Γειά σου Ρεχάγκελ με τις εμμονές σου!

Αυτό το 4-3-3 έχει αρχίσει να λειτουργεί πάρα πολύ καλά για τον Ρεχάγκελ. Δεν θέλω να το παίξω κι εγώ προπονητής της κερκίδας, αλλά είναι προφανές. Και λειτουργεί γιατί στα δύο άκρα αγωνίζονται παίκτες με τεράστια εμπειρία από τα ευρωπαϊκά γήπεδα, παίκτες που γνωρίζουν καλά ότι όσες φορές κι αν σε πει "μεσοεπιθετικό" ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος, η μεγάλη σου στιγμή δεν θα είναι ούτε το γκολ, ούτε η ασίστ, αλλά εκείνο το τάκλινγκ που θα επιχειρήσεις λίγο έξω από την περιοχή του τερματοφύλακά σου, έχοντας ακολουθήσει με άγριες διαθέσεις τον αντίπαλο πλάγιο μπακ που τόλμησε να κάνει κατεβασιά.

Ο Άγγελος Χαριστέας ξεκίνησε ως σέντερ φορ, ένας παίκτης περιοχής που μπορούσε να σου πάρει ένα ματς με μια σωστή τοποθέτηση και μια καρφωτή κεφαλιά -να δουλέψει, δηλαδή, για ένα λεπτό και να ξύνει τα απόκρυφά του για τα υπόλοιπα 89. Μόνο που η Εθνική δεν έχει δυνατότητα για τέτοιες πολυτέλειες. Από τότε που ο Ρεχάγκελ έμαθε στον Χαριστέα πώς να παίζει σωστά όλη την πλευρά και στους υπόλοιπους δέκα πώς να λειτουργούν σε όποιο σημείο του γηπέδου κι αν βρεθούν, τουλάχιστον το θέαμα που βλέπουμε εμείς οι ταπεινοί τηλεθεατές είναι υποφερτό. Κι αν καλοσκεφτεί κανείς πόσο ανυπόφορη ήταν η Εθνική Ελλάδας πριν 5-6 χρόνια, νομίζω ότι δεν θα ξανακοροϊδέψει ποτέ τον Γερμανό για τις εμμονές του.