Κάθε φορά που νιώθω την άνοιξη γύρω μου, με πιάνει μια λύσσα ν' ακούσω την κιθάρα του Γκαμπόρ Ζάμπο - αυτού του ιδιοφυούς Oύγγρου κιθαρίστα (και περιστασιακού τραγουδιστή) που προσγειώθηκε ξαφνικά στο σύμπαν της τζαζ στα μέσα της δεκαετίας του '60, για να επηρεάσει τα πάντα - αν, ας πούμε δεν είχε γράψει αυτό το κομμάτι, ο Κάρλος Σαντάνα δεν θα είχε καριέρα (ναι, ξέρω, μικρό το κακό, αλλά έφερα απλώς ένα παράδειγμα). Ο τρόπος που παίζει κιθάρα είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν του Τζάνγκο, αλλά υπάρχει μια σύνδεση κι αυτή δεν είναι το ότι, ως Ούγγρος, είχε στις αναφορές του ένα είδος τσιγγάνικης μουσικής εντελώς διαφορετικό από αυτό που πρέσβευε ο Τζάνγκο. Όχι, το κοινό τους σημείο είναι ότι ο μπασίστας του, ο Βόλφγκανγκ Μελτζ, βάφτισε το γιο του Ράινχαρντ (προς τιμήν του τσιγγάνου κιθαρίστα) και συνέθεσε για χάρη του το κομμάτι Reinhardt, στο οποίο ο Γκαμπόρ έδωσε, ως συνήθως, ρέστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου