Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 8. Οι σταθερές αξίες

Όλο και περισσότερο ανακαλύπτω κάθε μέρα, αυτή την καταραμένη περίοδο που ξεκίνησε από τις αρχές του περασμένου μήνα κι έχει μετατρέψει τη ζωή μου σε μια δίνη, ότι αυτό που μου έλειπε ως τώρα ήταν οι σταθερές αξίες. Όχι η προσήλωση σε κάποιες σταθερές αξίες. Απλά η ύπαρξή τους... Το ξέρω ότι είναι πολύ βαρύ αυτό που γράφω τώρα -ειδικά αν είναι να το χωρέσω μέσα σ' ένα post που τιτλοφορείται «Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας» και ανεβαίνει τριτιάτικα, αλλά ήθελα να το γράψω.

Εξ άλλου, μου δίνει και την αφορμή για να ανεβάσω το Rock of Ages, που αν μην τι άλλο είναι μια σταθερή αξία από μόνο του. Ο τίτλος του το λέει, το ύφος του το λέει, η πώρωση που νοιώθεις όταν το ακούς το λέει... Ας μην επιστρέψω στην αυτοκριτική κι ας μην θυμηθώ ότι και το ροκ ως αξία το πούλησα σε κάποια φάση της ζωής μου! Ας πάω κατ' ευθείαν στο 1983 και στο «Pyromania», το καλλίτερο άλμπουμ των Def Leppard, μιας μπάντας που ιδρύθηκε έξι χρόνια νωρίτερα στο φτωχικό Σέφιλντ και που έγινε όχι απλά γνωστή παγκοσμίως, αλλά -αν δεν κάνω λάθος- πούλησε όσο δεν έχει πουλήσει ποτέ κανένα άλλο ροκ γκρουπ το 1987 με το «Hysteria».

Το «Pyromania» μπροστά στο «Hysteria» είναι το ακατέργαστο διαμάντι που γλίτωσε την ποπ ποζεριά, αλλά δεν κατάφερε να λάμψει ποτέ όσο του άξιζε. Περιέχει 10 τραγούδια που ακούγονται ακόμη και σήμερα σαν να μην έχουν περάσει 24 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία τους, 10 αυθεντικά χαρντ ροκ κομψοτεχνήματα, με όλες τις λεπτομέρειες του είδους τους παιγμένες με δεξιοτεχνία, 10 συνθέσεις μεστές, σαφείς, πωρωτικές εν τέλει. Προφανώς το αποτέλεσμα είχε να κάνει με τις συνθήκες: Όσο μαλάκας κι αν ακουστώ, το '83 οι κιθάρες τους ήταν ακόμη «καθαρές» από ηρωίνη και λοιπές ουσίες και ο ντράμερ τους είχε ακόμη και τα δύο χέρια του...