Εξαφανιζόλ των πεντακοσίων...

Όπως σε κάθε περίοδο διακοπών, έχω αφήσει τον πρώην Zelig να αλωνίζει στο blog κι εγώ έχω βάλει ένα δισάκι στον ώμο γυρίζοντας από βουνό σε βουνό, από μπαρ σε μπαρ, από καναπέ σε καναπέ. Κοινώς, έχω μπουκώσει πάλι το αγαπημένο μου Exafanizol (των 500mg) και απολαμβάνω τη ζωή μου, όπως μόνο στις διακοπές του μπορεί να την απολαύσει κανείς. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ από κοντά την κίνηση στο «Πο Πο Culture!». Και ότι δεν ανακαλύπτω τα εξής κουφά που συμβαίνουν:

1. Πουλάμε σαν τρελλοί. Με πάνω από 250 επισκέπτες και 350 pageviews κάθε μέρα, ξαναζούμε σχεδόν τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε την περίοδο των εκλογών. Φτάσαμε πια να είμαστε μέσα στα 700.000 blogs με την μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα στον κόσμο (Πο Πο επιτυχία!) Ρε μπας και πρέπει να το κάνουμε τελείως μουσικό το blog;

2. Ο Αυλακιώτης δεν έχει κάνει ούτε ένα σχόλιο, παρ' ότι ο αγαπημένος του πρώην Zelig σολάρει ανενόχλητος. Προφανώς έχει καταπιεί και ο Τζον Exafanizol. Αλλά πάλι, ο Αυλακιώτης πάντα εξαφανισμένος δεν ήταν;

3. Λείπουν κι άλλοι που θα ήθελα πολύ να βλέπω εδώ. Πρόσωπα από τα παλιά και πρόσωπα από τα καινούργια, που δείχνουν τάσεις εξαφανισμού. Το ροζ χάπι είναι μάλλον πιο διαδεδομένο απ' ότι νόμιζα. Ή φταίνε απλώς οι γιορτές;

4. Συνεχίζω να μην έχω καμμία όρεξη να γράψω. Ούτε για τον Ζαχόπουλο που ανέκαθεν θεωρούσα σπουδαία φιγούρα της ελληνικής ποπ κουλτούρας (και γνωρίζετε καλά ότι είμαι αρκετά ασεβής για να ασχοληθώ μαζί του ακόμη και τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες...). Κι όμως, δεν μου βγαίνει. Ούτε καν για τον λατρεμένο μου Νικολά (Σαρκοζί) και την Κάρλα Μπρούνι, της μουσικής της οποίας είναι γνωστό ότι αποτελώ φαν -αν και το τελευταίο της άλμπουμ ήταν αφάνταστα βαρετό. Δεν έχω όρεξη να γράψω καν για τα ποδοσφαιρικά, τα σκιερικά, τα τενιστικά... Ούτε να ανεβάσω γυμνές φωτογραφίες πλουσίων σε φυσικά χαρίσματα γυναικών; Μα τι συμβαίνει; Το Exafanizol εξαφανίζει και την έμπνευση;