"Είδες το 'Kick-Ass'; Είναι κάτι ανάμεσα σε 'Kill Bill' και τα ανέκδοτα με την Αννούλα". Η κριτική του φίλου (το γούστο του οποίου σέβομαι απεριόριστα) με έψησε. Όχι ότι ήθελα πολύ ψήσιμο. Έχω ήδη αγαπήσει το κόμικ στο οποίο βασίζεται η ταινία - και όχι μόνο επειδή έχει βγει από το πενάκι
ενός από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές, του Τζον Ρομίτα Τζούνιορ.
Όχι, αυτό που παραμένει το πιο γοητευτικό στοιχείο στο "Kick-Ass" είναι η ανάδειξη του έφηβου geek, αυτού του αντικοινωνικού, μονομανούς, άχαρου ανθρωπότυπου, που έχει ως σύστημα αναφοράς τα κόμιξ, τα videogames και την μυθοπλασία του φανταστικού, σε ήρωα. Και όταν λέμε "ήρωα" εννοούμε κανονικό ήρωα, που υπερασπίζεται τους αδύνατους, τα βάζει με τους κακούς, απονέμει δικαιοσύνη. Προσωπικά, με συγκίνησε κι ένα ακόμη δομικό στοιχείο του Kick-Ass: το ότι το κίνητρο που ώθησε τον πιτσιρικά πρωταγωνιστή στον ηρωισμό δεν ήταν μια σκοτεινή ιστορία εκδίκησης ή κάτι τέτοιο, αλλά η μοναξιά, η αποξένωση και η απελπισία.
Από αυτήν την άποψη, το "Kick-Ass" είναι ένα υπέροχο "what if", η πραγματοποίηση (έστω στο χαρτί/ στην οθόνη) του υπέρτατου ονείρου κάθε έφηβου αναγνώστη των κόμιξ με σούπερ-ήρωες: να γίνει και ο ίδιος σούπερ-ήρωας, να φορέσει μια εφαρμοστή στολή, να υιοθετήσει μια κρυφή ταυτότητα και να τα περιπολεί τις νύχτες στην πόλη, πολεμώντας τους κακούς. Στην περίπτωση του νεαρού ήρωα του κόμικ η εφαρμοστή στολή είναι από νεοπρέν, το όνομα (Kick-Ass) του το έδωσαν οι θεατές των περιπετειών του στο Youtube και οι μάχες με τους κακούς σήμαιναν ένα γερό ξυλοφόρτωμα για τον ίδιο. Είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η καλύτερη σάτιρα κι αν σ' αυτό προσθέσεις έναν φασίζοντα ψυχωτικό πατέρα/ σούπερ ήρωα που εκπαιδεύει την ανήλικη κόρη του να γίνει φονική μηχανή, πασπαλίσεις με μπόλικο φετιχισμό της βίας, έχεις μια ακαταμάχητη συνταγή. Μια συνταγή που λειτουργεί άψογα στο κόμικ, αλλά είναι φτιαγμένη για να γίνει ταινία - κι αυτή είναι η συνήθης μομφή που απευθύνεται στον σεναριογράφο Μαρκ Μίλαρ, ότι χρησιμοποιεί το μέσο του κόμικ ως προθάλαμο για το Χόλιγουντ.
Η άλλη μομφή αφορά ακριβώς την ιστορία του "Big Daddy" και του "Hit Girl" - ένας πατέρας καταστρέφει δια παντός την παιδική ηλικία και την ψυχική υγεία της κόρης του κι εμείς χειροκροτάμε, διασκεδάζοντας: δεν είναι λίγο ανήθικο αυτό; Ήταν η ερώτηση που έθεσα στον Ρομίτα την περασμένη Παρασκευή, όταν τον συνάντησα στο πλαίσιο του Comicdom Con. Η απάντησή του με ικανοποίησε. Μου επεσήμανε όλες αυτές τις περιπτώσεις γονέων που πιέζουν τα παιδιά τους να γίνουν πρώτοι μαθητές, που τα οδηγούν στον πρωταθλητισμό, τους διαγωνισμούς ομορφιάς, που τα βάζουν να εξασκούνται με τις ώρες στον χορό, την μουσική, οτιδήποτε. Το "Hit Girl" είναι όλα αυτά τα παιδιά, μόνο που αντί να μαθαίνει ρυθμική γυμναστική, μαθαίνει να σκοτώνει με αποτελεσματικότητα νίντζα. Το στοιχείο της σάτιρας που λέγαμε...
Τώρα έχω ένα αναλυτικό εργαλείο για να απολαύσω το όργιο βίας της ταινίας - πολλώ δε μάλλον που τον ρόλο του "Hit Girl" ενσαρκώνει η Κλόι Μόρετζ, που έκλεψε με τεράστια άνεση όλες τις σκηνές που εμφανιζόταν στο "500 days of Summer", αποδεικνύοντας ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με δαύτη.
Όχι, αυτό που παραμένει το πιο γοητευτικό στοιχείο στο "Kick-Ass" είναι η ανάδειξη του έφηβου geek, αυτού του αντικοινωνικού, μονομανούς, άχαρου ανθρωπότυπου, που έχει ως σύστημα αναφοράς τα κόμιξ, τα videogames και την μυθοπλασία του φανταστικού, σε ήρωα. Και όταν λέμε "ήρωα" εννοούμε κανονικό ήρωα, που υπερασπίζεται τους αδύνατους, τα βάζει με τους κακούς, απονέμει δικαιοσύνη. Προσωπικά, με συγκίνησε κι ένα ακόμη δομικό στοιχείο του Kick-Ass: το ότι το κίνητρο που ώθησε τον πιτσιρικά πρωταγωνιστή στον ηρωισμό δεν ήταν μια σκοτεινή ιστορία εκδίκησης ή κάτι τέτοιο, αλλά η μοναξιά, η αποξένωση και η απελπισία. 
Από αυτήν την άποψη, το "Kick-Ass" είναι ένα υπέροχο "what if", η πραγματοποίηση (έστω στο χαρτί/ στην οθόνη) του υπέρτατου ονείρου κάθε έφηβου αναγνώστη των κόμιξ με σούπερ-ήρωες: να γίνει και ο ίδιος σούπερ-ήρωας, να φορέσει μια εφαρμοστή στολή, να υιοθετήσει μια κρυφή ταυτότητα και να τα περιπολεί τις νύχτες στην πόλη, πολεμώντας τους κακούς. Στην περίπτωση του νεαρού ήρωα του κόμικ η εφαρμοστή στολή είναι από νεοπρέν, το όνομα (Kick-Ass) του το έδωσαν οι θεατές των περιπετειών του στο Youtube και οι μάχες με τους κακούς σήμαιναν ένα γερό ξυλοφόρτωμα για τον ίδιο. Είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η καλύτερη σάτιρα κι αν σ' αυτό προσθέσεις έναν φασίζοντα ψυχωτικό πατέρα/ σούπερ ήρωα που εκπαιδεύει την ανήλικη κόρη του να γίνει φονική μηχανή, πασπαλίσεις με μπόλικο φετιχισμό της βίας, έχεις μια ακαταμάχητη συνταγή. Μια συνταγή που λειτουργεί άψογα στο κόμικ, αλλά είναι φτιαγμένη για να γίνει ταινία - κι αυτή είναι η συνήθης μομφή που απευθύνεται στον σεναριογράφο Μαρκ Μίλαρ, ότι χρησιμοποιεί το μέσο του κόμικ ως προθάλαμο για το Χόλιγουντ. 
Η άλλη μομφή αφορά ακριβώς την ιστορία του "Big Daddy" και του "Hit Girl" - ένας πατέρας καταστρέφει δια παντός την παιδική ηλικία και την ψυχική υγεία της κόρης του κι εμείς χειροκροτάμε, διασκεδάζοντας: δεν είναι λίγο ανήθικο αυτό; Ήταν η ερώτηση που έθεσα στον Ρομίτα την περασμένη Παρασκευή, όταν τον συνάντησα στο πλαίσιο του Comicdom Con. Η απάντησή του με ικανοποίησε. Μου επεσήμανε όλες αυτές τις περιπτώσεις γονέων που πιέζουν τα παιδιά τους να γίνουν πρώτοι μαθητές, που τα οδηγούν στον πρωταθλητισμό, τους διαγωνισμούς ομορφιάς, που τα βάζουν να εξασκούνται με τις ώρες στον χορό, την μουσική, οτιδήποτε. Το "Hit Girl" είναι όλα αυτά τα παιδιά, μόνο που αντί να μαθαίνει ρυθμική γυμναστική, μαθαίνει να σκοτώνει με αποτελεσματικότητα νίντζα. Το στοιχείο της σάτιρας που λέγαμε... 
Τώρα έχω ένα αναλυτικό εργαλείο για να απολαύσω το όργιο βίας της ταινίας - πολλώ δε μάλλον που τον ρόλο του "Hit Girl" ενσαρκώνει η Κλόι Μόρετζ, που έκλεψε με τεράστια άνεση όλες τις σκηνές που εμφανιζόταν στο "500 days of Summer", αποδεικνύοντας ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με δαύτη. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου