Πο Πο Culture!: #05 ('00s) by Mr. Arkadin: Cachaito

16 Δεκ 2009

#05 ('00s) by Mr. Arkadin: Cachaito

#05 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)
Orlando "Cachaito" Lopez

Cachaito

(World Circuit, 2001)

Για μια ακόμη φορά αντιγράφω τον εαυτό μου (δηλαδή αυτά που έγραφα στο 'Jazz&Τζαζ', πριν πεθάνει ο Κατσαΐτο):

"Στους περισσότερους, ο Ορλάντο “Cachaito” Λόπεζ, είναι γνωστός ως ο πιτσιρικάς από τους Buena Vista Social Club. Πιτσιρικάς, καθώς διανύει την έκτη μόλις δεκαετία της ζωής του, τη στιγμή που οι υπόλοιποι κουβανοί παππούδες έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 80. Οι μυημένοι όμως ξέρουν περισσότερα. Γνωρίζουν κατ’ αρχήν, πώς βρέθηκε να παίζει με τις σημαντικότερες ορχήστρες της χώρας του στη δεκαετία του ’50 και του ‘60. Ο Ορλάντο Λόπεζ κουβαλά στους ώμους του τη μεγάλη μουσική παράδοση της οικογένειάς του. Ο πατέρας του ήταν ο γνωστός Ορέστες Λόπεζ, και ο θείος του ο θρυλικός μπασίστας Ίσραελ Λόπεζ, που έγινε διάσημος με το παρατσούκλι «Κατσάο». Εκεί χρωστά ο «Κατσαϊτο» το δικό του παρατσούκλι, που αποτελούσε το μέτρο σύγκρισης με το θείο του, όταν ξεκινούσε έφηβος την επαγγελματική του καριέρα στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Από τότε μέχρι σήμερα, το μπάσο του Cachaito είναι η ραχοκοκαλιά κάθε ορχήστρας με την οποία έχει συνεργαστεί. Και μετά ήρθε το Buena Vista Social Club, ο Χουάν Ντε Μάρκος Γκονζάλες, ο Ράι Κούντερ, και ο ιδιοφυής Νικ Γκολντ, της World Circuit, παραγωγός του προσωπικού δίσκου του μπασίστα στην εταιρεία που έκανε την Κούβα μόδα σε όλον τον κόσμο.

Θα περίμενε κανείς ότι σ’ αυτόν τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ο Cachaito θα ακολουθούσε το γνωστό μονοπάτι της νοσταλγικής, easy listening επανεκτέλεσης κουβανέζικων επιτυχιών του ’50, από το τρίτο κιόλας κομμάτι όμως, είναι φανερή η τζαζ παιδεία του μπασίστα, και μια διάθεση αποδόμησης. Και μετά έρχεται το hip hop, και τα σκρατς του Dee Nasty, στο υπέροχο Cachaito In Laboratory, ενώ ακολουθεί το Tumbao No.5 (Para Charles Mingus), όπου παρεισφρύει και το θέμα από το Haitian Fight Song. Το φάντασμα του Μίνγκους βρίσκεται παντού σ’ αυτό το άλμπουμ, είναι σαν να βρίσκεται πάντα πίσω από τον Cachaito, φύλακας άγγελος ενός μεγάλου μουσικού, που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα 48’ του δίσκου, αλωνίζοντας και αλλάζοντας συνεχώς στιλ και σημεία αναφοράς, με τη βοήθεια μουσικών όπως ο Pee Wee Ellis, ο Hugh Masekela, ο Ibrahim Ferrer. Η τζαζ, οι ψυχεδελικές ηλεκτρικές κιθάρες, ένα ζεστό hammond, απελευθερωμένα κρουστά, μέρη ενορχηστρωμένα με έγχορδα, άλλα με πνευστά, εναλλάσσονται αδιάκοπα, χωρίς κενό ανάμεσα στα κομμάτια, με άξονα ένα μπάσο δυναμικό, δαιμονισμένο, ποτέ όμως επιδεικτικό. Το αποτέλεσμα είναι ο ορισμός της λέξης ΔΙΣΚΑΡΑ! (πώς αλλιώς να το τονίσουμε;), ένα μοναδικό δείγμα της δουλειάς ενός πραγματικά μεγάλου καλλιτέχνη".