(Προσοχή! Μην διαβάσεις ετούτο το post αν δεν περάσεις πρώτα από την ενότητα "Πριν από το Δέντρο της Ζωής". Δεν είναι μεγάλη. Τέσσερις αναρτήσεις μόνο: #1, #2, #3, #4)
Έψαξε επί τέσσερις ταινίες να βρει τη χαμένη Εδέμ. Τού έγινε εμμονή. Πειραματίσθηκε με τα όρια της αθωότητας, αναρωτήθηκε πού σταματάει η φύση και που αρχίζει η αλλοίωσή της, περιέγραψε με τις πιο μαγευτικές εικόνες συναισθήματα που μας έχουν όλους καταπλήξει κάποια στιγμή, όπως τα νιώσαμε να φουσκώνουν την ψυχή μας. Κι όταν πια κατάφερε να τρυπώσει στον Παράδεισο και να διαπιστώσει ότι δεν ήταν και τόσο... παραδεισένιος όσο τον περιέγραφαν τα βιβλία των Θρησκευτικών, αντί να αποφασίσει να κάτσει σ' ένα μαρμαρένιο παγκάκι και να ξαποστάσει, ή να κλείσει την πόρτα πίσω του και να επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο, εκείνος βάλθηκε να περπατήσει ως το κέντρο του παράξενου κήπου και να σκαρφαλώσει στο Δέντρο της Ζωής.
Στην τελευταία του ταινία ο Τέρενς Μάλικ επιβεβαιώνει όσους τον θεωρούν ημίτρελλο και απογοητεύει τους φανατικούς τους οπαδούς (μεταξύ των οποίων και εγώ). Από τη μία χρησιμοποιεί πρωτοεπίπεδους χαρακτήρες με σχεδόν αφελή ελαττώματα και τρόπο σκέψης και από την άλλη τους περιβάλλει από εκατοντάδες ανώφελους συμβολισμούς που θεωρητικά κτίζουν το φόντο γύρω από μια ζωή που συνεχίζεται. Που πάντα συνεχίζεται... Από το Big Bang στο σπερματοζωάριο, από το μικρό δεινοσαυράκι στις αγωνίες του παιδιού που μεγαλώνει και γίνεται άντρας αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να ξεχάσει τα χρόνια που έσπαγε τζάμια σε ακατοίκητες παράγκες, όλα έχουν μια φαινομενική ομοιότητα, μια καθησυχαστική συνέχεια, ένα μοτίβο επαναλαμβανόμενο. Tα πάντα σ' αυτό το σύμπαν συνδέονται μεταξύ τους. Όλα είναι κύκλοι. Ε και;
Η ποιητική του Μάλικ ξεφεύγει ανεξέλεγκτα από αυτό που θα μπορούσε να δώσει μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος, όπως ήταν οι προηγούμενες τέσσερις του, και καταλήγει σ' ένα επικό βίντεο κλιπ διάρκειας δύο και κάτι ωρών. Που στο τέλος σε αφήνει με την απορία: Μιλάει άραγε για το πώς τα ανθρώπινα όντα πρέπει να είμαστε ταπεινοί και να έχουμε φιλοδοξίες μόνο ως εκεί που πραγματικά μας παίρνει; Μιλάει για τις διαφορές πτυχές της αγάπης; Μιλάει για τους διαφορετικούς τρόπους να βιώσει κανείς την απώλεια; Σύμφωνοι, η γέννηση και ο θάνατος, οι δύο από τις πιο αγαπημένες έννοιες του Μάλικ ξαναπαίζουν ξιφομαχία εδώ. Μόνο που αυτή τη φορά το θύμα είναι ο θεατής. Σχεδόν με πήρε ο ύπνος την τελευταία μισή ώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου