Οι “The Good, the Bad & the Queen” είναι στην πραγματικότητα τέσσερις. Ο εξής ένας: O Ντέιμον Αλμπαρν. Όχι ότι οι υπόλοιποι τρεις μουσικοί του νέου project («δεν είναι γκρουπ!» φωνάζει προς πάσα κατεύθυνση εκείνος) είναι αμελητέες ποσότητες. Ίσα ίσα που όταν κατεβάζεις ομάδα με τον μπασίστα των Clash (Πολ Σάιμονον), τον κιθαρίστα των Verve (Σάιμον Τονγκ) και τον ντράμερ του Φέλα Κούτι (Τόνι Αλεν), ξέρεις ότι μπορείς να παίξεις άνετα στο Champions League. Η όλη πλάκα, όμως, με τον Άλμπαρν είναι πως τα φανταχτερά πρωταθλήματα ποσώς τον ενδιαφέρουν. Όπως δεν τον νοιάζει πια –στα σαράντα του- να τον κυνηγάνε από πίσω οι γκόμενες ουρλιάζοντας «Ντέεεειμον, Ντέεεειμον». Όπως έκανε και με τους Gorillaz, το εναλλακτικό-electrorap γκρουπάκι που έφτιαξε για να διασκεδάζει την πλήξη που είχε αρχίσει να νοιώθει με τους Blur, έτσι κι εδώ κρύβεται πίσω από το καρτούν «του καλού, του κακού και της βασίλισσας» για να τραγουδήσει ανενόχλητος τα παραμυθάκια του για το Λονδίνο. Μαζεύει τρεις μουσικούς που γουστάρουν να κάνουν κι αυτοί την πλάκα τους και τζαμάρουν κεφάτες λούπες με Britpop διάθεση των ‘90s. Μόνο που τώρα λένε το παραμύθι από την ανάποδη και ο αισιόδοξος χαβαλές του «Girls & Boys» έχει γίνει πια ένας κυνικός ρεαλισμός που αποδίδει 12 διαμαντάκια στο καλύτερο άλμπουμ που γράφτηκε ποτέ από ένα γκρουπ που στην ουσία δεν υπάρχει!
(Big Fish, 6.V.07)
(Big Fish, 6.V.07)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου