Χθες απεργούσα

Πώς συνδέεται η χθεσινή απεργία μ' ένα μπουκάλι "Γιορτάσι"; Ας πάει το μυαλό σου όπου θέλει, αλλά διάβασε και τη δική μου ιστοριούλα, για να δεις πώς το ένα φέρνει το άλλο στο σύμπαν μου...

Χθες βρήκα ευκαιρία, λόγω της απεργίας, να ακολουθήσω το ετήσιο χειμερινό μου τελετουργικό που λέγεται «Μόνος για Snowboard». Ξύπνησα πολύ νωρίς, φόρτωσα το αυτοκίνητο με τη σανίδα, τις αλυσίδες και τα CDs του Damien Rice. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο έχω συνδέσει αυτά τα μοναχικά ταξίδια με τις μουσικές του Ιρλανδού. Όχι λόγω μελαγχολίας. Ακόμη και στα πολύ καλά μου, τα προηγούμενα χρόνια, με τον Rice παρέα οδηγούσα. Φέτος, βέβαια, με την κατάθλιψη να βαράει τιλτ, μου φάνηκε λίγος. Ευτυχώς είχα πάρει μαζί και Διάφανα Κρίνα.

Οδήγησα γρήγορα στην Εθνική, δεν βγήκα στην έξοδο για Λιβαδειά, αλλά στο Κάστρο, πιο πάνω, απόλαυσα τον επαρχιακό δρόμο να φεύγει από κάτω μου με 150 χιλιόμετρα την ώρα -στο δρόμο για Λιβαδειά αυτό είναι αδύνατον, όλο και κάποιο φορτηγό θα σου σπάσει τα νεύρα-, έκανα την πρώτη στάση στη στροφή για το χιονοδρομικό του Παρνασσού, για να βάλω τις αλυσίδες. Κάθε χρόνο ακριβώς το ίδιο. Μέχρι και την ώρα που θα έφτανα ακριβώς στη Φτερόλακκα ήξερα. Δυστυχώς η 6 ήταν κλειστή, συνεπώς γύρισα στα Κελλάρια, με τις σκέψεις μου και τις μουσικές μου κι άρχισα να απολαμβάνω την υπέροχη μέρα.


Είναι ένα ταξίδι - τελετουργικό που με βοηθά να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη κάθε χρόνο, ένα Persil για το μυαλό, ένα Tu-bo-flo για την ψυχή. Δύσκολα έχεις την ευκαιρία να βρεθείς με τον εαυτό σου 12 ώρες ολόκληρες σ' ένα τόσο απόλυτο τετ-α-τετ. Η μαλακία είναι ότι φέτος έχω χάσει τόσο πολύ την μπάλα, που τελικά γύρισα πίσω πιο μπερδεμένος απ' ό,τι έφυγα (μπορεί, βέβαια να φταίνε και οι ακατάληπτοι στίχοι των Διάφανων Κρίνων...).

Τέλος πάντων, το τελετουργικό της επιστροφής έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Με την κούραση και την ηλίαση να τσιμπάνε με μικρές πινεζούλες το κεφάλι μου, αναζητώ τη λύτρωση στο καλλίτερο σουβλατζίδικο της Ελλάδας, το "Στέκι των Σκιέρ" στη Λιβαδειά. Κι εκεί που τα χείλη και η γλώσσα παπαριάζουν από το λαδολέμονο, που το μυαλό αρχίζει να καθαρίζει και πάλι από σκέψεις του τύπου "αντί να είσαι στην πορεία για το ασφαλιστικό, πήγες για snowboard μωρή ψωνάρα, κακομαθημένο βουπουδάκι", που τα μάτια αρχίζουν να βαραίνουν από μια γλυκιά νύστα, συναντώ την εικόνα-αποκάλυψη:

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας μεσήλικας, γκριζομάλλης, με μουστάκι, ίδιος ο Αργύρης Μπακιρτής, αλλά χωρίς το μούσι, φανερά βλάχος μεν, αλλά μια με αριστοκρατική εσάνς -η φάτσα του Μπακιρτζή είναι ο μπούσουλας. Ντυμένος όπως θα ήταν ο Μήτσος Τσοβόλας αν δεν είχε αφήσει ποτέ την επαρχία για να γίνει δικηγόρος στην Αθήνα, με ένα γιλέκο και μια τραγάσκα. Μόνο που η τραγιάσκα ήταν ένα θέαμα σουρρεαλιστικό, ένα σαφές tip ότι δεν έπρεπε να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω του. Είχε το μέγεθος του καπέλου που φοράνε οι Εβραίοι στη Συναγωγή, τόσο παράταιρα μικρή ήταν προς το γκρίζο κεφάλι του. Απλώθηκε εμφανώς καταβεβλημένος στην καρέκλα του και παρήγγειλε τα σουβλάκια του και κάτι άλλο. Όταν η σερβιτόρα άνοιξε το ψυγείο, έβγαλε μια ρετσίνα "Γιορτάσι" και την άνοιξε με το ανοιχτήρι για τα αναψυκτικά, ο μικρός Homo Ludens μέσα μου χαμογέλασε με ευτυχία που και το φετινό τελετουργικό είχε ολοκληρωθεί με τον δέοντα τρόπο...