Christmas time is here...

Το ξέρω, είμαι θύμα, αλλά κάθε χρόνο ρίχνω τις αντιστάσεις μου και αφήνομαι να με παρασύρει το "πνεύμα των Χριστουγέννων" με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει μόνο ένας πραγματικά ασφαλής τρόπος να σου συμβεί κάτι τέτοιο. Να αφιερώσεις εικοσιπέντε λεπτά από τη ζωή σου στο μικρό ταινιάκι κινουμένων σχεδίων με τίτλο "Α Charlie Brown Christmas".

Ήταν 1965, τα Peanuts ήταν για 15 χρόνια το πιο επιτυχημένο κόμικ στριπ της Αμερικής - στις αρχές του '60 γεννήθηκε η snoopy mania που έμελλε να γιγαντωθεί τα επόμενα χρόνια και να γίνει παγκόσμια μανία στα '70s.
Ο Charles Schultz δεν ενδιαφερόταν - ακόμα - ιδιαίτερα για όλα αυτά. Τον ένοιαζε μόνο η καθημερινότητα του κόμικ που παρήγαγε με ευσυνειδησία εργατικού μυρμηγκιού. Με μισή καρδιά παραχώρησε τα δικαιώματα στον Bill Melendez και τον Lee Mendelson, που ήθελαν να φτιάξουν ένα ειδικό εορταστικό χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό πρόγραμμα με πρωταγωνιστή τον (ήδη σύμβολο των απανταχού losers) Charlie Brown σε αναζήτηση του πνεύματος των Χριστουγέννων.

Όταν είδαν τι είχαν στα χέρια τους, οι δυο παραγωγοί ήταν σίγουροι ότι είχαν κάνει μια αποτυχία. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα δημοφιλέστερα προγράμματα στην ιστορία της αμερικανικής (και άρα της διεθνούς) τηλεόρασης. Κι όμως, το ταινιάκι έσπαγε τον έναν κανόνα της τηλεόρασης μετά τον άλλο. Όχι μόνο χρησιμοποιούσε παιδάκια που μάθαιναν απέξω λέξεις όπως "commercialism", χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνουν, αλλά τόλμησε να κάνει ένα "κωμικό" πρόγραμμα, χωρίς προηχογραφημένα γέλια, κάτι ισοδύναμο με ιεροσυλία.

Όλα αυτά σήμερα είναι βασικά συστατικά του σύμπαντος των Peanuts - ειδικά του τηλεοπτικού που απέχει από το τυπωμένο: τα κινούμενα σχέδια κρύβουν λίγο από το πεσιμιστικό υπαρξιστικό πνεύμα που γέννησε το κόμικ στριπ το 1950 (και το συντήρησε για πενήντα ολόκληρα χρόνια).
Ένα ακόμα συστατικό έπαιξε το ρόλο του: η μουσική, που ανατέθηκε σε έναν πληθωρικό μυστακοφόρο τζαζ πιανίστα από την Καλιφόρνια, τον Βινς Γκαράλντι. Έναν πιανίστα με χαρακτηριστικά "κρουστό" παίξιμο, που τότε γνώριζε σουξέ με τη διασκευή του στο Cast your fate to the wind. Η επιλογή της τζαζ ως soundtrack ενός τέτοιου προγράμματος ήταν ριζοσπαστική επιλογή, αλλά σοφή, όπως αποδείχθηκε. Ο Γκαράλντι δημιούργησε ένα θέμα, το Linus and Lucy, που έμελλε να γίνει το σήμα των κινουμένων σχεδίων των Peanuts - κι ένα από τα πιο όμορφα τζάζι ροκάκια που έχουν γραφτεί ποτέ. Έκανε επίσης μια θαυμάσια τζάζι διασκευή στο "έλατο" και μια πραγματικά συγκλονιστική διασκευή στο "Μικρό Τυμπανιστή" - κάνοντας αυτό το ανυπόφορο κομμάτι να μοιάζει υπέροχο. Κυρίως όμως δημιούργησε ένα ανατριχιαστικής ομορφιάς πρωτότυπο χριστουγεννιάτικο κομμάτι, από αυτά που σε κάνουν να νιώθεις πιτσιρίκι, με το που θα ακούσεις την πρώτη νότα...