Το πρόβλημα με τους χαρισματικούς ηγέτες - είτε πρόκειται για τον Φιντέλ Κάστρο, είτε για τον Κένεντι, τον Αντρέα, τον Μπλερ ή τον Χίτλερ - είναι το ότι η ίδια τους η χαρισματική προσωπικότητα τείνει να υπερκαλύψει την πολιτική τους, συχνά δε την υποκαθιστά τελείως. Στην περίπτωση του Κάστρο αυτό είναι προφανέστατο. Ο λαός της Κούβας τον ερωτεύτηκε - και του χρωστά τεράστια χάρη που τον βοήθησε να ξεφορτωθεί τον Μπατίστα και το βαθύτατα διεφθαρμένο καθεστώς του. Τώρα όμως, που η αποχώρησή του από την ενεργό δράση αποκαλύπτει την πολιτική γύμνια του μακροβιότερου απολυταρχικού καθεστώτος του κόσμου, τι μένει; Μια πάμφτωχη αποκλεισμένη χώρα, με φυλακές που σφύζουν από ανθρώπους που το βασικό τους έγκλημα ήταν να αμφισβητήσουν την εξουσία και που η βασική της πλουτοπαραγωγική πηγή είναι μια βιομηχανία σεξοτουρισμού για δήθεν ευαισθητοποιημένους αριστερούς που δακρύζουν συγκινημένοι από "το μεγαλείο αυτού του λαού που δεν έχει να φάει, αλλά δεν σταματά να τραγουδά και να χορεύει".Ανθρώπους σαν τον Ignacio Ramonet, τον διευθυντή της Monde Diplomatique, που, όταν εξέδωσε το έργο ζωής του - τις συνεντεύξεις με τον Φιντέλ - και τον ρώτησαν πώς είναι δυνατόν να έχει σε εκτίμηση έναν ηγέτη που φυλακίζει όποιον δημοσιογράφο κάνει κριτική, απάντησε κυνικά πως "η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι η σημαντικότερη αξία στη ζωή".
5 σχόλια:
Είπε τέτοιο πράγμα ο μ...ς και τον αφήσαν διευθυντή της εφημερίδας?
Ναι, γιατι έξω υπάρχει ελευθερία έκφρασης που μάλλον ΕΣΥ φίλε άνθρωπε της άμμου δεν δέχεσαι.. μάλλον. Κλασσικος έλλην, όμως. Μ...κας ο ενας, μ...κας ο άλλος, ενα απέραντο χουλιγκανοσταλινισταν η ελλάδα με την αντίληψη "Εχει αυτός άλλη γνώμη απο μένα? Ειναι μ..κας.... Να απολυθεί"
Δεν θέλω να κάνω τον δικηγόρο κανενός, αλλά, αγαπητέ ανώνυμε, αντιλαμβάνεσαι ότι το επιχείρημά σου είναι από μόνο του μια παραδοξολογία: λες ότι καλώς ένας διευθυντής εφημερίδας (δηλ. ενός συμβόλου της ελευθερίας της έκφρασης) απολαμβάνει της ελευθερίας της έκφρασης που υπάρχει "έξω" για να πει ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική...
thanks Mr. Arkadin, τα είπες καλύτερα από ότι θα μπορούσα να τα πω εγώ. Όσο για εσένα κ. ανώνυμε, οι φίλοι μου είναι μόνο με ονοματεπώνυμο.
1. Ναι, ξέχασα, ουτε συ εισαι φίλος μου, λυπάμαι
2. Mr. Arkadin, δυστυχώς δεν κατάλαβες το δικό μου πνευμα.
Και εξηγώ:
Οταν ο Φιντελ πριν απο ορισμένα χρονάκια, εκτέλεσε εκεινους τους αντιφρονούντες μη και χαλάσει η επανάσταση στα γεράματά της/του (θυμασαι, ετσι?) αισθάνθηκα απελπιστικά προδομένος -και εγω- απο εναν άνθρωπο που -καλώς ή κακώς- συμβόλιζε το αγκάθι στον κ...ο της υπερδύναμης, αν μη τι άλλο - εστω γι αυτό. Καποιοι άλλοι τον εχουν ακόμη ως το είδωλο, κάποιοι άλλοι δεν τον χωνέψαν ποτε.
Εχετε δει, ειμαι σίγουρος, το Κομανταντε του Στοουν, και σίγουρα έχετε βγάλει τα συμπεράσματα σας (και ΟΧΙ απαραίτητα μόνο θετικα ή μονο αρνητικά). Άλλωστε κι άλλοι πολύ σημαντικότεροι άνθρωποι για το καθεστώς του Κάστρο - εκτος Κούβας, είχαν "εξαγριωθεί" με το περιστατικό που ειπα πριν. Και να με πάρει η οργη, δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος έγραψε άρθρο με τίτλο "καληνύχτα Φιντέλ", αν μπορείτε βοηθήστε με...
Η δική μου ένσταση είχε να κάνει με τον πανευκολο αφορισμό του κ. αμμάνθρωπου "μ....κας", ενω το προφίλ του - εξαιρετικό και δείχνον άτομο με ενδιαφέροντα και εξαιρετικές ευαισθησίες, δεν ταίριαζε με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Το γεγονός οτι γράφω ως "ανώνυμος", ε.. διάβολε, βαριόμουν να ενεργοποιήσω τον προσωπικό μου λογαριασμο. Ουτως ή άλλως απο τη στιγμή που δεν έχω μπλογκ - προς το παρον, ειναι "χαζό(?)" να βάζω απλά ενα όνομα για το ονόρε. Σαντμαν, Σωτήρη Χριστοδούλου με λένε, χάρηκα για την παρέμβαση του κ. Αρκάντιν, δεν χάρηκα για το ύφος σου. Αλλά μη σε νοιάζει, ανώνυμος θα εξακολουθησω να είμαι και απο βάθους καρδιάς να τους χαίρεσαι τους φίλους σου και ΔΕΝ ειρωνεύομαι. Και φυσικά τους δικούς μου φίλους τους γνωρίζω. Το "φίλε" που έγραψα, συγγνώμη, ήταν σαν αυτό που λέει στα τραγούδια του ο Παπάζογλου.. Το δέχονται οι 9, δεν το δέχεται ο 1. Εντάξει, γι αυτό λέμε οτι ο καθένας ειναι μοναδικός.. Συγγνώμη για το "φίλε" λοιπον. Καληνυχτα σας
Δημοσίευση σχολίου