Kαλλιτέχνες όπως η Μέι Γουέστ, ο Τζίμι Ντουράντε, ο Αλ Τζόλσον, συνθέτες του βεληνεκούς του Τζορτζ Γκέρσουιν και του Ίρβινγκ Μπερλίν, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, αθλητές, η πολιτική ηγεσία της πόλης – όλοι έβρισκαν θέση στο κλαμπ, που μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι 600 άτομα τη φορά, υπό έναν όρο: να μην ήταν κανείς έγχρωμος – κανείς, εκτός από τους μουσικούς, δηλαδή. Αυτή η ρατσιστική πολιτική ήταν συνήθης πρακτική εκείνη την εποχή, ενώ η ρατσιστική διάθεση ήταν σαφής ήδη από τον τίτλο του μαγαζιού, αλλά και τη διακόσμηση, που αναπαριστούσε το υποστατικό μιας βαμβακοφυτείας του αμερικανικού νότου: η ορχήστρα ήταν τοποθετημένη στη «βεράντα» του υποστατικού, ενώ οι τοίχοι έφεραν τοιχογραφίες με σκηνές από τη ζωή σ’ αυτές τις εξωτικές περιοχές.
Το Cotton Club ήταν με άλλα λόγια, ένα μέρος όπου η αποκλειστικά λευκή πελατεία, μπορούσε να απολαύσει τους καλύτερους μαύρους καλλιτέχνες και τα ομορφότερα κορίτσια, τα οποία έπρεπε να είναι “tall, tan and terrific” – και για την ακρίβεια, άνω του 1,60, κάτω των 21 ετών και με χρώμα δέρματος ανοιχτό (για μαύρη επιδερμίδα). Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ίσως, λίγο αλκοόλ...
EDITH WILSON with BUBBER MILEY & his MILEAGE MAKERS: The Penalty of Love(Jannath – Heywood)
Bubber Miley, Ward Pinkett (tp), Wilbur DeParis (tb), Buster Bailey, Hilton Jefferson (cl, as), Happy Caldwell (ts), Earl Frazier (p), Bernard Adison (g, bjo), Tommy Bendford (d), Edith Wilson (voc)
Recorded: New York, 11/9/1930
Η Ίντιθ Γουίλσον υπήρξε για τρεις δεκαετίες μια από τις μεγαλύτερες βεντέτες της αμερικανικής show-business. Στο Cotton Club συνεργάστηκε με τον Λούι Άρμστρονγκ, τον Καμπ Κάλογουεϊ, τον Τζίμι Λανσφορντ και φυσικά τον Ντιουκ Έλινγκτον. Εδώ σε ένα μπλουζ με το σχήμα που δημιούργησε ο Bubber Miley, όταν έφυγε από την ορχήστρα του Έλινγκτον, και πριν βρει θάνατο από φυματίωση το 1932...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου