15 Οκτ 2007

To Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 2. Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Χάζευα χθες το πρωί το λεφούσι από ασχετίδηδες που είχε μαζευτεί στον τρίτο όροφο του νέου μουσείου της Ακρόπολης και δυσχέραινε το έργο των μεταφορέων. Καταλαβαίνω την ανάγκη δημοσίων σχέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, την σπουδή να γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο το νέο μουσείο, αλλά αυτό το τραγελαφικό θέαμα με τα διάφορα παιδάκια να τριγυρνάνε γύρω από το γαλάζιο κουτί που έκρυβε σαν κίντερ-έκπληξη το μαγικό μάρμαρο και κάτι γεροντάκους που μου θύμιζαν το Νίκο Σταυρίδη στα τελευταία του -έτσι που κυκλοφορούσαν με το παλιό τους το σακάκι και τα γυαλιά ηλίου, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά, χωρίς κάποιο προφανές ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα- δεν είχε απολύτως κανένα νόημα. Θα ήταν προτιμότερο ο κυρ-Λιάπης να καλούσε δέκα, δεκαπέντε ανθρώπους που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανιδιοτελώς ως πρέσβεις του νέου μουσείου παγκοσμίως και να τελειώνει. Οι τέσσερις από αυτούς που έχω στο μυαλό μου εικονίζονται στην φωτογραφία πάνω αριστερά.

Το 1992 στο ΣΕΦ, ο τραγουδιστής των Manowar Έρικ Άνταμς έκανε κάπου στη μέση της συναυλίας ένα μικρό διάλειμμα για να αφήσει τον τοίχο από ενισχυτές που κάλυπτε τη μία γωνιά του παλαί (από το "δεν ξενερώνουμε ποτέ / 35 στο παλαί") να κρυώσει λίγο και άρχισε να μιλά για την εμπειρία του την προηγούμενη μέρα από την πρώτη του επίσκεψη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Τα όσα είχε πει τότε με περίσσεια συγκίνηση είναι -για όσους τα θυμούνται- η καλλίτερη απόδειξη πως οι Manowar θα μπορούσαν κάλλιστα να σώσουν την τιμή του Υπουργείου Πολιτισμού με μία και μόνη συναυλία τους. Άντε, με μια και μόνη τουρνέ.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι για άλλη μια φορά το θρυλικό νεοϋορκέζικο (δεν κάνω πλάκα) συγκρότημα έπεσε θύμα της εικόνας του. Όπως και στην περίπτωση άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών (ο Μέριλιν Μάνσον είναι ένα υπέροχο παράδειγμα από το παρόν) υπάρχει ένα τεράστιο κοινό εκεί έξω που σπεύδει να καταδικάσει το όλον μόνο και μόνο από το φαίνεσθαι και να χλευάσει τη μουσική μιας μπάντας, ακόμη κι αν δεν έχει κάτσει ποτέ να την ακούσει -και φυσικά εννοώ και τον zelig. Καταλαβαίνω ότι η φωτογραφία που ανέβασα, με τις φέτες κοιλιακών, τα πέτσινα στρινγκ και τα γελοία μουστάκια ουδόλως βοηθά στο να με πάρετε στα σοβαρά, αλλά πιστέψτε με: Οι Manowar είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα!

Ήταν η μπάντα που πρώτη έφερε στο ευρύ κοινό τη μουσική που στην Ελλάδα ονομάσαμε "επικό" μέταλ, είχε -και έχει ακόμη- την τύχη να διαθέτει έναν από τους κορυφαίους μπασίστες όλων των εποχών, τον Τζόι ΝτιΜάιο, και συνέθεσε μερικά από τα πιο πωρωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Τραγούδια για να κάνουν χιλιάδες δεκαπεντάχρονα να βραχνιάζουν ταυτόχρονα σε συναυλίες σαν κι εκείνη του '92 στο ΣΕΦ. Ένα ασυνήθιστο δείγμα του τι μπορούσαν να συνθέσουν είναι και το "The Crown and the Ring" από το άλμπουμ τους "Kings of Metal" του '88. Δεν θ' ακούσεις καμμία κιθάρα, κανένα μπάσο, καθόλου ντραμς. Μοιάζει περισσότερο με εκκλησιαστικό μουσική του Μεσαίωνα, με λατινική sequentia, αλλά είναι καθαρό, επικό μέταλ.

Εξαιτίας των στίχων τους και της ποζεριάς τους, κατηγορήθηκαν όσο κανείς άλλος για ρατσισμό και σωβινισμό. Γελοιότητες. Οι Manowar ήξεραν από την αρχή σε ποιο κοινό απευθύνονταν: Στους έφηβους που ξεφύλλιζαν "Περιπέτεια" και "Έφοδο", έφτιαχναν πολεμικά αεροπλανάκια σε κλίμακα 1:32 και διάβαζαν φανατικά Τόλκιν. Σ' αυτούς προσθέστε και την μετά από 15-20 χρόνια εξέλιξή τους, τους σημερινούς στελεχάρες που βρίσκονται κατά τύχη μπροστά σε κανα "Battle Hymn" ή καμμιά Ιλιάδα (χα, δεν ξέρετε καν τι εννοώ άσχετοι, ε;) από κάποιο σταρλετάκι που κινείται παράλληλα με το κάμπριό τους και ανατριχιάζουν, καθώς ξαφνικά θυμούνται το αθώο αλλά γεμάτο οργή παρελθόν τους, που κανένας σοφιστικέ καλλιτέχνης δεν κατάφερε ποτέ να εκφράσει με τόσο γεμάτη συναίσθημα μουσική όσο ετούτοι οι κακομούτσουνοι κιτς μαλλιάδες από τη Νέα Υόρκη...

9 σχόλια:

Homo Ludens είπε...

BTW, χάρη στην υπέροχη αυτή στήλη, το "Μεταλλουργείο της Δευτέρας", το blog έκανε νέα φιλαράκια. Ένα από αυτά είναι και ο Dragon, μέσω του blog του οποίου έμαθα ότι οι Spitfire ετοιμάζουν νέο άλμπουμ! Ε, ρε γλέντια...

Nikos Fotakis είπε...

Ο Χριστός και η Παναγία! Άκου οι Spitfire!!!
Η αλήθεια είναι ότι δικαίως με δίνεις στο κείμενό σου. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να πάρω στα σοβαρά ανθρώπους με τέτοια εμφάνιση. Δεν μπορεί να είσαι τόσο καραγκιόζης στον τρόπο που εξωτερικεύεσαι και να έχεις την παραμικρή αξία...
Κι αυτό ήταν πάντα το πρόβλημά μου με το Metal. Το έβρισκα πάντα εκτυφλωτικά κακόγουστο. Και τελείως γκέι...

Ovelikios είπε...

To ότι έβαλες στην ίδια πρόταση το Χριστό, την Παναγία και τους Spitfire δείχνει ότι κάπου, κάπως υπάρχει μια σύνδεση. Μήπως είσαι κρυφομέταλ?

Y.Γ
Ο Τζόνι Ρεντ με Spitfire δεν πετούσε?

Nikos Fotakis είπε...

Αυτό που λες θα έβγαζε νόημα, οβελίκιε
α. αν δεν ήμουν άθεος
και
β. αν δεν μεσολαβούσε το θαυμαστικό, που χωρίζει τις περιόδους. δεν τα έβαλα στην ίδια πρόταση λοιπόν.
αλλά ναι, είμαι κρυφομέταλ. προσπάθησα πολύ, οι γονείς μου ήθελαν να με πάνε στους καλύτερους γιατρούς της Ελβετίας, μάταια όμως.

Giannis είπε...

by the way and with no offence, οι τύποι μοίαζουν να έχουν βγεί από ταινία του Conan...

Krommm

Ovelikios είπε...

giannis, δεν καταλαβες. Οι τύποι ΕΙΝΑΙ η έμπνευση για τον Κόναν :-)

Nikos Fotakis είπε...

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου. Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ανθρώπους που θέλουν να μοιάζουν με τον Κόναν. Και που είναι τριάντα χρονών. Και απευθύνονται εγνωσμένα και εσκεμμένα σε έφηβους. Γιατί κανένας ενήλικος χωρίς σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα δεν μπορεί να τα παίρνει αυτά σοβαρά. (κι εννοώ και τους μουσικούς και τους ακροατές)
Οπότε από εκεί και πέρα, όποια πραγματική μουσική αξία κι αν έχει κάτι, πάει περίπατο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί κάτω από όλη αυτήν την κακογουστιά να κρύβεται οτιδήποτε καλόγουστο...
Θυμάμαι δηλαδή από 15 χρονών να τσακώνομαι με ηλίθιους που επέμεναν ότι το Heavy Metal βρίσκεται σε απευθείας διάλογο με την κλασική μουσική. Μόνο που ο Μπαχ δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ σαν καραγκιόζης, για να πουλήσει τη μουσική του.

Homo Ludens είπε...

Πόσο correct γίνεσαι ώρες ώρες zelig μου...

DAKIS είπε...

Τι μου θύμησες τώρα? Πάω να ψάξω για τους δίσκους τους!!!
Ειδικά για αυτόν με το τραγούδι από την Ιλιάδα. Η μελωδία του "funeral march" από αυτό το τραγούδι, όταν πεθαίνει ο Πάτροκλος, είναι κάτι που το σιγοτραγουδάω ακόμα κι ας έχω να ακούσω Manowar τόσα χρόνια!