Η Άνι, η Μαίρη, το αγόρι και άλλα αστεράκια

Mary & the Boy / Felizol
Timemachine
(Μάρτιος 2009)

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα καλά λόγια για τη Μαίρη και τον Αγόρη. Ίσως να φταίει, βέβαια, ο Φελιζόλ, που με έβαλε σε αυτό το mood τροπαρίου με τις αλχημείες του. Ο Φελιζόλ που μαλακώνει τον ήχο τους με τα συνθεσάιζέρ του και τη γλυκειά του παραγωγή και σε αφήνει με το στόμα ανοικτό μέχρι το 8ο από τα 13 τραγούδια. Θυμάμαι μια βραδιά που ετοίμαζα βαλίτσες για το Παρίσι μέσα στο Μάρτιο -κι έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς το άλλο πρωί- που είχα κολλήσει με το "Timemachine" και το άφησα στο repeat ως τις 3, 4 το πρωί. Εγώ. Που έκανα εμετό μέχρι τότε και στο άκουσμα μόνο του δίπτυχου "Mary and the Boy".

Το "Timemachine" μου αρέσει. Είναι θεατρινίστικο, φυσικά, και έχει τις εκφραστικές του υπερβολές. Από το 9ο κομμάτι, το "Cock" -που όμως είναι εθιστικό- μέχρι και το 12ο, χάνεται λίγο η μπάλα. Η Μαίρη την ξαναβλέπει Νταϊμάντα Γκαλάς, ο Μπόης την αποθεώνει, εμείς ζούμε έναν εφιάλτη. Αλλά μέχρι εκεί είναι αριστούργημα. Και μετά, στο φινάλε του. Με αυτό το υπέροχο κομμάτι, το ομότιτλο, θέλουμε να τραγουδάμε όλη μέρα "travel for fun, with my timemachine", να καλούμε κορίτσια, αγόρια, ό,τι γουστάρει ο καθένας μας στη χρονομηχανή του και να τους λέμε για νεράντζια, τσούχτρες, φιλιά στην ταράτσα, ξύλο με τους Ψυχικιώτες, χίλια και δυό παραμύθια. Το καμπαρετζίδικο πρώτο μέρος του άλμπουμ δε είναι χορταστικά ψυχοανεβαστικό, μπράβο ρε Φελιζόλη που τους χαλιναγώγησες. Η ελληνική indie σκηνή βρίσκει το δρόμο της; Το νέο άλμπουμ των Mary & the Boy μού αρέσει. Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο!

---

St. Vincent
Actor
(Μάιος 2009)

Ο υποψιασμένος αναγνώστης του "ΠΠC" θα περιμένει τώρα μια αποθέωση στην St. Vincent (κατά κόσμον Άνι Κλαρκ). Εξ άλλου, πριν ένα χρόνο έγραφα ότι περιμένω εναγωνίως τη νέα της δισκογραφική δουλειά. Και έχοντας το στυλ που λατρεύω -και το ξέρεις-, ήτοι αυτό το γυναικείο singer / songwriter που το παίζει εύθραυστο κορίτσι, αλλά στην ουσία κρύβει από πίσω μια μέγαιρα, μια αυθεντική homo ludens, και που μουσικά ανήκει στην κατηγορία "διάδοχος της Κέιτ Μπους ή της Feist, κάτι τέτοιο τέλος πάντων", που τόσο μου αρέσει, είσαι σίγουρος ότι θα με έχει ενθουσιάσει και θα με κάνει να χύνω (δάκρυα συγκίνησης) με το "Actor". Αμ δε. Πάλι είναι ακατέργαστο και ανολοκλήρωτο, ρε γαμώτο, το τριπάκι της. Δεν άλλαξαν πολλά από το "Marry Me", άσε που σε κάτι φάσεις έχει και κάτι εκνευριστικές μουσικές εμπνεύσεις. Θα διαφωνήσω με τον Gone4Sure, όχι στο ότι είναι από την ίδια πάστα με την My Brightest Diamond (παρένθεση: κάποτε θα πρέπει να τελειώσει αυτό το αστείο με τα ψευδώνυμα - υπερπαραγωγές), αλλά στο ότι γράφει επτά φορές καλλίτερα από εκείνην. Μπορεί να γράψει επτά φορές καλλίτερα, είναι το σωστό. Προς το παρόν κυνηγάει δαιμόνια. Άσχετο: Όταν ακούω πολύ χαμηλά το άλμπουμ, στη δουλειά, μου θυμίζει Εντίθ Πιάφ...

---

Archive

Controlling Crowds
(Μάρτιος 2009)

Για έναν Παρθένο σαν κι εμένα, οι Archive είναι προβληματικό γκρουπ. Γιατί δεν μπορώ να τους κατατάξω. Είναι ροκ; Είναι trip hop; Είναι electro; Τι σκατά είναι; Ε, λοιπόν, το "Controlling Crowds" περιέχει κάτι κομματάρες ίσα με απέναντι (αυτό το "Dangervisit" σε βάζει μέσα σε φακελάκι και σε ταχυδρομεί κατευθείαν στο Θεό, ρε πούστη μου), αλλά είναι τη μία Massive Attack και την άλλη Eminem, U2 (!) και Supertramp και τελικά μπερδεύεσαι τόσο. Ρε μπας και είναι Massivetramp; Αναρωτιέσαι. Και το ξανακούς. Και σου ξανααρέσει, αλλά δεν σου μένει. Δεν κολλάς. Άσε που είναι και τεράστιο. Κοντά μιάμιση ώρα, 13 τραγούδια, άλμα από το ένα στυλ στο άλλο -όχι με τον ομαλό τρόπο των U.N.K.L.E, αυτοί εδώ το κάνουν κάπως άγαρμπα. Δεν ξέρω. Μπερδεύομαι. Είναι ο λόγος που ποτέ δεν κόλλησα με τους Archive, αν και πάντοτε είχα να λέω τα καλλίτερα για κάποιες τραγουδάρες τους.