Τώρα τελευταία ακούω όλο και πιο πολύ...

...τα εξής:

(Περίμενες κουτσομπολιά, ε; Ας πρόσεχες! Πάλι δισκοκριτικές κομίζω)

Από τα παλιά: Sia (με έκραξε τις προάλλες ο ΦΒ -σα να λέμε ΘΒ-, που με πέτυχε στο BarTessera, ότι είναι ατάλαντη πατσαβούρα. Πατσαβούρα είναι, αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο. Ατάλαντη δεν είναι. No, no, no, no...), Adele (Χμ , ίσως να την αδίκησα την πρώτη φορά αυτή την χοντρούλα Αγγλιδούλα), Brett Anderson, Richard Hawley.

Από αυτά για τα οποία δεν σου έχω ξαναγράψει: Soko, St. Vincent, Kate Nash και Basia Bulat. Κοινώς, πολύ γυναίκα με ολίγη από Brit Pop. Πάμε τώρα και στο παρασύνθημα:

---

Soko
Not Sokute (EP)

Η φοβερή αυτή Γαλλιδούλα που ήταν ηθοποιός μέχρι τέτοια εποχή πέρσι, όταν και κυκλοφόρησε αυτό το συγκλονιστικό EP με τα πέντε τραγουδάκια - ύμνους στην εφηβική παράνοια, είναι η καλλίτερη απάντηση της Ευρώπης στο μη χιούμορ της Σάρα Σίλβερμαν από το οποίο φαίνεται να είναι εξαρτημένη η μισή Αμερική (η σκεπτόμενη) τον τελευταίο καιρό. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της Στεφανί Σοκολίνσκι και ανεβάζω εδώ το "Dandy Cowboys" κι ακριβώς από κάτω μια live εκτέλεση του -μυθικού πλέον- "I'll Kill Her" στην Κριστιάνια της Δανίας (μα υπάρχει ακόμη Κριστιάνια;)

---

St. Vincent
Marry Me

Η Άνι Κλαρκ είναι άλλη μια τύπισσα με φοβερή φωνή που προτιμά να υπογράφει με ψευδώνυμο τις δισκογραφικές δουλειές της (φαινόμενο με αυξητικές τάσεις στην indie σκηνή αυτές τις μέρες). Είναι επίσης άλλη μια τύπισσα με εξαιρετικές επιδόσεις στην ενορχήστρωση της μουσικής της και με μια μοναδική αθωότητα στον στίχο της, ώστε να σε μπερδεύει απολαυστικά με τις χαρούμενες και συνάμα μελαγχολικές ακροβασίες της. Μια πραγματική Homo Ludens. Της βγάζω το καπέλο και περιμένω εναγωνίως την επόμενη δισκογραφική της δουλειά που ποντάρω απ' το υστέρημά μου ότι θα την καθιερώσει ως τη νέα Feist. Ιδού και το βίντεο κλιπ του "Jesus Saves, I Spend", που και μόνο για τον τίτλο του οφείλεις να του αφιερώσεις αμέσως τα επόμενα 3 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα της ζωής σου.