Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο λίγο πριν την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, το μεσημέρι της 29 Ιουνίου. Και ξεκίνησα να το γράφω έχοντας προεξοφλήσει ότι τα νέα μέτρα θα περάσουν. Είναι μέτρα που θα μού κοστίσουν αρκετά χρήματα φέτος κι ακόμη περισσότερα του χρόνου. Χρήματα που δεν μού περισσεύουν, αφού εδώ και ένα χρόνο εργάζομαι για περίπου 40% λιγότερα απ’ ότι «όταν οι καιροί ήταν καλοί», καθώς ο κλάδος μου είναι πια «είδος πολυτέλειας» για την ελληνική πραγματικότητα και ως εκ τούτου οι επιχειρηματίες του προτιμούν να κρατούν σχέσεις ορισμένης σύμβασης («μπλοκάκια») με τους εργαζόμενούς τους, παρά να τούς διατηρούν στο μισθολόγιό τους. Προσθέστε στα παραπάνω την εύλογη αβεβαιότητα που σού προκαλεί το «καθεστώς μπλοκακίου» (και όντως, για περίπου μισό χρόνο βρέθηκα στη δεινή σχέση να βγάζω τα προς το ζην κυνηγώντας συνεργασίες από εδώ κι από εκεί, χωρίς να έχω το προνόμιο κάποιας «πιο μόνιμης») και θα δείτε ότι δεν έχω κανένα λόγο να υποστηρίζω το «Μνημόνιο ΙΙ».
Διαβάζοντας επίσης κάποια σημεία του εφαρμοστικού νόμου και, βεβαίως, ενημερωνόμενος συνεχώς για το ζήτημα, έχω σχηματίσει κι εγώ τη γνώμη ότι το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι η καλλίτερη δυνατή λύση για τη χώρα. Ωστόσο, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, εύχομαι να περάσει. Πολύ απλά, γιατί οι υπόλοιπες λύσεις που ακούγονται –που είναι έτσι κι αλλιώς λίγες- μού φαίνονται ακόμη πιο επικίνδυνες.
Το κόστος των νέων μέτρων
Αλλά πάμε από την αρχή. Κατ’ αρχάς, όσον αφορά τον εαυτούλη μου (αφού σ’ αυτήν την χώρα κοβόμαστε πρώτα για την πάρτη μας κι όταν «καθαρίσουμε», πιάνουμε μετά και το συλλογικό καλό...), είναι η πρώτη φορά που το κράτος μου κόβει όντως χρήματα, παρότι βρισκόμαστε σε κρίση πάνω από δύο χρόνια και παρότι έχει περάσει ένα ολόκληρο έτος από την πρώτη μας καταφυγή στο δάνειο της Τρόικας.
Προσοχή: Μιλάω για τις άμεσες συνέπειες. Γιατί εμμέσως, έχω ήδη πληγεί μία φορά όταν ο πρώην εργοδότης μου αποφάσισε να με βγάλει από το μισθολόγιο για να με περάσει σε καθεστώς «μπλοκακίου» και δεύτερη φορά όταν διακόψαμε πια και τη μόνιμη σχέση συνεργασίας μας για μια πιο «χαλαρή». Υποθέτω ότι δεν γίνονταν όλα αυτά αν το κράτος δεν πίεζε τόσο πολύ τον ιδιωτικό τομέα, αλλά δεν το μετράω στο κακό που μού έχει κάνει η κυβέρνηση ως τώρα. Για έναν πολύ απλό λόγο: Αν ήμουν τόσο φοβερός και καταπληκτικός σε αυτό που κάνω, κανένας εργοδότης δεν θα με έστελνε σε μπλοκάκι –ή, ακόμη περισσότερο- θα μπορούσα να είμαι φοβερός και καταπληκτικός και σε άλλους κλάδους και αρκετά ευέλικτος ώστε να έχω αποχωρήσει την κατάλληλη στιγμή από κάποιον που περνάει δύσκολες ώρες.
Τα χρήματα, λοιπόν, που καλούμαι να πληρώσω, ως «έκτακτη εισφορά» και ως «τέλος επιτηδεύματος» (άλλη μια πούτσα που τρώνε όσοι ζουν από το «μπλοκάκι» τους) είναι το πρώτο σημαντικό ποσό που μού ζητάει το κράτος για να βγει η χώρα από την κρίση. Πείτε με μαλάκα, αλλά εγώ θα το δώσω με όλη μου την καρδιά. Γιατί συνειδητοποιώ ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού και ότι κάπως πρέπει να βοηθήσω κι εγώ. Δεν αμφισβητώ όσους λένε ότι τα μέτρα είναι άδικα και ότι κάποιοι άλλοι θα μπορούσουν επίσης να βοηθήσουν, αλλά δεν βοηθούν, λέω απλά τι κάνω εγώ: Εγώ θα βοηθήσω. Μού φαίνεται, δηλαδή, και κομμάτι γελοίο το ότι με τη χώρα βαθιά μέσα στην κρίση, το 2010, έλαβα και πάλι επιστροφή φόρου για φέτος, παρότι απέχω αρκετά απ’ το να βρίσκομαι στα όρια του αφορολόγητου.
Η εναλλακτική του να μην τα πληρώσω
Θα μπορούσα, φυσικά, να κάνω το παν για να μην τα πληρώσω. Στην περίπτωσή μου, επειδή δεν γίνεται να φοροδιαφύγω, θα μπορούσα να κατεβώ είτε ως «αγανακτισμένος», είτε ως «μαχόμενη αριστερά» στους δρόμους και να προσπαθήσω να πείσω τους βουλευτές να «το πάρουν αλλιώς». Δεν το κάνω. Είμαι αγανακτισμένος μαζί τους, αλλά είμαι από αυτούς τους αγανακτισμένους που θέλουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Όχι από τους άλλους, που λένε «πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από ‘δω», λες και αν φύγουν οι 300 και το Μνημόνιο της Τρόικας, αύριο θα ξυπνήσουν στην ίδια Ελλάδα που ζούσαν πριν 2 χρόνια, στους φραπέδες δίπλα στην παραλία στις 2 το μεσημέρι των εργάσιμων ημερών και στους πολέμους με τα καλαθάκια των λουλουδιών στα μπουζούκια.
Επίσης, δεν πιστεύω στην εναλλακτική που προτείνει η Αριστερά. Συμφωνώ ότι μέχρις ενός σημείου το χρέος μας είναι ανήθικο, αλλά υπολογίζω αυτό το σημείο κάπου στο 10% των οφειλών μας. Καταλαβαίνω την ανάγκη της να ξεσπάσουν και για το υπόλοιπο ποσό, που είναι χρήματα που δανειζόμασταν για να πληρώνουμε πράγματα που ποτέ δεν ενέκρινε (π.χ. τους Ολυμπιακούς Αγώνες), αλλά τρέμω μπροστά στην ιδέα της πτώχευσης, της αποχώρησης από το ευρώ και της «κουβανικής» Ελλάδας που οραματίζεται. Ξέρω ότι το όραμά της είναι πολύ πιο φιλόδοξο και μιλάει για κατάρρευση του καπιταλισμού και εκτός Ελλάδας. Φαντασιώνται, δηλαδή, ότι το ντόμινο που θα ξεκινήσουμε θα είναι τόσο δυνατό που θα επιφέρει μια πραγματική επανάσταση. Αλλά πιστεύω ότι θα πέσει μόνο ένα πούλι. Η Ελλάδα. Ναι, ο καπιταλισμός έχει μερικά σοβαρά προβλήματα, αλλά το δικό μας πρόβλημα, σύντροφοι, δεν είναι ο καπιταλισμός.
Η ελπίδα
Λέω, λοιπόν, «ναι» στο Μεσοπρόθεσμο, όχι επειδή είναι καλή λύση, αλλά επειδή είναι η μόνη λύση. Λέω «ναι», για να εκταμιεύσουμε τις δόσεις του δανείου με το χαμηλό επιτόκιο που θα μας επιτρέψουν ν’ αποπληρώσουμε εκείνες με το υψηλό και για να πάρουμε κι ένα νέο δάνειο στη συνέχεια, για να συνεχίσουμε να καλύπτουμε τις οφειλές μας –γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα και είναι ένα σύστημα που σε γαμάει όταν θες να το κοροϊδέψεις, αλλά σε επιβραβεύει όταν στρώσεις τον κώλο σου και δουλέψεις και το χρησιμοποιήσεις υπέρ σου. Λέω «ναι» στις θυσίες, όσο ακόμη ελπίζω πως αυτές θα αποδώσουν.
Αλλά οι ελπίδες μου έχουν πια μειωθεί πολύ. Στην ουσία μού έχει μείνει μόλις μιάμιση: Ότι οι θυσίες αυτές, που όντως πλέον είναι μεγάλες και που όντως είναι αρκετά άδικες σε πολλούς τομείς, θα αποτελέσουν ένα ισχυρό σοκ και στην κοινωνία μας και στους πολιτικούς μας. Δεν φτάνει μόνο να προπηλακίζονται οι δεύτεροι, ούτε φτάνει που στην επόμενη Βουλή θα μπουν τόσα κόμματα όσα δεν έμπαιναν ούτε την δεκαετία του ’30. Το να αντικατασταθούν οι παρόντες λαϊκιστές άχρηστοι ή εγκληματίες 300 με άλλους παρόμοιους, δεν έχει κανένα νόημα. Το να πάψει να είναι αγανακτισμένος κάποιος επειδή θα τον βολέψει ο κάθε Αθανασιάδης στην κάθε ΔΕΗ, δεν έχει κανένα νόημα. Η ρήξη πρέπει να έλθει στο δικό μας σάπιο σύστημα (αυτό που είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι ο καπιταλισμός και οι τράπεζές του):
Το σύστημα της σκέψης μας. Της απέχθειάς μας απέναντι σε κάθε εργασία, της αγάπης μας για την καλοπέραση υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, της ευκολίας μας στην γκρίνια και στην απαίτηση, και –φυσικά- της τάσης μας στο «βόλεμα», στην πλάγια μέθοδο και στο «κανόνισμα» κάτω απ ‘το τραπέζι. Για πάρτη μας. Πάντα για πάρτη μας, αρκεί να μη βλέπουν οι άλλοι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του συστήματος, το χειρότερο κακό για τον τόπο, είναι το γιγαντιαίο Δημόσιο και η μονιμότητα των υπαλλήλων του.
Ελπίζω ότι το σοκ μας από το ξύλο που πρέπει να φάμε για να μην πτωχεύσουμε (ή, έστω, μια επιβολή από τις «Ξένες Δυνάμεις» -ειλικρινά δεν με πειράζει να μας μανατζάρουν οι Γερμανοί. Δεν έχω κανένα κόλλημα με τον παμμέγιστο Περικλή ή τον τεράστιο Μεγαλέξανδρο, όλοι αυτοί έχουν πεθάνει πριν χιλιετίες, μαζί με μια άλλη Ελλάδα) θα φέρει επιτέλους την κοινή λογική και την άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο, παράλληλα με το κλείσιμο υπηρεσιών και απολύσεις των υπαλλήλων τους. Όλα αυτά, φυσικά, μαζί με κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα, για την απορρόφηση εργαζομένων (ορίστε πού μπορούν να δοθούν πραγματικά φορολογικά κίνητρα) και για την ενίσχυση της ανάπτυξης.
Δεν θέλω να χάσουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους επειδή τούς ζηλεύω. Θέλω να τις χάσουν, μπας και ξεκουνηθούν. Μπας και ξεβολευτούν. Γιατί μόνο έτσι θα γίνουν δημιουργικοί, θα σκεφθούν ιδέες, θα αποκτήσουν οράματα, φιλοδοξίες, όρεξη για ζωή. Και θ’ αποδείξουν αν όλα αυτά τα περίφημα για την «ελληνική μαγκιά» είναι αλήθεια ή πομφόλυγες που εξαπολύονται στα εύκολα. Όταν ξαναμπεί μπροστά η μηχανή του λαού, όταν ο καθένας προσωπικά δίνει ό,τι περισσότερο μπορεί για να συμβάλλει στην ανάπτυξη (μια έννοια τόσο εύκολη να τη λες, αλλά τόσο δύσκολη να επιτευχθεί –αν ξυνόμαστε στα ακριβά μας γραφεία π.χ. δεν αναπτυσσόμαστε ιδιαίτερα...), τότε θα έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε την εθνικότητά μας και να περηφανευόμαστε. Μέχρι τότε, θα παραμένουμε ένα σιχαμένο πλήθος αγροίκων που θα τα φορτώνουμε όλα στους πολιτικούς μας, λες και δεν τους ψηφίζουμε εμείς.
19 σχόλια:
καλησπέρα, πόσο πιο δημιουργικός μπορεί να γίνει ένας εργαζόμενος που δουλεύει 30 χρόνια σε εργοστάσιο και χάνει τη δουλειά του; δεν είμαστε όλοι δημιουργικοί στις δουλειές μας, είμαστε παραγωγικοί, δημιουργικοί είμαστε στον "ελεύθερο" χρόνο μας... μήπως σε αυτό το χρόνο να δουλεύουμε "μαύρα", όποιος δουλέψει σε κοιλία πλοίου, σε εργοτάξιο ντάλα καλοκαίρι, και σε λογιστήριο χωρίς κλιματισμό... ας γίνει ποιο δημιουργικός και ας δώσει και λίγο κώλο σε αυτούς που έτσι και αλλιώς τον κλέβουν και τον κοροϊδεύουν! ζωάρα!! και μετά για μπάνιο σε ιδιωτικές παραλίες να περάσει το τσούξιμο.. Φίλε είσαι θεούλης.
@ woolee: Δημιουργικός σε μια δουλειά που θέλει ιδέες, παραγωγικός σε μια δουλειά που θέλει ποσότητα, το ίδιο είναι. Αυτός που έχασε τη δουλειά του μετά από 30 χρόνια στο εργοστάσιο και την έχασε όχι επειδή δεν παράγει πια, αλλά επειδή δεν "βγαίνει" ο επιχειρηματίας που τον πλήρωνε, είναι θύμα του ίδιου προβλήματος. Του ότι ο ιδιωτικός τομέας στήνεται στον τοίχο υπό τις παρούσες συνθήκες, γιατί προσπαθούμε πάση θυσία να σώσουμε τον δημόσιο.
Συμφωνώ με τα γραφόμενα σου, ψύχραιμη και ρεαλιστική προσέγγιση.
Στέκομαι στα εξής:
"είναι η πρώτη φορά που το κράτος μου κόβει όντως χρήματα, παρότι βρισκόμαστε σε κρίση πάνω από δύο χρόνια και παρότι έχει περάσει ένα ολόκληρο έτος από την πρώτη μας καταφυγή στο δάνειο της Τρόικας."
και
"Μού φαίνεται, δηλαδή, και κομμάτι γελοίο το ότι με τη χώρα βαθιά μέσα στην κρίση, το 2010, έλαβα και πάλι επιστροφή φόρου για φέτος, παρότι απέχω αρκετά απ’ το να βρίσκομαι στα όρια του αφορολόγητου."
Νομίζω είναι κάτι που σιγοψιθυρίζεται από αρκετούς, αλλά κανένας δεν τολμάει να τα γράψει. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει όλοι να σκεφτούμε την ευθύνη μας (μικρότερη ή μεγαλύτερη) για την παρούσα κατάσταση και να αναλάβουμε το κόστος του συμμαζέματος Εύγε!
Έχω όμως να προσθέσω το εξής:
Γράφεις
"Το σύστημα της σκέψης μας. Της απέχθειάς μας απέναντι σε κάθε εργασία, της αγάπης μας για την καλοπέραση υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, της ευκολίας μας στην γκρίνια και στην απαίτηση, και –φυσικά- της τάσης μας στο «βόλεμα», στην πλάγια μέθοδο και στο «κανόνισμα» κάτω απ ‘το τραπέζι. Για πάρτη μας. Πάντα για πάρτη μας, αρκεί να μη βλέπουν οι άλλοι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του συστήματος, το χειρότερο κακό για τον τόπο, είναι το γιγαντιαίο Δημόσιο και η μονιμότητα των υπαλλήλων του."
Εδώ έχω τις αμφιβολίες μου. Σε πάω στοίχημα ότι οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο είχε τη δυνατότητα να δανείζεται αφειδώς με 1% περισσότερο από το Γερμανό, την ίδια κατάληξη θα είχε. Δεν είναι ίδιον του Έλληνα το καθισιό, ούτε μονοπώλιο. (Η φυσική έχει νόμο περί "ελαχίστης ενέργειας") Μη νομίζεις ότι θα βρισκόταν ποτέ κυβέρνηση σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου με τόσο "τσάμπα" χρήμα στα χέρια της να πάρει "αντιλαϊκά" μέτρα, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Moral hazard.
Οι κερδοσκόποι/επενδυτές έβρισκαν ως ευκαιρία το +1% των ομολόγων μας (κράτους-μέλους της Ευρωζώνης με ίδιο νόμισμα με τη Γερμανία), οι οίκοι αξιολόγησης κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου (κάτι ανάλογο έκαναν και το 2008 με τα subrime mortgages στην Αμερική), οι κουτόφραγκοι (έκαναν οτι) μας πιστευαν και οι δικοί μας έβαζαν τη σκόνη κάτω από το χαλάκι μέχρι νεωτέρας.
Για να μην το πολυλογώ: βρήκαμε και κάναμε. Και κάναμε ακριβώς ό,τι θα έκαναν όλοι.
Αλλά μην ξεχνάς ότι οι χαραμοφάηδες δεν ήταν/είναι μόνο οι του δημοσίου (όχι, δεν είμαι ΔΥ). Το χρήμα κυκλοφορούσε ελεύθερο στην αγορά και όλοι είχαμε λαμβάνειν. Δε θα ξεχάσω συζήτηση με φίλη που μου έλεγε "Λάθος το πτυχίο και τα μεταπτυχιακά, κομμώτρια έπρεπε να γίνω". Εκείνον τον καιρό, το γυναικείο κούρεμα κόστιζε μια περιουσία (μπορεί να ισχύει ακόμα).
Δυστυχώς, τότε δεν έγινε η υπέρβαση. Όλοι κρατούσαμε μια στάση "ένοχης σιωπής" παρόλο που συναισθανόμασταν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάπως την κουτσοβολέυαμε. Πολύ θα ήθελα να υπήρχαν υπεύθυνοι πολιτικοί που να είχαν συνειδητοποιήσει τι πρέπει να γίνει *και* να το εφαρμόσουν, όπως και υπεύθυνοι πολίτες που να ασκούσαν πίεση προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά εδώ βλέπεις μέχρι και σήμερα, "πορδές στον άνεμο" που έλεγε κι ο Μακμανους.
Το αισιόδοξο είναι ότι αυτό που εύχεσαι, θα συμβεί. In the long run (που λένε), είναι σίγουρο ότι θα συμβεί. Το χρήμα θα είναι δυσεύρετο και ακριβό και ως εκ των πραγμάτων, η αγορά θα γίνει πιο αποδοτική. Και μην παραξενευτείς αν κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον ακούσεις τα μίντια να μιλάνε για "το θαύμα της Ελλάδας".
Το ότι ακόμη δεν σε έχουν επικηρύξει για όλα αυτά τα νεοφιλελεύθερα που γράφεις, το βρίσκω θαύμα. Όταν έρθει η επανάσταση και πέσει ο καπιταλισμός, σε βλέπω Σιβηρία.
@ saperduper: Συμφωνώ με όσα λες περί "ήσσονος προσπάθειας" και περί "βρήκαμε και τα κάναμε". Απλά το ίδιο συνέβη και με άλλες χώρες, αλλά αυτές δεν έφθασαν στα δικά μας άκρα. Ακόμη και το πρόβλημα της Ιρλανδίας είναι αρκετά διαφορετικό από το ελληνικό. Επίσης, με δεδομένα όλα τα παραπάνω, αυτό που γράφω δεν είναι ότι "εντάξει, εμείς δεν φταίγαμε, φταίνε μόνο οι άλλοι που μας παρέσυραν στην παγίδα", ούτε όμως θέλω να φτάσω στη σημείο να κατηγορήσω μόνο τους ξένους. Βασικά λέω να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πια τι είχαμε και να πάρουμε απόφαση να στρώσουμε κάτω τον κώλο μας και να εργασθούμε -για να αποκτήσουμε από μόνοι μας ό,τι θέλουμε. Εννοείται ότι χαραμοφάηδες δεν υπάρχουν μόνο στο Δημόσιο. Μόνο που οι χαραμοφάηδες του ιδιωτικού τομέα ήδη φεύγουν κλωτσηδόν από τις δουλειές τους, ενώ οι του Δημοσίου συνεχίζουν να επιβραβεύονται.
@ Mr. Arkadin: Είναι που έχουν συνδυάσει το blog με το χαβαλέ και νομίζουν ότι τα γράφω ως αποτυχημένο χιούμορ.
δηλαδή εσύ νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό σου, για το καλό της σκέψης σου...Χαχαχαχαχαχαχαχα. Καλή παραγωγικότητα φίλε!
Διευκρίνισε μου. Δηλαδή όπως τα λές, όποιος είναι άνεργος σημαίνει ότι δεν είναι αρκετά παραγωγικός και δημιουργικός; Αν έστρωνε κώλο (σε αντίθεση με τώρα που είναι τεμπέλης) και δουλειά θα έβρισκε, και ασφάλεια και ανταμοιβή για τους κόπους του, σωστά;
Δε θέλω, δε μπορώ να σου αλλάξω γνώμη. Έχεις τυφλή πίστη στο νεοφιλελευθερισμό όπως φαίνεται. Πρόκειται για πίστη όμως, άντε και προσωπική εμπειρία. Κοίτα και λίγο γύρω σου. Σου εύχομαι να μην μείνεις άνεργος (όπως το 40% των νέων κάτω απο 30).
@ VKP: Ελπίζω να μην κατάλαβες από το κείμενό μου ότι νομίζω αυτό. Γιατί τότε υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Και το ένα δεν θα το αντέξω: Ότι γράφω εντελώς ακατάληπτα πράγματα. Για το άλλο θα πρέπει να ψαχτείς εσύ.
@ Ανώνυμος: Όχι βέβαια, δεν είπα αυτό. Μάλλον δεν διάβασες προσεκτικά το κείμενο (ίσως να φταίει και το φόντο -συγγνώμη) ή την απάντησή μου στον Woolee.
Σχετικά με τον νεοφιλελευθερισμό και το ερώτημα που θέτεις πάντως περί ανεργίας: Ο νεοφιλελευθερισμός πιστεύει στην δραστική μείωση του κράτους και την τόνωση του ιδιωτικού τομέα. Που σημαίνει δουλειές για όσους είναι ανταγωνιστικοί. Σημαίνει φυσικά και απολύσεις (από το Δημόσιο) για πολύ κόσμο. Αλλά ξαναλέω: Αν είσαι ανταγωνιστικός, θα βρεις δουλειά στον ιδιωτικό (ΠΡΟΣΟΧΗ: αν λειτουργήσει όντως το σύστημα με νεοφιλελεύθερους όρους και δοθούν κίνητρα στην αγορά κλπ.).
Όσον αφορά εμένα προσωπικά: Ξαναδιάβασε το κείμενα. Απολύθηκα πριν ένα χρόνο. Δεν τα γράφω όλα αυτά καθισμένος σε ένα στρώμα από πούπουλα, καπνίζοντας Montecristo και απολαμβάνοντας μια ροζ Veuve Cliψquot του '73, όπως μου προσάπτει πολύς κόσμος.
Δεν είμαι εγώ το θέμα, πάντως. Προσπαθώ να γράφω όσο το δυνατόν περισσότερο αποστασιοποιημένος από την δική μου κατάσταση. Αν πρέπει οπωσδήποτε να καταθέσω κάποιου τύπου βιογραφικό για να αποδείξω ότι δεν είμαι εντολοδόχος του ΓΑΠ, του Τρισέ ή κάποιας σιωνιστικής συνομωσίας, να περιγράψω την κατάστασή μου με λίγες λέξεις: Δουλεύω για τα μισά λεφτά σε σχέση με πέρσι, πληρώνω αρκετά περισσότερους φόρους, δεν έχω την δυνατότητα να φοροδιαφύγω γιατί στις δουλειές μου έχω είτε σχέση μισθωτού είτε κόβω μπλοκάκι(είμαι δημοσιογράφος και τα "μαγαζιά" θέλουν αποδείξεις για τα έξοδά τους), δεν διαθέτω ακίνητη περιουσία πέραν του σπιτιού που μένω (κληρονομιά) και οδηγώ ένα παλιό αυτοκίνητο που σύμφωνα με τους νόμους του lifestyle που μου καταλογίζουν θα έπρεπε να έχω αλλάξει εδώ και πέντ'-έξι χρόνια.
Το Excel με τα έσοδα και τα έξοδά μου, μού λέει ότι το τελευταίο εξάμηνο χαλάω περισσότερα χρήματα απ' όσα κερδίζω -και αυτό δεν συμβαίνει επειδή είμαι σπάταλος, αλλά επειδή κερδίζω πια πολύ λίγα και τα πάγια έξοδά μου δεν γίνεται να μειωθούν άλλο. Η μόνη "πολυτέλεια" που μού επιτρέπω είναι τα λεφτά για τα μαθήματα πορτογαλικών. Γιατί -και το δηλώνω ανερυθρίαστα- αν τελικά τα καταφέρουμε να πτωχεύσουμε αυτήν τη χώρα, εγώ θα την εγκαταλείψω. Έχω κρατήσει και λίγα ακόμη χρήματα στην άκρη γι' αυτό το ενδεχόμενο (ναι, έβγαλα κάποια στην καριέρα μου -ελπίζω να μην είναι κι αυτό κατακριτέο). Είναι το μόνο μου "πλεονέκτημα" (αν ψάχνεις για κάτι τέτοιο) που έχω απέναντι στην πλειονότητα του αγανακτισμένου κόσμου.
Α, ναι. Και είμαι και εγώ αγανακτισμένος. Αλλά δεν πιστεύω στις μούντζες προς τη Βουλή και τον εύκολο "κοπαδισμό" (sic) με Τσίπρειους λαϊκισμούς, παρέα με άτομα που σχόλασαν 2 το μεσημέρι από τη δημόσια υπηρεσία όπου διάβαζαν ως τότε την αθλητική τους εφημερίδα για να πάνε να φωνάξουν ότι δεν θέλουν ν' αλλάξει κάτι στην Ελλάδα. Αν τελικά εγκαταλείψω τη χώρα, ο σημαντικότερος λόγος θα είναι αυτοί.
Αγαπητέ Homo Ludens,
Συμφωνώ με κάποια από τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας που περιγράφεις, αλλά ένα μεγάλο μέρος της ανάλυσής σου μου φαίνεται πολύ ενοχλητικό (ειδικά υπό το φως αυτών που ζούμε αυτές τις μέρες).
Όντως το "σύστημα" που επικρατεί στην Ελλάδα βρωμούσε πολλά χρόνια τώρα (όσο θυμάμαι τον εαυτό μου) και οι γενικές νοοτροπίες ήταν λάθος και αηδιαστικές (τόσο η λογική του βολέματος και της μόνιμης θεσούλας στο δημόσιο με τα χέρια σταυρωμένα και τα μυαλά νεκρά, όσο και η "νεοφιλελεύθερη" ιδεολογία του lifestyle, του ευ ζειν και των καταναλωτικών δανείων που κάλπαζε τόσα χρόνια).
Πολλά από αυτά που κατακρίνεις είναι σωστά.
Ορισμένα σημεία της θέσης σου που με ενόχλησαν όμως:
-Πιστεύεις πραγματικά ότι νέα δάνεια και νέοι επαχθείς όροι θα σώσουν τελικά τη χώρα από τη χρεωκοπία;Εγώ προσωπικά δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά η απλή λογική μου λέει ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι απλά μια τρύπα στο νερό και τα νέα δάνεια μια συνεχής τοκογλυφία. Επειδή φαίνεσαι ενημερωμένος ως προς αυτά, σε παρακαλώ εξήγησέ μου πώς αυτή η -αναπόφευκτη, μονόδρομος, αδιέξοδος- στρατηγική που υποστηρίζει η κυβέρνηση και συνυπογράφεις, μπορεί να αποδώσει καρπούς.
-Ειλικρινά πιστεύεις ότι μια κοινωνία βασισμένη στο θείο χέρι των αγορών είναι μια δίκαιη κοινωνία;Ότι αρκεί να είσαι ανταγωνιστικός και δουλευταράς και όλα θα πάνε καλά;Τι γίνεται με αυτούς που δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί;Έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος είσαι, δεν χρειάζεται να σου θυμίσω ποια είναι τα θεμέλια του καπιταλισμού.Αν τα θαυμάζεις τόσο πολύ γιατί δεν μετοικείς στις ΗΠΑ, όπου όλα αυτά έχουν εφαρμοστεί ήδη τόσο αρμονικά και θεάρεστα;
-Είναι το λιγότερο απαράδεκτη αυτή η καραμέλα περί αναπόφευκτων αντιλαικών μέτρων και όλες αυτές οι μαλακίες που πλασάρουν στον κόσμο όλο αυτό τον καιρό. Γιατί πριν από όλους αυτούς τους θούριους που βγάζεις-ετε περί εξυγίανσης των άρρωστων μυαλών μας (που εννοείται επιβάλλεται να γίνει) και ξεζουμίσματος των πολιτών, να μην ξεκινήσουμε από τα πολύ απλά και βασικά: να πληρώσουν πρώτα αυτοί που έχουν φάει πολύ (κι ας σου ακούγεται αγανακτισμένο κλισεδάκι αυτό, κι ας είμαστε όλοι εν μέρει συνυπεύθυνοι) και μετά αν χρειστεί ας κάνουμε θυσίες εγώ και εσύ. Δηλαδή εσένα σου φαίνεται νοήμον, αποδεκτό, τίμιο, δημοκρατικό να ψηφίζει το κάθε Μνημόνιο ο κάθε Πάγκαλος, χαιδεύοντας την κοιλιά του και βρίζοντάς σε κι από πάνω; Απορώ...
-Όσο δίκαιο και σωστό και να ήταν αυτό το Μεσοπρόθεσμο, ο τρόπος με τον οποίο ψηφίστηκε ήταν χουντικός -τελεία και παύλα. Δεν ξέρω αν βρέθηκες στο Σύνταγμα την Τετάρτη, αν βρέθηκες όμως, θα πρέπει να ήσουν ή τυφλός ή ηλίθιος ή πορωμένος για να μη συμφωνήσεις ότι σε μια δημοκρατική χώρα οι νόμοι δεν ψηφίζονται με αυτόν τον τρόπο. Τελεία και παύλα. Εκτός κι αν θεωρείς ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε οι ηλίθιοι που δεν καταλαβαίναμε ότι οι γκλομπιές (προσωπικά πάσχων) και τα χημικά που φάγαμε ήταν για τη "σωτηρία" μας.
-Όσο για τους "αγανακτισμένους", αυτό το γραφικό, αντιδραστικό όχλο κατ'εσέ, μάλλον η ενημέρωσή σου προέρχεται από τα πρωινάδικα του Αυτιά. Είμαι ο πρώτος που θα αναγνωρίσει ένα κάρο αντιφάσεις και ελλείψεις σ'αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα και στους δρόμους της χώρας τον τελευταίο μήνα, αλλά ένα είναι σίγουρο. Αυτοί οι άνθρωποι που παλεύουν αδιάκοπα ένα μήνα τώρα (και οι οποίοι σε πληροφορώ δεν είναι βαριεστημένοι δημόσιοι υπάλληλοι που σχόλασαν στις 2 το μεσημέρι και ήρθαν για χάζι), μπορεί να προσπαθούν να φτιάξουν κάτι μάταιο και αδύνατο αυτή τη στιγμή, μπορεί να αποτύχουν και να διαλυθούν εκ των έσω, αλλά είναι εκεί όχι απλά για να πετάνε τσιτάτα και συνθήματα, αλλά για να βάλουν τις βάσεις για αυτή τη νέα κοινωνία που κι εσύ ονειρεύεσαι. Επαναλαμβάνω, με λάθη και ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά είναι εκεί και παλεύουν. Και προσπαθούν να χτίσουν νέους θεσμούς και νέου είδους σχέσεις. Εσύ, ας πούμε, και ο καθένας που ασκεί κριτική σε μια τέτοια κίνηση, τι ακριβώς κάνετε, πέρα από τον κυνισμό, την γκρίνια και την άνευ όρων παράδοση; Και πώς πιστεύεις ότι θα δημιουργηθεί η νέα εξυγιανμένη κοινωνία που ευαγγελίζεσαι;Από τους καναπέδες ή μέσα από τη σκλαβωμένη εργασία; Αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι ότι αυτή η δημιουργικότητα την οποία επικαλείσαι ως σωτηρία ήδη λαμβάνει χώρα γύρω σου, από άτομα που αποφασίζουν να γίνουν υπεύθυνα, να επικοινωνήσουν διαφορετικά μεταξύ τους και προπαντός κάνουν υπέρβαση. Αλλά αγωνιζόμενοι, όχι με το κεφάλι κάτω. Είναι σίγουρα μια μικρή αρχή, αλλά είναι μια αρχή τουλάχιστον.
-Και για να τελειώσω, αν εσύ γουστάρεις βούρδουλα και Ξένη επιτήρηση για να στρώσεις, εμένα δε το σηκώνει ο σβέρκος μου και δεν το χρειάζομαι. Και όχι επειδή είμαι φαν του Μεγαλέξαντρου!!! Έλεος, τι απαράδεκτες συνδέσεις είναι αυτές! Και πώς τολμάς να ξεστομίζεις τέτοιες κουβέντες μετά το ξύλο και την τρομοκρατία που φάγαμε χτες;;;
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και συγγνώμη για το μακροσκελές του σχολίου μου.
@ Νίκος: Εγώ σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Ήλπιζα ότι μετά τα γεγονότα της Τετάρτης θα έμπαινε κάποιος εδώ από όσους βρέθηκαν στο Σύνταγμα και θα έλεγε την άποψή του χωρίς πάθος, με ψυχραιμία. Όσα καταθέτεις πιστεύω ότι βοηθούν αυτό που εύχομαι ότι ετούτο εδώ το blog πετυχαίνει μερικές φορές: Να γίνεται ένας διάλογος μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές, ιδέες και απόψεις, ούτως ώστε να κερδίζουμε όλοι. Ξεκινάω με αυτόν τον εντελώς "γλειφτικό" τρόπο την απάντησή μου, γιατί υπάρχει ένα πράγμα που με τρομάζει σε όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό: Η πιθανότητα ενός νέου "Εθνικού Διχασμού". Βλέπω ότι ότι η οργή των "Μνημονιακών" κατά των "Αντιμνημονιακών" -και το αντίστροφο- οξύνεται μέρα με τη μέρα και φοβάμαι ότι σε λίγο θα είναι ανεξέλεγκτη, λόγω των πολύ δύσκολων καταστάσεων που θα ζήσουμε από το φθινόπωρο.
Ας προχωρήσουμε, όμως, σε όσα σχολιάζεις, ένα προς ένα.
- Η ιδεολογία των καταναλωτικών δανείων, του ευ ζην και του lifestyle με την έννοια που δίνουμε στον όρο στην σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμμία σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν είναι καν ιδεολογία. Είναι συμπεριφορά. Και εκπορεύεται κυρίως από μια νεοπλουτίστικη τάση που επέδειξαν κάποιοι πρώην "παραμελημένοι" (αν θες οπωσδήποτε έναν ιδεολογικό χαρακτηρισμό: συνήθως σοσιαλιστές παπανδρεϊκού τύπου) που βρέθηκαν ξαφνικά με χρήματα στα χέρια τους και ζήλεψαν τα προνόμια της μεγαλοαστικής τάξης.
- Ποτέ δεν έγραψα ότι συνυπογράφω την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ίσα ίσα που έκανα σαφές ότι ο εφαρμοστικός νόμος για το Μνημόνιο ΙΙ είναι ένας κακός νόμος. Αυτό που είπα είναι ότι βλέπω στην δυτική προοπτική τη μόνη λύση που προτείνεται ως τώρα, πως η λύση αυτή δεν είναι ανώδυνη (ίσα ίσα είναι πολύ επώδυνη), αλλά πως όσα άλλα ακούγονται είναι ανεύθυνα και επικίνδυνα και θα είναι ολετήρια για τον τόπο. Προτιμώ λοιπόν κάτι επώδυνο από κάτι καταστροφικό.
- Ναι, πιστεύω πως η κοινωνία που βασίζεται στον νόμο της αγοράς είναι πιο δίκαιη από μια αναξιοκρατική, σοσιαλιστικού τύπου κοινωνία. Δεν παραβλέπω ωστόσο τα σημαντικά προβλήματα του καπιταλισμού, του τραπεζικού συστήματος κ.λπ. Αυτό που κυρίως πιστεύω είναι πως δουλειές μπορούν να υπάρξουν για όλους και πως κάποιες δουλειές είναι για τους δημιουργικούς, κάποιες για τους παραγωγικούς, κάποιες για όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εργασθούν το ίδιο αποδοτικά με τους προηγούμενους. Αυτές οι τελευταίες δουλειές -λέει ο νόμος της αγοράς και τον ασπάζομαι- δεν γίνεται να πληρώνονται το ίδιο με τις προηγούμενες, ούτε να προστατεύονται από το κράτος. Δηλαδή, με απλά λόγια: θεωρώ λάθος το ότι ένας χαμηλής απόδοσης υπάλληλος πρέπει να δουλεύει ως υπεράριθμος σε ένα Δήμο. Υπάρχουν θέσεις κλητήρων, για παράδειγμα, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου θα μπορούσε να απασχοληθεί.
- Για τα δάνεια: Δεν μού αρέσει ο τρόπος που δανειζόμαστε, εννοείται. Αλλά όλες οι κυβερνήσεις δανείζονται και το ίδιο θα έκανε ακόμη και ο Τσίπρας αν βρισκόταν στην εξουσία. Πολύ περισσότερο όμως δεν μού αρέσει που δεν παράγουμε. Γιατί για το γεγονός ότι το χρέος μας βρίσκεται στο 140% του ΑΕΠ δεν φταίει μόνο το νούμερο του χρέους και το ύψος των τόκων. Φταίει κατά πολύ ότι το ΑΕΠ είναι φοβερά χαμηλό.
- Όσα συνέβησαν την Τετάρτη στο Σύνταγμα ήταν απαράδεκτα, αλλά σε τίποτε δεν έχει να κάνει με αυτό κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία. Είναι καθαρά θέμα ανικανότητας της κυβέρνησης να χειριστεί μια κατάσταση. Ξύλο έχει πέσει και με τη ΝΔ στην εξουσία, ξύλο έχει πέσει και σε άλλα κράτη με την Αριστερά στην εξουσία. Επίσης: Όταν κάποιος δεν έχει φάει ξύλο από τα ΜΑΤ, δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να έχει την άποψη πως αυτό που πρεσβεύουν όσοι φάγανε το ξύλο είναι λάθος. Δηλαδή τα ΜΑΤ δεν σας κτύπησαν για να προασπισθούν τα πιστεύω μου. Σας κτύπησαν επειδή κάποιος ηλίθιος επικεφαλής έκρινε πως έτσι έπρεπε να κάνουν, γιατί ίσως φοβήθηκε επανάληψη των γεγονότων του Δεκεμβρίου του ’08, ή ότι όντως διαδηλωτές θα έμπαιναν στη Βουλή ή ο,τιδήποτε. Και οι συγκεκριμένοι άντρες της Αστυνομίας που ανέλαβαν το ρόλο του εκτελεστή, αμφιβάλλω αν έχουν οποιαδήποτε ιδεολογία. Φαντάζομαι ότι προσλαμβάνονται ακριβώς επειδή πολιτικώς είναι ψιλοζώα. Επίσης: Ας μην χρησιμοποιούμε τόσο συχνά και με τέτοιον τρόπο τον όρο «χούντα» και «χουντικός». Κάποια στιγμή θα φάμε καμμιά χούντα όντως και δεν θα το καταλάβουμε...
- Αυτό που έγραψα για τους βαριεστημένους δημοσίους υπαλλήλους ανάμεσα στους «Αγανακτισμένους» δεν το έγραψα χωρίς να ξέρω. Όχι, βέβαια, ότι πιστεύω ότι μόνο αυτοί κατεβαίνουν στο Σύνταγμα. Εννοείται ότι το πλήθος είναι ετερόκλιτο. Ανάμεσά τους, είσαι προφανώς και εσύ και πολλοί άλλοι σαν κι εσένα που έχετε όντως το όραμα για μια ιδεατή κοινωνία και που προσπαθείτε μέσω συλλογικών δράσεων να κτίσετε όλους αυτούς τους νέους θεσμούς που αναφέρεις. Πολύ φοβάμαι όμως πως είστε μια μειοψηφία. Ο πολύς κόσμος που βρίσκεται στο Σύνταγμα για να μουντζώσει τη Βουλή το κάνει επειδή απλά φοβάται ότι θα χάσει τη δουλειά του ή επειδή δεν έχει καν δουλειά ή ότι θα μειωθεί σημαντικά το εισόδημά του ή –το χειρότερο- ότι θα χάσει τα προνόμια που απολάμβανε τόσο καιρό λόγω του σαθρού συστήματος. Δεν υπάρχει κάτι κακό στο να διεκδικείς κάτι παραπάνω για τη τσέπη σου, ειδικά αν το είχες μέχρι πρόσφατα και ξαφνικά στο στερούν. Κακό όμως είναι να προσπαθήσουμε να το βαπτίσουμε αυτό ως κάποια ιδεολογία. Ξαναλέω: Δεν αμφισβητώ ότι κάποιοι έχουν όντως ένα όραμα. Αλλά φαντάζομαι πως αυτοί –και μπορείς να μου απαντήσεις, νομίζω, σε αυτό και εσύ- έχουν ήδη μια πολιτική, ίσως και κομματική, ιδεολογία.
- Δεν κάνω κριτική από τους καναπέδες και με προσβάλει λίγο αυτό που λες. Ξαναδιάβασε το κομμάτι μου. Θα δεις ότι υποφέρω πολύ από την κρίση, ότι είμαι ημιάνεργος εδώ και ένα χρόνο και ότι πλήττομαι υπερβολικά από τα λάθος φορολογικά μέτρα. Επίσης, δεν πιστεύω στην σκλαβωμένη εργασία. Ποτέ δεν έγραψα κάτι τέτοιο. Έγραψα ότι πιστεύω σε ένα «σοκ» που θα μας κάνει όλους να επανεξετάσουμε κάποια πράγματα περί εργασίας και να καταλάβουμε επιτέλους ότι η δουλειά δεν είναι κάτι «κακό» και πως οι εργοδότες δεν γίνεται να είναι συλλήβδην εκμεταλλευτές. Στο κάτω κάτω, όποιος δεν θέλει ζυγό εργοδότη πάνω από το κεφάλι του, μπορεί πάντα να γίνει ο ίδιος εργοδότης του εαυτού του.
- Νομίζω, επίσης, ότι είναι σαφέστατο πως το κείμενο γράφτηκε πριν "ξεφύγουν" τα επεισόδια. Το δηλώνω από την αρχή του. Δεν γράφτηκε μετά, για να αποπροσανατολίσει από τα όργια της Αστυνομίας. Ελπίζω να μη νομίζεις κάτι τέτοιο.
- Για τους ξένους: Ίσως να φταίει το ότι, λόγω εργασίας, ταξιδεύω πολύ συχνά στο εξωτερικό, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι με Γερμανούς μάνατζερ, το Δημόσιο θα λειτουργούσε πολύ καλλίτερα. Και μην συνδέεις τον Μεγαλέξαντρο με αυτό. Το επιχείρημά μου περί επίκλησης του αρχαιοελληνικού μου κλέους πηγαίνει σε όσους εθνικόφρονες θεωρούν τους Δυτικούς «κουτόφραγκους». Επίσης, τι σχέση έχει με την τρομοκρατία της Τετάρτης. Δεν νομίζω ότι ήταν η Μέρκελ που έδωσε εντολή στα ΜΑΤ να πνίξουν την Αθήνα στα δακρυγόνα. Και ακριβώς αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίον αποφεύγω να κατεβαίνω στις διαδηλώσεις. Εκτός του ότι δεν θέλω η άποψή μου να χάνεται στη βοή του όχλου, δεν θέλω να βρεθώ και στο σημείο (που ξέρω πως σίγουρα θα βρεθώ, γιατί σίγουρα θα δεχθώ κάποια άδικη επίθεση ή κάποια προσβολή από την αστυνομία) να τα πετάω όλα σε ένα μπλέντερ και να δικαιολογώ οποιαδήποτε άποψη και να έχω, ακόμη και ακραία, ή χωρίς λογική, στο γεγονός ότι είμαι κάποιου είδους «μάρτυρας». Δεν θεωρώ ότι ένας μάρτυρας αποκτά αυτόχρημα και κάποια αυθεντία, για να το πω πιο ωμά. Μπορεί ένας μάρτυρας να είναι ένας πεφωτισμένος άνθρωπος, αλλά δεν είναι κάθε μάρτυρας ένας πεφωτισμένος άνθρωπος. Μπορεί να είναι και απλά αφελής.
(Ευχαριστώ για τον διάλογο. Ελπίζω να τον συνεχίσουμε και να μη σου φάνηκα και πάλι κυνικός ή μαλάκας).
Αγαπητέ,
Κατ'αρχάς όπως πάντα η αλήθεια θα βρίσκεται στη μέση ανάμεσα στα όσα λες και λέω και σε όσα ακούγονται από κάθε μεριά.
Θα πάρω πάσα από την τελευταία σου κουβέντα, περί αφέλειας. Νομίζω ότι είναι πολύ καίρια και σύνθετη αλλά και με πολλούς τρόπους επικίνδυνη λέξη. Και όντας και ο ίδιος με παντιέρα αφελής, σίγουρα θα μου ξεφεύγουν πολλές άλλες χροιές της.
Πρώτα απ΄όλα, η αφέλεια δεν είναι αντώνυμη του κυνισμού. Κάποιος κυνικός μπορεί να είναι εξίσου αφελής με κάποιον συναισθηματικό. Κατά τη γνώμη μου, οι περισσότεροι σ'αυτή την ιστορία είμαστε αφελείς, ακριβώς γιατί τρώγαμε και τρώμε κουτόχορτο λίγο ή πολύ.
Από'κει και πέρα, άλλα πράγματα διαφοροποιούν τη στάση μας, όπως η προσωπική ψυχοσύνθεση, κοινωνική θέση και ιδεολογία και το δίπολο ιδεαλισμός-πραγματισμός (στο οποίοι και οι ίδιοι κάνουμε πολλές φορές τραμπάλα). Για μένα, πολύ κακώς ταυτίζουμε τον ιδεαλισμό με την αφέλεια. Πολύ σωστά λες ότι ένας μάρτυρας (ή ακόμα περισσότερο ένας ήρωας) μπορεί να είναι ο πιο αφελής άνθρωπος. Αλλά και όχι.
Ιδεαλισμός και γνήσιος τραγικός ηρωισμός σημαίνει και να ξέρεις ότι πολεμάς για κάτι φαινομενικά αδύνατο και μάταιο, να ξέρεις ότι μπορεί να το φας το κεφάλι σου άδικα, αλλά να συνεχίζεις να πολεμάς. Για λόγους ακεραιότητας ή συνείδησης ή γιατί η άλλη, πιο πρακτική λύση, μιας επιβίωσης που δε σε εκφράζει σου φαίνεται εξευτελιστική και ανούσια. Αυτό το νόημα δεν έχει το "Ελευθερία ή Θάνατος";
Λέω ότι η αφέλεια και ο συμπαραδηλούμενος ιδεαλισμός ως έννοια είναι επικίνδυνη, τόσο γιατί κάποιος αφελής μπορεί να κάνει ανόητες πράξεις, όσο και γιατί ο χλευασμός μιας σκέψης ή μιας ενέργειας ως αφελούς, από κυνισμό, είναι ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της αλλαγής και της υπέρβασης. Για μένα, αυτός ο καλπάζων κυνισμός που ενορχηστρώνεται και επιβάλλεται στα μυαλά μας με νύχια και με δόντια είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός. Αυτή η αίσθηση ότι όλα είναι βρώμικα, ότι ο εχθρός είναι τεράστιος και ανίκητος, ότι η μάχη είναι εκ των προτέρων χαμένη. Και θεωρώ ότι από'κει πρέπει να ξεκινήσει η εξυγίανση, όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ολόκληρου του κόσμου.
Τα λέω όλα αυτά γιατί έχω βαρεθεί τον τελευταίο καιρό να ακούω κριτικές και ρεαλιστικούς πεσιμισμούς (συχνά τελείως παραπληροφορημένους) που συνοδεύονται από μηδενικές πράξεις.Οι περισσότεροι περιμένουν ακόμη κάποιον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα για λογαριασμό τους. Κρίνουν π.χ. τους αγανακτισμένους (με ενοχλεί πολύ η λέξη, παρεμπιπτόντως) για το ένα ή το άλλο, ότι δεν έχουν όραμα, ότι δεν έχουν λύσεις, ότι είναι ένας εξοργισμένος όχλος...Πολλά από αυτά μπορεί να ισχύουν σε κάποιο βαθμό. Επαναλαμβάνω ότι αυτό που δεν βλέπουν σ'αυτή την ιστορία είναι η αλλαγή που συντελείται μέσα από τη συμμετοχή και την ενεργητικότητα. Η οποία μπορεί να μην ξέρει και πού το πάει, αλλά τουλάχιστον το ψάχνει και το κυνηγάει. Δε σε (εσένα γενικά) εκφράζουν οι αγανακτισμενοι, δε συμφωνείς με όσα λένε, δεκτό, μην κάθεσαι όμως να μεμψιμοιρείς, κάνε τη δική σου δράση και βγες να πεις τις δικές σου προτάσεις. Αν κάτι έχει αρχίσει να γεννιέται τον τελευταίο μήνα, είναι αυτό.Λιγάκι πιο υπεύθυνοι πολίτες.
Λόγω διαφορετικής θεώρησης της κατάστασης, προσωπικά δε συμφωνώ μαζί σου στο "συν Μέρκελ και χείρα κίνει". Ούτε στην απόλυτη αναπαραγωγή του μύθου περί ελληνικής τεμπελιάς (νομίζεις ότι π.χ. οι Γάλλοι δουλεύουν περισσότεροι ή ότι είναι πιο παραγωγικοί;). Ούτε ότι η Μέρκελ και η κάθε Μέρκελ είναι αμέτοχη στη βία των ΜΑΤ που έλαβε χώρα την Τετάρτη. Συγγνώμη αν παρεξηγώ τα λεγόμενά σου, αλλά η αισθηση που παίρνω είναι ότι πιστεύεις ότι αν εμείς οι τεμπεληδες και βολεμένοι Έλληνες στρωθούμε στη δουλειά και εκσυγχρονιστούμε (με το καμτσίκι στην πλάτη μας βέβαια) οι αγορές και οι Ευρωπαίοι εταίροι και οποιοσδήποτε που κατά βάθος θέλει το καλό μας και τη "σωτηρία" μας, θα μας στρώσουν ένα κόκκινο χαλί για να γίνουμε έθνος ακμαίο; Αν πιστεύεις έστω και κάτι παραμφερές, βλέπεις κανένα μήνυμα γύρω σου που να σε κάνει να οραματίζεσαι αυτή την κατάσταση; Δεν μιλάω αυτή τη στιγμή σαν Ελληνάρας συνομωσιολόγος αλλά σαν ένας αφελής που βλέπει τον κόσμο γύρω του (εντός και εκτός Ελλάδας) να σκληραίνει ολοένα και περισσότερο και να μαυρίζει. Και να σφίγγει τα δεσμά των ανθρώπων όχι να τους δίνει κίνητρα και βοήθεια για χειραφέτηση. Ακόμη πιο αφελή θα θεωρούσα τον εαυτό μου, αν πίστευα ότι όλοι αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα, ημεδαποί και εξωτερικοί παράγοντες, αυτοί που έφαγαν με χρυσά κουτάλια και τάισαν καθολου αφελώς τον κόσμο κουτόχορτο, θα είναι αυτοί οι ίδιοι που θα το λύσουν. Στα αφελή μάτια μου, είναι η απόλυτη ενσάρκωση των ρητών "βάλε το λύκο να σου φυλάει τα πρόβατα" ή "σφάξε με αγά μου να αγιάσω".
Έχω κι εγώ ζήσει για χρόνια στο εξωτερικό (νομίζοντας ότι έχω ρίξει μαύρη πέτρα πίσω που στην κωλοκατάσταση της Ελλάδας), και αυτό μου επιτρέπει να βλέπω τους άλλους λαούς με νηφαλιότητα. Για μένα ούτε κουτόφραγκοι είναι ούτε ανώτεροι πολιτισμοί. Ή μάλλον είναι και τα δύο. Όπως είμαστε και εμείς και τα δύο. Κάθε λαός υπερέχει σε κάτι και υστερεί σε κάτι άλλο. Αν στη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, κάποια ξένη χώρα -με έναν ουτοπικό, ονειρικό τρόπο- ήθελε τελείως αφιλοκερδώς και ουμανιστικά να δώσει την αλληλεγγύη και τη βοήθειά της, παράσχοντας τεχνογνωσία ή άλλου είδους στήριξη σε θέματα όπου υστερούμε, θα ήταν καλοδεχούμενη. Αλλά αυτό το "γερμανικό μανατζάρισμα" ακούγεται από αστείο έως τραγικά μειοδοτικό και ραγιάδικο.
Μιλάς για Εθνικό Διχασμό. Ο οποίος όπως πάντα είναι υποκινούμενος και ενορχηστρωμένος. Και όντως έχουμε ήδη αρχίσει να γινόμαστε μπάχαλο μεταξύ μας, ενώ έχουμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες διεκδικήσεις. Χρειαζόμαστε λιγότερα ψέματα και λιγότερο φόβο. Και όσο περισσότερους τρόπους γίνεται να κυκλοφορούν οι αλήθειες, ο διάλογος, η πίστη και το κουράγιο ανάμεσα μας, και να διοχετευτούν σε όλο τον κόσμο.
Ευχαριστώ ξανά για το χρόνο και την προσοχή σου
@ Νίκος: Μού αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και πώς τα εκφράζεις, ακόμη κι αν δεν συμφωνώ, ή μάλλον ακόμη κι αν δεν μπορώ να συγχρονισθώ με τον ενθουσιασμό σου. Οσφραίνεσαι επανάσταση λοιπόν. Σ' αυτό έχω μόνο μία απορία. Επειδή σε μια επανάσταση καλό είναι να είναι σαφής ο στόχος μας, ο εχθρός μας -στην Αίγυπτο ήταν ο Μουμπάρακ, στη Λιβύη είναι ο Καντάφι κ.λπ.-, στην δική μας ποιος είναι; Να υποθέσω ο καπιταλισμός;
Αδερφέ μου,
Κατ'αρχάς δεν πιστεύω ότι οι επαναστάσεις στην Αίγυπτο ή στη Λιβύη έχουν σωστή στόχευση. Όσο κι αν ο Μουμπάρακ ή ο Καντάφι είναι δικτάτορες που πρέπει να φύγουν, υπάρχουν κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικά πράγματα από πίσω και η νεά κατάσταση δεν θα είναι απαραίτητα πιο δημοκρατική ή ωφέλιμη για το λαό.
Το ίδιο λέω και για μας. Σίγουρα να φύγουν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι που μας κυβερνάνε. Αυτός ο εκβιασμός "και ποιοι θα πάρουν τη θέση τους" είναι το λιγότερο αστείος, όταν έχεις χρόνιους κλέφτες και άτομα σαν τη Γκερέκου (!!!) να αποφασίζουν για την τύχη μας.
Δε νομίζω ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να τεθεί το δίλημμα καπιταλισμός-σοσιαλισμός. Δεν εκφράζει την πλειονότητα του λαού άλλωστε. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε τον καπιταλισμό όπως μας τον προσφέρουν στο πιάτο. Το πρόβλημα είναι άλλωστε ότι κι ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει πάρει άλλη μορφή πλέον, απ'αυτή που υποστηρίζεις κι εσύ. Σίγουρα λοιπόν λέω όχι στον αχαλίνωτο καπιταλισμό που είναι βορά στην ασυδοσία των αγορών. Λέω όχι στα ψέματα που μας πλασάρουν ότι φταίνε οι υπερβολικές δαπάνες των κρατών για την αύξηση του δημόσιου χρέους. Ότι οι περικοπές τάχα μου θα συμμαζέψουν τα δημοσιονομικά μας ελλείμματα. Και σε άλλα πολλά.
Λέω όχι και σε μια Ευρωπαική Ένωση και σε ένα νόμισμα που μας κρατά δέσμιους σε μια τέτοια κατάσταση.
Ομολογώ ότι όλα αυτά τα λέω χωρίς να έχω όλη την ενημέρωση που χρειάζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με την πλειονότητα των πολιτών αυτής της χώρας. Οπότε ας ξεκινήσει η επανάσταση για την οποία μιλάς από εκεί. Να ενημερωθεί όλος ο κόσμος επιτέλους για το πώς ακριβώς έχει η κατάσταση, ψύχραιμα και πλήρως, και μετά ας αποφασίσουμε όλοι μαζί τι πρέπει να κάνουμε. Η λύση πάντως σίγουρα δεν θα βρεθεί μέσα από εκβιαστικά μνημόνια, απληροφόρητα και διχαστικά δημοψηφίσματα και μιντιακή τρομοκρατία.
homo ludens to provlima einai oti yparhoun polles paraviaseis tou syntagmatikou dikaiou me apokorifosi tin paraitisi ethnikis kyriarhias stous daneistes mas..
Δημοσίευση σχολίου