15 Ιουν 2009

Η βραδιά που γνώρισα το Μίλτο Πασχαλίδη

Για τον εκνευρισμό μου που έχασα τους Teenagers δεν φταίει το Synch. Φταίει που γυρνούσα όλη μέρα (όταν κατάφερα να ξυπνήσω τέλος πάντων, hungover από το προηγούμενο βράδυ, εκείνο με τον Πασχαλίδη*) στα μαγαζιά, να ψωνίζω ρούχα και δώρα για τους επερχόμενους γάμους. Και φταίει που αποφάσισα να μετακινηθώ με το τρένο, για να γλιτώσω την κολασμένη σαββατοβραδιάτικη κίνηση. (Την γλίτωσα μεν, αλλά αυτά τα έργα στη γραμμή του ΗΣΑΠ που έχουν τον ατελείωτο και αυτές οι απίστευτες αναμονές των 10 λεπτών για κάθε αλλαγή γραμμής στο Μετρό πρέπει να μου κόστισαν περίπου τον ίδιο χρόνο -Τελειώνετε επιτέλους! Κι ανοίξτε τη γραμμή για το αεροδρόμιο. Καλοκαίριασε. Έρχονται οι τουρίστες. Έλεος!).

Για τον εκνευρισμό μου που δεν απόλαυσα τους Junior Boys όμως, φταίει το Synch. Έφτασα διψασμένος από το χρονοβόρο ταξίδι μου, ξενερωμένος που είχα χάσει τα αυθάδικα γαλλάκια (που, απ' ότι μου είπαν, ήταν ακριβώς αυτό πάνω στη σκηνή: αυθάδικα γαλλάκια που έφτιαξαν μια μπάντα μόνο και μόνο για να ρίχνουν κορίτσια -τέλειο!), πλήρωσα αδικαιολογήτως πολλά (45 ευρώ) για μια χούφτα καλλιτέχνες που έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα γίνονται γνωστοί μόνο και μόνο επειδή ασχολούμαστε κάτι blogs σαν κι ετούτο εδώ μαζί τους (εντάξει, εντάξει, το line-up ήταν πολύ καλό, αλλά... 45 ευρώ;;;) και έπρεπε να περιμένω σε μια τεράστια ουρά για να πάρω κουπόνια και μετά σε μια δεύτερη τεράστια ουρά για να μετατρέψω τα κουπόνια σε μπίρα.


Junior Boys - Bits & Pieces (Live at Synch '09)

Αγνόησα τις ουρές και κάθισα να δω διψασμένος αυτό που πρέπει να είναι το καλλίτερο γκρουπ για να φωνάξεις να παίξει στο γάμο σου (έστω, στο πάρτυ των γενεθλίων σου). Οι Junior Boys είναι χορευτικότατοι, κεφάτοι, καλά παιδιά (φαίνονται) και εξαιρετικά up to date με το πού ακριβώς πηγαίνει το gulf stream των μουσικών πραγμάτων σήμερα. Δεν ξέρω για αύριο, αλλά για σήμερα οι Junior Boys είναι it boys. Επίσης, τώρα που το σκέπτομαι, έπρεπε να τους έβαλαν μετά τους Teenagers, λόγω ηλικίας. Όπως στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανωμάλου Δρόμου, που πρώτα έτρεχαν οι κατηγορίες παίδων - κορασίδων, μετά εφήβων - νεανίδων (Teenagers), μετά νέων (Juniors) και τέλος των ανδρών - γυναικών. Προς το τέλος είχα ξεχάσει δίψα και εκνευρισμό και χόρευα σχεδόν ανέμελος. Επίσης, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα περάσω καλά. Δεν είχα πάει στο περσινό Synch λόγω υπερκόπωσης, δεν είχα κατεβεί στην Παρασκευή του φετινού λόγω του Μίλτου Πασχαλίδη και ήμουν έτοιμος να κάψω και το Σάββατο, πάλι λόγω υπερκόπωσης, αλλά τελικά το πάλεψα και ήμουν εκεί. Κι ας ήταν όλες οι συνθήκες αντίξοες, εγώ θα πέρναγα καλά. Γιατί είμαι ο Χουλκ!

Και γιατί μετά ακολουθούσε ο The Bug. Και γιατί κάποιος σκέφτηκε να βάλει ταμειακές στο μπαρ και να μην χρειάζονται πια κουπόνια κι έτσι οι ουρές είχαν μειωθεί στο ελάχιστο. Με μια μπίρα στο χέρι ορμώ στην αίθουσα που συνεχίζεται το σόου, βουτώ μέσα στο σκοτάδι, γυρίζω το βλέμμα κάπου προς το βάθος, εκεί που ένας σκυλάραπας Τζαμαϊκανός ουρλιάζει πάνω σε ένα μικρόφωνο, με κάτι κόκκινα φώτα να αναβοσβήνουν από πίσω του. "Εδώ είμαστε". Αναμνήσεις από Οινόφυτα πλημμυρίζουν το κεφάλι μου και γίνονται όλο και πιο έντονες, πάνε να ξεχυθούν από τ' αυτιά μου, όσο πλησιάζω στο stage. Ο ήχος είναι άθλιος, αλλά αν πλησιάσεις κοντά στα ηχεία μπορείς να ακούσεις το rave του Κέβιν Μάρτιν. Και να τον δεις να πειράζει τα μπλιπλίκια του, φορώντας ένα καπέλο σαν των ράπερ. Ο He-Man δίπλα του χοροπηδάει σαν πιθήκι (ο σκυλάραπας που λέγαμε), φορώντας στο στέρνο την διαπίστευση του Synch (προφανώς τον πέρασαν για Νιγηριανό πωλητή CDs στην αρχή και δεν τον άφηναν να μπει, μέχρι που την έβαλε) κι ένα πλήθος εκστασιασμένων Synchers ακολουθεί μανιασμένα τον ρυθμό του. Ιδρώτας, κλειστά μάτια, πρώτοι πόνοι στη μέση (ανάθεμα τα ψώνια μου...)

Διάλειμμα για αλκοόλ και χοτ ντογκ. Γκρρρρ, κάποιος μου πήρε τη σειρά, τέλειωσαν τα λουκάνικα, πρέπει να περιμένω όρθιος άλλο ένα δεκάλεπτο. Καταβρόχθιση των χοτ ντογκ. Ιστορίες της Ειρήνης από τα τελευταία ταξίδια της. Ακούω καθιστός εννοείται. Μια γουλιά μπίρα για να κατεβεί η τελευταία μπουκιά και φύγαμε για τους Aeroplane. Κοντεύει τρεις...

Οι Βέλγοι δεν έχουν καν κυκλοφορήσει άλμπουμ ακόμη, αλλά το παλιό εργοστάσιο είναι κατάμεστο. Τα enfants gates του αθηναϊκού indie είναι όλα εδώ, stoned, dazed & confused και κλείνουν τα μάτια από απόλαυση σε κάθε κορύφωμα της λούπας των Φάσανο και Ντελούκα. Οι οποίοι δεν είναι μόνοι στη σκηνή. Σε κάποια φάση μετράω οκτώ άτομα. Μετά ανεβάζουν και κάτι γκομενάκια. Κάθονται εκεί πάνω και μας κυττάζουν χαρούμενοι. Τόσο σουξέ μόνο στην Ελλάδα. Και με 45 ευρώ εισιτήριο...


Caribou @ Synch '09

Βγαίνοντας ξανά στον καθαρό αέρα αρχίζω να έχω αμφιβολίες για τον αν η μέση μου μπορεί να με κρατήσει άλλο. Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Είναι υποχρεωμένη. Γιατί κοντεύει τέσσερις. Και σε λίγο θα βγει ο Caribou. Δύο χρόνια μετά το μεθυστικό "Andorra", o ηλεκτρικός Καναδός κάνει το πιο σοφιστικέ DJ set που έχω δει ποτέ εν Αθήναις. Τι μπορείς να περιμένεις από έναν ψηλολέλεκα με γυαλάκια και αρχή φαλάκρας; Ω θεέ του synch, πολλά! Η μέση έχει παραδώσει εδώ και ώρα, γέρνω πάνω στην γυψοσανίδα και κοπανιέμαι με υποβοήθηση, δονώντας και όποιον άλλον τολμάει να ακουμπήσει πάνω της (στη γυψοσανίδα, όχι στη μέση μου -αυτόν θα τον ράπιζα με το άδειο τενεκεδάκι Mythos). Ο Caribou πλέκει τις λούπες, τα μπιτ και τις μελωδίες πιο μαεστρικά κι από τις πλεξούδες που έκανε ο Μαραντόνα στην αγγλική άμυνα το '86 και οδηγεί το φεστιβάλ στο γκραν φινάλε του (τουλάχιστον για κάποιον που στις πέντε η ώρα συνειδητοποιεί ότι έχει να ανεβεί και στα ΒΠ και ότι την επόμενη απλά δεν θα μπορεί να κουνηθεί καν από το λουμπάγκο).

UPDATE:
Απ' ότι διαβάζω στου Gone4Sure, σάρωσαν και οι Friendly Fires την προηγούμενη μέρα!

* Ο τίτλος του post ας παραμείνει ένα μυστήριο στους πολλούς κι ένα εσωτερικό ανέκδοτο του "Πο Πο Culture!", ένα κλείσιμο του ματιού στον Mr. Arkadin, με τον οποίον μας δένουν επικίνδυνα πολλά τώρα τελευταία. Θα αφήσω να διαρρεύσουν όμως μερικά ακόμη ονόματα της μεγάλης παρέας μας την Παρασκευή (Κώστας Θωμαΐδης, Χρήστος Θηβαίος, Δημήτρης Μητροπάνος, Χαρούλα Αλεξίου! -θα ήταν και ο Πλιάτσικας αν δεν είχε αυτό), με την ελπίδα ότι, αν είναι τελικά μοιραίο να αποκαλυφθεί τι κάναμε, εκείνος θα μπορέσει να σκαρώσει ένα ξεκαρδιστικό post από αυτά που είναι η σπεσιαλιτέ του.

2 σχόλια:

Λίνα είπε...

Καλά, μέχρι να διηγηθεί κάποιος από εσάς το περιστατικό της συνάντησης θα κυκλοφορεί ήδη σαν αστικός μύθος! (Δεν το 'χω αποκαλύψει ακόμα στον Αθήναιο, κρατιέμαι, αλλά τελειώνετε!)

Nikos Fotakis είπε...

Εγώ έχω πάρει όρκο σιωπής. Ομερτά.