Οι μπογιατζήδες του Fame Story

Δεν βλέπω συχνά τηλεόραση. Τις λίγες ώρες που είμαι σπίτι κάθε μέρα προτιμώ να τις περνώ διαβάζοντας (περιοδικά, μη φανταστεί κανείς ξαφνικά ότι είμαι κανας βιβλιοφάγος), ποτίζοντας, κάνοντας διάφορα άλλα νοικοκυριά (στο ζώδιο είμαι Παρθένος -μην τα ξαναλέμε) ή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Ακούγοντας μουσική παράλληλα.

Από την Παρασκευή όμως είμαι λίγο χάλια. Κρυωμένος, ή μάλλον εξαντλημένος από την τρελή προηγούμενη εβδομάδα που τυπώναμε το GK και βαράγαμε μίνιμουμ δωδεκάωρα, έμεινα έγκλειστος από τις 11 το βράδυ του Αγίου Δημητρίου (δεν πήγα σε κανένα κάλεσμα, σόρι ξανά στους Δημήτρηδες) μέχρι και τώρα (που ετοιμάζομαι να βγω για φαγητό με τους γονείς μου...) και αναγκαστικά έπαιξα λίγο με το μαύρο τηλεοκοντρόλ της Samsung.

Το πάτημα του κουμπιού 6 (εκεί έχουμε το "Star") έφερνε ανέκαθεν μια αποκάλυψη και δεν θα έπρεπε να εκπλαγώ. Αλλά παρατηρώντας τον Νότη Χριστοδούλου σε ένα τρέιλερ που τον παρουσίαζε ως ανθυποσπύρο Σούλη να βάφει γκαρσονιέρες και να ανακαινίζει ημιυπόγεια, ξανάμεινα με το στόμα ανοικτό. Καλά να πάθω. Που κάθε φορά που διάβαζα την συνέντευξη κάποιου "παλιού" και "ποιοτικού" ο οποίος στηλίτευε το φαινόμενο "ταλέντο σε ριάλιτι" (προσθέτοντας πάντα και λίγη συμπόνοια "γι' αυτά τα παιδιά που δεν ξέρουν τι τα περιμένει στον αδυσώπητο κόσμο της σόουμπιζ"), εγώ χαμογελούσα με κατανόηση για τον αμήχανο μπροστά στα νέα δεδομένα ξεχασμένο καλλιτέχνη...

Τι μαλάκας που ήμουν! Γιατί, αν δεν είναι κατάντια αυτή για έναν θριαμβευτή ριάλιτι (και μάλιστα του πρώτου, αν δεν κάνω λάθος, "Fame Story"), τότε τι είναι; Δηλαδή, ο ξανθός μετροσέξουαλ "με τη βελούδινη φωνή" νοιώθει περήφανος με το ρολό στο ένα χέρι και τον στόκο στο άλλο; Ή μήπως τελικά όλα γίνονταν για μια θέση στο γυαλί -και δη του "Star"-, για ένα μικρό μερίδιο από την ευφορία του αλλόκοτου τσίρκου που με εκπλήσσει κάθε φορά που πατάω το 6 στο μαύρο τηλεκοντρόλ -και που πολύ αμφιβάλλω αν αφορά έστω και έναν άνθρωπο με στοιχειώδη προσωπική ζωή και ενδιαφέροντα. Προφανώς και ναι. Και τώρα θυμήθηκα ότι αυτός ήταν κι ο λόγος που δεν έβλεπα "Fame Story" in the first place. Μπήκα για λίγο στην διαδικασία στην τρίτη συνέχεια του σόου, σκεπτόμενος ότι ήταν εύκολος τρόπος να βγάλω λεφτά από το στοίχημα. Αλλά απέτυχα κι εκεί. Καλό το inside information, αλλά τη δύναμη του ανόητου 16χρονου δύσκολα μπορείς να την κάμψεις.