Μπλε peep toes, Oscar de la Renta

Εϊ, Αγκνες, εδώ!
Εικόνα δανεική απ’ το χειμώνα: Κηφισιά. Στις ρίζες της Κασσαβέτη. Βρωμόκρυο, μπλε Ferrari, πιτσιρικάδες. Χωρίς σανίδες ακόμη. Οι skaters θ’ «ανθίσουν» εδώ σε δυο - τρεις μήνες. Προς το παρόν, κυκλοφορούν όλοι με τα πόδια. Κουκουλωμένοι. Τα GRiots του Δεκεμβρίου αναθεώρησαν όλα τα trends. Το Twitter είναι το νέο Facebook. Τα hoodies είναι το νέο emo.

Αγόρι αγαπάει κορίτσι. Είναι-δεν είναι 20. Μολυβί μοντγκόμερι χαμογελάει σε ριγωτό κολάν. Λευκοί σκελετοί Wayfarer συγκρούονται με ατμούς που στέλνουν οι ανάσες σαν σήματα ερωτευμένου καπνού στον παγωμένο αέρα, η Ferrari -παράταιρο σύμβολο υψηλής κεφαλαιοποίησης σε μια περίοδο μίζερων limit downs- αποσύρεται γουργουρίζοντας νωχελικά, ακολουθούμενη από SUV με ιπποποτάμιες διαθέσεις, το τοπίο καθαρίζει και η μόνη παραφωνία στο φιλί τους πάνω στις λευκές γραμμές της διάβασης πεζών είμαι εγώ. Που κάθομαι και τους χαζεύω. To κορίτσι είχε το μαλλί σου, τι να κάνω; Ηταν ασχημούλα, μικροσκοπική και δυσανάλογη, αντικειμενικά ένα χάλι, αλλά είχε το μαλλί σου. Το κορίτσι είχε στυλ - και το αγόρι είχε ερωτευτεί το κορίτσι. Αυτός είχε πλούσιο και μπουκλέ. Μαλλί. Σαν το αγόρι σου! Χάρηκα και έκανα fast forward στην άνοιξη. Τώρα βρίσκομαι κανονικά στο τώρα...

Και συνειδητοποιώ ότι από τότε έχω να δω άλλο κορίτσι με στυλ. Βαριέμαι τα κορίτσια χωρίς στυλ. Δεν ξεκινάς προς τα ’δω; Ερχεται όπου να ’ναι και η δική μου κιθάρα, παρήγγειλα μια αστραφτερή κόκκινη Ibanez, οπότε μπορείς να τον ξεχάσεις τον Αλμπερτ και να έρθεις να φτιάξουμε ίντι μπάντα και να ποζάρουμε ζευγαράκι. Εχει στο κέντρο κάτι κουλ μπαράκια, το πιο ωραίο τους είναι τα πεζοδρόμια απ’ έξω άνοιξη - καλοκαίρι, Πλατεία Καρύτση, Πραξιτέλους, στην Κολοκοτρώνη και στα κάθετα, θα σου αρέσει η Αθήνα - άσε που θα γράφουμε ηλεκτρικές μουσικές και θα μας φωτογραφίζουν πολύχρωμους τα φιλαράκια μου στα περιοδικά. Θα κάνουμε καριέρα!

Περιοδικά; Τι σου έγραψα τώρα, ε; «Οχι άλλα περιοδικά», θα χαμογελάς δαγκώνοντας την αγγλική γλωσσίτσα σου με τον αριστερό κυνόδοντα. Κρέμεσαι πια παντού. Ή μάλλον, κρεμόμαστε, όλη η πλατεία Κολωνακίου, ιταλική, γαλλική, αμερικανική, βρετανική, κορεάτικη Vogue, γιαπωνέζικο Numéro, κάτω απ’ τα πόδια σου, ατέλειωτα πόδια -χαζεύω τώρα τη διαφήμιση του Beat της Burberry-, άδειο σουτιέν στα εσώρουχα του Emporio Armani, πανκ φιλί στον κρόταφο του Jean-Paul Gaultier... Κάτι μου λέει όμως ότι προτιμάς μια μπίρα στα όρθια πλάι σε μια παντελώς άγνωστη μπάντα, σ’ ένα πρόχειρο gig κάπου στην Brick Lane, ντυμένη με ένα χρωματιστό, ριγέ t-shirt, σακάκι και ένα fedora στο κεφάλι, σαν εκείνο τον βλάκα τον Πιτ Ντόχερτι, που παραλίγο να καταστρέψει την Κέιτ Μος, την προκάτοχό σου. Χίλιες φορές μια ξεχαρβαλωμένη Stratocaster από ένα χορταστικό -220 ιλουστρασιόν γραμμάρια!- εξώφυλλο μιας Βίβλου της μόδας, ένα κοντόγεισο fedora που ξέθαψες κάπου στο Πορτομπέλο από μια περίτεχνη περικεφαλαία της Anna Sui. Σαν τη Μος είσαι κι εσύ, όντως. Χα! Τώρα θυμήθηκα, πριν από 3 - 4 χρόνια που δεν ήταν και στα πολύ πάνω της, πέρασε κι απ’ το κρεβάτι του Αλμπερτ. Ladykiller ο καλός σου; Και σκαρώνει κολλητικά riffs στα τραγουδάκια των Strokes - είναι, βέβαια, πολύ «garage» το ροκ τους για τα γούστα μου.

ΟΚ, ξεκίνησα τις κατινιές. Σταματώ. Και παραδέχομαι ότι δεν έχω άλλα επιχειρήματα. Αλλά σ’ έχω ανάγκη. Εχω κουραστεί να ελίσσομαι στις κοινωνικές υποχρεώσεις ανάμεσα σε άτολμα κορίτσια, ενδεδυμένα τη «στολή εξόδου» - μαύρο μπούστο, ξεπλυμένο αξεσουάρ, μαύρο τακούνι. Με συνθλίβει ο ενθουσιασμός της ομήγυρης κάθε που ξεμυτίζω με skinny tie. Ωραίο το ν’ αρέσεις, βαρετό το να μη σε καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν γιατί τους αρέσεις. Ο Λεωνίδας φοράει ροζ παπιγιόν στους γάμους, ο Φοίβος στενό, μαύρο τζιν με μιλιτέρ τζάκετ στα dj sessions του, ο Θύμιος μαύρα Wayfarer με μυωπικούς φακούς πάντοτε. «Μα δεν είναι γκέι;» ρωτούν τα ίδια κοριτσόπουλα που με προσκαλούν το βράδυ στους Onirama ή για καφέ το επόμενο μεσημέρι στα πιο απρόσωπα απ’ τα κολωνακιώτικα στέκια. Ελεος πια με τη σεξουαλική καρατόμηση oποιουδήποτε ευφάνταστου στυλιστικά σκιρτήματος. Οχι, δεν είναι γκέι. Και να ήταν γκέι, θα πείραζε;

Το πρόβλημα δεν είναι στη διαχείριση της κυκλοφορίας σάρκας στα οπίσθια του καθενός. Το πρόβλημα είναι στους βαρετούς. Στις βαρετές. Στα κορίτσια που δεν τολμούν να πειραματιστούν μ’ ένα φλούο κοντό φόρεμα, να πειράξουν τα μαλλιά πέρα από το στάδιο «βαφή με το Wella που ξανθαίνει φέτος τη Ζησιμοπούλου», να στηρίξουν ποθητά βήματα πάνω σ’ έναν δωδεκάποντο γκρεμό. Εντάξει, υπάρχει κι ένας εσωτερικός πυρήνας, τις συναντώ στα ίδια μπαράκια που χορηγώ με τους τρεις σωματοφύλακες που σου έγραφα παραπάνω, αλλά είναι όλες του χώρου: στυλίστριες, συντάκτριες, φωτογράφοι. Οπως και οι Αθως, Πόρθος και Αραμις. Οταν ο DJ βάζει Fleet Foxes, δεν ρωτούν «τι είναι τώρα αυτό;». Μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο στο myspace της Bat For Lashes και της Russian Red, κατέβασαν αμέσως Polly Scattergood με το που τους ψέλλισα με δέος το όνομα. Και δεν θα μου στείλουν ποτέ SMS μετά τα μεσάνυκτα του Σαββάτου «έλα στον Ρέμο, χαμός!» φορώντας μαύρο κολλητό μίνι φόρεμα -κωδικός βυζί-μπούτι. Αλλά αναζητώ μια Αγκνες Ντέιν που να μην ξέρει τι εστί περιοδικό. Θα βρω!

Φιλιά στον Άλμπερτ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Απριλίου)