Η ώρα της Γης (ή πώς σκουντούφλησα πάνω στην ηλεκτρική μου κιθάρα...)

Αυτή την ηλίθια, αλλά ατμοσφαιρική συσκότιση, ο καθένας την απολαμβάνει όπως γουστάρει: Αρκετοί από τους βαρετούς μου γείτονες θα πιάσουν επιτέλους παιδιά, μπας και αποκτήσει κάποιο νόημα η ζωή τους. Άλλοι νομίζουν ότι ήδη απέκτησε νόημα, με το να κατεβάσουν τους διακόπτες και να σερφάρουν στο Internet μέσω Blackle* (όχι, δεν έκλεισαν ΚΑΙ τον υπολογιστή). Μια μικρότερη κατηγορία, αλλά σαφώς πιο έξυπνη, έχει ήδη ξεκινήσει τις διαρρήξεις. Ο κύριος ΙΚΕΑ έχει καταχαρεί με τις τρελλές πωλήσεις κεριών που σημείωσαν τα καταστήματά του το τελευταίο 24ωρο, οι κάτοικοι του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού αναρωτιούνται απελπισμένοι πού πήγε ξαφνικά η Γη (του Ζαχαριάδη αστείο ήταν αυτό...) κι εγώ κάνω απλά αυτό που κάνω κάθε σαββατόβραδο. Πίνω ένα ποτήρι Μελιαστό Σπυρόπουλου, παρέα με το ταϊλανδέζικο που μόλις μαγείρεψα και γράφω και καμμιά μαλακία στο μπλογκ, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φτάσω στην επόμενη πίστα ;)  Ε, δεν χρειάζεται να έχεις αναμένα όλα τα φώτα για να κάνεις τα παραπάνω...

* Χρειάζεται κανείς από τους αναγνώστες του "ΠΠC" εξηγήσεις γιατί το Blackle είναι απλώς ένα επιτυχημένο spam, ή είστε όντως τόσο τεχνολογικά γατόνια όσο νομίζω;