Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 1. Οι συστάσεις

Επειδή πολλοί από τους παραδοσιακούς αναγνώστες του "Πο Πο Culture!" συχνά μού εκφράζουν την δυσφορία τους για το συνεχές κιθαριστικό σφυροκόπημα του μακαρίτη του Django, πήρα την απόφαση να εγκαινιάσω μια νέα στήλη μέσα στο blog, που θα απαντά στα σαββατοκυριακάτικα posts του zelig - Νίκου Φωτάκη, με ακόμη πιο ανελέητες κιθαροκαταστάσεις. Ποια καλλίτερη μέρα για να το κάνω από την Δευτέρα; Την "τσαγκαροδευτέρα", που μας λέγανε παλιά στο σχολείο, τη μέρα που βαριέσαι να δουλέψεις και που θες να τα ξύσεις, αλλά να τα ξύσεις δημιουργικά. Και ποιος καλλίτερος τρόπος να εξαφανίσεις έναν βιρτουόζο κιθαρίστα από το να καλέσεις σε βοήθειά σου τους κορυφαίους στον κόσμο; Κορυφαίους σε ταχύτητα, δύναμη, όγκο... Κατά το θρυλικό "Θέατρο της Δευτέρας", λοιπόν, κάθε Δευτέρα θα απολαμβάνετε από αυτόν εδώ το χώρο και το "Μεταλλουργείο της Δευτέρας". Δυστυχώς, το πρώτο κομμάτι της στήλης θα ανεβεί αργότερα απόψε, διότι ναι μεν είναι "τσαγκαροδευτέρα" σήμερα, αλλά στο δικό μου τσαγκάρικο (δεν σας λέω ακόμη ποιο είναι -και μου κάνει εντύπωση που το mediablog που βιάστηκε να χλευάσει μια παλιότερη διάψευσή μου δεν το αποκαλύπτει) έχει πλακώσει πολλή δουλειά. Αργότερα απόψε, λοιπόν, με φωτογραφίες και downloads που θα στείλουν τον Django Reinhardt στη λήθη μια για πάντα!

UPDATE:
Ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω είναι γραμμένο μετά το ντελίριο παπαρολογίας διαφόρων αγαπητών συναδέλφων από τον χώρο των περιοδικών και αναφέρεται αποκλειστικά σ' αυτό που θα καθιερωθεί ως το "νέο μαύρο" της ελληνικής blogόσφαιρας: Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας. Ήδη ο zelig έχει προλάβει να ρίξει τη νέα στήλη από την κορυφή της σελίδας και να χαρακτηρίσει "καφρίλες" αυτά που θα ποστάρω. Δεν είχα σκοπό να το παίξω κάφρος, αλλά μετά από αυτή την πρόκληση δεν μπορώ παρά να αποδείξω ότι είναι μια ιδιότητα που πολύ εύκολα μπορώ να χρησιμοποιήσω αν χρειαστεί... Αλλά πρώτα θα σας γυρίσω πίσω στα 1986.


Είναι η χρονιά που οι Helloween, μια τρελλοπαρέα Γερμανών μεταλλάδων, κυκλοφορεί το πρώτο της πλήρες άλμπουμ (ένα χρόνο πριν είχαν βγάλει το mini-LP -τι έννοια κι αυτή!- αποκάλυψη με το όνομά τους), το τιτλοφορεί "Walls of Jericho" και στην ουσία κάνει τον όρο "power metal" γνωστό σε όλον τον κόσμο, συνδυάζοντας τις επιρροές της από Iron Maiden και Judas Priest με μια σχεδόν σεληνιασμένη διάθεση να αποδείξει ότι οι κιθάρες της είναι οι πιο γερές στον κόσμο και δεν πρόκειται να χαλάσουν όσο γρήγορα και με όση μανία τις γρατζουνά. Ο δίσκος αποθεώνεται κυρίως από τους οπαδούς της thrash σκηνής και ο συνθέτης-κιθαρίστας-τραγουδιστής Κάι Χάνσεν (22 εών τότε) θεωρείται ξαφνικά το παιδί-θαύμα του ευρωπαϊκού heavy metal.

Μόνο που με την περίπτωση Χάνσεν υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Ο Κάι δεν ξέρει και κυρίως δεν μπορεί να τραγουδήσει. Οι συνθέσεις του, βέβαια, είναι τέτοιες που τα φάλτσα του και τα ξελαρυγγιάσματά του περνάνε σε δεύτερο πλάνο (ειδικά στο καλοδουλεμένο για τα τότε δεδομένα άλμπουμ), αλλά τα live του γκρουπ είναι -ιδωμένα 20 χρόνια μετά με τη σοβαρότητα ενός 30something που δουλεύει στην Καθημερινή, χαχαχα- μια σκέτη κωμωδία, ένας εφιάλτης για τα αυτιά του μέσου ακροατή, ένα γκροτέσκο πανηγύρι που μόνο οι απόλυτοι κάφροι της εποχής μπορούν να παρακολουθήσουν. Μια γερή δόση καφρίλας, λοιπόν, σας χαρίζω παρακάτω (αξίζει να την συγκρίνετε και με την studio εκτέλεση του ίδιου κομματιού), από μια εμφάνιση του γκρουπ στην Ολλανδία το 1986. Φυσικά, το κομμάτι που διάλεξα είναι το "Heavy Metal (is the law)", απλώς για να κάνω σαφές το τι πρεσβεύει και σε τι Θεό πιστεύει η νέα στήλη του "Πο Πο Culture". Για την ιστορία, από το επόμενο άλμπουμ των Helloween, το συγκρότημα προσέλαβε κανονικό τραγουδιστή και ακολούθησαν πολλά και σημαντικά, αλλά γι' αυτά θα ακολουθήσει άλλο post, εν ευθέτω χρόνο. Προς το παρόν, απολαύστε την καφρίλα: