1 Οκτ 2007

Είναι ο Bob Dylan ένα είδος international Μίκη Θεοδωράκη;

Η ερώτηση βασίζεται στην εξής παρατήρηση: όπως ο εθνικός μας συνθέτης έχει περάσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια γιορτάζοντας τα (καλλιτεχνικά και πραγματικά) γενέθλιά του, δίνοντας συναυλίες για κάθε αφορμή και βρίσκοντας διάφορους απίθανους λόγους για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να εκβιάζει το σεβασμό μας (λες και δεν φτάνει το πραγματικά αξεπέραστο έργο του από τη δεκαετία του '60), έτσι και ο γενάρχης των απανταχού singer-songwriters έχει περάσει τα τελευταία χρόνια βγάζοντας δίσκους, παίζοντας σε διαφημίσεις, κάνοντας εκπομπές σε δορυφορικά ραδιόφωνα, κερδίζοντας όσκαρ, παίζοντας σε ταινίες και βρίσκοντας διάφορους απίθανους λόγους για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να εκβιάζει το σεβασμό μας (λες και δεν φτάνει το πραγματικά αξεπέραστο έργο του από τη δεκαετία του '60 και του '70).
Φέτος, ας πούμε, περιμένουμε την ήδη πολυσυζητημένη ταινία I'm not there, ένα πορτρέτο τραγουδοποιού, τον οποίο ερμηνεύουν μεταξύ άλλων ο Ρίτσαρντ Γκιρ, η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Κρίστιαν Μπέιλι - το concept είναι ότι δεν μπορεί ένας ηθοποιός να υποδυθεί μια τόσο πολύπλευρη προσωπικότητα. Η ταινία έκλεισε χθες τις Νύχτες Πρεμιέρας, ήταν να πάω αλλά τελικά βαρέθηκα - θα το δω τον Ιανουάριο, μαζί με όλον τον κόσμο. Αν δεν βαρεθώ και τότε.
Παράλληλα, αναμένεται να κυκλοφορήσει το καθοριστικό best of Dylan, με τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφία του - προάγγελος του οποίου είναι το remix που έκανε ο Mark Ronson στο Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine), από το Blonde on Blonde. Πλάκα έχει: ο Ρόνσον χρησιμοποιεί τα γνωστά του κολλήματα(πνευστά και αναφορές στη soul), ως βάση, πάνω στην οποία πατά η οξεία, ένρινη φωνή του Ντύλαν - ένα ξένο σώμα, αλλά το αποτέλεσμα είναι παραδόξως γοητευτικό. Φαντάζομαι να κάνει το ίδιο με τη "Δραπετσώνα"...

9 σχόλια:

Mantalena Parianos είπε...

Ε, όχι δα βρε Ζέλιγκο!

Ο Θοδωράκης το 'χει γυρίσει στα ορατόρια. Ενώ ο Ντίλαν... ο Ντίλαν... χε... ο Ντίλαν παίζει σε διαφημίσεις της Victorias Secret.
Το ίδιο είναι;

Ο Ντίλαν είναι ένα ωραιότατο, μεγαλοφυές πουρό. Ο Θοδωράκης πριν λίγα χρόνια δήλωνε πως βλέπει Λάμψη (σοβαρά- στο περιοδικό Γυναίκα, αν δεν κάνω λάθος)

καλό μήνα

:)

Αθήναιος είπε...

zelig,ειλικρινά, δεν φανταζόμουν ποτέ πως είσαι τόσο μεγάλος παλιοχαρακτήρας... Το Μίκη, βρε;!

Γιώργος είπε...

Νομίζω ότι είναι καθοριστικός ο τρόπος με τον οποίο γίνεται κανείς φορτικός.
Από αυτή την άποψη πιο ενοχλητικός για μένα είναι ο τρόπος που διάλεξαν ο Μπόνο ή ο Γκέλντοφ -και ο μακαρίτης του Παβαρότι- για να μένουν στην επικαιρότητα.
Βέβαια η αναλογία Μίκης Μπόνο δεν ταιριάζει.Ίσως Ρόμπερτ Ουίλιαμς- Μπόνο ή Σπανουδάκης - Παβαρότι.

Nikos Fotakis είπε...

@mantalena:
ναι, το ίδιο είναι - τι να βλέπεις λάμψη, τι να γράφεις πόσο γουστάρεις την Alicia Keys (όπως κάνει στον τελευταίο του δίσκο ο Μπομπ)

@αθήναιο:
η ένστασή σας ποιά ακριβώς είναι;

@alberich:
μου αρέσει η αναλογία που προτείνετε, αλλά έχω ένα πρόβλημα - δεν με ενοχλεί η ψυχαναγκαστική φιλανθρωπία του Bono στο βαθμό που συνοδεύεται από καλλιτεχνικό έργο (τραγούδια, δίσκους κ.ο.κ.). Τον Geldof δεν τον κατάλαβα ποτέ. Αλλά ειλικρινά δεν βρίσκω διαφορά ανάμεσα στο Live Earth και τις πρόσφατες συναυλίες του Μίκη με τους 60 τραγουδιστές - τηρουμένων των αναλογιών είναι το ίδιο...

enteka είπε...

σπουδαίοι και οι δύο (κι ας χάλασαν λίγο μεγαλώνοντας), αλλά πολύ γέλασα με την παρατήρησή σου σχετικά με τα κανονικά και τα καλλιτεχνικά γενέθλια του Μίκη.

how accurate!

Homo Ludens είπε...

Για να καταλάβω δηλαδή: Φταίει ο Ντίλαν που ο Τοντ Χέινς αποφάσισε να γυρίσει (έτσι) αυτή την ταινία; Ανάγκασε ο Ντίλαν τον Χέινς να τη γυρίσει; Και όχι, δεν είναι το ίδιο να λες ότι λατρεύεις την Αλίσια Κιζ και το ίδιο ότι λατρεύεις την "Λάμψη". Παρ' όλ' αυτά ο Μίκης παραμένει εύστοχος όταν το θέλει. Θυμίζω ένα παλιό post σ' ετούτο 'δω το blog.

cheaptalk είπε...

Όπως λέει και ο Homo Ludens, o Haynes αισθάνεται υπερτυχερός που πήρε την άδεια, με βάση μια σελίδα σύνοψη της ιδέας, να χρησιμοποιήσει τα τραγούδια του Dylan στη ταινία. Και αυτό και μόνο δείχνει ότι (τον τελευταίο) δε τον νοιάζει και τόσο να παραμένει στην επικαιρότητα με κάθε τρόπο (ίσα ίσα). Επιπλέον το Modern Times χαιρετίστηκε από πολλούς ως ένα από τα μεγάλα άλμπουμ της καριέρας του, που σημαίνει ότι δεν έχει και καμία ανάγκη να εκβιάζει κανέναν.

Γενικά να τον κατηγορείς ότι κερδίζει βραβεία, παραμένει δημιουργικός, και του κάνουν ταινίες ο Scorsese και ο Haynes (αντί να κάνει τι?), μου φαίνεται λίγο κουλό (ή ζηλιάρικο) :p

Nikos Fotakis είπε...

Ναι. Αυτό είναι. Ζηλεύω τον Ντίλαν. Γιατί μου έφαγε τη γκόμενα. Άσ'τα, μεγάλη ιστορία.

Ανώνυμος είπε...

Από τις αρχές της δεκαετίας του '60, ο Ντύλαν είχε κάνει (άλλη μία) ιστορική δήλωση λέγοντας "αν είναι να ξεπουληθώ, θα ξεπουληθώ για εσώρουχα"... Μέσα στις αντιφάσεις του (που κρατούν 4 δεκαετίες), κράτησε τελικά τον λόγο του!

Αnyway, άσχημο πράγμα τα γηρατεία και η απώλεια της δόξας (φαντάζομαι). Που κ που ο Ντύλαν όμως παραδίδει κάποια αριστουργήματα, ενώ οι δικοί μας συνθέτες στα 40 περνούν καλλιτεχνική κλιμακτήριο και δεν ξαναγράφουν ούτε μιά νότα της προκοπής. Ας βγάλει δεύτερο "Μαουτχάουζεν", δεύτερο "Serpico" κι ας κάνει συναυλία στο Ηρώδειο κάθε μήνα.