Είναι ο Bob Dylan ένα είδος international Μίκη Θεοδωράκη;

Η ερώτηση βασίζεται στην εξής παρατήρηση: όπως ο εθνικός μας συνθέτης έχει περάσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια γιορτάζοντας τα (καλλιτεχνικά και πραγματικά) γενέθλιά του, δίνοντας συναυλίες για κάθε αφορμή και βρίσκοντας διάφορους απίθανους λόγους για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να εκβιάζει το σεβασμό μας (λες και δεν φτάνει το πραγματικά αξεπέραστο έργο του από τη δεκαετία του '60), έτσι και ο γενάρχης των απανταχού singer-songwriters έχει περάσει τα τελευταία χρόνια βγάζοντας δίσκους, παίζοντας σε διαφημίσεις, κάνοντας εκπομπές σε δορυφορικά ραδιόφωνα, κερδίζοντας όσκαρ, παίζοντας σε ταινίες και βρίσκοντας διάφορους απίθανους λόγους για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να εκβιάζει το σεβασμό μας (λες και δεν φτάνει το πραγματικά αξεπέραστο έργο του από τη δεκαετία του '60 και του '70).

Φέτος, ας πούμε, περιμένουμε την ήδη πολυσυζητημένη ταινία I'm not there, ένα πορτρέτο τραγουδοποιού, τον οποίο ερμηνεύουν μεταξύ άλλων ο Ρίτσαρντ Γκιρ, η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Κρίστιαν Μπέιλι - το concept είναι ότι δεν μπορεί ένας ηθοποιός να υποδυθεί μια τόσο πολύπλευρη προσωπικότητα. Η ταινία έκλεισε χθες τις Νύχτες Πρεμιέρας, ήταν να πάω αλλά τελικά βαρέθηκα - θα το δω τον Ιανουάριο, μαζί με όλον τον κόσμο. Αν δεν βαρεθώ και τότε.

Παράλληλα, αναμένεται να κυκλοφορήσει το καθοριστικό best of Dylan, με τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφία του - προάγγελος του οποίου είναι το remix που έκανε ο Mark Ronson στο Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine), από το Blonde on Blonde. Πλάκα έχει: ο Ρόνσον χρησιμοποιεί τα γνωστά του κολλήματα(πνευστά και αναφορές στη soul), ως βάση, πάνω στην οποία πατά η οξεία, ένρινη φωνή του Ντύλαν - ένα ξένο σώμα, αλλά το αποτέλεσμα είναι παραδόξως γοητευτικό. Φαντάζομαι να κάνει το ίδιο με τη "Δραπετσώνα"...