Τα καλλίτερα του Homo Ludens για το 2009 κι ολόκληρη την δεκαετία

'09 #01:
Sunset Rubdown
Dragonslayer

Όλες αυτές οι ημέρες από την 1η του Δεκεμβρίου που ξεκίνησε ο μαραθώνιος της φετινής, διπλής Blogovision, είναι -αν μη τι άλλο- γεμάτες μουσική. Είναι επιρροές από τους υπόλοιπους εκλογείς. Είναι εκπλήξεις. Είναι ακούσματα τυχαία που αγχώνεσαι μήπως αδίκησες. Είναι άλμπουμ που ξαναβάζεις στο CD Player μετά από καιρό έχοντας σοβαρή υποψία ότι, ναι, αυτά όντως τα αδίκησες. Αλλά όχι. Καλά έκανες και τα άφησες απ' έξω τελικά. Είναι άλλα άλμπουμ που τα σιχάθηκες. Που τα έβαλες ψηλά, αλλά την ώρα που ήθελες να γράψεις κάτι γι' αυτά, δεν είχες τι να πεις. Γιατί πώς να μιλήσεις για τη μουσική; Πώς να γράψεις για κάτι που είναι πια η καθημερινότητά σου; Η γκόμενά σου, η δουλειά σου, το σχολείο σου, το πέμπτο γκολ που έφαγε η ομάδα σου στο 5x5 και έφταιγες εσύ και μόνο εσύ;

Και είναι και το "Dragonslayer" των Sunset Rubdown. Που από την πρώτη ημέρα που το άκουσα φέτος, ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δύσκολα θα μπορούσε να το ξεπεράσει οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ μέσα στο 2009. Γιατί εκεί μέσα βρίσκω την ποίηση που ξέρει πώς να μου μιλήσει για την παράνοια της εποχής που ζούμε ("You are the fast explosion and I'm the embers" - Nightingale/December Song). Βρίσκω τις μελωδίες που συναρμονίζονται με όσα χορεύουν κυκλωτικούς χορούς μέσα στο κεφάλι μου. Πομπώδεις κι έπειτα απλές, γεμάτες και μετά λυτρωτικές, απλόχερες, εμβατηριακές, στη συνέχεια ανακουφιστικές, δουλεμένα χαϊδευτικές, πατρικές... (Αφέσου στις εναλλαγές του ρυθμού στο "Silver Moons" ή το "Black Swan", κλείσε τα μάτια στην ιδιοφυία του Σπένσερ Κρουγκ και βγάλε από μέσα σου κι εσύ όσα κρύβεις καλά). Βρίσκω τις αναφορές σε μια μουσική του μέλλοντος, που όταν θα έλθει θα είμαι σχεδόν περήφανος που την άκουγα από τα τέλη των zeros. Και τις βρίσκω σε κάτι σχεδόν παλιακό. Σε μια σχεδόν συμφωνική ορχήστρα. Με παραμορφώσεις '60s, τύμπανα που κάνουν κατάχρηση στα πιατίνια, γυναικεία φωνητικά να προσθέτουν τη γλύκα που λείπει, εκεί που πρέπει. Κι ενορχηστρώσεις που θα ποθούσε ο Μότσαρτ για τα καλλίτερα έργα του...

Οι Sunset Rubdown ανοίγουν το ευαγγέλιο του indie rock στη σελίδα που έγραψαν οι Arcade Fire για το "Funeral" και συμπληρώνουν in margine με μια σπάνια πένα όλα τα μυστικά που δεν τόλμησε να μεταγράψει στον ιερό κώδικα ο Φραγκισκανός μοναχός. Για το μόνο που μετανιώνω είναι η θέση που τους έδωσα στη λίστα της δεκαετίας. Π.Χρ.

Sunset Rubdown - Idiot Heart (Live)




'09 #02:
Antony & The Johnsons
The Crying Light

Aν η γκροτέσκα, πολλές φορές ενοχλητική, αν δεν καταφέρεις να δεις την γλυκύτητα πίσω από το αναπάντεχο, μορφή του Άντονι άρπαξε τον κόσμο σε μια στιγμή έκπληξης και τον εκτόξευσε στα φαντασιακά του σύμπαντα με το "I Am A Bird Now", αυτό δεν σημαίνει πως έληξε εκεί κάπου η ιστορία με τον τεράστιο αυτόν μουσουργό. Ίσα ίσα που στο τελευταίο του άλμπουμ τα πάντα πάνε ένα σκαλί πιο ψηλά, ίσως επειδή ή κυρίως επειδή μαζί του βρίσκεται ο σπουδαίος Νίκο Μούλι. Ή ίσως επειδή ο Άντονι μοιάζει πια απελευθερωμένος. Σχεδόν χαρούμενος. Περισσότερα για το "The Crying Light" εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ. Π. Χρ.


Antony & The Johnsons - The Crying Light (Live)

'00s #01:
Damien Rice
O (2003)

Όσο δύσκολο φάνταζε το να διαλέξω το καλλίτερό μου άλμπουμ για μια ολόκληρη δεκαετία, τόσο εύκολα το διάλεξα. Γιατί, τι είναι η μουσική; Δεν είναι το soundtrack στις μεγάλες σου στιγμές, τους χωρισμούς και τους θανάτους, τα γέλια και τους έρωτες, στις ώρες που σκέφτεσαι και διαμορφώνεις αυτό που είσαι; Δεν είναι επίσης τα κολλήματα, οι μελωδίες, τα τραγούδια, οι στίχοι που αποτυπώνονται στο μυαλό σου και δεν φεύγουν ποτέ από εκεί, γιατί προφανώς αυτά ταιριάζουν με το δικό σου το κεφάλι; Δεν είναι οι ιστορίες που σε παίρνουν μακριά και σε αφήνουν να ξενοιάσεις πότε πότε από τις σκοτούρες της καθημερινότητας; Με αυτά τα κριτήρια, το "Ο" του Ντέιμιεν Ράις δεν θα μπορούσε να πάρει καμμία άλλη θέση στη λίστα μου πέραν της πρώτης. Το έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, ίσως χιλιάδες, πολλές από τις οποίες ως μέρος ενός απλού, χαλαρωτικού τελετουργικού που για χρόνια χαρακτήριζε τους χειμώνες μου και είχε να κάνει κατά πολύ με το χιόνι και την αυτοβελτίωση. Περιέχει το καλλίτερο τραγούδι της δεκαετίας (το περίφημο "Blower's Daughter"). Το οποίο συνοδεύεται από εννιά ακόμη κομμάτια που αποτελούν ιδανικά λυσσάρια για επίδοξους singers / songwriters (το περίφημο αυτιστικό σχήμα που επικράτησε στα zeros). ΟΚ, δεν είναι Καναδός ο Ράις για να περιέχει η επιλογή μου ένα ακόμη στοιχείο της δεκαετίας που φεύγει και να την περιγράψει τέλεια. Αλλά είναι η ιρλανδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Π.Χρ.

Damien Rice - The Blower's Daughter

'00s #02:
Amy Winehouse
Back To Black (2006)

Γιατί επανπροσδιόρισε τη soul, ανατρέποντας όλη της την ουσία (όχι πια καλά και υπομονετικά κορίτσια που αξίζει να γράφεις κομμάτια γι' αυτά, αλλά αυθάδικα τσουλάκια που παίρνουν εκείνες την υπόθεση στίχος και μουσική στα χέρια τους). Γιατί θυσιάστηκε, ρουφώντας όλα τα ναρκωτικά του κόσμου κι ό,τι κυκλοφορεί σε υγρό και περιέχει πάνω από 5% αλκοόλ, για να δημιουργήσει ένα αριστούργημα (ΟΚ, προφανώς και δεν το έκανε για μας, αλλά ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ). Γιατί, σαν γνήσιο, καταραμένο ποπ είδωλο, καραρακώθηκε επιτέλους μπροστά στα μάτια όλων, υπενθυμίζοντας στο κοινό πως πέρα από τα καλά παιδιά, με τις οικογένειες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, η σύγχρονη ποπ και ροκ συνεχίζει να διαθέτει τα υπέροχα "αγγελούδια" που έγραψαν την ιστορία που της δίνει δικαίωμα στην ύπαρξη. Γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, κανενός άλλου τα τραγούδια δεν τα ακούσαμε (και δεν τα τραγουδήσαμε) τόσο πολύ μέσα στην δεκαετία που φεύγει. Π.Χρ.


Amy Winehouse - Rehab (Live)