Όσο κι αν οφείλω να σηκώσω (να πιάσω;) το μπαλάκι που μου πέταξε ο Homo Ludens, η αλήθεια είναι ότι εν έχω και πολλά να προσθέσω για την Μέλοντι Γκαρντό, πέρα από το ότι είναι νομοτελειακό για ένα κορίτσι με τόσο γκενσμπουργκιανό όνομα να ασχοληθεί με τη μουσική. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι είναι δύσκολο να παρακάμψεις την τραγική της ιστορία - αυτή ενός κοριτσιού που είδε το σώμα της να διαλύεται σε ένα τροχαίο και που κατάφερε να ξαναφτιάξει από την αρχή τον εαυτό της, χάρη στη μουσική. Σχεδόν ανατριχιάζεις ακούγοντας αυτό το εύθραυστο τραγούδισμα, με το ελαφρύ βιμπράτο και καταλαβαίνεις ότι, όταν μιλά για πόνο, το εννοεί πραγματικά - και γι' αυτό το over the rainbow, αυτός ο διαχρονικός ύμνος στην αισιοδοξία, αποκτά τελείως διαφορετική διάσταση από το στόμα της. Όλος αυτός ο συνδυασμός - η εμφάνιση που θυμίζει σταρ του '40 (στο myspace αυτοχαρακτηρίζεται ως 'modern day dame'), τα γυαλιά ηλίου που προστατεύουν τα ευαίσθητα μάτια της, η εύθραυστη υγεία, το ότι περπατά με μπαστουνάκι, το αισθαντικό τραγούδι, η τζαζ, συνθέτουν μια από τις πιο sui generis περσόνες της σύγχρονης μουσικής - δεν είναι τυχαίο το ότι το γαλλικό "Jazzman" την παρομοιάζει με ηρωίδα του Ντέιβιντ Λυντς. 
Γενικώς, δεν είναι τυχαίο το ότι τα τζαζ έντυπα του κόσμου - συνήθως πολύ επιφυλακτικά με τις Νόρα Τζόουνς (ειδικά τα γαλλικά), την αποθεώνουν και συγκαταλέγουν το My one and only thrill στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς - και είναι. Προσωπικά, με έχει στοιχειώσει το If the stars were mine, το καλύτερο κομμάτι που μπορεί να ακούσει κανείς ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, μέσα στην ησυχία, με αυτό το ακαταμάχητο ψιθυριστό scat singing, που είναι το λάιτ μοτίφ του δίσκου. Αντί επιλόγου, παραθέτω δύο βίντεο. Το ένα είναι ένα υπέροχο μπλουζ από τον πρώτο της δίσκο, το Worrisome heart.To δεύτερο έχει να κάνει με τις εκλεκτικές της συγγένειες. Παραγωγός του My one and only thrill είναι ο Λάρι Κλάιν, πρώην σύντροφος (και παραγωγός) της Τζόνι Μίτσελ. Ήταν θέμα χρόνου, δηλαδή, να τραγουδήσει Τζόνι Μίτσελ, με εκλεκτή συνοδεία: δύο από τις μεγαλύτερες εν ζωή προσωπικότητες της τζαζ - τον Χέρμπι Χάνκοκ και τον Γουέιν Σόρτερ.
υγ. Μόλις άρχισα να την ακολουθώ και στο twitter!
υγ2. Και φυσικά, θα εμφανιστεί στις 7 Ιουλίου στο περίφημο Τζαζ Φεστιβάλ της Ιστανμπούλ - το εισιτήριο κοστίζει 50 λίρες (περίπου €25)
1 σχόλιο:
Γιατί δεν το είχα διαβάσει αυτό; Γιατί ήμουν στη Βενετία και καλύτερα που δεν το είχα διαβάσει. Μόλις δέκα μέρες νωρίτερα, στα γενέθλιά μου, ο Βασίλης μου είχε κάνει δώρο το δίσκο ο οποίος παιάνιζε στο ipod τα πρωινά που περπατούσα από την Πλατεία των Ελλήνων μέχρι του Κήπους της Μπιενάλε και τα βράδια παντού στις ατέλειωτες βόλτες. Οι ιστορίες των ανθρώπων πίσω από τα έργα σε φορτίζουν πολύ και πιστεύω ότι συχνά αδικούν το έργο και η Γκαρντό είναι μια κλασική περίπτωση όπου το έργο στέκεται μόνο του, χωρίς την ιστορία του.
Δημοσίευση σχολίου