Πώς περνάω το Σαββατοκύριακο...

Οι κύριοι στην φωτογραφία είναι οι Augie March. Αλλά αυτό προς το παρόν δεν μας ενδιαφέρει. Ξεκίνησα, απλώς, με την λεζάντα για να μην απορήσει το απαίδευτο σε αλλόκοτες συνδέσεις κειμένου και εικόνας κοινό του "Πο Πο Culture!".

Αυτό που θέλω να γράψω εδώ είναι 2-3 σκόρπιες σκέψεις, χαλαρές διαπιστώσεις χωρίς πραγματικό συμπέρασμα. Χωρίς καν πρόθεση ενδοσκόπησης ή κατανόησης του τι συμβαίνει. Απλώς σκόρπιες σκέψεις, ανακατεμένες διαπιστώσεις. Σε λίγο θα πάω για ύπνο, έτσι κι αλλιώς, αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Κάθε καινούργια μέρα είναι και μια αρχή. Λατρεύω τα κλισέ. Μια ζωή την ξόδεψα επιβεβαιώνοντας κλισέ...

Για κάποιον περίεργο λόγο δεν είμαι αγχωμένος. Όλοι περίμεναν ότι θα είμαι. Αλλά δεν είμαι. Μου θυμίζει αυτή η κατάσταση τις πολύ καλές μου κούρσες στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, τους αγώνες που πατούσα με τα Adidas μου δύο εκατοστά πίσω από την κυρτή γραμμή στο "λάβετε θέσεις" και ήξερα ότι 800 μέτρα μετά θα είχα ένα καινούργιο ρεκόρ να πανηγυρίσω. Δεν είμαι καθόλου αγχωμένος, όλα λειτουργούν ρολόι, άρα το νέο περιοδικό θα πάει καλά (το "Sport 24" το βάπτισε κιόλας).

Το παλιό περιοδικό επίσης πάει καλά. Οι δύο Νίκοι βγάζουν υπέροχα τεύχη, με ευφάνταστα και καλοδουλεμένα θέματα. Το "Big Fish" το αγαπώ ακόμη. Θα ήθελα να περιγράψω τη σχέση μας με όρους γκομενικούς: Ότι είναι το κορίτσι που ξέρει πώς να με εκτοξεύει με μια πίπα, με ένα γαμήσι στα όρθια, κάτω από έναν πλάτανο, στα γόνατα, στο πίσω κάθισμα -και που δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει και τώρα, που βρήκα σοβαρή σύζυγο, που την αγαπώ και μ' αγαπά και που έχει και πατρική κληρονομιά... Αλλά είναι λίγο άκομψο. Δεν είναι τα μαγαζιά σαν τις γκόμενες. Τα τρέχουν άνθρωποι. Φίλοι καλοί. Δεν μπορείς να μιλάς για γαμήσια, κέρατα και φαντασιώσεις και να μην σε παρεξηγήσουν.

Εγώ κι ο Φωτάκης δουλεύουμε σαν τρελλοί τον τελευταίο μήνα. Και το "Πο Πο Culture!" πάει κατά διαόλου, παρά τα όσα υποσχόμουν στις 18 Σεπτεμβρίου. Εκείνος κλήθηκε να διαχειριστεί το χάος του μυαλού μου, προδωμένος -κι ας είναι αρκετά διακριτικός ώστε να μην το λέει- από την κάλπικη προσδοκία ότι θα δουλεύαμε μαζί. Τη μια Κυριακή έλεγε "Χριστόπουλος" κάτω απ' το "Αρχισυντάκτης". Την άλλην έλεγε "Φωτάκης". Και η διαδοχή αυτή δεν είναι εύκολη, όσο κολλητός σου και νά 'ναι ο πρώην. Ίσως είναι και χειρότερα όταν είναι κολλητός σου. Εγώ πάλι έχω να αποδείξω πολλά στο παλιό μου και ολοκαίνουργιο μαγαζί. Και, κυρίως, να δικαιώσω αυτούς που με γύρισαν πίσω. Χθες δούλευα μέχρι τις 2 το πρωί στο Φάληρο. Σήμερα διάβασα όλο το πρώτο τεύχος μας κι έβγαλα ξανά τίτλους. Αύριο θα γράψω. Είναι το τρίτο συνεχόμενο σαββατοκύριακο που δουλεύω. Το Μαράκι κάνει ακόμη υπομονή.

Ευτυχώς που υπάρχουν οι Augie March (ορίστε η σύνδεση με την κορυφή). Και o Devendra και η PJ Harvey και, βεβαίως, ο Brett Anderson. Ξανάνοιξα και τον λογαριασμό μου στο Facebook. Για να δω το μωρό του κουμπάρου μου, κυρίως. Την κόρη του Πέτρου και της Γκούνελ που γεννήθηκε πριν 2 μήνες στο Άμστερνταμ. Από τότε που ξανακατηφόρισα στο Φάληρο πήγα να χάσω τον παππού μου (τελικά την σκαπούλαρε θεαματικά ο συνονόματος!), η ομάδα μας στο Πρωτάθλημα Τύπου είναι 2η, με το Concept τα πάμε ακόμη καλλίτερα στο 5Χ5 και το 8Χ8 (μόνο νίκες ως τώρα), αλλά εγώ έπαθα μια ζημιά στο χέρι και πρέπει να μείνω εκτός δράσης για κανα μήνα. Κομμένο και το τένις. Ακούω πολλή μουσική, λοιπόν, για να τη βγάλω καθαρή. Σήμερα πέρασα ένα shuffle όλα τα downloads από τα Django Weekends και τα Anita-A-Day του Νίκου. Τέλεια!

Ο παππούς, λέει, το δουλεύει μια χαρά το έντερο. Κι ας μην πέρασαν ούτε δέκα μέρες απ' την εγχείριση. Κι ας είναι 92 ετών. Αφού λειτουργεί τόσο καλά εκείνος, τα δικά μου προβλήματα είναι αστεία. Έλλειψη ελεύθερου χρόνου, ένα πονεμένο χέρι, ακόμη δεν κανονίσαμε το snowboard του Ιανουαρίου. Προχθές βλέπαμε τα βίντεο από το περσινό Val d' Isere και απ' το Meribel πρόπερσι. Τι γέλιο! Και στις 28 του μηνός βγαίνει το νέο Pro Evolution. Θα έχουμε τυπώσει τότε. Και φέτος η Μπαρτσελόνα θα διαθέτει και Ανρί...