Μια και αναφέρθηκα, την περασμένη εβδομάδα, στον σημαντικότερο ήρωα της σύγχρονης Jazz Manouche σκηνής της Ευρώπης (όχι ότι ενδιαφέρεται κανείς), θα συνεχίσω με έναν ακόμα. Τον λεπταίσθητο Ροντόλφ Ραφαλί, που κέρδισε επάξια τη θέση του στο star system των συνεχιστών του Τζάνγκο Ράινχαρντ, επιλέγοντας, όχι να αναμασά τα ίδια και τα ίδια θέματα που έπαιζε ο ήρωάς του (μας), ούτε τις μποσανόβες που παίζουν οι όμοιοί του - όχι, ο Ραφαλί υπηρέτησε το κατεξοχήν γαλλικό παρακλάδι της τζαζ διασκευάζοντας τα τραγούδια του κατεξοχήν εκπροσώπου του γαλλικού chanson: του Ζορζ Μπρασενς. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος που παίρνει ένα τραγούδι όπως το Je me suis fait tout petit, και καταφέρνει να διατηρήσει όλα του τα χαρακτηριστικά, αφαιρώντας το πιο σημαντικό του κομμάτι: τους στίχους.
(Δεν θα θεωρητικολογήσω άλλο - ήθελα απλώς μια αφορμή για να ανεβάσω ένα ακόμη μελό κομμάτι σ' αυτό το blog. Ξέρω, έχω καταντήσει αηδία).
υγ. Τον λατρεύω τον Μπρασένς - ειδικά τις Κυριακές:
1 σχόλιο:
Monsieur(etsi tora grafetai ayto? tespa) Arkadin, paizoyme ena paixnidi? tha sou grapso kapoious stoixous enos tragoudiou kai esu (xoris na kryfokoitaxeis sto google)tha mantepseis poios to leei!!!an to breis tha grapseis ena djangoless weekend gia aythn...oriste se boithisa ligo...
"Southern trees bear strange fruit
Blood on the leaves
Blood at the root
Black bodies swinging in the southern breeze"
kai gia na se voithiso akoma perissotero o mpampas moy thn apokalouse mayrh gardenia.
"strange fruit"
Δημοσίευση σχολίου