Αυτήν την εβδομάδα τα ηχεία παίζουν: Arctic Monkeys, The Antlers, Bon Iver κ.α. (#25 του '11)

Δεν γράφω πια συχνά. Ο Ιούνιος του '11 είναι ο χειρότερος μήνας από άποψη παραγωγικότητας στην ιστορία του ΠΠC. Ο Mr. Arkadin επίσης το έχει ψιλοκόψει. Όλα γίνονται, βέβαια, για κάποιο λόγο. Σύντομα θα έχουμε νέα. Μέχρι τότε καλή ακρόαση στα ωραία που βγήκαν τώρα τελευταία...

Danger Mouse & Daniele Luppi
Rome
(Μάιος 2011)

Την πιο όμορφη ατάκα για το “Rome” την διάβασα στην “Boston Globe”: «Η μεγάλη, και μοναδική, απογοήτευση είναι πως, μόλις το ακούσεις, θα θες να δεις και την ταινία για την οποία γράφτηκε. Μόνο που δεν υπάρχει καμμία ταινία». Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε μια παύση στους φρενήρεις ρυθμούς με τους οποίους διάγουμε τη ζωή μας, και να κάτσουμε για μία-δυο μέρες να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι σόι άνθρωπος είναι αυτός ο Danger Mouse. Μέχρι τότε, και από ετούτο εδώ το blog, θα του βγάζουμε το καπέλο σε κάθε του νέα κυκλοφορία. Γιατί καταφέρνει να παρουσιάζει τη μία πιο συναρπαστική από την άλλη. Από τις συνεργασίες του με τους Gorillaz, στο μεγαλειώδες hip-hop funk “St. Elsewhere” των Gnarls Barkley, στο «κουλό» “Modern Guilt” του Beck και μετά σ’ εκείνα τα δύο απίστευτα άλμπουμ της προπέρσινης και της περσινής χρονιάς, το ένα με τον μακαρίτη τον Sparklehorse και μετά με τους Broken Bells, ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Χρυσός εν αφθονία, αφού ο τύπος είναι πολυγραφότατος. Και λάτρης της μουσικής. Για την εμμονή του με τον Μορικόνε και τη μουσική των σπαγκέτι γουέστερν έψαξε και βρήκε έναν Ιταλό συνθέτη που «ξέρει απ’ αυτά», τον Ντανιέλε Λούπι, και για να κτίσει πάνω στην ατμόσφαιρα, φόρτωσε την ευθύνη για τα φωνητικά σε μορφές όπως ο Τζακ Γουάιτ και η Νόρα Τζόουνς. Μόνο που, όντως, έγραψε soundtrack χωρίς να υπάρχει ταινία... Ανάθεμά σε Μπράιαν Τζόζεφ Μπερτον ή Danger Mouse ή όπως στο διάολο σε λένε. Ανάθεμά σε, δεν σε προλαβαίνουμε με τίποτε!

The Antlers
Burst Apart
(Μάιος 2011)

«Ευτυχισμένη μελαγχολία» έγραφα για το ντεμπούτο των Antlers πριν δύο χρόνια. «Μειλήχια παραίτηση» θα πω για το τωρινό του sequel. Παραίτηση όπως στις περιπτώσεις που απλά έχεις φάει τόσα πολλά σκάτα όλη μέρα που το μόνο που σε νοιάζει είναι να γυρίσεις σπίτι το βράδυ και να χαθείς μέσα στην θαλπωρή οικείων πραγμάτων: Μιας αλληλουχίας από καταπραϋντικές νότες, όπως αυτές των θεόσταλτων Antlers, στο άρωμα ενός ξεχασμένου κεριού που λιώνει στους 35 βαθμούς της βασανιστικής πρωτευουσιάνικης ζέστης, στον πόθο για ένα ζευγάρι μπούτια που ξεπροβάλουν αυθάδικα απ’ το σορτσάκι της. Οι Antlers είναι μια μπάντα που θέλει να γράψει ιστορία και που αιωρείται ανάμεσα σε γνώριμες φόρμες σαν των Cocteau Twins και των my Bloody Valentine και σε άγνωστους πλανήτες που μόνο το δικό τους αστρόπλοιο έχει προφτάσει να βρεθεί. Το “Burst Apart” δεν είναι τόσο μεγαλειώδες όσο το “Hospice”, γιατί είναι πιο ξεκάθαρο, πιο σαφές, πιο γήινο. Και όταν έχεις να κάνεις με σαφώς εξωγήινους, όπως είναι ο Σίλμπερμαν και η παρέα του, ο εγκλιματισμός στα ανθρώπινα δεδομένα έχει μεν τα καλά του, αλλά έχει και τα κακά του...

The Antlers - Hounds (Live)

Arctic Monkeys
Suck It And See
(Ιούνιος 2011)

Μπορεί να είναι η πιο υπερτιμημένη μπάντα του αιώνα, αλλά δύσκολα μπορείς να τους αρνηθείς ότι είναι μέγιστοι μάγκες στον εντυπωσιασμό. Ο τίτλος του τέταρτού τους άλμπουμ είναι ένα γαμιστερό υπονοούμενο της πιο χαμηλής υποστάθμης, και την ίδια ώρα μια πανέξυπνη πρόκληση να εξερευνήσεις το νέο τους ήχο. Και όντως οι μουσικές τους έχουν αλλάξει κομματάκι. Χιλιάδες έτη φωτός μακριά από την ωμότητα (και την ανοησία, θα προσθέσω) του ντεμπούτου τους, εξαιρετικά πιο ώριμη σε σχέση με το πιο συμμαζεμένο (αλλά αρκετά επιθετικό) “Favourite Worst Nightmare” και σίγουρα πιο εμπνευσμένο από το προπέρσινο “Humbug”, το “Suck It And See” είναι ό,τι πιο κοντινό στη μοναδική συμβολή αυτής της μπάντας στην Ιστορία της Μουσικής. Η οποία συμβολή είναι η ύπαρξη των Last Shadow Puppets, του Άλεξ Τέρνερ.

Η νέα τους κυκλοφορία είναι αρκούντως παραδοσιακή στις ροκενρολάδικες καταβολές της και εξαιρετικά σαφής στον κιθαριστικό ποπ προσανατολισμό της. Για μένα το “Suck It And See”, με τον σαρκασμό των στίχων του και τις βατές του μελωδίες είναι το πιο καλό άλμπουμ των Arctic Monkeys (όχι ότι είναι και τίποτε φοβερό), αλλά φαντάζομαι ότι οι μουσικοκριτικοί αυτού του κόσμου θα το αντιμετωπίσουν σαν το χείριστο. Είναι λογικό. Εκείνοι ψάχνουν για το “next best thing”, εγώ ψάχνω για μουσική που να μπορώ να ακούω και να με ψυχαγωγεί.

Arctic Monkeys - The Hellcat Spangled Shalalala (Live)

Bon Iver
Bon Iver
(Ιούνιος 2011)

Εγκαταλείποντας την τρύπα του ερημίτη και τη σπηλιά του Πλάτωνα, ο Τζάστιν Βέρνον ορμάει προς το κοσμικό φως με την λαχτάρα και τον ενθουσιασμό του απόκληρου που πια βλέπει την αδικία εις βάρος του να αίρεται. Εταίρος του Κάνιε Γουέστ πια και καταξιωμένος σ’ ολόκληρο το μουσικό φάσμα, νιώθει –όχι αναγκάστικά με έπαρση- πως το ηχητικό του όραμα μπορεί να επεκταθεί σε πιο βατούς ήχους. Αλίμονο. Το κλειστοφοβικό indie folk-rock που σήμανε την αποθέωσή του πριν από τρία, τέσσερα χρόνια, μας ταρακούνησε τόσο πολύ γιατί ήταν ακριβώς αυτό: Κλειστοφοβικό. Τότε ήταν ο Bon Iver που φοβόταν. Τώρα, και παρότι του νέο του άλμπουμ δεν το λες κακό, ο φόβος περνάει σε εμάς. Γιατί του δώσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας το 2008 και στο 2011 τον βλέπουμε να την έχει πάρει και να την παιανίζει σαν την αισθητική που λείπει απ’ τη νέα του, ποπ κατεύθυνση. Εντάξει, το “Calgary” είναι τραγουδάρα από τις λίγες.

Bon Iver - Calgary


ΤΙ ΑΛΛΟ;

Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Ο Ελάχιστος Εαυτός: Ξεκινάει αποκαλυπτικά με το “Loco-Motivo” και το ομώνυμο τραγούδι, για να ξεφουσκώσει μετά με πάταγο σ’ ένα επαναλαμβανόμενο έντεχνο του ψαγμένου. Soundtrack για τα αγανακτισμένα παιδιά στο Σύνταγμα, λέω να μην πάρω. Δυόμισι αστεράκια / Hauschka – Salon Des Amateurs: Ο Hauschka είναι ο Φέλκερ Μπέρτελμαν και βασικά είναι ο Ερίκ Σατί του 21ου αιώνα. Το υπερκινητικό του στυλ, όπου μετατρέπει το πιάνο του σε πολυόργανο –σε κρουστά στην ουσία- εντυπωσιάζει, αλλά δεν πολυεμπνέει. Τρία αστεράκια / Junior Boys – It’s All True: H πιο καλολουστραρισμένη indie electronica καταλαγιάζει μερικές φορές σε «ζεστές» μπαλάντες στο νέο άλμπουμ μιας μπάντας που έχει όλα τα φόντα να γίνει πολύ σπουδαία, αλλά μοιάζει να μην το πολυθέλει. Τριάμισι αστεράκια / Septic Flesh – The Great Mass: Το ελληνικό συμφωνικό death metal συγκρότημα που έχει ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα της χώρας μας από τα πρώτα του κιόλας βήματα, στήνει εδώ έναν από τους πιο βατούς δίσκους της ιστορίας του, φλερτάτοντας σχεδόν με την έννοια «εμπορικό», αν θα μπορούσε ποτέ να ξεστομίσει κανείς αυτή τη λέξη για κάτι που συνοδεύεται και από τις “death” και “metal”. Τέσσερα αστεράκια / Tune Yards – Who Kill: Από τα υπεραγαπημένα των κριτικών για φέτος, φαντάζει ως ένα από τα φαβορί για τα top 10s στο τέλος της χρονιάς. Όμως το αχταρματζίδικο και επίτηδες άγαρμπα μιξαρισμένο indie rock τους (ή μάλλον «της» - της Μέριλ Γκάρμπους εν προκειμένω) είναι αρκετά άκομψο ως και εκνευριστικό μερικές φορές για ένα τετράγωνο και ψυχαναγκαστικό κεφάλι σαν το δικό μου. Τρία αστεράκια / Alison Krauss – Paper Airplane: H Κράους είναι μια πραγματική τεχνίτις του bluegrass, είναι μια σκεπτόμενη countrywoman που ξέρει να σκαρώνει συγκινητικά και διόλου ρουστίκ τραγούδια, που σού ανεβάζουν την ψυχή ένα επίπεδο κάθε φορά που πέφτεις πάνω τους. Τέσσερα αστεράκια

Alison Krauss - Paper Airplane