Τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην πάω στο Γούντι Άλεν. Και δεν εννοώ στο θέατρο Badminton (όπου κατάφερα να βρω πρόσκληση, αν και σκεφτόμουν να αγοράσω κανονικά εισιτήριο, έτσι κι αλλιώς), αλλά στο King George, όπου γινόταν μια μικρή απογευματινή δεξίωση. Ήμουν απασχολημένος στην πρωινή μου δουλειά, αλλά προτιμούσα να διατηρήσω την εικόνα που είχα από την προηγούμενη φορά.
Flashback: όταν είχε ξαναέρθει, πριν από δύο χρόνια, στην Αθήνα, ο Δάσκαλος με κάλεσε στο ξενοδοχείο, όπου ο Γούντι θα συναντούσε μερικούς δημοσιογράφους και διάφορους άλλους (που δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω). Καθυστέρησα, ως συνήθως, κι έφτασα στο χώρο της δεξίωσης λίγα δευτερόλεπτα αφότου βγήκε από το ασανσέρ το τιμώμενο πρόσωπο. Ανάμεσα στις αστραπές των φλας, έβλεπα από μακριά έναν από τους ήρωές μου να περιφέρεται σαστισμένος ανάμεσα σε δημοσιογράφους, εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας, τον μορφωτικό ακόλουθο της αμερικανικής πρεσβείας και τον Μανώλη Μητσιά (ναι, ξέρω). Κάποια στιγμή, χώθηκα κι εγώ στο σμάρι των ανθρώπων που ζουζούνιζαν γύρω του - ο Δάσκαλος του χάρισε δύο τεύχη του Jazz&Τζαζ, ένα με αφιέρωμα σε παλιές ηχογραφήσεις από τη Νέα Ορλεάνη κι εκείνο με τη μουσική από τις ταινίες του - τα κοίταζε με γνήσια περιέργεια κι ενδιαφέρον. Σαν σε όνειρο, άκουσα να με συστήνουν ως τον άνθρωπο που επιμελήθηκε του αφιερώματος στη μουσική των ταινιών του, αλλά και τον Νο1 γουντιαλενολόγο (ή κάτι τέτοιο) της Ελλάδας. Μου έσφιξε το χέρι και χάθηκε μέσα στα φλας, πηγαίνοντας να μιλήσει με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και το Θανάση Λάλα. Το όλο πράγμα κράτησε γύρω στα επτά λεπτά. Ήταν εντελώς σουρεαλιστικό. Η συναυλία πάλι, ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι φανταζόμουν. Δεν νομίζω πως οτιδήποτε άλλο συνέβαινε σήμερα, θα κατάφερνε να επισκιάσει αυτήν την εμπειρία.
Τι σχέση έχει όλο αυτό με τον Django Reinhardt; Καμία απολύτως. Απλώς, βρήκα ένα κοινό σημείο ανάμεσα στο Quintette Du Hot Club de France και τη Woody Allen New Orleans Band: έχουν και οι δύο ηχογραφήσει το After You've Gone - οι μεν με τη φωνή του Freddy Taylor, οι δε με αυτή του Eddie Davis, που παίζει μπάντζο και είναι η ψυχή της μπάντας του Γούντι. Το θυμήθηκα, ακούγοντας το ίδιο κομμάτι από τον Σίντνεϊ Μπεσέ, ο οποίος είναι ένας από τους ήρωες του Γούντι - και ο λόγος που αποφάσισε να μάθει κλαρινέτο...
Flashback: όταν είχε ξαναέρθει, πριν από δύο χρόνια, στην Αθήνα, ο Δάσκαλος με κάλεσε στο ξενοδοχείο, όπου ο Γούντι θα συναντούσε μερικούς δημοσιογράφους και διάφορους άλλους (που δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω). Καθυστέρησα, ως συνήθως, κι έφτασα στο χώρο της δεξίωσης λίγα δευτερόλεπτα αφότου βγήκε από το ασανσέρ το τιμώμενο πρόσωπο. Ανάμεσα στις αστραπές των φλας, έβλεπα από μακριά έναν από τους ήρωές μου να περιφέρεται σαστισμένος ανάμεσα σε δημοσιογράφους, εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας, τον μορφωτικό ακόλουθο της αμερικανικής πρεσβείας και τον Μανώλη Μητσιά (ναι, ξέρω). Κάποια στιγμή, χώθηκα κι εγώ στο σμάρι των ανθρώπων που ζουζούνιζαν γύρω του - ο Δάσκαλος του χάρισε δύο τεύχη του Jazz&Τζαζ, ένα με αφιέρωμα σε παλιές ηχογραφήσεις από τη Νέα Ορλεάνη κι εκείνο με τη μουσική από τις ταινίες του - τα κοίταζε με γνήσια περιέργεια κι ενδιαφέρον. Σαν σε όνειρο, άκουσα να με συστήνουν ως τον άνθρωπο που επιμελήθηκε του αφιερώματος στη μουσική των ταινιών του, αλλά και τον Νο1 γουντιαλενολόγο (ή κάτι τέτοιο) της Ελλάδας. Μου έσφιξε το χέρι και χάθηκε μέσα στα φλας, πηγαίνοντας να μιλήσει με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και το Θανάση Λάλα. Το όλο πράγμα κράτησε γύρω στα επτά λεπτά. Ήταν εντελώς σουρεαλιστικό. Η συναυλία πάλι, ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι φανταζόμουν. Δεν νομίζω πως οτιδήποτε άλλο συνέβαινε σήμερα, θα κατάφερνε να επισκιάσει αυτήν την εμπειρία.
Τι σχέση έχει όλο αυτό με τον Django Reinhardt; Καμία απολύτως. Απλώς, βρήκα ένα κοινό σημείο ανάμεσα στο Quintette Du Hot Club de France και τη Woody Allen New Orleans Band: έχουν και οι δύο ηχογραφήσει το After You've Gone - οι μεν με τη φωνή του Freddy Taylor, οι δε με αυτή του Eddie Davis, που παίζει μπάντζο και είναι η ψυχή της μπάντας του Γούντι. Το θυμήθηκα, ακούγοντας το ίδιο κομμάτι από τον Σίντνεϊ Μπεσέ, ο οποίος είναι ένας από τους ήρωες του Γούντι - και ο λόγος που αποφάσισε να μάθει κλαρινέτο...
6 σχόλια:
(φοβερό το φλάσμπακ!) χαιρετίζω τον Νο1 γουντιαλενολόγο (ή κάτι τέτοιο) της Ελλάδας! καλές γιορτές :)
Ανταποδίδω τις ευχές - φυσικά δεν αποδέχομαι το χαρακτηρισμό. Μου λείπουν τέσσερις ταινίες από τη φιλμογραφία του για να πω ότι έχω πλήρη εικόνα του έργου του: το September, το Another Woman, το Interiors και το Stardust Memories - για να μην αναφέρω την τηλεταινία Don't Drink the Water και γίνω ψυχαναγκαστικός...
mr. arkadin, απ' αυτές που λες, κατά τη γνώμη μου το Interiors πρέπει να το δεις εδώ και τώρα, είναι ε-ξαι-ρε-τι-κό!
teleftaio django.Ohi apla tis chronias alla kai tou blog genikotera mpas kai dei aspri mera to blog afto
Αυλακιώτη, με συγκινεί ο πόνος σου για το blog. Όλα τα επόμενα django weekends είναι αφιερωμένα σε σένα.
S' efharisto poli zelig mou. Einai megali timi pou mou kaneis na mou afieroseis ta epomena Django.Timi idiaiteri eidika otan tin kanei o eidikos woodyallenologos - paparologos opos alloste aftoapokaleise
Δημοσίευση σχολίου