Resident Evil IV: Μπαμπάδες vs. Εργένηδων

Αγαπημένη μου Μίλλα,
όχι, δεν ξέχασα να σε καλέσω! Απλώς το πάρτι δεν έγινε ποτέ. Μην γκρινιάζεις. Και πέρσι που σου έστειλα πρόσκληση, δεν ήλθες. Θα στο έλεγα από κοντά: Ηταν το τελευταίο μας. Δέκα χρόνια ήταν αρκετά. Και έπειτα, μύριζε παντού η νέα εποχή. Θα το καταλάβαινες. Ο ένας είχε ήδη παιδί, ο άλλος το πάλευε, ο τρίτος έτρεχε σε κοινωνικές υποχρεώσεις. Δεν πρόλαβε καν να έλθει (στο δικό του πάρτι...). Η παρέα είναι στα καλύτερά της, γλυκιά μου, αλλά όχι για να μασκαρευόμαστε ακόμη σαν το προσωπικό του Studio 54 με παπιγιόν, σορτσάκια και στήθος - πορσελάνη από τη χαλάουα. Τα αποκριάτικα όργια παρέδωσαν το πνεύμα μαζί με τους τελευταίους μας κοιλιακούς. Είμαστε στα καλύτερά μας χρόνια, για άλλα πράγματα όμως.

«Για ποια άλλα πράγματα δηλαδή;» θα ρωτήσεις ευλόγως. Είναι σαφής η διάσταση ενδιαφερόντων, όπως αποτυπώνονται στις μεσοβδόμαδες συνεδριάσεις μας. Ναι, βρισκόμαστε ακόμη κάθε Πέμπτη! Πέθαναν μεν τα αποκριάτικα πάρτι, αλλά δεν αυτοκτόνησαν από τη θλίψη τους και οι υπόλοιποι θεσμοί. Στο κυρίως μενού συζητήσεων, λοιπόν, ισχύει η περίφημη «αντίστροφη αναλογία παραγγελίας - κουβέντας»: Οπως, δηλαδή, φτάσαμε στα 35 μας για να μπορούμε πια να ψελλίζουμε στον σερβιτόρο κάτι πιο σοφιστικέ από το παραδοσιακό ελληνοταβερνιακό «χωριάτικη - κεφτεδάκια - παστίτσιο», αντιστρόφως ανάλογα πορευόμαστε όσον αφορά την ποικιλία των συνοδευτικών συζητήσεων: Προς το απλούστερο - ή, μάλλον, το μονοθεματικό. Πάνω από το μιλφέιγ μανιταριών και το μαριναρισμένο σε θυμάρι και μουστάρδα φασιανό δεν υπάρχουν πια Καζαντζάκηδες και Κίρκεγκορ, Αλλαγές και Τρίτοι Δρόμοι, αναζητήσεις νοημάτων στη ζωή, στην «Οδό Μαλχόλαντ» ή στους στίχους των National. Υπάρχουν αυτά που απασχολούν τους δύο εργένηδες (επιδεικτικές ασυδοσίες παντός επιπέδου) και αυτά που απασχολούν τους τέσσερις μπαμπάδες (λήψη τροφοβλάστης, αυχενικές διαφάνειες α΄ επιπέδου, ντόπλερ, αμνιοπαρακέντηση κ.ο.κ.). Ακόμη και οι Τζιοβάνηδες, οι Ντάνι Βρέινς και οι Παραπραστανίτηδες των διαλόγων από την εποχή του απλού τζατζικίου έχουν πια κάτσει στον πάγκο και βλέπουν στη θέση τους διάφορους γυναικολόγους, μαιευτήρες και διευθυντές κλινικών.

Οι φίλοι μου παραπονιούνται ότι πια δεν καταλαβαίνουν τι γράφω. Λογικό. Αν κρύβεται κάτι πίσω από τις γραμμές, τους είναι απρόσιτο. Τα θέλουν όλα απλά, δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με ό,τι δεν είναι προφανές, ό,τι χρειάζεται παίδεμα. Με το νόημα της ζωής, τον Ντέιβιντ Λιντς ή το τι στο καλό τελικά σημαίνει «I won’t fuck us over, I’m Mr. November». Δεν έχουν χρόνο. Εχουν παιδιά... Ούτε και εγώ καταλαβαίνω τι λένε πια τις Πέμπτες. Και βαριέμαι. Οι φίλοι μου έμειναν μισοί φίλοι. Κολλητοί, αιώνιοι συμβουλάτορες και πρόθυμοι ώμοι για κλάμα, αλλά πια δεν έχουν πλάκα. Εχουν παιδιά.

Τα έχεις ζήσει και εσύ. Οι «έγκυες» φωτογραφίες σου, των ατελείωτων ποδιών κάτω από τη φουσκωμένη κοιλίτσα σου, είναι πια κληρονομιά της ποπ κουλτούρας μας. Αλλά μ’ εσάς τις γυναίκες είναι αλλιώς. Στα 35 δεν έχετε όχι μόνο εργένισσες αλλά ούτε άτεκνες κολλητές, που να μην ξέρατε εκ των προτέρων ότι είναι «ιδιαίτερες». Βιολογικά ρολόγια, «πότε θα γίνω μάνα;» και λοιπές υστερίες ρυθμίζουν βολικά τη ζωή σας.

Εχω βρει, βέβαια, μια κάποια λύση. Τα πάντα ξεκίνησαν από την κατάσταση «Οι Ζωές των Αλλων» στην οποία έχουν περιέλθει οι κολλητοί μου. Δανειστήκαμε τον τίτλο της ταινίας για να περιγράψουμε το παράλληλο σύμπαν που ζουν οι παντρεμένοι, όταν οι εργένηδες τους περιγράφουμε με κάθε χορταστική λεπτομέρεια τον έξω κόσμο. Κυρίως τις γυναίκες. Και να θέλαμε να ξεμπλέξουμε από την εργένικη ζωή, δεν θα μας άφηναν «Οι Ζωές των Αλλων», η δίψα όσων δεν τις έχουν για περισσότερες νέες θεραπαινίδες των παθών μας. Ενεργώ σχεδόν μηχανικά πια, για να μπορέσει να απολαύσει σεξ διά της περιγραφής η από εκεί παράταξη... Το προσωπικό μου κέρδος, πέραν των βραχυπρόθεσμων ηδονών, οι νέες φιλίες. Οταν εκπληρωθεί το ερωτικό μεταξύ τους, ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν πια να περάσουν και σε άλλο επίπεδο. Και είναι πιο εύκολο να γίνεις κολλητός με μια πρώην (ή και νυν: «friends with benefits» ή πιο ωμά «fuckbuddies») από το να ψάχνεις για καινούργιους άρρενες φίλους στα 35 σου. Αυτό το τελευταίο χρήζει αναλύσεως, οπότε θα επανέλθω σε νέα επιστολή.

Τέλος πάντων, «Οι Ζωές των Αλλων», με την ψυχαναγκαστική τους πίεση για όλο και πιο φρέσκες περιπέτειες, έφεραν παρέα με το τερπνόν και αρκετό ωφέλιμον. Οι ημέρες που οι κολλητοί δεν μπορούν, γεμίζουν πια είτε με τις νυν είτε με τις μέλλουσες κολλητές (πού κατάντησα: να βαπτίζω το κυνήγι γυναικών μέσα σε ηθική κολυμπήθρα!). Κοφτερά φλερτ που καταλήγουν σε ιδρωμένο αποκοίμισμα αγκαλιά στο άστρωτο κρεβάτι του εργένη ή ζαλισμένα βράδια στον καναπέ του με Μάιλς Ντέιβις στο φόντο και ψυχικές καταδύσεις στο προσκήνιο: Και οι δύο εκδοχές μού φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες από το άγχος να βρεις εσωτερική, που και θα φροντίζει το μωρό και θα καθαρίζει το σπίτι. Από την άλλη, τα κορίτσια της αγκαλιάς κάτι θέλουν. Και τα κορίτσια της ψυχανάλυσης ρωτούν το ίδιο και το ίδιο πράγμα: Εσύ πότε θα γίνεις πατέρας;

Θυμάμαι, είχες θέσει και εσύ κάτι ωραία τέτοια ζητήματα σε κάποιο τραγούδι σου. Θα περάσω μια μέρα να σε πάρω, να τα πούμε πάνω από ένα ποτό.

Σε φιλώ,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Μαΐου 2009 - κυκλοφορεί την Κυριακή, 3/5)