H Νόρα Τζόουνς είναι μια ασχημούτσικη κοπελίτσα με περιφέρεια, γυαλάκια μυωπίας και χάλια μαλλί. Δεν ήθελε ποτέ να γίνει διάσημη. Δεν την ένοιαζε να την αναγνωρίζουν στον δρόμο. Ετυχε να έχει έναν διάσημο μπαμπά (τον Ραβί Σανκάρ) που ακόμη κι αυτός δεν την αναγνώριζε (ως παιδί του) μέχρι που εκείνη ενηλικιώθηκε. Και έτυχε να έχει κληρονομήσει το μουσικό του τάλαντο. Το τι συνέβη από τις αρχές της δεκαετίας που την ανακάλυψαν στη Blue Note και τη Sony Music πάνω κάτω το ξέρετε. Εκατομμύρια πωλήσεις, μια αρμαθιά γκράμι, διθυραμβικές κριτικές... Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι η ασχημούτσικη κοπελίτσα δεν άλλαξε - και ότι το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γράφει τη μουσική της. Το καλοκαίρι αποδήμησε εις Κύριον ο Αρίφ Μαρντίν, ο θρυλικός παραγωγός της Blue Note που ευθύνεται για τον ήχο των καλύτερων τζαζ μουσικών εκεί έξω - φυσικά και της Τζόουνς. Η Νόρα κι ο καλός της, Λι Αλεξάντερ, μπορούσαν πλέον να στήσουν μόνοι το νέο τους άλμπουμ, χωρίς μαγκιές της κονσόλας, ποπ επιρροές και «μακιγιάζ» από guest μουσικούς.
Το «Not to late» δεν θα πουλήσει πολύ, δεν θα εκθειαστεί από την κριτική, δεν θα πάρει βραβεία. Αλλά αρέσει στην ίδια τη δημιουργό του. Κι αυτό ίσως να είναι αρκετό για ν’ αρέσει και στο κοινό της (σ’ αυτό, τουλάχιστον, που άκουσε στη μουσική της κάτι περισσότερο από αυτό που επέβαλε η μόδα).
Το «Not to late» δεν θα πουλήσει πολύ, δεν θα εκθειαστεί από την κριτική, δεν θα πάρει βραβεία. Αλλά αρέσει στην ίδια τη δημιουργό του. Κι αυτό ίσως να είναι αρκετό για ν’ αρέσει και στο κοινό της (σ’ αυτό, τουλάχιστον, που άκουσε στη μουσική της κάτι περισσότερο από αυτό που επέβαλε η μόδα).
(Big Fish, 15.IV.07)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου