Βασικό χαρακτηριστικό της Jungle Music είναι το «γρύλισμα», μια τεχνική για την οποία είναι μάλλον υπεύθυνος ο Bubber Miley, τρομπετίστας της ορχήστρας του Έλινγκτον, που πειραματιζόταν πάνω σε κάποια τεχνάσματα του King Oliver. Το «γρύλισμα» είναι αυτό που λέει η λέξη: περνά από το λαιμό στα χείλη, κι από εκεί στο πνευστό, το οποίο παίζεται με διπλή σουρντίνα: εσωτερική, και εξωτερική, ώστε να δημιουργείται αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος που ακούγεται σαν «γουα-γουα», ενώ ο μουσικός φροντίζει να τραγουδά «μουγκρίζοντας» την ίδια νότα που παίζει. Το αποτέλεσμα είναι η ιδανική μουσική υπόκρουση για τα «εξωτικά» θεάματα του Cotton Club: ένας ήχος που παραπέμπει στα γρυλίσματα, τα μουγκρητά και τις φωνές των θηρίων της ζούγκλας, και που σε συνδυασμό με τη ρυθμικότητα της τζαζ φέρνει στο φως τις αφρικανικές ρίζες αυτής της μουσικής. «Η μπάντα μας άλλαξε φυσιογνωμία όταν ήρθε ο Μπάμπερ», θυμόταν ο Ντιουκ Έλινγκτον. «Γρύλιζε όλη τη νύχτα, παίζοντας με τη σουρντίνα. Τότε αποφασίσαμε να ξεχάσουμε δια παντός τη γλυκιά μουσική». Χρειαζόταν βέβαια ένας ιδιοφυής ενορχηστρωτής, όπως ήταν εκείνος, για να κάνει όλο αυτό το πράγμα να ακούγεται τόσο συναρπαστικό.
DUKE ELLINGTON & his Cotton Club orchestra: Echoes of the Jungle (Williams – Mills)Cootie Williams, Arthur Whetsel, Freddy Jenkins (tp), Joe “Tricky Sam” Nanton, Juan Tizol (tb), Barney Bigard (cl, ts), Johnny Hodges (cl, as), Harry Carney (cl, as, bs), Duke Ellington (p), Fred Guy (bjo), Wellman Braud (b), Sonny Greer (d).
Recorded: New York, 16/6/1931
Ο Bubber Miley είχε ήδη εγκαταλείψει την ορχήστρα του Ellington, με αποτέλεσμα το βάρος της δημιουργίας του Jungle ήχου να μοιράζεται ανάμεσα στον Arthur Whetsel και τον Cootie Williams, του οποίου η υπογραφή βρίσκεται σ’ αυτόν εδώ τον απόηχο της ζούγκλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου