To «Μεταλλουργείο» της Δευτέρας: 4. Όταν οι Iron Maiden έλυναν το Σκοπιανό

Επειδή η πραγματικότητα συνήθως αντιγράφει το «Πο Πο Culture!», το σημερινό «Μεταλλουργείο» οφείλει να επαναφέρει το Σκοπιανό ζήτημα, κυρίως για να θυμίσει -και να ευλογήσει τα γένια του- ότι πρώτο το παρόν blog πρότεινε στον Πρωθυπουργό να κάνει πρόωρες εκλογές με αφορμή το πώς σκατά τελικά θα λέμε τη F.Y.R.O.M.

Αλλά ως εκεί με το διεθνές (;) πολιτικό γίγνεσθαι. Διότι το Σκοπιανό είναι απλά μια βολική αφορμή για να αφιερωθούν κάποιες γραμμές και κάποια kilobytes στο σπουδαιότερο ίσως heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών. Φυσικά και εννοώ τους Iron Maiden. Kαι εννοείται πως ο τρόπος μου να τους συνδέσω με τον Αντώνη Σαμαρά είναι ακριβώς αυτός που «φωτογράφισα» στο χθεσινό teaser: Ο Αλέξανδρος ο Μέγας...

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Βρισκόμαστε στο 1986 και οι Iron Maiden, το γκρουπ που προχώρησε τον όρο «New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM)» ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, κυκλοφορούν το πρώτο μέτριο άλμπουμ της ιστορίας τους. Τιτλοφορείται «Somewhere in Time» και προδίδει ακριβώς αυτό: ότι εκείνη την περίοδο τα είχαν κάπως χαμένα... Εντυπωσιασμένοι από την απίστευτη απήχηση του pop metal, που με συγκροτήματα όπως οι Europe και οι Bon Jovi κυριεύει Ευρώπη και Αμερική, οι Maiden τολμούν να φέρουν τα συνθεσάιζερ στις συνθέσεις τους, όχι για να μιμηθούν τους «μεταλλάδες με τις περμανάντ», όσο για να αποδείξουν ότι ο πρωτότυπος ήχος τους μπορεί να γίνει ακόμη πιο μοναδικός, ακόμη και μ' ένα ποπ βοήθημα. Το αποτέλεσμα ειναι αμήχανο, αλλά θριαμβεύει εμπορικά, ακριβώς γιατί είναι πιο εύπεπτο από το ευρύ κοινό. Τι άφησε στην heavy metal; Ένα νέο πεδίο δράσης, στο οποίο θα πειραματισθούν στη συνέχεια διάφοροι -και κυρίως θα μεγαλουργήσουν οι Dream Theater-, πολύ γερά θεμέλια για το επόμενο άλμπουμ τους -και ίσως το κορυφαίο τους-, το «7th Son of a 7th Son» και, τέλος, το κομμάτι που μας συνδέει με την παρούσα γεωπολιτκή ίντριγκα, το μυθικό «Alexander the Great», ένα έπος οκτώμισι λεπτών που τους καθιέρωσε μια και καλή στη συνείδηση του ελληνικού κοινού -λόγω εθνικού ενδιαφέροντος- και που έκλεισε το μάτι στον υπόλοιπο λαό τους, για το τι έμελλε να γίνει -μουσικά πια...

Έγραψα πριν ότι το «Somewhere in Time» ήταν το πρώτο τους μέτριο άλμπουμ. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ήταν το 6ο τους κατά σειρά και ότι το 7ο τους ήταν το καλλίτερο που έβγαλαν ποτέ, για να καταλάβει τι εννοώ λέγοντας πως οι Maiden είναι το σπουδαιότερο metal συγκρότημα όλων των εποχών. Από το 1976 που ιδρύθηκαν και κυρίως από το '80 που κυκλοφόρησαν το μεγαλειώδες ομώνυμο ντεμπούτο τους μέχρι το 1990 που έβγαλαν το σχετικά βαρετό "No Prayer for the Dying" οι Maiden έντυσαν την καλλίτερη δεκαετία του heavy metal με οκτώ studio και ένα live άλμπουμ, σχεδόν ένα κάθε χρόνο που -με την εξαίρεση του πειραματικού "Somewhere in Time" που έχω ήδη αναφέρει"- δεν έκαναν καμμία έκπτωση στον μεστό μεταλλικό τους ήχο και στην πηγαία ορμή του. Ήτοι, στο σταθερό μπάσο του Στιβ Χάρις, τις δισολίες των Μάρεϊ και Σμιθ, τους ρυθμούς που έδιναν τα ντραμς του ΜακΜπρέιν και, φυσικά, τα συγκλονιστικά φωνητικά του Ντι Άνο στην αρχή και του Ντίκινσον στη συνέχεια.

Προσωπικά θεωρώ τους Maiden με τον Ντι Άνο (αυτός στην ασπρόμαυρη φωτογραφία) στο μικρόφωνο ένα γκρουπ που είχε πάρα πολλά να δείξει και που είναι κρίμα που δεν προχώρησε ως είχε. Μπορεί ο Μπρους Ντίκινσον να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες φωνές του heavy metal, πομπώδης και εκφραστικός όπως ήταν, αλλά θεωρώ ότι η τραχειά ωμότητα του Πωλ Ντι Άνο και η ικανότητά του να φλερτάρει μ' αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε speed metal στο γύρισμα της φωνής ταίριαζε περισσότερο σ' αυτό που οι Maiden έδειξαν ότι ήταν το μεγάλο τους ταλέντο: οι γρήγορες, πολύπλοκες συνθέσεις, με τις τσιριχτές κιθάρες που τις έδενε πάντα μαγικά το μπάσο του Χάρις. Για μένα, κορυφαίο κομμάτι των Iron Maiden παραμένει το "Purgatory" και μπορεί να παραδέχομαι ότι ο Ντι Άνο δεν θα κατάφερνε ποτέ να τραγουδήσει υπέροχες ροκ μπαλάντες σαν το "Fear of the Dark", αλλά επιμένω ότι ούτε το συγκρότημα ούτε το κοινό του τις χρειαζόταν κιόλας.



Από το 1990 και μετά οι Iron Maiden ακολούθησαν μια πορεία πτώσης, με αλλαγές στη σύνθεσή τους και μερικά κακά άλμπουμ, αλλά ο μύθος τους κατάφερνε πάντα να τους σώζει από τα χειρότερα και να τους κρατά ακόμη και σήμερα, με εξαμελή σύνθεση, σε μια από τις υψηλότερες θέσεις της heavy metal ιεραρχίας. 14 (studio) άλμπουμ μετά το πρώτο τους, οι Iron Maiden παραμένουν ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ κι ένα όνομα που συγκινεί τους απανταχού μεταλλάδες -ακόμη κι αν ακόμη στις ΗΠΑ δεν έχουν αναγνωρισθεί όπως θα τους άξιζε (εκείνα τα παλιά χαζά κλισέ περί σατανισμού κ.λπ. κρατάνε ακόμη). Με στιχουργική θεματολογία που πια επεκτείνεται και σε κοινωνικά θέματα, πέρα από τις υπέροχες μυθολογίες και τα σκοτεινά μοτίβα των πρώτων τους δίσκων, με μουσική επάρκεια που συγκλονίζει και με χαμηλό βλέμμα, σαν να μην είχαν γεμίσει ποτέ στάδια των 100 και των 200.000 θεατών, το βρετανικό συγκρότημα αποδεικνύει ότι, όπως και με τους Metallica σε μικρότερο βαθμό, η metal χρόνια δεν κυττά. Το περσινό "Α Matter of Live and Death" ήταν ένα πραγματικά υπέροχο άλμπουμ. Αλλά το έχω ήδη χέσει με αυτό που πάει να γίνει το μεγαλύτερο και πιο βαρετό post της ιστορίας του "Πο Πο Culture!" και το κόβω απότομα εδώ, υποσχόμενος ότι θα επανέλθω πολλές φορές στο φαινόμενο Iron Maiden από αυτήν εδώ την στήλη!