομαι που άξιοι νέοι σαν τη Ματίνα μπορούν να κάνουν μια σημαντική καριέρα, μακριά από τον οχετό που που περιτριγυρίζει -ή και λούζει ήδη- εμάς τους ανθρώπους των ΜΜΕ εδώ στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου