Έχω δει το "Inception" (από 'δω και πέρα "Ινσέψιο") στη Αβάνα εδώ κι ένα δεκαήμερο, πάνω από μία εβδομάδα πριν βγει στα multiplex. Ναι, το ξέρω, τέτοιες ταινίες δεν τις βλέπεις στο θερινό με χαμηλά τον ήχο, κ.λπ, κ.λπ. Ε, λοιπόν, μαλακίες. Τέτοιες ταινίες τις βλέπεις παντού. Στο θερινό, στο χειμερινό, στο εαρινό και στο φθινοπωρινό, με ήχο ή χωρίς, με ποπ κορν ή με ένα Talisker Distiller's Choice αγκαλιά, με όλο τον κόσμο γραμμένο στ' αρχίδια σου. Το γιατί ενθουσιάστηκα τόσο θα το διαβάσεις στο "post μέσα στο post", κάτω κάτω. Πλάκα πλάκα, αν δεν έχεις δει την ταινία, πήγαινε εκεί κατ' ευθείαν, γιατί το κείμενο που ακολουθεί είναι γεμάτο spoilers.
Έχω δει, λοιπόν, την ταινία εδώ και δέκα μέρες, εκσταστιάστηκα, αλλά δεν έγραψα κάτι στο blog. Γιατί; Γιατί περίμενα να την δουν και οι υπόλοιποι και να αλιεύσω τις πρώτες αντιδράσεις. Και ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα. Οι μισοί, μαγεμένοι, ακριβώς όπως κι εγώ. Οι άλλοι μισοί να το κράζουν. Για τους λόγους ακριβώς που περίμενα να το κράξουν. Σε αυτούς θέλω να απευθυνθώ σήμερα. Και σε όσους δεν το έχουν δει ακόμη -ξέρω ότι έχεις φτάσει ως εδώ, αν και σου είπα να πας κατ΄ευθείαν στο "post μέσα στο post", αλλά είσαι γαϊδουροκέφαλος και δεν γουστάρεις συμβουλές- θα δώσω ένα tip. Αυτό του τίτλου: Το "Ινσέψιο" δεν είναι για χαζούς, κομπλεξικούς και υπερκουλτουροειδείς. Τρία είναι τα επίπεδα των αρνητών, όπως τρία είναι και τα επίπεδα ονείρου (συν ένα, μπόνους, αν είσαι μάγκας enough σαν τον ΝτιΚάπριο) στην ταινία. Πάμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι.
Α' ομάδα αρνητών: Οι βλάκες
Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε πολύ με αυτήν την κατηγορία. Διακρίνεται από ατάκες του τύπου: "Μα ποιος ήταν τελικά ο γέρος;", "Τώρα πώς γέμισε κτήρια ο ουρανός;" ή "Καλά αυτός δεν πέθανε;". Ντύνεται συνήθως με ψηλοτάκουνα (αν μιλάμε για multiplex) ή πλατφόρμες (στους θερινούς), αποκλειστικά με κοντή φούστα που τονίζει τα οπίσθια και φέρει μαλλί χρώματος ξανθού, κατά προτίμηση από το Pantone 548 EC έως το 461 EC. Η παραλλαγή της σε κάπρι παντελόνι, κολλητό φανελάκι του παππού και στρατιωτικό κούρεμα συνήθως δεν συναντάται στις αίθουσες που παίζουν το "Ινσέψιο", γιατί έχει πάει παραδίπλα να δει τον Σταλόνε και τους λοιπούς Αναλώσιμους (no offense Σλάι, είδα την ταινία σου χθες και γαμούσε κι έδερνε). Στους βλάκες προτείνω να διαβάζουν πρώτα κανα "Αθηνόραμα" πριν διαλέξουν ταινία και να συνεχίζουν να πηγαίνουν στα ελληνικά με την Ζέτα Μακρυπούλια και την Σμαράγδα Καρύδη, αλλά και σε όλες τις ρομαντικές κομεντί με τον Κάμερον Ντίαζ, όπως έκαναν και πριν. Σόρι γκάις εντ γκερλζ, το "Ινσέψιο" δεν είναι για όλους. Επίσης, οι υπόλοιποι το προφέρουν σωστά και όχι "Ινσέψιο".
Β' ομάδα αρνητών: Οι κομπλεξικοί
Εδώ οι απορίες πλησιάζουν λίγο εκείνες της ομάδας πιο πάνω, αλλά είναι αλήθεια ότι στην συγκεκριμένη κατηγορία μπορούμε να αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του κόμπλεξ και να μην τους κατατάξουμε στους βλάκες -του κόμπλεξ ότι "το σινεμά είναι διασκέδαση και μη με πρήζετε με τα ψαγμένα έργα που πρέπει να ασχοληθώ λίγο παραπάνω μαζί τους". Εδώ ανήκουν επίσης όλοι αυτοί που γουστάρουν να έχουν πάντα την ακριβώς αντίθετη άποψη με τους πολλούς, αυτοί, δηλαδή, που όταν είδαν ότι στο IMDB το "Ινσέψιο" έπιασε πάνω από 9 στα 10 αποφάσισαν αυτόχρημα ότι η ταινία είναι μαλακία ολκής.
Συνήθης απορία τους είναι το "Τι σκατά είναι αυτές οι προβολές;", στην αρχή, που μετά μετατρέπεται σε αφορισμό του τύπου "Α, καλά, δεν πηδάτε στο όνειρο κανενός άλλου να το λύσετε το προβληματάκι σας;". Οι κομπλεξικοί αρνούνται να παρακολουθήσουν οποιαδήποτε ταινία περιέχει έστω κι ένα επίπεδο πίσω από το πρώτο και η αγαπημένη τους πιπίλα είναι το "αν είναι καλή ταινία, θα πρέπει να με κερδίσει να την προσέξω". Πήγαν στο σινεμά χωρίς να θέλουν να μπουν στην διαδικασία να αφοσιωθούν για δυόμισι ώρες στο εργάκι, κάποιοι πήγαν απλά για να έχουν να κράζουν μετά, στο ποτό, στην Pantone με τις πλατφόρμες (που λέγαμε παραπάνω) που κατάφεραν να βγάλουν έξω μετά από εβδομάδες πολιορκίας, άλλοι γιατί είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια για τους "Αναλώσιμους". Βγήκαν από την αίθουσα 150 λεπτά μετά έχοντας καταλάβει μόνο τα βασικά, όχι γιατί η ταινία δεν είναι απλή, αλλά γιατί ακόμη και το απλό τούς φαίνεται σύνθετο αν "δεν προσπαθήσει να τους κερδίσει".
Αγαπητοί κομπλεξικοί, για να δείτε ότι δεν ήταν και τίποτε φοβερό στην σύλληψή του αυτό που είδατε ώστε να πρέπει να σπαταλήσετε την πολύτιμη φαιά ουσία σας, ορίστε μερικά tips για το "Ινσέψιο" που τόσο σας κούρασε:
- Οι λαβύρινθοι και τα αρχιτεκτονικά παράδοξα είναι κόλπα της ομάδας του Κομπ ώστε να κρύβεται και να κερδίζει χρόνο από τις προβολές του υποσυνείδητου εκείνου που ονειρεύεται, που τους κυνηγούν. Δεν είναι μόνο "εξυπνάδες του Νόλαν για να εντυπωσιάσει εύκολα με εφέ".
- Η γαμημένη η σβούρα, πριν τον Κομπ, ανήκε στην Μωλ. Δύο φορές μέσα στην ταινία δεν την βλέπουμε να πέφτει όταν ολοκληρώνει το σβούρισμά της. Η μία είναι στο τέλος, ναι, για να μας αφήσει την αίσθηση ότι όλο αυτό είναι ένα όνειρο. Η άλλη είναι πριν τη μέση, στην Μομπάσα, όταν ο Κομπ προσπαθεί να ξυπνήσει από το όνειρο και η σβούρα του πέφτει στο μπάνιο. Του πέφτει... Αν δεν καταλάβατε γιατί είναι σημαντικό να σταματήσει η σβούρα από μόνη της, αφήστε το, παραείστε κομπλεξικοί.
- Ναι, πιθανότατα όλα αυτά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ (πράγμα για το οποίο δεν είμαι και πολύ σίγουρος), αλλά από την στιγμή που έχουν την πλήρη εξήγηση του σεναριογράφου, τι σκατά σας νοιάζει; Θρίλερ φαντασίας πήγατε να δείτε, όχι ντοκιμαντέρ του BBC.
- Γιατί τόσο κόλλημα με το ότι "μα καλά έφαγε 10 χρόνια από τη ζωή του ο Νόλαν για να γράψει ΑΥΤΟ;". Όχι ρε ζώα. Έκανε πέντε ακόμη ταινιάρες ο Νόλαν αυτά τα δέκα χρόνια. Προφανώς στα διαλείμματα καθόταν κι έγραφε λίγο σεναράκι και σκεπτόταν και πώς θα γυρίσει το "Ινσέψιο" που -πώς να το κάνουμε- δεν είναι και τόσο απλό όσο το "Insomnia" ή το "Memento" στην παραγωγή του. Γκέγκε;
Για την υποκατηγορία κομπλεξικών που δεν έχει πρόβλημα με τα παραπάνω, αλλά επιμένει ότι όλο αυτό ήταν κάπως δύσκολο στην κατανόησή του (πώς π.χ. ο Φίσερ πέθανε στο τρίτο επίπεδο, αλλά μετά έγινε καλά, επειδή τον έσπρωξαν στο κενό στο επίπεδο της λήθης; Ή πώς τελικά πέφτεις στη λήθη; και Γιατί δεν πρέπει να σε σκοτώσουν αν έχεις πάρει τόσο βαρύ ναρκωτικό ώστε να φτάσεις ως εκεί;), χαλαρώστε παιδιά, είναι μια γαμημένη ταινία, που θα έβγαινε πεντάωρη, αν προσπαθούσε να τα εξηγήσει όλα υπεραναλυτικά. Όλο αυτό το σκηνικό των ονείρων είναι το φόντο για να στήσει ο Νόλαν μια εξαιρετική περιπέτεια. (Και επίσης, πραγματικά όλα έχουν την εξήγησή τους. π.χ. ο Φίσερ πεθαίνει κι έχει πέσει λιπόθυμος -δεν έχει ήδη πεθάνει- αλλά το ηλεκτροσόκ δεν θα τον επαναφέρει τόσο γρήγορα στη ζωή, όσο χρειάζεται για να προλάβουν να βγουν από το όνειρο, αν δεν πάει κάποιος ένα επίπεδο κάτω στο υποσυνείδητό του, να τον ξυπνήσει από εκεί).
Σ' αυτήν, την β' ομάδα των αρνητών του "Ινσέψιο", ανήκουν δυστυχώς οι περισσότεροι, αλλά και αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο καλός συνήθως συνάδελφος Άλκης Γαλδαλάς, που με αυτό το κείμενό του στο protagon.gr με προκαλεί να τον κατατάξω ακόμη πιο ψηλά, στην α' ομάδα αρνητών, τους βλάκες. Μερικές από τις ατάκες του, δείχνουν το μέγεθος της καταστροφής που η μπεμπελάκ προκαλεί στον ανθρώπινο εγκέφαλο:
- "Υπάρχει βαλιτσάκι που ποτέ δεν βλέπουμε καλά το περιεχόμενό του και δεν μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη λειτουργία του": Δηλαδή τι άλλο πρέπει να δούμε από το βαλιτσάκι με τα σωληνάκια και το υπνωτικό για να καταλάβουμε τη λειτουργία του; Οι ήρωες μάς εξηγούν ότι ενώνει πολύ κόσμο μέσα στο ίδιο όνειρο. Γιατί πρέπει ΣΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ να μας δώσουν και το manual λειτουργίας του, για να πειστούμε ότι κάνει ακριβώς αυτό; Ταινία φαντασίας βλέπουμε ρε γαμώτο. Αν θέλουν να μας ενώσουν όλους μέσα σε ένα όνειρο, στο στομάχι ενός κουνελιού ή στον αστερισμό της Ανδρομέδας, μπορούν να το κάνουν!
- "Όμως δεν του έφθανε αυτό του κ. Νόλαν. Ίσως για να δημιουργήσει εντυπωσιακές εικόνες, ίσως γιατί πραγματικά σε κάποια όνειρα βλέπουμε να μην ισχύει ο νόμος της βαρύτητας και εύκολα πετάμε, στο δεύτερο από τα τρία επίπεδα όρισε ότι έχουμε έλλειψη βαρύτητας ενώ στο επόμενο όχι, και την αιτία γι αυτό νομίζω πως δεν την εξηγεί ικανοποιητικά": Μη ικανοποιητική, λοιπόν, η εξήγηση του ότι το περιβάλλον του β' επιπέδου ορίζεται άμεσα από το α' και ότι από την στιγμή που στο α' χάνεται η βαρύτητα γιατί το φορτηγάκι είναι στον αέρα, στο β' που κινείται σε πολύ πιο αργό χρόνο, οι ήρωες τη βλέπουν αστροναύτες. Το γ' κινείται σε εντελώς άλλο χρόνο και δεν ορίζεται άμεσα από το α'. Όσο πιο βαθιά πας, τόσο λιγότερο σε επηρεάζει το τι συμβαίνει στην επιφάνεια. Γι' αυτό και ο Σάιτο δεν είναι τόσο άρρωστος στο β' ή το γ' επίπεδο, όσο στο α'. Αλλά οι κομπλεξικοί θέλουν το "πετάω στο όνειρό" μου και το γιατί ο Γιαπωνέζος γίνεται καλά όσο περισσότερο ονειρεύεται να μας το εξηγήσει επιστημονικά ο Κρίστοφερ Νόλαν. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του, άλλωστε...
- "Χαρακτηριστικό πάντως του αδιεξόδου κατά τη γνώμη μου του σεναρίου (κάτι ανάλογο δηλαδή με το Lost) είναι ότι στην τελευταία σκηνή έχουμε τη σβούρα που περιστρέφεται και πριν καταλάβουμε αν θα πέσει ή όχι, αν ονειρευόμαστε δηλαδή ή όχι, τελειώνει η ταινία": Η κορυφαία στιγμή της ταινίας δεν είναι ευρηματική έμπνευση του σκηνοθέτη / σεναριογράφου, αλλά δείγμα αδιεξόδου του. Και λέω ευρηματική, γιατί η πιθανότητα όλο αυτό να είναι έτσι κι αλλιώς ένα όνειρο, υπάρχει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας (πάρε ένα παράδειγμα: ΟΚ ο Κομπ δεν μπορεί να πάει στις ΗΠΑ να δει τα παιδιά, αλλά ο Μάικλ Κέιν - μπαμπάς του δεν μπορεί να του τα φέρει στην Ευρώπη ή την Ασία; Όχι; Μπορεί, φυσικά, αλλά όλο αυτό το ότι πρέπει να πάει αυτός να τα δει, είναι ένας περιορισμός που θέτει το όνειρό του -ή το όνειρο της Μωλ...)
- "Οι ηθοποιοί δεν διεκδικούν ‘Οσκαρ για την απόδοσή τους (παρόλο που θα είναι υποψήφιοι) αλλά οι σκηνές είναι και παραπάνω από ό,τι χρειάζεται εντυπωσιακές ενώ ο θεατής πρέπει να είναι σε εγρήγορση και τα 148 λεπτά.": Ναι, είναι αλήθεια ότι όλοι τους, παρά τα τρανταχτά τους ονόματα, δεν διεκδικούν δάφνες ερμηνείας. Γι' αυτό και ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ και υποψήφιοι στα Όσκαρ. Γιατί αυτή δεν είναι μια ταινία ερμηνειών, όπως δεν ήταν το "Matrix", με το οποίο μόνο μπορεί να συγκριθεί. Δεν έχει κανένα σκοπό ο Νόλαν να εμβαθύνει στους χαρακτήρες, γιατί έχει ήδη τόσα να πει με τα ονειροταξίδια, που η εμπλοκή στις εμμονές και τον χαρακτήρα του καθένα από τους ήρωες θα ήταν χάσιμο χρόνου. Ή θα έκανε μια πολύ καλή σειρά 6 κύκλων των 24 επεισοδίων. Το "Ινσέψιο" όμως είναι ταινία. Και είναι μια ταινία σεναρίου, σκηνοθεσίας, σκηνικών και φωτογραφίας. Και δεν μπορώ να λυπηθώ που δεν θα πάρει Όσκαρ ο ΝτιΚάπριο ή ο Γουατανάμπε, σόρι. Αρκεί που θα το πάρει ο Νόλαν.
Γ' ομάδα αρνητών: Οι υπερκουλτουριάρηδες
Εδώ ανήκει και το από εκεί μισό ετούτου του μπλογκ, ο Mr. Arkadin, του οποίου την αντεπίθεση περιμένω τώρα. Αυτή η ομάδα έχει δει κάθε ταινία, έχει διαβάσει κάθε βιβλίο και έχει χαζέψει κάθε κόμικ που πραγματεύεται παρόμοια θέματα και ξέρει ότι ο Νόλαν δεν κατάφερε να αλλάξει την ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου με το "Ινσέψιο", γιατί "τίποτε από όσα λέει δεν είναι καινούργιο" ή γιατί "ο Τάδε Τάδερμαν στην cult ταινία του Στη Δείνα Δίνη της Δεινότητας που είχε προβληθεί μια φορά στο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Γουαϊόμινγκ, τα είχε πει όλα αυτά, πολύ πιο ωραία". Σύμφωνοι. Αφού μισείτε το Χόλιγουντ, γιατί επιμένετε να πηγαίνετε στις ταινίες του; Επίσης, γιατί έπρεπε ο Νόλαν να αλλάξει την ιστορία του κινηματογράφου; Απαγορεύεται να γίνουν εξαιρετικές ταινίες χωρίς να αλλάζουν τη ροή του κινηματογράφου; Να γυρίζονται με τα ήδη υπάρχοντα συστατικά του; Γι' αυτήν την κατηγορία, απαγορεύεται. Όπως π.χ. απαγορεύεται στους Arcade Fire να γράψουν το απίστευτο "The Suburbs" γιατί ξαναχρησιμοποιούν στοιχεία της μουσικής τους όπως μας τα γνώρισαν στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους -αντί να εμπνέονται κάτι καινούργιο...
POST ΜΕΣΑ ΣΤΟ POST: ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟ "INCEPTION"
- Γιατί είναι μια EΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλογυρισμένη περιπέτεια δράσης, με έξυπνο σενάριο που πραγματεύεται ένα πρωτότυπο θέμα. Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που έκανε το "Matrix" πριν μια έντεκα χρόνια. Ναι, το "Inception" είναι το "Matrix" των '10s.
- Γιατί δεν διστάζει να κλείσει το μάτι σε όποιον θεατή έχει την όρεξη να αφοσιωθεί σ' αυτό. Το κάνει με την Αριάδνη (την ηρωίδα που υποδύεται η Έλεν Πέιτζ, μια αρχιτέκτονα που στήνει σκηνικά για όνειρα), τους λαβυρίνθους και τον μίτο της, έναν υπέροχο συμβολισμό που θα μπορούσε να δίνει τίτλο στα μισά από τα συγγράμματα που έχουν γραφτεί για τα όνειρα, το κάνει με τις αναφορές (όπως το "leap of faith", μια απόφαση που πρέπει να παρθεί από τους ήρωες χωρίς να δίνονται αποδείξεις ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα -ακριβώς σαν τις αποφάσεις που παίρνουμε στα όνειρα) που προοικονομούνται και επαναλαμβάνονται σε διάφορα σημεία της ταινίας, το κάνει με το εξαιρετικό παράδοξο του να μην μπορεί ο Κομπ να δει τα παιδιά του (ενώ στην ουσία αυτά βρίσκονται μόλις δύο αεροπορικά εισιτήρια μακριά), που είναι και το μοναδικό παράδοξο του σεναρίου και που τελικά εξηγείται στο τέλος, με απλά μαγικό τρόπο.
- Γιατί τεχνικά είναι Α Ψ Ο Γ Ο και σε αφήνει να αφοσιωθείς στο πανέξυπνο σενάριο.
- Γιατί σού μιλάει για κάτι που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΘΑΝΟ να συμβεί στο μέλλον. Και στο λέει από τώρα, πολλά χρόνια πριν συμβεί. Και δεν σου λέει απλά ότι κάποιος θα μπορεί να ταξιδεύει μέσα στα όνειρά σου, αλλά το χρησιμοποιεί όλο αυτό για να πλάσει μια υπέροχη ιστορία.
- Γιατί αυτός ο πούστης ο Νόλαν είναι μεγάλη γάτα τελικά. Chapeau.
44 σχόλια:
Ξέρεις ποιο είναι το αστείο?
Μέρος του viral campaign, είναι ενα site που εξηγει ακριβώς πως υποτίθεται οτι δουλεύει το εν λόγω μηχάνημα ΚΑΙ σου δίνουν και το manual σε pdf.
Δεν έχω δεί ακόμη την ταινία.
Είμαι σίγουρος οτι θα γαμάει.
Α, και για του λόγου το αληθές
http://www.wired.com/underwire/2010/06/dream-share-manual/all/1
εδώ σχετικό άρθρο και λίνκς για ένα σωρό σχετικά καλούδια.
για τον συνάδελφό σου
http://pasivdevice.org
marozina
Πολύ ωραίο άρθρο! Ταινιάρα.
Ξέρεις, εκεί που σχολίαζες φράση προς φράση την κριτική του κριτικού σκέφτηκα ότι θα μπορούσες να γίνεις ο νέος Κιμούλης (minus paranoia)
Σπουδαία ταινία! Ο Νόλαν έχει απογειωθεί πλέον, είναι ένας απ' τους μεγάλους.
Κακό άρθρο. Μιλάς για κομπλεξικούς και αντι να πεις τι σου άρεσε ή κάτι έξυπνο τέλος πάντων καθεσαι και ασχολεισαι με τους αλλους κρίνοντας την αισθητική και ευφυία τους. Ποιός είναι ο κομπλεξικός?
Που είδες την ομοιότητα με το matrix? Δεν ειχε σταγονα από τον διδακτισμό των Γουτσοφσκι. Ευτυχώς.
"Γιατί σού μιλάει για κάτι που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΘΑΝΟ να συμβεί στο μέλλον" - τιιι? πωςςςς? Παναγιαμ. Βρες κανεναν άλλο λόγο να σου αρέσει γιατι δεν παίζει [ρωτησα τρεις PhD neuroscience b/εδώ/b στο Λονδινο (σικ)]
Και το suburbs τι το πετας οταν δεν έχεις πιάσει τι λεει (μάλλον): κωλοκόσμος αλλά " we're all in this together" ρεεε (ναι διαβάζω πιτσφορκ). Τι ψαχνεις εχθρους με αφορμη μια ταινια.
Αλλά εγώ που το διάβασα γιατι ασχολουμε με εσένα και όχι με τη ταινία? Και γιατί το διαβασα? Μηπως είμαι κομπλεξικός?
Πάντα φιλικά,
Ενας μεγάλος φαν της ταινίας (αν και το synechdoche ταιριαζει περισσοτερο στη μιζερη προσωπικοτητα μου).
Πολύ καλό το άρθρο, εξαιρετική η ταινία!
aporia stin ploki.
estw oti ola ine oneiro tou Cobb (pou deixnei ksekathara to finale kat'eme k ine profanes apo tin skini 'aytoktonias' tis gunaikas tou). ara otan ayti peftei k 'pethainei', stin ousia ksupnaei ena epipedo panw, upothetoume stin pragmatikotita. ara ksupnaei dipla ston Cobb. giati den mporei na ton ksupnisei apo ekei, i na ksanampeisto oneiro na ton swsei?
alli aporia. scetika me to Limbo. ap'tin mia mas lene oti to Limbo ine koino gia olous k i arxitektoniki tou ine ayti tou teleytaiou anthrwpou pou epese ekei (pou den bgazei noima alla ok). giati tote o Leo k o gios biomixanou k i ariadni (obvious hint oti ola ine oneiro btw i onomasia tis kopelias) peftoun sto ena limbo, k o asiatis boss peftei ston dreamworld pou tou eixe stisei o Cobb? k pos o Leo pethainei sto Limbo k katebainei ena epipedo katw (?) ston kosmo tou asiati?
aytes ine oi stigmes pou mperdeytika. genika den marese i tainia epeidi akribws mpike se TOSI leptomeria gia to pos leitourgei to sumpan k aneluse toooosous kanones k mas ekane toso boasting o nolan gia ta granazia tou sumpantos toy, anti na mas dwsei mia ikanopoiitiki peripeteia. epeidi , really, to kathe epipedo apo mono tou itan apisteyta trite k boring, mono o mixanismos tis plokis eixe endiaferon stin tainia k ta eidika efe sto danger room tis ariadnis
@ Manolis Vamvounis: Έλεος με τα greeklish.
Κατ' αρχάς δεν ξέρουμε ότι είναι όνειρο του Κομπ. Και αυτό είναι το ωραίο. Ότι όλο αυτό λειτουργεί και ως όνειρο και ως πραγματικότητα. Επίσης, μπορεί να είναι και όνειρο της Μωλ :) Αλλά, έστω ότι είναι του Κομπ. Γιατί πρέπει να μπούμε στην διαδικασία να σκεφτούμε τι θα κάνει η Μωλ; Αν τον ξυπνούσε η Μωλ, δεν θα είχαμε ταινία! Μπορεί να τον ξυπνάει στα επόμενα δευτερόλεπτα από το φινάλε, αν ισχύει η θεωρία σου. Αλλά, επαναλαμβάνω, δεν μας αφορά η Μωλ και το τι κάνει... Αν είναι όπως τα λες, το όνειρο είναι του Κομπ και ο Νόλαν πραγματεύεται το όνειρο αυτό, όχι την πραγματικότητα.
Δεν θυμάμαι αυτό περί αρχιτεκτονικής του τελευταίου που έπεσε σε Λήθη. Εγώ κατάλαβα ότι ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει. Επίσης, ο ονειρόκοσμος του Σάιτο, δεν ήταν σε δικό του όνειρο. Ήταν στο όνειρο του πρώτου αρχιτέκτονα της ομάδας του Κομπ. Ο οποίος Κομπ δεν πεθαίνει στη Λήθη μπροστά στα μάτια μας. Δεν το βλέπουμε αυτό. Υποθέτουμε ότι οι 2 τους, Κομπ και Σάιτο πεθαίνουν κάποια στιγμή μετά τον διάλογό τους, ώστε να ξυπνήσουν στο αεροπλάνο.
καλα καλα, παω ελληνικα.:)
το λενε αυτο περι αρχιτεκτονικής για να δικαιολογήσουν γιατι γιος επιχειρηματία πωστονλενε πέφτει στη συγκεκριμενη λήθη πού εχτισε ο Κόμπ, αντι σε μια γενική λήθη. δεν τα λεω ως κατηγορίες για την ταινία, λογικά έχει λογική βάση, τόσο ψάξιμο κ χτίσιμο έκανε ο Νόλαν, δεν ειναι τυπος που θα αηνε τρυπες αλλα δεν το πιανω... αφου δεν μου αφησε καποιο συναισθηματικό αντίκτυπο η ταινία πψάχνομαι να απολαύσω τουλαχιστον την μυθοπλασία της
τώρα εγώ πρέπει να σηκώσω το γάντι και να αποφασίσω αν θα απαντήσω ως χαζός, κομπλεξικός ή υπερκουλτουροειδής; (το ότι θεωρώ το Matrix μεγάλη ταινία τι με κάνει;)
μέχρι να βρω την διάθεση, δανείζομαι, ως preview, μια αποστροφή από το σχόλιο του Μανώλη: "αφου δεν μου αφησε καποιο συναισθηματικό αντίκτυπο η ταινία"
το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι πως κουράζει (βλέπε 2ο μέρος με πιστολίδι στο χιόνι) και δε σου αφήνει κανά συναίσθημα της προκοπής,ας πουμε μια βρομάδα μετά, αν και θα πρεπε... Της βγάζεις το όποιο καπέλο για τη φιλοδοξία της, το ότι πέρασες καλα με το πόσο εντυπωσιακή ήταν και για τα τόσα ευρήματα αλλά τι σχάση έχουν όλα αυτά με το αν κρατάς μια ταινία μέσα σου?
Είμαι ξανθιά και πήγα στον κινηματογράφο με πλατφόρμες και στενό μπλουζάκι. Επίσης ανήκω στους κουλτουριάρηδες που ξέρουν ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα στην τέχνη γιαυτό το μάλλον κλασικό ζήτημα στο οποιό πράγματι δεν προστέθηκε κάτι καινούργιο. Guess what. Θεωρώ την ταινία έξοχη γιατί ακριβώς έγραψε με στη γλώσσα του Χόλυγουντ μια ιστορία που μπορούσε να έχει γράψει ο Πλάτωνας αν ήξερε τα νέα από το μέτωπο του Neuromarketing.
Φιλιά
Υ.Γ. Μου κάνει εντύπωση η κριτική του Γαλδαδά. Θα έπρεπε να ξέρει ότι όλα αυτα είναι ήδη γνωστά στην νευρολογία και σε όποια επιστήμη διερευνά το γνωσιακό γιατί ασχολείται με αυτά.
Θα γράψω κι εγώ στη Σουφραζέτα, φαντάζομαι θα δεις το λινκ για εδώ.
Βλέπω σινεμά από πιτσιρίκι λόγω σινεφίλ γονιών. Έβλεπα τόσο σινεμά και το αγαπούσα τόσο πολύ ώστε αποφάσισα να το κάνω και επάγγελμα μου. Αυτή τη στιγμή το σπουδάζω.
Τα γούστα μου και η πολλή μου ενασχόληση με το αντικείμενο με έχουν οδηγήσει στο σημείο να μου αρέσουν ταινίες που δεν αρέσει στο 99% του ανθρώπινου πληθυσμού. Βλέπω σχεδόν όλη την ετήσια παραγωγή του Hollywood αλλά δεν μένω εκεί. Βλέπω γενικά σινεμά από όπου και αν προέρχεται. Κανονικά θα έπρεπε να διαφωνώ κάθε μέρα αλλά σε συνδυασμό ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια ωρίμασα πολύ και αντιλήφθηκα στο μεγαλύτερο βαθμό ότι δεν γίνεται να αρέσουν σε όλους όλα(ακόμα και αν έχουν 9,1 στο imdb) σταμάτησα. Σταμάτησα να διαφωνώ ακόμα για ταινίες που θεωρώ όχι απλά αριστουργήματα αλλά και για ταινίες που πιστεύω ότι πρέπει να διδάσκονται σε σχολεία. Η διαφωνία είναι σπάνια μια δεύτερη φωνή. Συνήθως είναι παρωπίδες. Μαντρώνεσαι στην άποψη σου και σταματάς να ακούς.
Γι αυτό βρήκα κάκιστο το κείμενο σου. Θα υποστήριζα πλήρως ένα κείμενο που διαλαλεί πόσο απίστευτη ταινία είναι και πόσο σου άρεσε. Αυτή η επίθεση όμως προς οποιονδήποτε (τους έβαλες και σε κουτάκια μάλιστα) που έχει διαφορετική άποψη από σένα είναι απίστευτη. Όποιος δεν συμφωνεί δηλαδή με σένα σε κάτι τόσο τρομερά υποκειμενικό (μιλαμε για μια ταινία όπου τα γούστα κάποιου/ας διαμορφώνονται από 100 διαφορετικούς παράγοντες) είναι ή βλάκας ή κομπλεξικός ή πολύ κινηματογραφικά μορφωμένος {αλλά με την ηλίθια έννοια... αφού βλέπεις τόσο σινεμά ρε φιλαράκι και είσαι ψαγμένος/η γιατί βλέπεις blockbusters? ).
Ε όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Όσον αφορά την ταινία και γιατί δνε μου άρεσε(και εδω μάλλον συμφωνώ με τον Mr Arkadin):
Το πιο βασικό στοιχείο σε μια ταινία είναι να σε εμπλέξει συναισθηματικά. Η συναισθηματική δομή πρέπει να είναι συγκεκριμένη και προσεκτικά τοποθετημένη. Όταν λέω συναισθηματικά εννοώ αυτό που έλεγε και ο Αριστοτέλης στην ποιητική. Να ταυτιστείς με το πρόβλημα του ήρωα και να συμπάσχεις μαζί του. Να σε αγγίξει το πρόβλημα του. Μια ταινία πρέπει να μιλάει πρώτα στην καρδιά σου και μετά στο μυαλό σου. Κανόνας για μένα και για πολλούς. Εδώ για μένα η ταινία απέτυχε.
Διαβάζω στη Wikipedia ότι ο Nolan έγραφε τόσα χρόνια το σενάριο γιατί συν τοις άλλοις: "to make sure that the emotional journey of the character was the driving force of the movie."
Επίσης καταλάβαινε ότι το σενάριο "relies so heavily on the idea of the interior state, the idea of dream and memory. I realized I needed to raise the emotional stakes."
Δεν λέω κάτι συνταρακτικό εδώ, λέω κάτι που το ξέρει ο κάθε φοιτητής κιν/κής σχολής, ο κάθε λάτρης αυτής της τέχνης και κάθε θεατής ενστικτωδώς. Το αναγνώριζε και ο μέγιστος Nolan.
Η ταινία είχε έντονη σκηνοθεσία, πρωτότυπο σενάριο αλλά καθόλου καρδιά. Έφτασε να είναι απλά ένα εγκεφαλικό mind trip. Μια χαρά δεν λέω για 2 ωρίτσες αλλά όχι και η ταινιάρα της δεκαετίας ή έστω της χρονιάς. Πίστευε το αλλά μην μου το χώνεις κάτω στον οισοφάγο.
Άσε χώρο άλλη φορά για διαφωνία. Συγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης αλλά με πείραξε η επίθεση σου και ήθελα να απαντήσω όσο πιο διεξοδικά μπορούσα.
Καλή συνέχεια
Δέσποινα
@ Movie Buff: Μάλλο δεν πολυδιαβάζεις το blog αυτό εδώ Δέσποινα, και γι' αυτό με παραπήρες στα σοβαρά :)
Επίσης συγνώμη για το σπαμάρισμα. Μου έβγαζε error στο post(too long) γι αυτό το πόσταρα τρεις φορές κατά λάθος. Τα δύο είναι για delete
Σε όποιο όνειρο κι αν ξυπνήσω, το ινσέπσιον θα είναι στο εξής αυτή η ταινία που με έκανε να βαρεθώ την πρώτη φορά που την είδα. Βαθιά λήθη. Και αυτό είναι κάτι που δεν συγχωρώ στον Νόλαν (πολύ φίλος μου).
Συνεκδοχικώς δικός σας,
Ανδρέας Ρ.
Το πιο βασικό σε μια σαπουνόπερα είναι να σε εμπλέξει συναισθηματικά, μη περνάμε για γεγονός και ότι μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Με ποιον ακριβώς ήρωα στον Πολίτη Κέιν ταυτίζεσαι και συμπάσχεις? Ή μήπως είναι και ο Κέιν καμιά ταινία ασήμαντη στο χρόνο για να περνάς καναδυο ωρίτσες? Δικαίωμα του καθενός είναι να συγκλονίζεται από μεξικάνικες και τούρκικες τηλεσειρές, αλλά ας μη μας το χώνει και στον οισοφάγο σαν βάση του κινηματογράφου και των τεχνών γενικότερα.
Ο Nolan και ο DiCaprio δούλεψαν τη συναισθηματική αυθεντικότητα του ήρωα, και προφανώς τη θεωρούσαν σημαντική. Από την άλλη, από την αρχή της ταινίας, και κυριολεκτικά αναπαραστημένος, ο συναισθηματισμός είναι θανάσιμος, σε κυνηγάει σε κάθε όνειρο να σε εκτελέσει, πόσο περισσότερο μπορούσε να το τονίσει ο Nolan δηλαδή ότι δεν είχε στόχο να κάνει Όσα Παίρνει ο Άνεμος, ούτε καν Shutter Island.
Ο ήρωας είναι συναισθηματικά μελετημένος, όποιος θέλει είναι ελεύθερος να ταυτιστεί μαζί του, ο Nolan επιδιώκει το αντίθετο, και το ίδιο και με όλους τους υπόλοιπους, για να τους παρακολουθείς πιο καχύποπτα και μαζί να παρακολουθείς πιο στενά και την αφήγηση που δεν είναι ακριβώς και εύκολη (ούτε αφιλόδοξη). Εξαίρεση η Αριάδνη, που παίζει ακριβώς το ρόλο ανδρείκελου του θεατή, για να απορροφήσει όλες τις πληροφορίες, σύμφωνα με τη πρώτη παράγραφο σε κάθε screenwriting 101.
Γενικότερα, το Inception έχει κατασυζητηθεί προτού φτάσει στην Ελλάδα, και επειδή τις έχω παρακολουθήσει γενικά αυτές τις συζητήσεις, η εντύπωσή μου είναι ότι οι μεγαλύτερες σχετικές παπαριές έπρεπε να περιμένουν ακριβώς να φτάσει η ταινία στην χώρα των μεγάλων εξυπνάδων για να ακουστούν. Και δε πιστεύω να περίμενε κανένας και τιποτάλλο.
Οπότε μια προσέγγιση στο γιατί τις αμολάμε με τόση ευκολία συγκεκριμένα ως έθνος (αν και δεν είναι ακριβώς αυτός ο σκοπός του θέματος), χρήσιμη είναι κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστο δε βαυκαλίζεται ότι ανακαλύπτει το τροχό.
μπήκαμε στην αίθουσα 8 το βράδι με 32 βαθμους και ηλιοφάνεια μεσημεριού, βγηκαμε κατα τις 11 και έριχνε Νιαγάρα, με αστραπόβροντα και 19 βαθμούς, αν είχα σβούρα θα την έβαζα να γυρίζει για να δω αν αυτός ο καργιόλης ο Νόλαν παίζει (και) μαζί μας
μια χαρά ήταν όλα (εκτός απ'τον καιρό)
Κ.Κ.Μ.
στη χωρα των μεγαλων εξυπνάδων? Μα τι χαζοβιολιές είναι αυτες? Δε περιμέναμε τον Νόλαν με το τουφέκι ούτε καταλήγεις σε case study για τη χαρά του διαφορετικού.
Η σχέση με την Αριάδνη δεν με έπεισε, σε όλη τη ταινία σκάει σαν υποσυνείδητη προβολή να γαμήσει τα πάντα& στέκεται ελαχιστα στη σχέση της με τοn Cobb, πριν την εμφύτευση ιδέας. Το ότι ήταν blogbusteria σα μέγεθος, του στέρησε το υποβλητικο του mind-fuck οπως πολλοί θα θέλαν να είναι. φαντάσου να ήταν λιγότερο ηχηρά τα εφέ του δεύτερου μέρους, να είχε της αίσθηση μικρής κλίμακας ενός memento για παράδειγμα πόσο πιο απολαυστικό θα ήταν
@cheaplog καλά ήμουν σίγουρη ότι μόλις γράψω συναισθηματική δομή κάποιος θα απαντήσει ότι μιλάω για "μεξικάνικες σαπουνόπερες". Μέντιουμ θα έπρεπε να γίνω.
Συναισθηματική δομή υπάρχει ΣΕ ΟΛΕΣ τις ταινίες εναλλακτικής αφήγησης(Memento, Ωρες, Irreversible, κτλ κτλ). Είναι η σπονδυλική στήλη της ταινίας κάτι που δεν ισχύει για τις ταινίες κλασσικής αφήγησης. Και ναι υπάρχει και στον Πολίτη Κέιν. Ξύπνα.
Έχω φάει τα μάτια μου να κάνω ανάλυση τέτοιων ταινιών ολόκληρο εξάμηνο με καθηγήτρια σεναριογράφο. Δεν τα κατεβάζω από το μυαλό μου
Όσο για την επίθεση κατά της ελληνικής εξυπνάδας: Μπες πχ Rotten Tomatoes και θα σου βγάλει πολλούς ανθρώπους που γράψαν ότι και για αυτούς δεν λειτούργησε η συναισθηματική δομή της ταινίας. Για σένα λειτούργησε, για μένα όχι. Και δεν το έχωσα σε κανενός τον οισοφάγο. Είναι η χαμηλών τόνων άποψη μου.
Υπάρχει λόγος να μου λες οτι λάθος έκανα που δεν μου άρεσε? Ε δεν μου άρεσε. Τι να κάνουμε τώρα?
Με γεια σου και με χαρά σου αφού άρεσε σε σένα.
Ξαναρωτάω, για να ξυπνήσω κι εγώ ο κοιμισμένος. Με ποιο ακριβώς πρόβλημα του ήρωα στον Κέιν ταυτίζεσαι και συμπάσχεις? Η προφανής απάντηση είναι η ανηλέητη μεγαλομανία, πάντως.
Δε μπέρδεψα εγώ τα διάφορα σεναριακά τόξα με τις σαπουνόπερες, εγώ ακριβώς ξεκαθάρισα ότι όποιος ερμηνεύει τη συναισθηματική πρόοδο του ήρωα στην οθόνη σα γεωμετρική πρόοδο των χαρτομάντιλων που ξοδεύει ως θεατής στη καρέκλα, έχει πολλά να μάθει ακόμα. Και το πρώτο που έχει να μάθει ακόμα είναι πως όσα μαθαίνουν οι αρχάριοι για μπούσουλα, οι δημιουργοί ενδιαφέρονται να τα πάνε παραπέρα μέχρι αποδόμησης, το Inception δεν είναι Straight Story του Κυριακίδη.
Και anywayz άμα μπεις στις ντομάτες θα βρεις και τη δικιά μου κριτική, και πολλά από όσα διαβάζεις στη Wikipedia και για το Inception συγκεκριμένα τα έχω συμπληρώσει εγώ. Δε γράφω το βιογραφικό μου σαν εισαγωγή σε κάθε σχόλιό μου, γιατί δεν είναι ενός εξαμήνου αφενός και δε κάνει ότι μου κατεβαίνει λογικότερο αφετέρου.
Αφού ξέρεις τις ντομάτες πάντως, ψάξε να δεις τι παγωμάρες γράφτηκαν ας πούμε και για τη "συναισθηματική δομή" του Memento που προφανώς στη μάθανε ζεστή και μας τη μεταφέρεις ως επιστημονικό γεγονός.
@cheaplog, @Movie buff: Ουάου!
Ουάου δε λες τίποτα! Απόλαυση :)
Ερρρ.. δε ξέρω που είναι το wow ακριβώς, σε περίπτωση που μπερδεύτηκε κανένας πάντως διευκρινίζω ότι υπάρχουν διάφοροι σεναριακοί μπούσουλες, οι οποίοι, χωρίς να είναι άχρηστοι ή καραμπάμ λανθασμένοι ή μόνο πρακτικοί, δεν είναι βέβαια και ακριβώς ακαδημαϊκοί. Η κινηματογραφική θεωρία εξετάζει και αναλύει, δε μιλάει για σωστό και λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος, η τέχνη δεν είναι φυσική επιστήμη. Το "σωστό" και το "λάθος" ενδιαφέρει ας πούμε τον παραγωγό που περιμένει απόδοση στην επένδυση μέσω εγγυημένων εισιτηρίων, και βέβαια ενδιαφέρει και τον αρχάριο που δεν έχει ιδέα, ώστε να αποφύγει να κάνει διακόσια χρόνια λάθη χωρίς να μαθαίνει. Στο παιδί λες να μη μιλάει σε αγνώστους, όταν μεγαλώνει καταλαβαίνει με ποιους να μιλάει, άμα είναι και καλλιτεχνική φύση ή απλά επαναστατημένο νιάτο τότε εξετάζει και ξεχειλώνει και διαλύει τον κανόνα κατά βούληση.
Πέρα από αυτό, ο Nolan τον "έγραψε" τον όποιο συγκεκριμένο "κανόνα" (κι ας μη πάρει κάνει κανένας τη φράση και πολύ κυριολεκτικά), το να τον βγάζεις άσχετο με βάση ότι κατάλαβες από ότι σου έμαθε, είναι λίγο.. τρικυμία εν κρανίω.
Και ακόμα παραπέρα (και εντελώς άσχετα πια με το Inception), αυτοί οι "κανόνες" έχουν στατιστική απόδοση, δε λειτουργούν στο 100% της πελατείας του παραγωγού. Το να κρίνεις ότι ο κανόνας δε τηρήθηκε ή δεν εφαρμόστηκε καν ή να λες ότι σου κατεβαίνει γενικά (όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση), με στατιστικό δείγμα τον Me, τον Myself, και τον I, δεν είναι και ακριβώς.. αξιόπιστη έρευνα και τεκμηρίωση.
Είναι απλά μια ταινία ρε μαλάκες. Ξυπνάτε κοιτάχτε γύρω σας τι γίνεται. Αν καταναλώναμε τη μισή ενέργεια για να σχολιάζουμε την πολιτική κατάσταση της χώρας και δεν ψηφίζαμε τους μαλάκες δεν θα είμαστε σε αυτό το χάλι.
To Inception φυσικά και αρέσει στους χαζούς. Έχει ξεκωλωθεί να βγάζει λεφτά, πού βρέθηκαν τόσοι έξυπνοι ξαφνικά; Έχει την ευφυία να λέει μια φαινομενικά πολύπλοκη ιστορία με απλοϊκό τρόπο, άρα παραμυθιάζοντας τους χαζούς ότι (ψιλο)κατάλαβαν κάτι έξυπνο. Σαφές; :p
Sorry κιολας, αλλα απο ποτε το Matrix θεωρειτε ταινια 90's και βρηκαμε κιολας το Matrix των 00's???
Με μπερδεψες :)
Κατα τ'αλλα μια χαρα...
@ Ανώνυμος: Lapsus Calami. Ήθελα να γράψω '00s και '10s. Πάω να το διορθώσω ευθύς αμέσως.
@cheaplog:
φοβάμαι ότι μπερδεύεις το συναίσθημα με τον συναισθηματισμό και την συγκίνηση με την κλάψα
Το να συμπάσχεις δεν σημαίνει να χρειάζεσαι ένα περίπτερο ζεβασόφτ για να δεις ταινία.
Προσωπικά συμπάσχω με το δράμα του Κέιν (δηλαδή με την ψυχή της Αμερικής, ως γνωστόν ο τίτλος εργασίας της ταινίας ήταν "The American"), που προδίδει μία προς μία τις ιδέες που τον πάθιαζαν, καθώς κυριεύεται από την μεγαλομανία του. Γι' αυτό και η κάθαρση στην ταινία έρχεται όταν αποκαλύπτεται τι ήταν το "Rosebud".
(μου φαίνεται αδιανόητο πάντως που συζητάμε για τον Κέιν εδώ μέσα)
Διάβασα πολύ προσεκτικά το κείμενό σου και αντιμετωπίζω ένα μικρό πρόβλημα.
Δεν μπορώ να μπω σε καμία από τις κατηγορίες των χέϊτερς.
Η ταινία ήταν μια εξαιρετική πατάτα. Είχε μια απίστευτη ιστορία σαν βάση και μια χολυγουντιανή σκηνοθεσία για να την πατήσει η κατηγορία α' και να τρέξει να δει τον Λήο. Όταν είσαι "ανεξάρτητος" και γυρίζεις το Memento μπορείς πολύ άνετα να "πειράξεις" την εικόνα σου. Να την κάνεις πιο "βρώμικη" με φίλτρα, πιο πραγματική. Να αλλάξεις τα φώτα στο μονταζ και να τους στέλνεις όλους για δραμαμίνες. Γκαντ φορμπίντ όμως αν δουλεύεις για το Hollywood.
Εδώ ίσως να με βάλεις στην κατηγορία υπερκουλτουριάρη, αλλά δηλώνω ευθαρσώς ότι υπάρχουν στιγμές του Hollywood που με ενθουσιάζουν, αρκεί να μην φαντάζουν κάτι διαφορετικό απ'οτι πραγματικά είναι. Γιατί το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να το παίζεις κάτι που δεν είσαι και να σε πάρουν χαμπάρι.
θενξ ε λοτ ;)
Χοντρικά, σύμφωνα με κάθε σοβαρή και κάθε σχολική ανάλυση (και μιλάμε φυσικά για πολλές τέτοιες), ο Kane είναι ανηλεέστερη παρωδία της ανηλεούς μεγαλομανίας (και συγκεκριμένα του Randolph Hearst). Το δε Rosebud, το "μεγαλύτερο μυστήριο στην ιστορία του κινηματογράφου". Περισσότερα στη Wikipedia, στην οποία η Δέσποινα τουλάχιστο έκανε το κόπο να αναφερθεί, πέρα από την εξαμηνιαία μελέτη των όρων που χρησιμοποίησε (έστω και για να δικαιολογήσει λίγο πολύ αυθαίρετο συμπέρασμα).
Αν κάποιος "διαβάζει" τον Kane σα συναισθηματικά προσιτό λυτρωτικό δράμα καρκινοχτυπημένου, αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι έχουν πρόβλημα στο να ακριβολογούν, μη το τραβάμε άλλο.
Τον Kane τον ανέφερα συγκεκριμένα, γιατί από τη μια μαζεύει τη μεγαλύτερη ομοφωνία για καλύτερη ταινία των εποχών, από την άλλη οι μεγαλύτερες επιθέσεις που δέχτηκε τόσες δεκαετίες στέκονται στο συναισθηματικό βάθος. Δε περίμενα ότι θα το.. συζητάμε κι αυτό σα το Inception.
BTW, και ο Kane όπως και το σύνολο των μεγάλων αμερικάνικων ταινιών μέχρι τα τέλη των 80s, είναι προϊόν αυτού του άτεχνου να σε φυλάει ο θεός Hollywood.
Καλησπέρα.
αρκετά αφοριστική και επιθετική η κριτική σου και η διάκριση τριών κατηγοριών που θα "μισήσουν" το inception. Μαλλόν θα την αποδώσω σε ιδιόρυθμο τρόπο χιούμορ και δεν θα την πάρω τόσο βαριά!
για την ταινία θα έλεγα ότι ανέπτυξε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα ακολουθώντας όμως και κάποιες από τις βασικές επιταγές των μεγάλων εταίρειών παραγωγής στις USA που προωθούν μια αισθητική έντονής εξωτερικής δράσης, ενός στοιχείου βίας και καταιγιστικής σκηνοθεσίας κυρίως σε σκηνές καταδίωξης σχεδόν μπουκωμένες από εκρήξεις και αδρεναλίνη.
Αυτό νομίζω ότι στοιχίζει στην ισορροπία μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής δράσης, ταχύτητας της κίνησης και οπτικότητας της σκέψης, καθώς και μεταξύ έντασης και εκλέπτυνσης.
Δεδομένου του είδους της ταινίας, νομίζω ότι μάλλον θα πάει μπροστά την έβδομη τέχνη, παρά θα ξεχαστεί εύκολα ως άλλη μια "αμερικανιά".
BTW cheaplog..
Είναι μερικές φορές σαρωτική η (μάλλον ψευτοκουλτουριάρικη) κριτική που δέχεται το Hollywood, αλλά από την άλλη δεν είναι δύσκολο να δεί κανείς τη διαφορά ανάμεσα στις μεγάλες αμερικάνικες ταινίες μέχρι τέλος των 80's και την σχεδόν μονοδιάστατη ανάπτυξή κυρίων των ταινιών δράσης που προορίζονται για blockbuster στις μέρες μας.
Χωρίς να διαφωνώ, διευκρινίζω παραπέρα ότι από την εποχή του Sundance και του Soderbergh (ή του Tarantino για όποιον προτιμάει), τα μεγάλα στούντιο στήσανε ημιανεξάρτητα θυγατρικά για να καλύψουν καλύτερα την αγορά που δημιουργούνταν, και κράτησαν το "brand name" ας πούμε του Hollywood για πιο εμπορικές παραγωγές. Από τον Scorsese μέχρι τον Nolan η ετικέτα "Hollywood" εξακολουθεί να καλύπτει πάντως και οράματα μεγαλύτερου προϋπολογισμού (αν όχι γενικά μεγαλύτερα), και οι ανεξάρτητες παραγωγές δεν είναι και όλες τόσο εκτός της χολιγουντιανής βιομηχανίας, ανεξάρτητα από ετικέτα. Και όπως και να 'χει, σήμερα στην αμερικάνική βιομηχανία βρίσκεις 100 εκατομμύρια για να δημιουργήσεις εντός ή εκτός εισαγωγικών με μεγαλύτερη ευκολία από ότι έβρισκες 100 δολάρια την εποχή των πανίσχυρων παραγωγών (άσε διαφόρων άλλων θιγόμενων) και του Kane.
Με διαφορετικά λόγια, και χοντρικά γιατί δε μπορείς και να συνοψίζεις ένα αιώνα κινηματογραφικής ιστορίας για ανθρώπους που την αγνοούν εντελώς, το Hollywood δεν είναι βρισιά, τα συμφραζόμενα μπορεί και να το κάνουν. Όποιος το χρησιμοποιεί σε κάθε περίπτωση σα να.. σε φυλάει ο θεός, μόνο να επιδείξει άγνοια από δω μέχρι τη Καλιφόρνια καταφέρνει.
Τη Δευτέρα συναντηθήκαμε 10 άτομα στο σπίτι της Κ. αλλά ένα άτομο -ΕΝΑ- δεν είχε δει την ταινία κι έτσι δεν μπορέσαμε να τη συζητήσουμε / να γίνουμε κώλος με την ησυχία μας.
Μετά το ΕΝΑ άτομο είδε την ταινία, μας έστειλε ένα mail ότι ψοφάει να τη συζητήσει, έβαλε μέσα κι ένα link του post σου κι ένα του crackhitler που το'θαψε και τώρα έχουμε ψηθεί τρομερά:
την Τετάρτη θα ξαναβρεθούμε για να πιούμε κοκτέιλς και να γίνουμε μπίλιες.
oreo keimeno.euge!!!
την επόμενη εβδομάδα να συνεχίσουμε με το piranhas 3D του καφροχαβαλέ Aja, που δεν είναι τόσο ψαγμενος όσο ο αγάλαστος "αιρετικός" Nolan αλλα αν στηθεί κανα pollάκι, κατι μου λέει πως αυτο θα άρεσε περισσότερο στο κοινό.
το παιδί του mad πόσα αστέρια έβαλε στο inception?
Signomi alla apo pote otan einai ena antikeimeno ston aera den exei varitita?! Einai katharo sfalma afto. Na mas pei oti to fortigaki girnaei svoures kai i varitita sinexos metakineitai ok. Alla afto pou ekane einai kathara gia thema entyposiasmou. To fortigaki sto epipedo 1 exei varitita (giati peftei) ara sto epipedo 2 den eksigeitai to giati den yparxei varitita. O Nolan einai poly kalos skinothetis kai afto pou katafere na kanei einai na dwsei mia pio art matia sta blockbusters alla min to eksantloume kiolas to thema! Thanks! Bye!
Tσίου, τσίου, τσίου...
τρία πουλάκια κάθονται!!!
Το νόημα του Inception είναι ότι όσο πιο βαθιά κατεβαίνεις στο υποσυνείδητο, τόσο πιο πολύ το χάνεις και δεν έχεις δρόμο επιστροφής...Γι' αυτό μην το αναλύετε πολύ. Όλο ευθεία...!!!
Μπορείς να προσθέσεις ακόμα έναν
-όχι hater αλλά - απογοητευμένο με την ταινία και κυρίως τον Nolan.
Πολύ ''δυναμική'' που πήγε χαμένη και πνίγηκε μέσα σε πυροβολισμούς και κυνηγητά αυτοκινήτων.
Καλό σενάριο - υπερβολική η σκηνοθεσία.
Γιάννης Ζ.
Δημοσίευση σχολίου