Monday Night at the Village Vanguard

Το ραντεβού μας ήταν για τις 8.30 - με το που βγήκαμε από τον σταθμό, αρχίσαμε να περπατάμε γρήγορα, αφ' ενός γιατί έβρεχε κι έκανε ψοφόκρυο κι αφ' ετέρου γιατί δεν κρατιόμουν. Προσπεράσαμε τα sex shops και στηθήκαμε λαχανιασμένοι, να προφυλαχτούμε από την βροχή κάτω από την κατακόκκινη τέντα, μπροστά από την κατακόκκινη πόρτα, σαν να θέλουμε να εμποδίσουμε την είσοδο στους υπολοίπους - φίλε, ξέχνα το, δεν παίζει να μου φας τη σειρά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια ακούω γι' αυτό το μέρος και όχι μόνο δεν έχω διαβάσει καμία περιγραφή του, αλλά δεν είχα μπει στον κόπο ούτε να φανταστώ πώς είναι, να πλάσω μια εικόνα του στο μυαλό μου. Το βέβαιο πάντως είναι ότι, φέρνοντας στο μυαλό μου έναν ναό της τζαζ, όπου έχουν λειτουργήσει οι πάντες από τον Σόνι Ρόλινς και τον Μπιλ Έβανς μέχρι τον Τζέισον Μοράν και τον Μπραντ Μέλνταου, δεν θα τον φανταζόμουν ως ποντικότρυπα. Γιατί περί ποντικότρυπας πρόκειται. Με το που περνάς την κόκκινη πόρτα σε ρουφάει προς τα κάτω η στενόμακρη σκάλα που οδηγεί σε ένα αδιανόητα μικρό και στριμόκωλο δωμάτιο, βαμμένο με μαύρη λαδομπογιά ή κάτι τετοιο, που δεν έχει ανακαινιστεί τα τελευταία 75 χρόνια που λειτουργεί. Όχι πως έχει σημασία. Σημασία έχει πως στην μια άκρη του δωματίου βρίσκεται ένα στιλπνό Steinway γύρω από το οποίο στριμώχνονται οι 16 μουσικοί που απαρτίζουν την Vanguard Jazz Orchestra, η οποία κάθε Δευτέρα βράδυ, εδώ και δεκαετίες, κρατά αναμμένη την δάδα που πυροδότησε ο ιδιοφυής Θαντ Τζόουνς, πατώντας στις κομψές ενορχηστρώσεις του Μπομπ Μπρουκμάγιερ. Στην άλλη άκρη, σε μια γωνιά του πάγκου που απλώνεται περιμετρικά, καθόμαστε εμείς, με δύο μικρά άσπρα τετράγωνα τραπεζάκια μπροστά μας. Η υπέργηρη σερβιτόρα μου φέρνει ένα Μακάλαν ον δε ροκς - ξέρω, ιεροσυλία, αλλά δεν με νοιάζει - ενώ στη σκηνή, αυτή η θεσπέσια μπάντα παίζει με μπρίο, ζωντάνια, τρυφερότητα και συναίσθημα, επί μια ώρα και δέκα λεπτά. Μετά κάνουν διάλειμμα μισής ώρας κι επιστρέφουν για το δεύτερο σετ. "Αν θέλετε να μείνετε είστε ευπρόσδεκτοι, αλλά θα πρέπει να πληρώσετε δέκα δολάρια". (Και για όποιον δεν κατάλαβε, πέρασα τις άγιες μέρες του Πάσχα στην Νέα Υόρκη).