Νοικοκυρά σε απόγνωση

Καλή μου Μπέτυ,
…ελπίζω να μη σε πειράζει που σε φωνάζω έτσι! Δες το σαν τη μία και μοναδική παραχώρηση που θα σου ζητήσω. Ασε με να σε λέω Μπέτυ. Σαν ανταπόδοση για το εξώφυλλο του προηγούμενου τεύχους και για το τωρινό Exitorial. Το ξέρεις ότι είσαι το πρώτο κορίτσι που τα κατάφερε, γοητευτικό και με μπόλικο hype για προίκα, να αλώσει και τα δύο; Και μάλιστα, δύο μήνες συνεχόμενους; Ο κόσμος θα καταλάβει τι τρέχει μεταξύ μας στο τέλος… Γιατί επιμένω στο Μπέτυ; Εχεις δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι το κανονικό σου όνομα ταιριάζει γάντι σε μια τέτοια -στο περιθώριο του κοινωνικώς αποδεκτού- σχέση. Είναι πιο προκλητικό: January Jones. Βγαλμένο από centerfold του Playboy. Ψευδώνυμο πορνοστάρ σχεδόν. Αλλά είναι το αληθινό σου όνομα. Και σ’ αυτό το παιχνίδι, είναι καλύτερο να χαθεί μέσα στο θηλυκό χάος της τσάντας σου η ταυτότητά σου. Βαθιά μέσα στην τσέπη η δικιά μου. Διάλεξε κι εσύ ένα όνομα να με φωνάζεις και πάμε μ’ αυτό. Μπέτυ Ντρέιπερ, η απατημένη, παραμελημένη, με κομμένα τα φτερά σύζυγος από το «Mad Men». Μου κάνει μια χαρά. Απ’ τη στιγμή που θα καταφέρεις να γίνεις κυνική, θ’ ανακαλύψεις ένα σύμπαν που κινείται παράλληλα -και πιο διασκεδαστικά- σ’ αυτό που ζεις ως ρομαντική, οικολόγος (ισχύει αυτή η ιστορία ότι ανέλαβες πρέσβειρα της «Oceana», έτσι;), ανερχόμενη ηθοποιός.

Δεν σου περιγράφω και κάτι άγνωστο τώρα, μη στραβώνεις αυτό το διαολεμένα ερεθιστικό πάνω χείλος με την περήφανη ελίτσα! Θυμήσου το ρόλο που έπαιξες στις «Τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα». Παραμελημένη σύζυγος κι εκεί. Ανικανοποίητη. Η Λίλι Αλεν έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτό στο καινούργιο της άλμπουμ. «Not Fair» το λέει, «δεν είναι δίκαιο», κράζει τον πρόωρο εκσπερματιστή, τον αδιαφορούντα σύντροφο. Εσύ τότε τόλμησες και να τον εκδικηθείς. Η Λου Αν σου βρήκε αυτό που έψαχνε στον Μελκιάδες, συνεννοήθηκε με λέξεις που έπεσαν και σκοτώθηκαν στην ξεφτισμένη μοκέτα (ο Μελκιάδες μιλούσε ελάχιστα Αγγλικά) ενός κακοφωτισμένου δωματίου σ’ ένα φτηνό μοτέλ κοντά στα σύνορα. «Να τον εκδικηθείς»… Λάθος ρήμα χρησιμοποίησα, έτσι;

Να σου πω την αλήθεια, δεν θέλω να ξέρω. Αν είναι εκδίκηση, αν είναι μια φαντασίωση που ήλθε η ώρα της να πραγματοποιηθεί, αν είναι στέρηση που πρέπει κάποια στιγμή να ξεδιψάσει. Ασε που -και μην το πάρεις λάθος τώρα- είναι άκρως μαζοχιστική η εμμονή της κατανόησης του τρόπου που λειτουργείτε. Οχι αδύνατη, έχει και πλάκα ώρες ώρες, αλλά έχει και όρια. Κάποια πράγματα δεν θα μας τα αποκαλύψετε ποτέ. Μ’ εμάς, εξ άλλου, η απιστία δικαιολογείται πιο εύκολα: «Βιολογικό το ζήτημα», μνημονεύεις τον Ντόκινς και το «Εγωιστικό Γονίδιό» του, ο άντρας είναι κυνηγός, ο ρόλος του είναι να σπέρνει, η γυναίκα καλλιεργεί, δες και τα ζώα, και κάπου εκεί λήγει το θέμα…

Αλλο με απασχολεί. Οταν σβήνεις το τσιγάρο στο ταλαιπωρημένο σταχτοδοχείο δίπλα στο κρεβάτι, όταν έχεις παραβεί κανόνες, έχεις λερώσει σεντόνια, έχεις τρυγήσει καρπούς από ξένο αμπελώνα, όταν είσαι πια η άπιστη, γιατί το κεφάλι σου δεν αδειάζει εντελώς, δεν απολαμβάνει τη στιγμή, δεν ευχαριστιέται αυτό που έκανε για το λόγο που το έκανε, αλλά σκαρώνει εφιάλτες και κόβει ρόλους, μοιράζει επίθετα, ψελλίζει ονόματα που έμεναν μακριά τόση ώρα, σε κάνει να γυρίζεις την πλάτη από την άλλη πλευρά; Κι όταν υποπτεύεσαι, έχεις ενδείξεις ή -χειρότερα- αποδείξεις (τώρα παίζεις το ρόλο της απατημένης), ποιο ερώτημα σου ’ρχεται πρώτο στο μυαλό: «Γιατί οι άντρες είναι τόσο γουρούνια;» ή «Δεν μ’ αγαπάει πια;» Σ’ αγαπάει. Ισως και περισσότερο από πριν. Απλώς δεν έβγαλε την ταυτότητα από την τσέπη. Για λίγα λεπτά ήταν κάποιος άλλος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Μαρτίου 2009)