Ο Ριβάλντο φεύγει, ο Λαλιώτης έρχεται

Νομίζω ότι ποτέ ξανά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν έχει αποτυπωθεί η κατάσταση της χώρας τόσο παραστατικά σε έξι μόνο λέξεις (κι ένα κόμμα) όσο τώρα: Ο Ριβάλντο φεύγει, ο Λαλιώτης έρχεται. Δύο από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ποπ κουλτούρας μας πρωταγωνιστούν παρέα σε μια φράση δανεική, που το πρωτότυπό της, αυτό με τη νύχτα και τον Τζόνι Γουόκερ, πάλι κομμένο και ραμμένο στην ποπ κουλτούρα μας είναι. Δύο ποπ είδωλα που έχουν ήδη γράψει την δική τους ιστορία στον τόπο και, καθώς φαίνεται, έχουν όρεξη να προσθέσουν κι άλλες σελίδες.
Ο Κώστας Λαλιώτης, ο άνθρωπος που προσωποποιεί την "Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ" τόσο τέλεια (λες και επανεμφανίστηκε ο Θεός στο όρος Σινά κρατώντας μια εικόνα του Λαλιώτη με τον πράσινο ήλιο από πάνω και τη μοίρασε σε όσους κάνουν ρεπορτάζ ΥΠΕΧΩΔΕ), μυρίστηκε την περασμένη βδομάδα εξουσία και σαν σεληνιασμένος καρχαρίας ξεπρόβαλε ξανά το απειλητικό του πτερύγιο στον αφρό, έτοιμος ν' αποτελειώσει αυτό που όλοι νόμιζαν ότι είχε... αποτελειώσει. Σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς, που ό,τι είχε να πει το είπε στις τρεις πρώτες του ταινίες, αλλά όχι, νά που ετοιμάζει και τέταρτη, με το Χάρισον Φορντ να κρατά μαγκούρα αντί για μαστίγιο, έτσι κι ο Λαλιώτης είναι εδώ για μία ακόμη φορά, αποφασισμένος να απλώσει πάνω από την Ελλάδα το γνώριμο πράσινο δίχτυ που θα την κάνει ξανά "Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ".
Την ίδια ώρα, ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής που πέρασε ποτέ από το ελληνικά γήπεδα, ο Άγιος Ριβάλντο, με κλάμματα στα μάτια κι ένα κόμπο στην στραβή από τις πολλές ντρίπλες καρδιά του αποχαιρετά τον Ολυμπιακό. Και μαζί του αποχαιρετάς κι εσύ την τελευταία προσπάθεια που έκανε αυτός εδώ ο τόπος να ανεβάσει ένα σκαλί πάνω το επίπεδο της πιο λατρεμένης του συνήθειας: της ποδοσφαιρολογίας. Ο Ριβάλντο, βέβαια, είναι τόσο ποπ είδωλο που είναι ικανός τα λεφτά που διατείνεται πως θα χαρίσει σε φιλανθρωπίες, από αυτά που του χρωστάει ο Ολυμπιακός, να τα χώσει στο ίδρυμα της Βαρδινογιάννη και μετά να πάει με το μισό μισθό στην ΑΕΚ και να της δώσει 2-3 πρωταθλήματα, έτσι από πείσμα.
Κι αν το δει κανείς σοβαρά, αν ο Ριβάλντο έχει όρεξη να αμφισβητήσει την ιστορία που μοιάζει να θέλει να του λήξει την καριέρα κάπως άδοξα (όχι πάντως πρώιμα) πρέπει να πάει να τα βρει με τον Ντέμη. Το μοναδικό άνθρωπο που, μέσα στην ελεγχόμενη γραφικότητά του κι αυτός, έχει να δώσει κάτι καινούργιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, δεν τον κόβω τον Ντέμη να πετυχαίνει και πολλά. Και -το χειρότερο- τον βλέπω σύντομα χέρι χέρι με τον Λαλιώτη, μαντολινάκι κι αυτός στο ρεμπέτικο ασκέρι που ετοιμάζει ο σύγχρονος Χιώτης της ελληνικής πολιτικής.
Ο Γιωργάκης φαίνεται ότι το πήρε είδηση πώς του Έλληνα ο τράχηλος μόνο "σκληρό ροκ" υπομένει. Και τέτοια μουσική -το ρεμπέτικο του σήμερα- μόνο ο Λαλιώτης ξέρει να παίξει. Σε ένα μπέρδεμα του μυαλού, χειρότερο από αυτά που τυραννούν το ασημένιο κεφάλι του Ντέιβιντ Λιντς, φαντάζομαι μια Ελλάδα να βουτά σ' έναν παρατεταμένο Μεσαίωνα έτσι και την παρατήσει ένας στραβοκάνης βετεράνος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής. Και το χειρότερο: Δεν βλέπω πουθενά στον ορίζοντα κάποιον τυπάκο με αναγεννησιακή διάθεση. Ο κύριος Στρέιτ, τουλάχιστον, είχε φτάσει στο τέλος της διαδρομής...