Μήπως να γίνουν εκλογές (και) για τον "Πρωινό Καφέ";

Εχω αρχίσει να φοβάμαι πλέον. Δεν τολμώ πια να ανοίξω την τηλεόραση τα πρωινά. Δεν ξέρω τι θα αντικρύσω μπροστά μου; Θα είναι μια ξανθιά τσουπωτή με βαθύ ντεκολτέ και μίνι που αφήνει τα μπούτια έξω; Θα είναι ένα κωμικό ντουέτο; Θα είναι κάποιο από τα δεκάδες «καλά παιδιά» των reality show; Θα είναι κάποιο πρώην μοντέλο; Ενας απόστρατος αξιωματικός; Καμιά καλόγρια; Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος;
Δεν αντέχεται άλλο αυτή η αβεβαιότητα. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, η πρωινή ζώνη της τηλεόρασης ήταν ένας χώρος που μπορούσες να βυθιστείς και να νιώθεις ασφάλεια. Ηξερες ότι θα δεις χαρούμενες φάτσες να λικνίζονται μπροστά στα μάτια σου, να αστειεύονται, να μαγειρέψουν, να επιδείξουν εσώρουχα, να χορεύουν τσιφτετέλια ενώ κάποιος ξενυχτισμένος σταρ της πίστας κατέφθανε κατευθείαν από το μαγαζί για να τραγουδήσει playback. Aθώες εποχές. Τα πράγματα ήταν πιο απλά. Αρκούσε μια μισοντυμένη ξανθιά και ένας θίασος ποικιλιών για να στηθεί ένα πρωινό ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Μετά, άρχισαν τα κανάλια να πληθαίνουν. Η ζήτηση για ξανθές μεγάλωσε, αλλά η προσφορά δεν ήταν ανάλογη. Η τηλεόραση γέμισε αξύριστους άντρες, σοβαρές δημοσιογράφους, ζευγάρια – είχες ένα σωρό νέα ονόματα να μάθεις, ένα σωρό νέα πρόσωπα να συνηθίσεις, ένα σωρό νέους σωματότυπους να θαυμάσεις (ή να απορρίψεις).
Φέτος ειδικά, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο. Δεν προλάβαμε να συνηθίσουμε το ένα ντουέτο παρουσιαστών (αυτό με την «εναλλακτική σωματική διάπλαση») και ήρθε το άλλο ντουέτο παρουσιαστών (αυτό με την «mainstream σωματική διάπλαση»). Και τώρα θα πρέπει να ετοιμαστούμε για τη Βίκυ Καγιά (με την «ιδανική σωματική διάπλαση»). Θα είναι αυτή η τελευταία λέξη του «Πρωινού Καφέ»; Θα μπορέσει να κυλήσει το υπόλοιπο της τηλεοπτικής σεζόν χωρίς αβεβαιότητα, χωρίς το φάντασμα της ακυβερνησίας, χωρίς τον μπαμπούλα του επόμενου «καταλληλότερου παρουσιαστή» να σκιάζει τις μέρες μας;
Ναι, ξέρω. Ο παραλληλισμός με την πολιτική αρλουμπολογία για τις επικείμενες εκλογές είναι κάπως φτηνός. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, περισσότερο από την «Κρίση», πιο έντονα από τις εκλογές, τόσο έντονα όσο η τρομοκρατολογία, το ζήτημα που περισσότερο απασχόλησε τον δημόσιο διάλογο, όπως αυτός αρθρώνεται στην τηλεοπτική δημόσια σφαίρα ήταν οι παρουσιαστές του «Πρωινού Καφέ».
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, που όλες οι βεβαιότητες καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη, που δονείται από μια υπόγεια κοινωνική αναταραχή νέου τύπου, εμείς ασχολούμαστε με τον «Πρωινό Καφέ». Με το ποιος θα παρουσιάσει τα αστέρια μιας αναιμικής show-business. Σε βαθμό που ίσως θα ήταν όντως καλή ιδέα να ψηφίσουμε. Να στήσουμε κάλπες για να διαλέξουμε τον παρουσιαστή που θέλουμε να μας κατευνάζει τα ήθη – και να κρατά σε εγρήγορση τις νοικοκυρές και τους συνταξιούχους – για την επόμενη σεζόν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, αν δεν κάνουμε διπλές εκλογές φέτος, θα σκάσουμε – σκέτες Ευρωεκλογές δεν αντέχει κανείς σ’ αυτήν την χώρα.
(Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 29/3 στο Περιοδικό Big Fish, στη στήλη "Irony Man", που εξεμέτρησε έτσι το ζην)