Δεσμώτης. Του Ιλίγγου ντε...

Η αλήθεια είναι ότι στις δέκα και τέταρτο το βράδυ της Δευτέρας είχα επιτέλους αποκτήσει την όρεξη (που έχω χάσει εδώ και τρεις εβδομάδες) να δουλέψω για το περιοδικό που πληρώνει τη ζωή που κάνω. Έγραψα, μάλιστα, και την πρώτη αράδα του επόμενού μου Exitorial. Αλλά ταυτόχρονα είχα ανοικτές κι όλες τις πηγές παρασυρμού (για τη ζωή που κάνω). Αρκούσε ένα link που έφτασε ως μήνυμα από μια φίλη στο MSN (χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι παραπάνω από θολές ιδέες για το τι θα έκανε ο καθένας το υπόλοιπο βράδυ) για να κλείσω αυτόματα τον iMac μου και ν' αφήσω το γραφείο μου στο Φάληρο. Το "Vertigo" ήταν το κλειδί για το κείμενο που είχα ξεκινήσει να γράφω (αλλά ξεκινούσε κάπως μπερδεμένο) και η παρέα που προσφέρθηκε να με πάει στο θερινό, η καλλίτερη εγγύηση ότι το κλειδί δεν θα έμενε κρυμμένο σε κάποιο συρτάρι. Σπιράλ σκάλες, σπιράλ λουλούδια να σκαρφαλώνουν τον τοίχο δίπλα στην "Αθηναία". Σπιράλ κινήσεις του μυαλού. Σπιράλ exitorial to come...

Η πρώτη φορά που (δεν) είχα δει το "Vertigo" ήταν στο Ρότερνταμ, στο σπίτι του μετέπειτα κουμπάρου μου. Μετά από κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας μαριχουάνας (ναι, ήταν τα χρόνια που κάθε επίσκεψη στην Ολλανδία σήμαινε και εφηβικές ατασθαλίες) βάλαμε την ταινία να παίζει από τη μέση περίπου και αρχίσαμε τις αμπελοφιλοσοφίες. Δεν θυμόμουν τίποτε. Η δεύτερη φορά ήταν τώρα. Θυμήθηκα μόνο γιατί η Κιμ Νόβακ είναι έρωτας ζωής. Όταν σε κυττάζει, το βλέμμα της λέει κάτι άλλο από αυτό που λένε τα χείλη της. Δύο πρόσωπα σε ένα. Ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω και ένας άντρας που δεν θα κόλλαγε με μια τέτοια γυναίκα. Όλες οι υπόλοιπες είναι τόσο, μα τόσο βαρετές. Κάπως έτσι την πάτησε κι ο Τζέιμς Στιούαρτ.