To Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 2. Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Χάζευα χθες το πρωί το λεφούσι από ασχετίδηδες που είχε μαζευτεί στον τρίτο όροφο του νέου μουσείου της Ακρόπολης και δυσχέραινε το έργο των μεταφορέων. Καταλαβαίνω την ανάγκη δημοσίων σχέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, την σπουδή να γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο το νέο μουσείο, αλλά αυτό το τραγελαφικό θέαμα με τα διάφορα παιδάκια να τριγυρνάνε γύρω από το γαλάζιο κουτί που έκρυβε σαν κίντερ-έκπληξη το μαγικό μάρμαρο και κάτι γεροντάκους που μου θύμιζαν το Νίκο Σταυρίδη στα τελευταία του -έτσι που κυκλοφορούσαν με το παλιό τους το σακάκι και τα γυαλιά ηλίου, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά, χωρίς κάποιο προφανές ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα- δεν είχε απολύτως κανένα νόημα. Θα ήταν προτιμότερο ο κυρ-Λιάπης να καλούσε δέκα, δεκαπέντε ανθρώπους που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανιδιοτελώς ως πρέσβεις του νέου μουσείου παγκοσμίως και να τελειώνει. Οι τέσσερις από αυτούς που έχω στο μυαλό μου εικονίζονται στην φωτογραφία πάνω αριστερά.

Το 1992 στο ΣΕΦ, ο τραγουδιστής των Manowar Έρικ Άνταμς έκανε κάπου στη μέση της συναυλίας ένα μικρό διάλειμμα για να αφήσει τον τοίχο από ενισχυτές που κάλυπτε τη μία γωνιά του παλαί (από το "δεν ξενερώνουμε ποτέ / 35 στο παλαί") να κρυώσει λίγο και άρχισε να μιλά για την εμπειρία του την προηγούμενη μέρα από την πρώτη του επίσκεψη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Τα όσα είχε πει τότε με περίσσεια συγκίνηση είναι -για όσους τα θυμούνται- η καλλίτερη απόδειξη πως οι Manowar θα μπορούσαν κάλλιστα να σώσουν την τιμή του Υπουργείου Πολιτισμού με μία και μόνη συναυλία τους. Άντε, με μια και μόνη τουρνέ.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι για άλλη μια φορά το θρυλικό νεοϋορκέζικο (δεν κάνω πλάκα) συγκρότημα έπεσε θύμα της εικόνας του. Όπως και στην περίπτωση άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών (ο Μέριλιν Μάνσον είναι ένα υπέροχο παράδειγμα από το παρόν) υπάρχει ένα τεράστιο κοινό εκεί έξω που σπεύδει να καταδικάσει το όλον μόνο και μόνο από το φαίνεσθαι και να χλευάσει τη μουσική μιας μπάντας, ακόμη κι αν δεν έχει κάτσει ποτέ να την ακούσει -και φυσικά εννοώ και τον zelig. Καταλαβαίνω ότι η φωτογραφία που ανέβασα, με τις φέτες κοιλιακών, τα πέτσινα στρινγκ και τα γελοία μουστάκια ουδόλως βοηθά στο να με πάρετε στα σοβαρά, αλλά πιστέψτε με: Οι Manowar είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα!

Ήταν η μπάντα που πρώτη έφερε στο ευρύ κοινό τη μουσική που στην Ελλάδα ονομάσαμε "επικό" μέταλ, είχε -και έχει ακόμη- την τύχη να διαθέτει έναν από τους κορυφαίους μπασίστες όλων των εποχών, τον Τζόι ΝτιΜάιο, και συνέθεσε μερικά από τα πιο πωρωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Τραγούδια για να κάνουν χιλιάδες δεκαπεντάχρονα να βραχνιάζουν ταυτόχρονα σε συναυλίες σαν κι εκείνη του '92 στο ΣΕΦ. Ένα ασυνήθιστο δείγμα του τι μπορούσαν να συνθέσουν είναι και το "The Crown and the Ring" από το άλμπουμ τους "Kings of Metal" του '88. Δεν θ' ακούσεις καμμία κιθάρα, κανένα μπάσο, καθόλου ντραμς. Μοιάζει περισσότερο με εκκλησιαστικό μουσική του Μεσαίωνα, με λατινική sequentia, αλλά είναι καθαρό, επικό μέταλ.

Εξαιτίας των στίχων τους και της ποζεριάς τους, κατηγορήθηκαν όσο κανείς άλλος για ρατσισμό και σωβινισμό. Γελοιότητες. Οι Manowar ήξεραν από την αρχή σε ποιο κοινό απευθύνονταν: Στους έφηβους που ξεφύλλιζαν "Περιπέτεια" και "Έφοδο", έφτιαχναν πολεμικά αεροπλανάκια σε κλίμακα 1:32 και διάβαζαν φανατικά Τόλκιν. Σ' αυτούς προσθέστε και την μετά από 15-20 χρόνια εξέλιξή τους, τους σημερινούς στελεχάρες που βρίσκονται κατά τύχη μπροστά σε κανα "Battle Hymn" ή καμμιά Ιλιάδα (χα, δεν ξέρετε καν τι εννοώ άσχετοι, ε;) από κάποιο σταρλετάκι που κινείται παράλληλα με το κάμπριό τους και ανατριχιάζουν, καθώς ξαφνικά θυμούνται το αθώο αλλά γεμάτο οργή παρελθόν τους, που κανένας σοφιστικέ καλλιτέχνης δεν κατάφερε ποτέ να εκφράσει με τόσο γεμάτη συναίσθημα μουσική όσο ετούτοι οι κακομούτσουνοι κιτς μαλλιάδες από τη Νέα Υόρκη...