Σκέψεις μετά το live των James

I. Το ότι είναι εγκληματικό να βάζεις τους Air να παίζουν ΜΕΤΑ την Τόρι Έιμος (και μετά τους Matisse, παρεμπιπτόντως) το είχαμε επισημάνει όλοι όσοι έχουμε μια στοιχειώδη μουσική παιδεία. Το ότι το έγκλημα θα έφτανε στο σημείο να στερήσει από το κοινό (που πλήρωσε 60 ευρώ) τη συναυλία μιας από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της περασμένης δεκαετίας, όμως, με οδηγεί στην επόμενη σκέψη:

ΙΙ. Αυτοί οι τυπάδες στην HotBeez πρέπει να είναι πολύ ερασιτέχνες (και παπατζήδες, άσχετοι, αποτυχημένοι, μισάνθρωποι). Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το ότι στις 7 η ώρα, που ξέρουν ότι θα σκάσει ο πολύς ο κόσμος -και με το θερμόμετρο να γράφει 33 βαθμούς-, να έχουν στήσει μπροστά στην είσοδο αναχαιτιστικά παραπετάσματα σαν αυτά που έβαζαν οι Άγγλοι στα στενά του Ντέρι και του Μπέλφαστ κάθε φορά που έπαιζε διαδήλωση. Ούτε το ότι διάφοροι ηλίθιοι σεκιουριτάδες θα καθυστερούσαν ακόμη περισσότερο το πλήθος που αδημονούσε να μπει στο χώρο της συναυλίας, ζητώντας του να αφαιρέσει τα καπάκια από τα μπουκάλια και να πετάξει τα κουτάκια με τα αναψυκτικά ή τις μπίρες που είχε προμηθευτεί απ' έξω.

ΙΙΙ. Το να είσαι 40 λεπτά στην ουρά για μπεις -και να βλέπεις με την άκρη του ματιού σου την Τόρι στο videowall να εξαντλεί σιγά σιγά το χρόνο της στη σκηνή- είναι λόγος να απαιτήσεις από αυτούς τους ανεγκέφαλους που είχαν για τα καπάκια να σου γυρίσουν πίσω τουλάχιστον ένα εικοσάευρο.

IV. Τελικά από Τόρι πρόλαβα μόνο το "Precious Things". Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα αριστουργήματά της. Και μόνο το γεγονός ότι η μοναδική γεύση από το σόου της ήταν αυτή (και μετά πάπαλα...) με κάνει να εξοργίζομαι ακόμη περισσότερο με τους HotBeezάδες.

V. Στις συναυλίες συνήθως ο κόσμος πίνει μπίρα. Άρα, όταν περιμένεις 20.000 λαό και έχεις όλα κι όλα 5 βαρέλια, φροντίζεις τουλάχιστον να υπάρχει κάποιος μπροστά στο καθένα από αυτά που να βγάζει μπίρα συνεχώς. Αν δεν το κάνεις, απλώς θα δημιουργηθούν ουρές. Στην "HotBeez" προφανώς δεν το ήξεραν. Αποτέλεσμα: στο peak της μπιροεπιθυμίας του κοινού (δηλαδή στο βαρετό κομμάτι του φεστιβάλ -λέγε με και "Air") το να σερβιριστείς σήμαινε μιάμιση ώρα (δεν κάνω πλάκα!) στριμωξίδι.

VI. Μία ώρα, λοιπόν, και σαράντα λεπτά μετά -και ήδη φουλ του pissed off για την αξία που είχαν τα 60 ευρώ μου στα μάτια των θλιβερών "καυτών μελισσών" (ωραίο όνομα διάλεξαν, τρομάρα τους)- συνειδητοποιώ ότι οι πιο ωραίες φατσούλες αυτής της πόλης ήταν και πάλι μαζεμένες στο live των James, έξι χρόνια μετά. Τ-shirts με λουλουδόσταμπες, ξανθά κοτσιδάκια, τατουαζάκια που ξεφύτρωναν εκεί που το 2001 υπήρχε μόνο μωρουδιάστικο δερματάκι, havaianas και μιλιτέρ βερμούδες, και όλοι οι γνωστοί σου, όλοι αυτοί που είχες ακριβώς να δεις από εκείνο τον Σεπτέμβριο, αλλά ήξερες ότι θα τους πετύχαινες εκεί και θα χορεύατε πάλι παρέα. Η διάθεση φτιάχνει αμέσως, οι James ξεκινούν με το -κλεμμένο από το "Πες κάτι" του Φίλιππου Πλιάτσικα- "Say Something", όπως συνήθως, και κάποιος μεταφέρει στον zelig ότι ένα πυκνό μπαφοσύννεφο μαζεύεται πάνω από τον Καλατραβικό ουρανό...

VII. Είτε οι φίλοι του zelig έχουν τελείως, μα τελείως στρεβλή εικόνα του τι συμβαίνει τριάμισι μέτρα μπροστά απ' τα μάτια τους, είτε τελείως μα τελείως κατεστραμμένη όσφρηση, είτε απλά ο φίλτατος συν-μπλογκαδόρος μου είναι εμπαθής και τρισάθλιος (δηλαδή αυτό ακριβώς -και το έχετε ήδη καταλάβει όλοι, πλην του "Ομίλου Φίλων Τζαζ Λουτρακίου", του οποίου τα μέλη τώρα τελευταία βολοδέρνουν στα στενάκια του "Πο Πο Culture!")

VIII. Οι James έβγαλαν το 1992 ένα άλμπουμ που θα μείνει στην ιστορία. Κατά τ' άλλα, στουντιακά δεν υπήρξαν ποτέ ένα πολύ σπουδαίο συγκρότημα. Συναυλιακά, όμως, δεν χωράει κουβέντα. Με κάθε τους κομμάτι μαεστρικά στημένο ώστε να ξεσηκώνει ακόμη και τον πιο ξενέρωτο τυχαίο που βρέθηκε εκεί, όταν ακούγεται live, και με την εμβληματική φιγούρα του κύριου Μπουθ να σερβίρει τον -συμπαθητικά- σπαστικό χορό του χωρίς ούτε ντρέπεται ούτε να νοιώθει αυτάρεσκα ότι κάνει κάτι σπουδαίο, το σημαντικότερο πολιτισμικό προϊόν που έχει βγει από τη θλιβερή πόλη που λέγεται Μάντσεστερ κατάφερε να πιάσει λίγο ακόμη χώρο από αυτόν τον ελάχιστο που κρατάω για τις σκέψεις που θα διατηρώ και στην μετά-Αλτσχάιμερ εποχή. Με τη συναυλία του Λυκαβηττού δεν μπορεί να συγκριθεί το χθεσινό live -τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συναυλία του Λυκαβηττού- αλλά με τη μέση "φοβερή" συναυλία που έχει ο καθένας στο κεφάλι του και την κουβαλά σαν πρότυπο για να λέει την άλλη μέρα στο γραφείο "πέρασα" ή "δεν πέρασα καλά", το χθεσινό σόου παίζει στα ίσα για ένα ημίχρονο και στο δεύτερο ανεβάζει ρυθμούς και σκοράρει για πλάκα 2-3 γκολάκια!

ΙΧ. H "HotBeez", λέει, διοργανώνει και τη συναυλία του Τζορτζ Μάικλ. Εκεί είναι που θα πέσει πολύ γέλιο...